Renco eindigde zijn vorige blog met een citaat van Karel Smouter: “In de loop der jaren gebeurde er iets geks. Degenen die aanvankelijk het meest stellig waren in hun geloof, waren het aan het eind van hun studietijd zo goed als allemaal verloren. Terwijl zij die er het minst mee hadden, er tegenwoordig het meest uitgesproken geloofsleven op nahouden.” Vandaag weer een blog van mijn hand.

Bere-interessant, die eerste blog van Dick hier op geloofsvoer. Taal, daar is nog zoveel meer over te schrijven. Toegespitst op de woorden die we gebruiken binnen de kerk noem ik het ook wel eens ‘kerkjargon’. Op jongere leeftijd keek ik op tegen leeftijdsgenoten die welbespraakt onder woorden konden brengen wat Jezus voor hen, heel persoonlijk, betekende. Tja, iets eloquent onder woorden brengen maakt het nog niet meer wáár. Of wel?

Als er iets moeilijk is in het christendom, dan is het wel het gebruik van taal. We zijn vaak zo gewend om te praten vanuit bekende zinnen en concepten dat we soms vergeten zijn hoe we moeten communiceren met iemand die daarmee niet bekend is. Op dit interessante onderwerp debuteer ik hier op geloofsvoer.nl. Wat heeft het programma Puberruil te maken met (religieuze) taal?

Vandaag leek mij een goede vrijdag voor een nieuwe blog hier op geloofsvoer.nl. De laatste echte blog dateert alweer uit begin december en na m’n muziekoverzicht over 2017 (deel 1 en deel 2) vond ik het wel even prima. Dat bloggen, dat moet ook leuk blijven. En leuk vond ik het steeds minder al werd dat voor een belangrijk deel bepaald door de werkdruk (ik heb een eigen bedrijf). Dus een periode van rust en overdenking met als resultaat geloofsvoer 3.0!

Zondag 26 november was de laatste zondag van het kerkelijk jaar. Een zondag waarop we in onze gemeente in het bijzonder stilstaan bij alle mensen die in het voorgaande jaar zijn overleden. Hun namen worden genoemd. Sinds een aantal jaren ga ik rond diezelfde datum naar de begraafplaats in Zwolle voor ‘Herdenken Belicht – wandeltocht voor nabestaanden’. Op de momenten dat ik mezelf zo dwing om stil te staan bij de dood en de doden – en dat dwingen blijkt nodig – ervaar ik een samenbindende kracht. Ik ervaar ook rust en vertrouwen naast verdriet (en bij vlagen pijn). Daarover vandaag wat meer.

Een tijdje terug schreef ik over het Enneagram. Eerst een soort van inleidende blog naar aanleiding van de 3 leugens van Henri Nouwen en vervolgens een nadere beschrijving van het enneagram en de 9 types. In die laatste blog gaf ik al aan een test te gaan doen en allicht te schrijven over de uitkomsten. Dat deed ik gisteren voor het meest dominante type (type 1: reformer) en vandaag over het bijna evenzo dominante type 8: challenger. Waar herken ik me sterk in? Waar herken ik me enigszins in? Waar herken ik mezelf (helemaal) niet in? Deze blog is dus een vervolg op de blog van gisteren.

Een tijdje terug schreef ik over het Enneagram. Eerst een soort van inleidende blog naar aanleiding van de 3 leugens van Henri Nouwen en vervolgens een nadere beschrijving van het Enneagram en de 9 types. In die laatste blog gaf ik al aan een test te gaan doen en allicht te schrijven over de uitkomsten. Nou, dat doe ik bij dezen. Deze eerste blog gaat over mijn meest dominante type: reformer (type 1). Waar herken ik me sterk in? Waar herken ik me enigszins in? Waar herken ik mezelf helemaal niet in? Morgen volgt de tweede blog over een bijna zo even dominant type.

In de afgelopen jaren heb ik nauwelijks films gekeken. Thuis waarschijnlijk geen één en verder een handvol in het filmhuis of, inmiddels, in Pathé Zwolle. Televisieseries kijk ik daarentegen ‘frequent‘. Anyway, laatst werd ik uit onverwachtse hoek meegevraagd naar de film, en wel naar Blade Runner 2049. Heb nog overwogen het origineel (1982) te kijken, maar daar bleek ik onvoldoende motivatie voor te hebben. Maar voor mijn gevoel heeft dat niets afgedaan aan de beleving. Wat een gave film.