Skip to main content

Christmas Rock Night 2015

Op 11 en 12 december vond Christmas Rock Night weer plaats in Ennepetal. Renco was er bij en doet verslag.
| Renco Schoemaker |

Al jaren toog ik in december richting Ennepetal om daar het festival Christmas Rock Night mee te maken. Naar verluidt bestaat het festival al zo’n 35 jaar waarvan ik er hoogstens 10 heb meegemaakt. Normaal ga ik altijd één van de twee dagen, maar dit jaar was de line-up zo goed dat ik besloot beide dagen te gaan. Helaas besloot onder andere mijn zwager Len af te haken, waardoor ik helemaal alleen mocht. Maar: niet erg. Het is zeker niet de eerste of laatste keer dat ik alleen naar een concert oid ga.

 

Aandacht

In de afgelopen jaren is de aandacht voor dit tweedaagse christelijke festival alleen maar toegenomen. Zelfs de wat ik maar noem traditionele christelijke media reppen nu over dit festival. Als ze eens wisten wat voor ’n enorme bak herrie er in Ennepetal ten gehore wordt gebracht, vraag ik me af of ze nog steeds zo aanmoedigend zouden adverteren ;-) Maar, feit is wel dat er terecht in toenemende mate aandacht is voor dit festival. Ik zou zeggen dat jaarlijks een kleine honderd Nederlanders een bezoek brengen.

Christmas Rock Night 2015

Vrijdag

Na wat overbodige files arriveerde ik rond 17:00 in mijn hotel in Gevelsberg. FF inchecken en daarna direct door om nog op tijd te komen voor Forevermore. Het allereerste optreden van een lokale Duitse band trok me niet zo. En iets met overbodige files. Anyway, here we go Christmas Rock Night!

Forevermore (hardcore)

Forevermore kwam pas op mijn radar toen ze vorig jaar hun album Telos uitbrachten onder het befaamde label Solid State Records (onderdeel van hét christelijk punk rock label Tooth & Nail). Live moesten ze wel even ‘inkomen’ vond ik. Hun sound is het zwaardere hardcore (<- ja, even klikken want ik bedoel een ander soort hardcore) met breakdowns en double bass. Richting metalcore dus (<- ook even lezen). De zaal bleef redelijk leeg en al met al een band en optreden die het gemiddelde zeker niet overstijgt. Volgend jaar komen ze met een nieuw album. Daar ben ik dan wel weer benieuwd naar.

Nummer dat bleef hangen: It’s Been a Pleasure
Review album Telos: jesusfreakhideout.com 

Sacrety (hard rock)

Sacrety is een Duitse band die ik twee jaar eerder ook zag op CRN. Vorig jaar trof ik ze bij een optreden van Spoken in Ede. Eerder dit jaar moesten ze Ede afzeggen omdat de zanger in het ziekenhuis verbleef. Gelukkig weer helemaal hersteld. Dit optreden bleek hun laatste en ze hebben waardig afscheid genomen. Hun aanstekelijke cover van Freestyler was weer goed al moet je wel wat elektronische ondersteuning dulden. Ze nemen zichzelf niet te serieus en combineren veel stijlen in hun nummers. Snufje Family Force Fice, Red, Spoken en P.O.D. Werkt prima! Het nummer ‘We are the Ones’ schreeuwt iedereen uit volle borst mee.

Nummer dat bleef hangen: Time Passes By

Silent Planet (metalcore)

Ook Silent Planet kwam pas op de radar nadat Solid State Records ze gecontracteerd had. Voordat hun full-length album The Night God Slept uitkwam hadden ze al twee EP’s uitgebracht. De drummer doet qua postuur direct denken aan de drummer van Demon Hunter die ik slechts éénmaal live zag tot nu toe, op het Brainstorm Festival in Apeldoorn. Zanger heeft wel wat weg van Underoath frontman Spencer Chamberlain. Het repertoire is goed, vooral door de voor dit genre onconventionele zang. Ook het rake nummer Depths II wordt gelukkig gespeeld! Een band die weet te raken in het overvolle genre.

Nummer dat bleef hangen: Darkstrand (Hibakusha)
Review album The Night God Slept: jesusfreakhideout.com

Children 18:3 (punk rock)

Nee, Children 18:3 verveelt nooit. Albums krijgen steevast goede reviews en uit ervaring weet ik dat hun optreden ook keer op keer goed zijn. Dit trio straalt één en al energie een blijdschap: de altijd blije zanger David en prachtig blèrende zus Lee Marie plus de immens gespierde, en zonder twijfel één van de meest getalenteerde drummers, broer Seth. Heel leuk ze weer live horen spelen. “Man, I love rock ’n roll”. Je gelooft het als ‘ie het zegt. Gekkenhuis met oa ‘All my Balloons are Popping’ en ‘Bandits’ en een serieuzere noot bij ‘Come In’. Tijdens de gekte in de circle pit klapt een kwart aan de grond. No injuries. En die drumsolo. We want more!

Nummer dat bleef hangen: Homemade Valentine
Review album Come In: jesusfreakhideout.com

Wolves at the Gate (post-hardcore)

Pas in het afgelopen jaar heb ik Wolves at the Gate écht ontdekt. Niet te verwarren met To Speak of Wolves. Inmiddels kan ik hun beide album erg waarderen en ook live heb ik genoten. De zaal was ook goed gevuld! Zoals in deze podcast al genoemd is zanger Steve Cobucci een echte stage preacher. Je ziet, voelt en merkt dat hij meent wat hij zegt. Dat lukt niet altijd. De andere zanger vraagt slechts 10x “Germany, how are you guys doing?” Pfff. Het kerstnummer aan het einde valt goed in de smaak net als het nummer ‘Bird and the Snake’. En naast mij staat een man naast zijn dochter, in een strak wit overhemd met trui om zijn hals geslagen. Ik twijfel of hij zijn voldane blik veinst.

Nummers die bleven hangen: Man of Sorrows -> The Father’s Bargain
Review album VxV: jesusfreakhideout.com

Sleeping Giant (metalcore)

Vorig jaar was Sleeping Giant al voor het eerst aanwezig op CRN, maar toen was ik er zelf niet. Vooraf las ik al dat ze hun laatste album ‘Finished People’ front-to-back zouden spelen. Aan de ene kant gaaf, aan de andere kant hoopte ik op het (gospel)nummer Tithemi. Net als Silent Planet onderscheidt Sleeping Giant zich echt in het genre. Hun stijl is zeker niet ‘standaard metalcore’. Helaas had zanger Tom Green ‘passport issues’ en dus mocht Wolves at the Gate zanger het optreden redden. En dat doet hij best goed, maar wanneer je live lyrics moet oplezen en de originele zang via een track ook hoorbaar is… Not the same. Het nummer Violence met ook Levi the Poet is zelfs helemaal ‘vanaf cd’. Muzikaal strak en prettig aan de oren, maar al met al een teleurstelling door het gebrek aan de originele zanger.

Nummer dat bleef hangen: The Great Divorce
Review album Finished People: jesusfreakhideout.com

 

Zaterdag

Fallstar (hard rock/metal(core)/hip-hop)

Parkeren was even lastig waardoor ik de eerste 10 minuten moest missen. Was niet erg bekend met Fallstar dus geen ramp. Maar wat een goed optreden zeg. Goede combi tussen hard rock en harde metal(core). Compleet met fors headbangende drummer. Het nieuwe album ‘Future Past Day’s’ heeft afgelopen week vaak opgestaan (alhoewel niet onomstreden). Vooral het nummer Slaves is errug goed. Fallstar is een ervaren band met een sterke zanger. Tijdens het nummer Eclipse raast de zaal wederom rond in een circle pit. Was aangenaam verrast door deze opener op zaterdagmiddag om 15:00. Ga zeker hun eerdere album Backdraft nog eens luisteren.

Nummer dat bleef hangen: Slaves
Review album Future Golden Age: jesusfreakhideout.com

Attalus (post-hardcore)

Na twee zelf uitgebrachte EP’s en LP’s kwam Attalus op mijn radar toen ze eerder dit jaar het album ‘Into the Sea’ uitbrachten onder het Facedown label. Het album werd zeer goed ontvangen en ook ik heb het menig maal geluisterd. Met ruim 80 minuten het langste album dat ik heb volgens mij. Live zijn ze ook goed te pruimen. Zanger Seth weet zijn stem goed te combineren met de toetsen en ook de andere bandleden leveren goed werk. Mijn bezwaar is wel dat veel nummer ‘onderbroken’ worden door zeer rustige, gesproken stukken. Dat haalt soms de vaart er uit. In de encore brachten ze het oudere nummer Night ten gehore. Al met al een sterk optreden met een goede verbinding tussen vorm en inhoud.

Nummer dat bleef hangen: O the Depths
Review album Into the Sea: jesusfreakhideout.com

Theocracy (metal)

De enige echte metalact op CRN is ongetwijfeld Theocracy. Strakke drums, solo’s en immer voortstuwende gitaar rifs. In 2003 verscheen het self-titled album als one-man project (!) van frontman Matt Smith. Pas na vijf jaar kwam daar ‘Mirror of Souls’ gevolgd door ‘As the World Bleeds’ in 2011 met daarop de opener van deze avond ‘I Am’.

[soundcloud-master]

De tekst over de almacht en alomtegenwoordigheid van God vind je hier. Ze speelden ook het nummer ‘Ghost Ship’ van het volgend jaar te verschijnen nieuwe album. Yaj! De gemiddelde leeftijd van de meezingende bezoeker ging direct omhoog bij het eerste nummer van Theocracy. De bandleden stralen zelf uit dat ze dit voor de hobby doen en dat komt de sfeer en het optreden zeker ten goede!

Nummer dat bleef handen: Mountain (naast ‘I Am’)
Review album As the World Bleeds: metal-archives.com

Phinehas (metalcore)

Na het uiteenvallen van de toch-niet-zo-christelijke metalcore band As I Lay Dying ontstond er een gat waar Phinehas met hun laatste album ‘Till the End’ prima in past. Dit is volle bak metalcore. Headbangen en tijdens het nummer ‘Crowns’ volop moshen in een circle pit. De andere moshpit variant, Wall of Death, kwam ook voorbij. De zang is een goede afwisseling tussen scream (growls) en clean vocals. Frontman Sean interacteert goed met het publiek en oogt vriendelijk met zijn vuige baard. De drukte maakt duidelijk dat een flink deel van de bezoekers voor Phinehas is gekomen. Het was hun eerste optreden buiten de US. Ik verbleef het hetzelfde hotel als de mannen van Phinehas, Attalus en Theocracy. Dat was niet per sé positief qua nachtrust.

Nummer dat bleef hangen: My Horses Are Many (hilarische video)
Review album Till the End: nog niet aanwezig??

The Ongoing Concept (western metalcore)

De drie gebroeders Scholz plus bassit Nichols vormen de band The Ongoing Concept. Hun albums zijn één en al herrie, swing, metal en chaos. Onder Solid State Records brachten ze in 2013 ‘Saloon’ uit gevolgd door ‘Handmade’ eerder dit jaar. Voor dit laatste album maakten ze al hun instrumenten zelf (!). Zanger Dawson moet bijna na elk nummer op adem komen. Begrijpelijk, zeg ik je. Hij saltoot op het podium. Zo nu en dan op de toetsen en dan doet hij denken aan de toetsenist van Underoath. Het keyboard is niet het meest sexy instrument tijdens zo’n optreden maar beide heren weten er wat van te maken. Het schelle geblèr heeft zeker bijgedragen aan de piep in mijn oren die ik nog dagen had. Dit was een zwaar optreden, zowel voor de band als voor de oren van het publiek. Voor beide was een uur voldoende denk ik ~:)

Nummer dat bleef hangen: Cover Girl
Review album Handmade: jesusfreakhideout.com

The Letter Black (hard-rock) & Disciple

The Letter Black was de enigste band die me absoluut niet trok. Prima muziek, maar ik word er niet enthousiast (genoeg) van. Dit optreden skippen was niet bezwaarlijk voor mij. Vooral omdat The Ongoing Concept nog natetterde in m’n oren. Tja, en de afsluiter was dit jaar wederom Disciple. Deze mannen heb ik al meerdere malen live gezien op CRN. Hun indrukwekkende, 20-jarige repertoire kon mij niet overtuigen te blijven. My loss. I know.

Nawoord

Wat een gave editie van Christmas Rock Night! Zoveel bands die nog niet of nauwelijks hebben opgetreden in de EU bij elkaar op één festival. Hoe de organisatie het voor elkaar krijgt weet ik niet, maar ook de ticketprijs zit goed. Daarnaast speelt elke band ongeveer een uur (!) dus je ‘value for money’ is echt super. See you next year Christmas Rock Night!

ps. hier vind je een YouTube playlist met live opnames van CRN 2015

Iets meer over auteur Renco Schoemaker

Renco is ruim 35 jaar, man en vader van twee. Hij was eerder jeugdouderling in zijn gemeente in Zwolle. Hij mag graag fietsen, hardlopen, tv series kijken en bloggen. Luistert tot slot graag naar harde christelijke herrie.

Categorieën

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.