Met het einde van de kerstvakantie rond ik ook mijn terugkijken op 2018 af. 2019 is ondertussen al begonnen en dan wordt terugkijken vervangen door vooruitkijken. Ik ga niet zo uitgebreid schrijven over mijn lijstjes als Renco deed in zijn blog. Hopelijk leiden ze toch tot nieuwsgierigheid en doe je wat ideeën op.
Toen Martin Scorsese bekend maakte dat Silence zijn eerst volgende filmproject zou worden, was ik zeer enthousiast. Niet alleen vanwege de betrokkenheid van Scorsese of de acteurs Liam Neeson (Schindler’s List), Adam Driver (Star Wars) en Andrew Garfield (The Amazing Spiderman), maar vooral vanwege het onderwerp: Japan versus de missionarissen/christendom.
Mijn allereerste filmrecensie op geloofsvoer zou eigenlijk niet over deze film moeten gaan want er zijn zoveel betere films om nog te bekijken. Maar het is mijn allereerste ‘christelijke film’. Beter gespecificeerd: eentje geproduceerd (lees: betaald) door een christelijke organisatie met als enige doel het verspreiden van het gedachtegoed van het christendom (Pure Flix Entertainment) Een film die je zeker ook door die bril moet bekijken, maar zelfs dan viel het allemaal nog niet mee. En dan druk ik me nog zacht uit.
In de afgelopen jaren heb ik nauwelijks films gekeken. Thuis waarschijnlijk geen één en verder een handvol in het filmhuis of, inmiddels, in Pathé Zwolle. Televisieseries kijk ik daarentegen ‘frequent’. Anyway, laatst werd ik uit onverwachtse hoek meegevraagd naar de film, en wel naar Blade Runner 2049. Heb nog overwogen het origineel (1982) te kijken, maar daar bleek ik onvoldoende motivatie voor te hebben. Maar voor mijn gevoel heeft dat niets afgedaan aan de beleving. Wat een gave film.
Zelden kocht ik een kaartje voor een film zo ver van tevoren. Bij het lezen van de Fraterhuis programmering voor januari, nog vóór de uitreiking van de Golden Globes, besloot ik direct naar de nieuwe film van Alejandro G. Iñárritu te gaan. De première was op 28 januari en op vrijdagavond 29 januari 21:15 startte het 2,5u durende avontuur op de voorste rij in een volle filmzaal. De hoofdrol is voor Leonardo DiCaprio die we gepijnigd zien fronzen, brommen en voortbewegen. En dat levert mooi plaatjes op. En nog veel meer.
Omdat het nieuwe jaar vandaag is begonnen en ik waarschijnlijk nog aan het bijkomen ben, schrijf ik deze blog/recensie al in december. Het is zeker geen lichte film die ik hier bespreek, maar zeker wel eentje die je (met de juiste verwachtingen) moet gaan zien. Begin november keek ik de film Son of Saul in het Fraterhuis in Zwolle.
copyright © geloofsvoer.nl - 2013-2018
