De grenzen van mijn taal

Onlangs kocht ik een boekje (eigenlijk een essay) omdat het in Trouw – al in 2019 – goed gerecenseerd werd. Een boekje over de grenzen van taal. Een boekje waarin ik zo nu en dan woorden vond die goed mijn gevoel en gemoed beschrijven. Vandaar zet ik een aantal fragmenten op rij en daarna stop ik (voor nu?) met het schrijven van persoonlijke blogs als deze of deze. Althans, ze zullen niet meer openbaar zijn. Misschien volgt er zo nu en dan wel een ‘reguliere blog’ of een ‘lyric post’. Ik weet het nog niet.

Onder ogen zien

Al vrij snel is auteur Eva Meijer duidelijk over de wezenlijke absurditeit en leegheid van het leven, en dat je die niet moet willen “[…] bedekken met het idee van een god, de illusie van troost, of het willen voldoen aan de wensen van anderen: je moet jezelf vrij willen, en door je eigen keuzes te maken en daar de verantwoordelijkheid voor te nemen kun je jezelf verwezenlijken.” Daar valt mijn inziens wat op aan te merken en toe te voegen, maar dat hoeft nu niet.

Nu is één omgang met die absurditeit, aldus Meijer, haar aanvaarden en er de ‘lol’ van inzien. Maar wanneer je somber en neerslachtig bent, gaat dat niet. “Relaties verliezen hun betekenis, net als kunst: je raakt afgesloten van jezelf en de wereld.” Anderzijds, geldt dat ik “…het gevoel [heb] dat het heel erg goed met me gaat, zelfs wanneer dat niet per se zo is.” Dat beeld is dus niet zo betrouwbaar. En het gaat ook niet per se over, het is tevens een kwestie van “…een houding aannemen tegenover iets wat je gegeven is.”. […] “We dragen het donker al mee.” Op het ‘gewond zijn’ heb ik eerder gehint; iets wat Dick hier oppikte.

Kwetsbaarheid en somberheid

Echt zo’n modewoord. En om tegemoet te komen aan de erosie hebben we tegenwoordig ook échte kwetsbaarheid. Of: authentieke kwetsbaarheid. Toch past dit woord goed bij de veelal aanwezige gevoelens. Ik voel me kwetsbaar, maar niet omdat ik het graag wil zijn. “Die kwetsbaarheid is niet iets om af te schudden of weg te doen: ze laat ons ook zien dat dingen de moeite waard zijn en kan het begin zijn voor het ontmoeten van de ander, die helemaal anders is en als sterveling toch net zo in de wereld geworteld.” Maar het vraagt wel veel.

De somberheid beïnvloedt mijn manier van denken. “Als het minder goed werkt, ontstaan er een gebrek aan interesse en concentratie, denkstoornissen, en gevoelens van droefenis […].”. Maar ook angst, een soort zenuwachtigheid en vooral onrust.

Tot zover

Deze blog is oorspronkelijk 1500 woorden lang, maar de 400 zijn voor hier (openbaar) genoeg. Voor nu even twee zomermaanden geen geloofsvoer en in welke hoedanigheid ik daarna wat schrijf, dat zie ik dan wel.

Ik wens je een fijne vakantie(periode)!