Skip to main content

De laatste oude top 10 (echt)

Een laatste top 10 uit de oude doos

Het gat in de muziek top 10’s wordt vandaag gedicht door Renco met zijn top 10 uit de periode 2010-2015. Veel moois op een rij!
| Renco Schoemaker |

Een paar weken terug schreef ik weer een top 10 van oude herrie. Je zal er wel moe van worden, zo langzamerhand. Maar verzamelen, ordenen en rangschikken zit in me (eindejaarslijstje: ja!). Ook bij muziek. Dus daarom vandaag nog één top 10 uit de oude doos. Wat vond ik de beste album uit de periode 2010 – 2014? Met bonus 2015. Je leest het hieronder.

Haste the Day – Attack of the Wolf King [2010]

Na het vertrek van Jimmy Ryan verscheen het erg matige ‘Pressure the Hinges’. Een nogal andere stijl dan uitstekende (en baanbrekende) voorlopers ‘Burning Bridges’ en ‘When Everything Falls’. Een jaar later volgde ‘Dreamer’ en zag ik ze live op CRN. Het kon me niet echt bekoren. Voor het opbreken van de band maakten ze echter het briljante ‘Attack of the Wolf King’. Wauw. Ik weet nog dat het album net voor de zomer van 2010 uit kwam en dat ik de hele vakantie geluisterd heb. Afsluiter ‘My Name is Darkness‘ deelde ik al eens eerder en is voor mij een nummer als ‘To Whon it May Concern‘ dat ik onlangs toelichtte. In 2015 kwamen ze nog éénmaal terug, met ‘Coward’. Lekker, maar niet het niveau van dit album. Eerder deelde ik daarvan het nummer ‘Accept’. Haste the Day blijft one-of-a-kind, met een uitgesproken christelijke overtuiging.

Living Sacrifice – The Infinite Order [2010]

Door menig band in het genre geprezen als de grondleggers. De inspiratiebron voor vele bands die volgden. Maar toen ze in 2005 de handdoek in de ring gooiden en afrondden met best-of album ‘In Memoriam’ kon ik er niet wakker van liggen. Teveel (trash)metal, te weinig ‘core’ (samen metalcore, snap je?). Het aantal keren dat ik dit album heb geluisterd is echter niet meer tellen (zoals onderweg naar Spanje). Het kent werkelijk geen slecht nummer (check ‘Rules of Engagement‘). De in 2013 verschenen opvolger ‘Ghost Thief’ weet dit niveau niet te evenaren. Ik zag ze live op Brainstorm Festival een paar jaar terug en dat was één van de beste concerten die ik ook zag. Oude rakkers, maar hard, bruut, superstrak en voor God. Deze band live zien, en nummer van dit album horen stond daarvoor jaren op mijn bucket list. Gaat dat luisteren!

La Dispute – Wildlife [2011]

Wat heb ik in de afgelopen jaren al veel geschreven over La Dispute. Alleen hun recente album ‘Panorama’ heb ik nog niet besproken. Wildlife plukte ik hier uit elkaar. Vorige maand zag ik ze wederom live en dat blijft ontzettend gaaf. Ik deed in 2014 al eens verslag. Vooral omdat ik de teksten bijna letterlijk ken. Maar toegeven, mijn mede-concertgangers kenden de teksten niet en hadden daardoor een minder indrukwekkende avond. Zanger Jordan kan (logischerwijs?) live de enorme epistels aan tekst er steeds minder goed uit persen in het vereiste tempo. Wildlife is thematisch gewoonweg zwaar. Vorig maand speelden ze ‘I See Everything’ ook. Poeh, zoals ik al eens eerder schreef: diep, raak en heftig. La Dispute bestempelt zichzelf niet als christelijke band (dat deden ze nooit) en de bandleden hebben ook geen christelijke overtuiging meer. Geen reden om dit links te laten liggen.

De laatste oude top 10 (echt)

August Burns Red – Rescue & Restore [2012]

Waarschijnlijk geen band vaker live gezien dat ABR. Ik schreef er al eens over in 2014. Ze zijn weliswaar niet de grondleggers van het genre, maar weten wel zo ongeveer elke twee jaar een dijk van een album af te leveren. Dat combineren ze met bijna elk jaar een wereld tour. Ik zie ze zeker om het jaar live, zo ook weer in december (met schoonvader dit keer!). Vorige keer kwam het album ‘Constellations’ al voorbij, maar echt aanhaken deed ik bij opvolger ‘Leveler’. Toen ‘Rescue & Restore’ uitkwam was ik ‘blown away’. Zoveel variatie, muziekinstrumenten en subgenres op een album dat ook nog eens één geheel vormt. Erg knap. Voor mij nog steeds het beste ABR album. Het sterkste (en hardste?) nummer van dit album is zonder enige twijfel ‘Beauty in Tragedy‘. Ze blijven goed werk afleveren; in 2017 landde het album ‘Phantom Anthem’ op de eerste plaats in mijn top 10. Weinig bands evenaren August Burns Red.

Everything In Slow Motion – Phoenix [2013]

In mijn top 10 uit de jonge zero’s vind je het album ‘Silence’ van het Zweedse Blindside. Na de wat matige opvolgers in 2014 en 2015 was daar in 2011 (ineens) ‘With Shivering Hearts We Wait’. Heerlijk album met de onmiskenbare zang van Christian Lindskog die ook live goed te pruimen bleek. Ik als argeloze luisteraar veerde op toen ik diezelfde stem voorbij hoorde komen op EISM’s ‘Phoenix’ in het nummer Speak. Eerder deelde ik al eens het nummer ‘The Fool‘. Verder zit het album uitstekend in elkaar met veel moois. Dat was ook wel te verwachten van Shane Ochsner die eerder met de band Hands een geheel eigen ‘sound’ wist neer te zetten, met als opus het album ‘Give me Rest’ met daarop de prachtige title track als afsluiter. EISM is met ‘Phoenix’ toegankelijker en gevarieerder. Het album zit gewoon heel goed in elkaar! Opvolger ‘Laid Low‘ (EP) is ook erg aangenaam. PS. Blindside bracht onlangs (na jaren van stilte) weer een single uit!

Oh, Sleeper – The Titan EP [2013]

Op het moment van schrijven bracht Oh, Sleeper ein-de-lijk (na 8 jaar) de zeer succesvolle opvolger op deze sterke EP uit. Op het superstrakke album ‘Bloodied / Unbowed’ staat bijvoorbeeld ‘Fissure‘. Enfin, in al die jaren daarvoor zette ik met regelmaat deze EP aan. Helaas een vrij korte speelduur (tja, EP hè), maar nummers als ‘Death from Above’ en ‘The Rise’ hebben veel te bieden. Ik prijs zelden EP’s, maar deze staat samen met de ‘Space’ EP van ‘The Devil Wears Prada’ (zie onderaan bij 2015) bovenaan hoor. Oh, Sleeper is geen uitgesproken christelijke band, maar een band met een uitgesproken christelijke frontman. Net als bij Thrice. En ik mag graag naar bands luisteren die veel tijd steken in wat meer diepgaande, niet al te eenduidig uit te leggen lyrics. Dat is prima toe te vertrouwen aan Micah Kinard en Shane Blay. En nogmaals, luister vooral het het splinternieuwe ‘Bloodied / Unbowed’.

Spoken – Illusion [2013]

Precies zoals met Anberlin (zie deze eerdere top 10) verging het mij ook met Spoken. Een prima hard-rock / hardcore band die al verscheidene (succesvolle) albums wist te maken, maar mijn aandacht nooit volledig wist te trekken. Na zes jaar van inactiviteit was daar ineens ‘Illusion’. Vlak daarna traden ze op in een kaasboerderij (echt!) nabij Ede. Ik was er bij en we dronken Hertog Jan bier uit de fles. Matt Baird levert een uitstekende mix van ‘screams’ en ‘clean vocals’ en de muziek behoudt z’n ruige randje, uitgezonderd een enkel nummer. Dat lukte hem, wat mij betreft, niet op opvolger ‘Breathe Again’. Het meest recente album ‘IX’ (2017) heb ik amper geluisterd, maar mensen: ‘Illusion’ is het echte werk! :) Ik zie alvast uit naar nieuwe muziek.

Still Remains – Ceasing To Breathe [2013]

Tja, je kent ze wel: de eendagsvliegen. Voor mij was de band Still Remains ook zo’n eendagsvlieg. Het ‘Of Love and Lunacy’ was vernieuwend in 2004, maar ‘The Serpent’ voelde in 2007 als nauwelijks boeiend. En toen was daar ineens op de valreep van 2013 het album ‘Ceasing to Breathe dat ze zonder platenlabel uitbrachten. Op zich al knap, en met een speelduur van krap 55min werd er geen bochtje afgesneden. Voor mij als (hobby/amateur-)toetsenist fijn te horen dat het keyboard een serieuze plek heeft in deze band. Het album blinkt nergens in uit, maar is als geheel gewoon erg goed. Het beste nummer vind ik ‘Beacon’, maar ook afsluiter ‘Bitter, Shroud Repentance’ is aan te bevelen. Naar mijn (subjectieve) smaak een toegankelijk metalcore album dat niet teleurstelt.

Sleeping Giant – Finished People [2014]

 

Op CRN 2015 zouden ze optreden, maar helaas was zanger Tom Green ivm problemen op het vliegveld niet in Europa aangekomen vanuit de VS. Wolves at the Gate zanger Nick Detty deed een goed bedoelde poging, maar kon het optreden niet redden. Inmiddels bestaat de band Sleeping Giant niet meer dus ze live treffen wordt nog lastig.. Terwijl deze video van het nummer ‘Tithemi’ mij errug aanspreekt :) Qua teksten zijn ze duidelijk: “The Earth, the sea, the sun, the stars, the sky, must bow to Jesus’ Name. Hallelujah Kings, crowns, thrones: bow down!” Het album ‘Finished People’ is wat mij betreft een waardig afsluiter van een indrukwekkend repertoire. Het nummer ‘Violence’ deelde ik al eens eerder (met ook Levi the Poet). Toegeven, na één luisterbeurt zet ik niet snel nog een Sleeping Giant album aan. Daarvoor is de zang mij te aanwezig. Niettemin gaat dit album nog steeds regelmatig door de speakers.

Demon Hunter – Extremist [2014]

Demon Hunter kwam al vaak voorbij hier op geloofsvoer. In het vorige hoofdstuk trof je ‘Storm the Gates of Hell’ aan. Met het album ‘Extremist’ sloeg frontman Ryan Clark een melodische, meer elektronische richting in en dat was best even wennen. Het album is overall veel rustiger, maar ook daar is op z’n tijd wel behoefte aan. De drie redenen om dit album tóch op te nemen in deze top 10: 1) ‘Cross to Bear‘ 2) ‘Gasoline’ en 3) ‘What I’m Not’. Die eerste hoorde ik live in Duitsland terwijl ik middenin de moshpit stond. Wauw, dat vergeet ik niet weer. Ook niet dat we in hetzelfde hotel overnachtten. In 2017 volgde het hardere ‘Outlive’ met daarop ‘(I’m Why) Jesus Wept‘. Eerder dit jaar brachten ze ‘dubbelaar’ War/Peace uit. They still got it! Extremist is dus niet het beste album van Demon Hunter, maar wel eentje met een paar ijzersterke nummers waarbij ik de rest er graag bij neem! O ja, Ryan zong ook mee op dit ‘kippenvel-nummer’.

Slotstuk

Zo. Bijna klaar. Als je voorzichtig wilt beginnen aan de hardere genres, met bands die een christelijke achtergrond hebben, dan kan je niet zeggen dat je niet weer waar je moet beginnen. Voor de periode 2000-2004 check je dit overzicht, voor de periode 2005-2009 check je dit overzicht en over de periode 2010-2014 heb je hierboven gelezen. Vanaf daar kan je lekker doorsteken naar de jaaroverzichten 2016, 2017 (deel 1 en deel 2) en 2018. Op naar 2019.

(2015)

Nu zeg je natuurlijk: en 2015 dan? Kwam er in 2015 geen gave muziek uit? Zeker wel. Wat mij betreft drie parels, die nog regelmatig geluisterd worden:

Iets meer over auteur Renco Schoemaker

Renco is ruim 35 jaar, man en vader van twee. Hij was eerder jeugdouderling in zijn gemeente in Zwolle. Hij mag graag fietsen, hardlopen, tv series kijken en bloggen. Luistert tot slot graag naar harde christelijke herrie.

Categorieën

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.