De dualiteit van de mensch

In februari blogde ik over het verstaan van God. Hoe kan je de stem van God onderscheiden uit alle andere geluiden en stemmen die op je af komen? Het ging toen over ‘gifts, confirmation & opportunity’ naar aanleiding van een preek van Tim Keller. Dat bracht ik in verband met een preek van onze predikant over hetzelfde onderwerp. In mijn latere agenda voor de rest van 2014 beloofde ik een verdieping. Die komt bij dezen niet en ik zal uitleggen waarom.

Persoonlijk

Dat God verstaan erg persoonlijk is blijkt wel uit de vele verschillende opvattingen die er over bestaan (lees ook deze blog van Len). En alhoewel ik in diezelfde agenda mezelf heb voorgenomen mijn persoonlijke geloofsleven meer een plek te geven hier, kies ik er toch voor dat nu niet te doen bij dit onderwerp. Allicht minder inspirerend dan de keuze waarover ik de vorige keer blogde. Ik heb gemerkt dat God verstaan iets veranderlijks is voor mijzelf. Daarnaast meen ik God te verstaan op momenten en in mensen/situaties die voor iemand anders een heel andere betekenis hebben.

Daarom bespaar ik mijzelf het proces van het schrijven van een zeer genuanceerde blog waarin ik mijn persoonlijke ervaringen op dit gebied probeer te verenigen met een mezelf overstijgende visie. Ik denk niet dat ik dat kan. Dus. Waar het echter ook mee te maken heeft is de dualiteit van de mens. Om mensen te trekken naar deze post heb ik er mensch van gemaakt. Wat bedoel ik daar nu mee?

Psalm 8

Afgelopen zondag mocht ik als jeugdouderling aanwezig zijn in een avonddienst Deze avonddiensten gaan al lange tijd over de psalmen en afgelopen zondag ging het over psalm 8, passend in de tijd van advent. In de NBV lezen we daar:

1 Voor de koorleider. Op de wijs van De Gatitische. Een psalm van David.
2 HEER, onze Heer,
hoe machtig is uw naam
op heel de aarde.
U die aan de hemel uw luister toont –
3 met de stemmen van kinderen en zuigelingen
bouwt u een macht op tegen uw vijanden
om hun wraak en verzet te breken.
4 Zie ik de hemel, het werk van uw vingers,
de maan en de sterren door u daar bevestigd,
5 wat is dan de sterveling dat u aan hem denkt,
het mensenkind dat u naar hem omziet?
6 U hebt hem bijna een god gemaakt,
hem gekroond met glans en glorie,
7 hem toevertrouwd het werk van uw handen
en alles aan zijn voeten gelegd:
8 schapen, geiten, al het vee,
en ook de dieren van het veld,
9 de vogels aan de hemel, de vissen in de zee
en alles wat trekt over de wegen der zeeën.
10 HEER, onze Heer,
hoe machtig is uw naam
op heel de aarde.

Wat mij daar, na het horen van de preek, opvalt is de tweedeling. In versie 2-5 lezen we vooral over de almacht van God en hoe onbetekenend wij eigenlijk zijn. En dan ineens vanaf vers 6 een heel andere toon: De mens als bijna een god, gekroond, heerser over alle dieren, vogels en vissen. Een dualiteit van twee kanten die tegelijkertijd bestaan. Het woord dualiteit kwam ik toevallig (?) ook tegen in mijn favoriete nummer van het album Correspondence (a fiction) van Levi the Poet. Dat is dus niet het nummer dat ik afgelopen week plaatste, maar je kan het hier luisteren/lezen (aanrader). On a related note, zeg maar.

Dualiteit

Ik leer uit deze psalm dat ons bescheidenheid past als mensen op aarde. Wij zijn niet gelijk aan Hem en dat maakt dat we gehoorzaam dienen te zijn als we zijn stem horen, op welke wijze dan ook. Tegelijkertijd heeft God ons enorm machtig gemaakt op aarde: we zijn niet gelijk aan de dieren, maar we dienen over hen te heersen. En over de aarde zelf. God vertrouwt het werk van zijn handen aan ons toe. Wauw, dan moet Hij wel vertrouwen in ons hebben ja. Dus enerzijds bescheidenheid, nederigheid en gehoorzaamheid en anderzijds een grote opdracht en verantwoordelijkheid. De mens is dus tweeledig, er is sprake van dualiteit.

Concreet

Waarom nu een blog over dit nogal abstracte onderscheid? Omdat ik ervaar dat het lastig is de, naar mijn ogen, dunne lijn te vinden tussen beide. En dan vooral in de dagelijkse praktijk van omgang met anderen. Ik zou willen dat anderen mij kennen als een betrouwbaar, integer en bescheiden persoon. Tegelijkertijd zou ik willen dat ze mij kennen als iemand die inspireert, ondernemend en kritisch is, en, om eerlijk te zijn, als iemand die leidt. Maar er is veel wijsheid nodig om vanuit bescheidenheid te leiden. Het moet groeien en raakt aan je diepste overtuigingen. Dienen we het zelf te verdienen of leven we állemaal van diezelfde genade? Hoe voorkom je dat de bescheidenheid plaats maakt voor leiderschap in plaats van dat ze samen hand in hand gaan?

Nadenken

Het houdt me bezig, het zet me aan het denken. Ik wil leren en bidt dat God zijn weg voor mij duidelijk zal maken. Daarbij probeer ik mijn oren en ogen open te houden want Hij spreekt vaker en op meer manieren tot me dan ik had verwacht.

ps. lees hier en hier verder over Gods stem verstaan