Vorig jaar schreef ik een uitgebreid muziekoverzicht omdat 2016 werkelijk een prachtjaar was. Zoveel moois was er te beluisteren. Eerder deed ik iets soortgelijks voor 2014. Dit jaar kwam qua muzikaal moois wat moeilijk op gang, maar verderop richting zomer en najaar werd dat ruimschoots goedgemaakt. Na vele, grondige luisterbeurten en overpeinzingen deel ik hierbij mijn top 16 van het jaar 2017. Vanwege de vele woorden en kansen om mee te luisteren, knip in de top 16 op in twee delen. Vandaag de albums 1 t/m 8 na de albums 9 t/m 16 van vorige week. Voor wie in een meer nostalgische bui is, lees vooral mijn top 10 album uit de vroege ‘zero’s’ (2000-2005). Fijne jaarwisseling en tot volgend jaar!

Vorig jaar schreef ik een uitgebreid muziekoverzicht omdat 2016 werkelijk een prachtjaar was. Zoveel moois was er te beluisteren. Eerder deed ik iets soortgelijks voor 2014. Dit jaar kwam qua muzikaal moois wat moeilijk op gang, maar verderop richting zomer en najaar werd dat ruimschoots goedgemaakt. Na vele, grondige luisterbeurten en overpeinzingen deel ik hierbij mijn top 16 van het jaar 2017. Vanwege de vele woorden en kansen om mee te luisteren, knip in de top 16 op in twee delen. Vandaag de albums 9 t/m 16 en volgende week de albums 1 t/m 8. Voor wie in een meer nostalgische bui is, lees vooral mijn top 10 album uit de vroege ‘zero’s’ (2000-2005). Fijne kerstdagen en tot volgende week!

Nog een voor mij redelijk onbekende band in het genre van de metal(core) met een pósitieve boodschap: Wage War. In 2015 kwam Blueprints uit dat weinig aandacht van me kreeg. Weinig metalcore bands weten boven het maaiveld uit te steken met harde én originele muziek. Maar toen onlangs het tweede album, Deadweight, uitkwam was ik aangenaam verrast. Zware metalcore afgewisseld met catchy tunes en afwisselend gitaarwerk. Het album draagt terecht de titel van het nummer. Maar er staat meer moois op, zoals Stitch. Over verbroken relaties die maar moeilijk weer te lijmen zijn. Dit album heeft een tijdje op repeat gestaan. “Take what you can get. But I’ll bet that’s never enough. Is it?” En die eerste gitaarriff: Linkin Park, anyone? 

Een redelijk onbekende band in het genre van de metal(core) met christelijke roots: For All Eternity. Ook ik probeer afscheid te nemen van de term ‘christelijke band’. De van BadChristian alom bekende “christelijke loodgieter” zet immers aan het denken. For All Eternity bracht al in 2009 haar eerst werk uit, maar kreeg pas enige bekendheid na hun debut LP Beyond the Gates. Zelf haakte ik pas aan vanaf het moment dat het goed te pruimen album Metanoia uitkwam in 2015 onder Facedown Records. Nu komt 15 december de opvolger ‘The Will To Rebuild’ uit. Het nummer ‘The Vacated’ is wat mij betreft een uitstekend voorproefje. Er schuilt er veel in ‘Pain is shaping who I am.’, niet? Of je het nu wenst toe te geven of niet..

Afgelopen weekend zag ik wederom Project 86 live én, jawel, Living Sacrifice. P86 al diverse keren live gezien hebbende maakte vooral Living Sacrifice een verpletterende indruk. Wát zijn die mannen live goed, strak en hard. Brainstorm Festival verdient veel dank voor het boeken van deze legendarische band! De pit ging ik niet weer in; de avond ervoor (P86) zat me nog in het beurse lijf. Vandaag andere harde muziek, en wel van Phinehas. Eerder omschreef ik ze al eens al de vullers van het gat dat is achtergelaten door As I Lay Dying. Diezelfde allure hebben ze vooralsnog niet bereikt, maar dit nummer Hell Below klinkt wel erg goed. Ben benieuwd naar het nieuwe (concept) album Dark Flag.

Afgelopen weekend zag ik Project 86 en Demon Hunter live tijdens het Loud & Proud festival in Daaden, Duitsland. Ben nog beurs van de moshpit, maar wat was dat mooi. Hoogtepunt was zeker het nummer Cross to Bear van Demon Hunter. Project 86 zie ik volgende week nogmaals in Apeldoorn, samen met Living Sacrifice. Jaja, het is een feest. August Burns Red zag ik in augustus in de Melkweg tijdens hun ’10 Year Messengers’ toer. Dat viel wat tegen omdat ik het nieuwe werk (veel) beter vind. Gelukkig kwam onlangs meer nieuw werk uit: het album Phantom Anthem. Daarop staat erg veel moois, waaronder Hero of the Half Truth, Lifeline, Dangerous en ook, jawel, Coordinates. “Let go of all that you perceive. Everything is not what it seems”.

Heb zeker nog wat recentere muziek in het vat, maar het is wachten op de lyrics. Dit nummer van P.O.D. stond echter al maanden standby en staat daarom vandaag centraal. P.O.D. heeft het niveau van het briljante Satellite niet meer weten te halen vind ik, zie ook deze top 10. Alhoewel P.O.D. altijd meer mainstream was dan andere bands (Alive, anyone?!), hadden ze in de jaren 90 een uitgesproken christelijke boodschap te verkondigen. Helaas heb ik P.O.D. nog nooit live gezien. Een tikje eigenzinnig en zeker bemoedigend. Zoals in afsluiter Portrait. Uit den ouden tijden van Blindside, Project 86, Living Sacrifice en Stavesacre.

In december 2016 luisterde ik naar de favo albums van de gebroeders Svenson. Broer Jared was toen erg enthousiast over een bepaalde band. Eerder deze maand was het tijd die bewuste podcast nog eens te beluisteren en zo te achterhalen wélke band dat nou toch was. En dat bleek Astronoid. In 2016 kwam hun debut album Air uit. En tja, dat album moet je geluisterd hebben. Een gewaagde én geslaagde mix van veel muziekstijlen. Ik kon me goed vinden in deze beschrijving: “Overwhelmingly powerful and cathartic.”. Vandaag ‘Up and Atom’ als voorproefje. En ik gok, dat smaakt naar meer! Deze muziek beleef je.