Mijn allereerste filmrecensie op geloofsvoer zou eigenlijk niet over deze film moeten gaan want er zijn zoveel betere films om nog te bekijken. Maar het is mijn allereerste ‘christelijke film’. Beter gespecificeerd: eentje geproduceerd (lees: betaald) door een christelijke organisatie met als enige doel het verspreiden van het gedachtegoed van het christendom (Pure Flix Entertainment) Een film die je zeker ook door die bril moet bekijken, maar zelfs dan viel het allemaal nog niet mee. En dan druk ik me nog zacht uit.

In de afgelopen jaren heb ik nauwelijks films gekeken. Thuis waarschijnlijk geen één en verder een handvol in het filmhuis of, inmiddels, in Pathé Zwolle. Televisieseries kijk ik daarentegen ‘frequent‘. Anyway, laatst werd ik uit onverwachtse hoek meegevraagd naar de film, en wel naar Blade Runner 2049. Heb nog overwogen het origineel (1982) te kijken, maar daar bleek ik onvoldoende motivatie voor te hebben. Maar voor mijn gevoel heeft dat niets afgedaan aan de beleving. Wat een gave film.

Zelden kocht ik een kaartje voor een film zo ver van tevoren. Bij het lezen van de Fraterhuis programmering voor januari, nog vóór de uitreiking van de Golden Globes, besloot ik direct naar de nieuwe film van Alejandro G. Iñárritu te gaan. De première was op 28 januari en op vrijdagavond 29 januari 21:15 startte het 2,5u durende avontuur op de voorste rij in een volle filmzaal. De hoofdrol is voor Leonardo DiCaprio die we gepijnigd zien fronzen, brommen en voortbewegen. En dat levert mooi plaatjes op. En nog veel meer.

Omdat het nieuwe jaar vandaag is begonnen en ik waarschijnlijk nog aan het bijkomen ben, schrijf ik deze blog/recensie al in december. Het is zeker geen lichte film die ik hier bespreek, maar zeker wel eentje die je (met de juiste verwachtingen) moet gaan zien. Begin november keek ik de film Son of Saul in het Fraterhuis in Zwolle.

Afgelopen dinsdag zag ik de film Knight of Cups in het filmtheater in Zwolle. Een goede vriend van me verhuisde pas geleden terug naar Zwolle en in hem heb ik iemand waarmee ik naar zweverige, abstracte, van plot verschoonde films kan gaan. En een recente film van Terrence Malick valt zeker in die categorie. Twee bijzondere uren turen naar een scherm waar we eigenlijk net iets te dicht op zaten. Maar ja, dat (dure) biertje moest in alle haast nog op en mocht niet mee de zaal in. Dus waren we als laatste binnen.

Al vanaf mijn 15e verzamel ik films, zo’n beetje vanaf het moment dat dvd’s gangbaar (en betaalbaar) werden. Ik keek ook erg veel films wat handig is wanneer je ze ook op grote schaal verzamelt. Tja, what’s the point anders? In de afgelopen jaren heeft het kijken van films fors ingeleverd ten bate van het kijken van televisieseries. Ook dat gebeurt op grote schaal. Daarbij haast ik mij altijd wel te zeggen dat we geen televisieabonnement hebben. Hedendaags een film kijken is voor mij dus ‘een momentje’ en daarbij leg ik de lat hoog. Daarom heb ik onlangs Interstellar gekeken. Wat onvoorstellar/baar mooi.

Afgelopen week at ik samen met mijn vrouw chocolade van Tony Chocolonely, en dan drie grote reep melkchocolade met pecan en marshmallow. Check em hier. Wel eens geprobeerd? Man, dat is lekker hoor. Nu moet ik zeggen dat ik meer van hartig houd dan van zoet, maar een stuk lekkere chocolade van Côte d’Or of Tony gaat er best in. Bij Tony weet ik ook nog soort van dat ik een hogere, maar eerlijke prijs betaal. En die smaak hè?!

Afgelopen week keek ik samen met zwager Len de documentaire ‘The Cove‘ zoals ik mij plechtig voornam bij het schrijven van deze agenda voor de tweede helft van dit jaar. Net als de docu Blackfish bij tijd en wijlen een erg ongemakkelijke zit. Vandaag wil ik de documentaire zelf kort bespreken zodat ik daarna nog even met je kan nadenken over wat we hier nu mee moeten.