Muziek komt direct binnen. Of je nu een liedje zingt voor een pasgeborene of voor een vol verzorgingshuis, het effect is er altijd en meteen. Dit kan allerlei gevoelens, associaties en herinneringen oproepen. Veel dierbare herinneringen van mij zijn omgeven met muziek. En het bijzondere aan muziek is dat, net als een Bijbeltekst, de betekenis ook kan veranderen gedurende je leven.
In de Counterpoints reeks las ik al menig boeiend boek. In deze blog uit 2017 komen wat boeken voorbij en eind 2018 schreef ik twee blogs over Schepping, evolutie en ‘intelligent design’ (deel 1). Deel 2 vind je hier. Deze maand las ik het boek Five Views on the Extent of the Atonement uit. Het boek kwam al even ter sprake in deze blog n.a.v. het boek van Reinier Sonneveld. En wanneer je leest over de verschillende zienswijzen op reikwijdte van Jezus’ verzoenende kruisdood, kom je ook weer op het calvinisme en het arminianisme. Net als in 2016.
Worstelen met jezelf hoort net zo onlosmakelijk bij het menselijk bestaan, zoals worstelen met God net zo onlosmakelijk bij geloven hoort. En niet alleen onze muziek, maar ook de boeken die we lezen weerspiegelen dat volgens mij ( en zoals je zelf al schreef). En dit gaat gepaard met gevoel, dus ja, je bent ook een gevoelsmens.
Het is makkelijker om te schrijven over het boek ‘The Extent of the Atonement’ dat me momenteel erg weet te boeien. Maar de afgelopen maanden ging het minder goed met me en ook dat verdient schrijfaandacht hier, wetende dat het primair voor mezelf zal zijn. Hierover schrijven is minder leuk omdat het een streep onder dat nare gevoel zet. Gelijk aan de vraag: ‘Hoe gaat het me je?’ Zoals Mike in Chemical zingt: “It hurts more when you ask”. Vandaag dan toch een poging.
Ik moest de blog van Renco nog lezen, toen ik had besloten om wat te schrijven over de dood. En het leek wel een teken: ook zijn blog stond in het teken van de dood. En zoals Renco was de aanleiding deze periode aan het eind van het jaar, waarin de herinneringen aan opa en oma’s naar boven komen.
Vorig weekend was de laatste zondag van het kerkelijk jaar. Twee jaar geleden schreef ik er ook over. Ik nam wederom deel aan de wandeltocht op de Zwolse begraafplaats. Een ritueel dat ik meer en meer kan waarderen. Want ja, hoeveel tijd krijgen die doden nou van mij in het dagelijks leven? En zo komen ook mijn grootouders weer nadrukkelijk in gedachten. (de mannen op de foto ken ik niet)
copyright © geloofsvoer.nl - 2013-2018
