Al was het maar om zelf terug te lezen
Deze eindejaarslijsten samenstellen, voorbereiden, uitwerken en vormgeven vraagt de nodige tijd. Het ene jaar is er daarvan meer beschikbaar dan het andere jaar. Dit jaar ging het eigenlijk wel soepel en heb ik met de muziek in kwestie op de oren de woorden neergepend. Vanzelfsprekend komt daar (vooralsnog?) geen AI bij kijken. Het leuke er van is dat bij het schrijven ik mezelf (nogmaals) realiseer hoe gaaf ik deze nummers en albums vind. Ik krijg er geen genoeg van. Albums gaan bij voorkeur ‘front-to-back’ aan. Enfin, dit jaar weer een lijst die van 10 naar 1 afloopt ipv andersom zoals ik vorig jaar probeerde. Daarop kreeg ik ‘constructieve feedback’ van deze heren. En het moet nog even gaan over de band Gaerea en hun 2024 album Coma. Die kwam ik begin dit jaar op het spoor via het HM Magazine eindejaarlijstje van 2024. In april bood ik je dit voorproefje. Een album dat dit (zware) jaar veel voor me betekend heeft en nog steeds vaak aan staat. Het miste de lijst van 2024 door een te late ontdekking en landt niet in de 2025 editie omdat het album vorig jaar uitkwam. En toch, toch, en toch. Wauw.
10. Flowers
The Devil Wears Prada
“Tell me why I can’t realize
That heaven’s been cheating the hell outta me
Give me eyes – let me realize
That heaven’s been cheating the hell outta me
Gotta see to believe it
Give me eyes”
Man, it’s catchy (again)
The Devil Wears Prada (TDWP) gaat al een kleine 20 jaar mee en ook hier op geloofsvoer kwamen ze al vaker voorbij. Ruim 10 jaar terug deelde ik het nummer War; over jezelf vergeven. In 2016 kwam Transit Blues uit en daarmee sloegen ze een nieuwe richting in. Luister zeker het prachtige Home For Grave eens. In 2019 perfectioneerden ze deze nieuwe stijl op het album The Act dat op de eerste plek eindigde in mijn 2019 eindejaarslijst. Nummers als Chemical en Lines of Your Hands staan nog regelmatig aan. Ook de Zombie II EP en Space EP (Asteroid!) knallen nog lekker. Maar.
In 2022 plaatste ik het TDWP album Color Decay op plaats 3 in mijn eindejaarslijst. Daar heb ik spijt van. De tijd heeft uitgewezen dat het zich niet kan meten met haar voorgangers. En nu kwam er in november een nieuw album van ze uit: Flowers. Eigenlijk kan je dan al niet meer in een eindejaarslijst eindigen: er is onvoldoende (luister)tijd om te bepalen of het album dat waard is én je loopt het risico een hype te vereeuwigen in de ranking waarin alleen de grootsten horen. Ja, ik maak je maar even deelgenoot van de gewetenswroeging die erbij komt kijken. En het gaat allemaal ten koste van de inhoudelijke bespreking.
Flowers is wederom zo verrekte catchy. Opener ‘Where the Flower Never Grow’ gaat er soepel in. Het gitaarwerk is dik in orde en de dubbele zang verenigt het oude TDWP met de nieuwe. Refreinen zijn wéér groots (So Low) en de teksten winnen zelden de originaliteitsprijs. Gelukkig is het muzikaal wat gevarieerder (When You’re Gone) en bij All Out gaat het nog even lekker lomp. Soms is het me wat te synth poppy (The Silence, Wave), maar zo’n nummer als Eyes maakt veel goed. Het laatste stuk van dat nummer is zó gaaf: GIVE. ME. EYES! En wat een prachtige album closer is My Paradise. Die bridge, die fase-out. Kippenvel. Dus ja, toch wéér een plekje voor TDWP dit jaar.
Like a routine – ill intended
I did my best to serve
Unseen – can’t defend it
I swear I did the work
Breathe in – Say goodbye
Now this is farewell until next time
Dus ja, toch wéér een plekje voor TDWP dit jaar. Hopelijk zonder spijt dit keer ;-) Hoe dan ook, zelden is een band zo verguisd omwille van nieuwe (sub)genres uitproberen. De old-school TDWP fans vinden (ook) Flowers veel te radio-friendly. Is ook waar. Maar het album is óók gewoon goed. En dat telt, voor mij.
9. Horizons West
Thrice
“They keep on tellin’ me our stars are crossed
But I think that you might be my albatross
We learned to run before we learned to walk
There’s so much time to steal before the sun goes down”
West is better than east
Thrice luister ik in fases. Het is al 20 jaar een nogal eigenzinnige band en daar heb ik niet altijd zin in. Het is een band waarbij je je op voorhand ook moet bedenken wélk album van ze je aanzet. In de praktijk kies ik dan vaker voor iets waarbij ik die onzekerheid niet heb. In 2016 kwamen ze echt op mijn radar met het prachtige album To Be Everywhere Is to Be Nowhere met daarop o.a. Black Honey die ik al eens uitlichtte. Om onduidelijke redenen deed opvolger Palms het niet voor mij en Horizons / East moest het in 2021 doen met een honorable mention. Maar nu, nu is daar Horizons / West. En die plaat wist in één keer te boeien. Niet in de laatste plaats omdat het wat harder/vuiger/rauwer mag op deel twee van dit tweeluik. En tegelijkertijd is ook nog dromerige post-rock.
Na aangename opbouwer en opener Blackout volgt hun waarschijnlijk zwaarste nummer in jaren: Gnash, met dat lekkere eind. Al koos ik het meer ingetogen Albatross uit voor bij deze lijst. Een heerlijk nummer dat kenmerkend is voor Thrice en met die heerlijke solo in de bridge. Prachtig. Holding On (en Crooked Shadows) zijn aangenaam up-tempo terwijl The Dark Glow juist traag en zwaar klinkt met die laag getunede gitaar. Wegdromen kan heerlijk bij Distant Suns dat tevens als opmaat dient voor de slot-act. Vesper Light doet qua gitaar en percussie denken aan Tool (=compliment!) en zanger Dustin Kensrue werkt toe naar een heerlijk, emotioneel doorvoeld einde. Wat kan die man zingen zeg.
Stand atop the barricade
Unbent and unafraid, and sing, oh
Stand in solidarity
With all humanity, and sing, oh
Stand in the embraces of
Your wild and gracious loves, and sing
Daarna schaalt het album af naar closer Unitive/West. Een meditatief slot dat op één of andere manier wel gepast voelt bij dit album. Qua gelaagdheid en diepgang biedt Thrice op dit album merkbaar meer dan TDWP op Flowers. Zanger Dustin Kensrue is sowieso geen onverdienstelijk muzikant. Als solo-artiest bracht hij al zes albums uit, waarvan de laatste in 2024 (“old school western country music”). Eén daarvan is een kerstalbum dus die kan je direct aanzetten. Alhoewel Thrice in fases komt en gaat bij mij, staat er nu toch een album van ze in mijn eindejaarlijst. Toegankelijk album, zeker niet hard.
8. Antibloom/Pink Moon
Silverstein
“These are the passages that made us
Who we are, and who we were
These are the episodes that showed us
Who we are, and who we were”
Hooks & lyric lines!
Silverstein gaat al heel wat jaartjes mee (sinds 2000) en toert vanuit Canada nog regelmatig de wereld over. Eerlijk gezegd ging hun generieke mix van rock en post-hardcore met een dosis emo jarenlang aan mij voorbij. Zanger Shane Told kende ik vooral van de goed beluisterde podcast Lead Singer Syndrome die hij tot einde 2023 maakte. Ik vermoed dat hij praktisch alle zangers van deze top 10 wel geïnterviewd heeft. Tja, dat combineert natuurlijk goed met (samen) touren.
Zoals de titel van dit album al doet vermoeden, is het eigenlijk een samenvoeging van twee separaat uitgebrachte EP’s. Antibloom kwam al in februari uit en had ik al op de korrel voor de epische EP ‘hoek’ (zie onderaan). Toen volgde (voor mij) onverwachts in september Pink Moon en kort daarop ook dit combi-album. Daarop besloot ik het te beschouwen als geheel.
Toegeven, niet álles luistert even lekker weg. Net als P.O.D. is het tekstueel soms wat, tja, eenvoudig en corny. Overigens is 2025 het jaar waarin ik P.O.D. voor het eerste live zag (013); volmaakt gelukkig. Dat terzijde. Antibloom/Pink Moon mag dan lijden onder wat zwakkere nummers (twee EP’s maakt ook 16 nummers), maar compenseert dat met enkele serieuze krakers. Op deel/EP één is opener Mercy Mercy die direct de aandacht grijpt. Verderop is het Confessions dat heerlijk melodieus is qua zanglijn alsook qua synth. Skin & Bones beukt er aangenaam, maar wisselt halverwege naar een geheel andere stemming. Nice! Ook het daaropvolgende I Will Destroy This houdt de aandacht goed vast wat vooral de verdienste is van Shane als ‘lead singer’. Stress doet denken aan klapper Drain the Blood op deel/EP 2.
Maybe I’m stressed from the pressure
Either I die or I live forever
Maybe I bend or I snap like a fracture
Either I die or I live forever
Pink Moon opent als een nummer van Bush met een titel als ‘I Love You But I Have to Let You Go’. Alsof je terug gaat in de grunge resp. emo tijd. Maar Negative Space is heerlijke up-tempo en catchy evenals het voornoemde Drain the Blood dat een geweldig refrein(riff) heeft. Death Hold doet deel 2 nog eenmaal pieken waarna album wat generiek afrondt. Net als P.O.D. vorig jaar vind ik het gaaf dat een band na 20 jaar mij nog zo weet te pakken. Mooi werk van Shane en consorten.
7. No One Was Driving the Car
La Dispute
“I’m an unresolved chord
A line left incomplete
A room without a key
I lost it, but you see I kick and I scream at the door”
Back to it’s (unique) core
La Dispute is en blijft voor mij een geweldige ontdekking, destijds in 2008. Debuutalbum Somewhere at the Bottom of the River Between Vega and Altair sloeg in als een bom bij me. Daar kreeg geloofsvoer dus ook een ‘vleugje’ van mee met een heuse albumbespreking. Datzelfde deed ik voor opvolgers Wildlife en Rooms of the House. Plus een, jawel, verslag van een concert dat nog steeds in mijn top 5 staat. Meerdere lyrics posts verschenen in diezelfde periode, maar daarna werd het stil.
Na 5 jaar volgde Panorama, maar dat album wist zijn 5e plaats destijds niet ‘waar te maken’ in de daaropvolgende jaren. Nu, nog eens 6 jaar later, is daar ‘mijn’ band weer met het album No One Was Driving the Car. Met ruim een uur speeltijd verdeeld over 14 nummers een heus project om aan te beginnen; zowel voor de band als de luisteraar. Jordan Dreyer weet er wederom een indrukwekkend hoeveelheid tekst uit te krijgen. Grotendeels als (min of meer) ‘spoken word’.
La Dispute is altijd meer (post-)hardcore geweest dan bijv. Het meer punky Touché Amoré die je vorig jaar nog tegenkwam in mijn eindejaarlijst. Het nieuwe album moet een beetje op gang komen, maar het meanderende gitaarwerk bevalt me direct. Autofiction Detail is onmiskenaar La Dispute, gevolgd door een epos van ‘King Park’ proporties: Environmental Catastrophe Film. Met tweemaal die kenmerkende opbouw: muzikaal en tekstueel. Maar ook: geduld is een schone zaak. En dat zijn we nog maar bij nummer 4. Daarna een nummer a la deze. In het laatste deel van The Field mag het lekker zwaar en dat bevalt. Ander hoogtepunt is Landlord Calls the Sheriff In.
But if you fail to meet the goals you set
If you try and fail to thrive
And the bank comes for your house at night
It’s good for you to downsize
Move to an apartment now
Find more people to supply
We were promised abundant lives
(It’s God’s plan)
Steve is een nummer dat ook op een Touché Amoré album had gepast. Maar daarna, daarna start Top-Sellers Banquet. Andermaal een epos van ruim 8 minuten. Al direct bij de start dat gitaarloopje: zó mooi gevonden. Middenin een schrikbarende break en verder verhalend een hoogtepunt, maar muzikaal de mindere tegen het eerdere epos op nr. 4. Verderop het nummer dat ik hier rechts uitlichtte. Alweer die gitaarloop die me pakt, die tekstuele, verhalende diepgang en de opbouw vanaf 2:30. De titelsong leunt zwaar op de gebroken stem van Jordan Dreyer en laat me, steeds opnieuw, niet onberoerd. Je moet er voor gaan (zitten), maar dan héb je ook wat. Knap.
I Dreamt Of A Room With All My Friends I Could Not Get In
Spotify playlist
6. Ànv
Eluveitie
“Father, mother, daughter, son
Blood of my blood
Heart of my heart
Have we not been one?
By grace now to be torn apart”
Folk metal to sing along to
Eluveitie is een Zwitserse folk metal band die de afgelopen 15 jaar steeds maar weer verscheen in mijn playlists. Datzelfde gebeurde ook dit jaar bij het verschijnen van Anv – 6 jaar na het fijne album Ategnatos. Het is up-tempo metal met de kenmerkende violen en aanverwante, typische ‘folk instrumenten’. De zang wordt om beurten (en soms tegelijk) verzorgd door Chrigel Glanzmann die het zwaardere/lagere (schreeuw)werk voor zijn rekening neemt, en Fabienne Erni die juist het meer melodieuze en hoge zangwerk voor haar rekening neemt. Chrigel neemt daarnaast ook het merendeel van de meer exotische instrumenten voor zijn rekening.
Dit album laat er geen twijfel over bestaan: first and foremost is dit een METAL album. Daaraan worden geen concessies gedaan en dat doet mij natuurlijk goed. De vele melodieën en zanglijnen eroderen het genre niet – een gevaar dat al snel op de loer ligt als je zoveel in een album stopt.
Taranoías is lekker vlot en stevig en opvolger The Prodigal Sons bevat alle ingrediënten die jaar maar kan wensen. Héérlijk! Geen wonder dat dit nummer werd uitgebracht als single. Fabienne lijkt soms geheel haar eigen weg te gaan terwijl de muziek doorbeukt en toch, toch blijft het een harmonieus geheel. Premonition heeft dat heerlijke refrein ‘Father, mother, daughter, son’ und so weiter. En stampt, ja opnieuw, tegelijkertijd steeds maar door. Go go go. Maar op adem komen kan (kort) bij Anamcara waarna The Harvest wat sleets klinkt.
For all is one
For one is lone
The weaving hand
Wields the endless knot
For one is all
Forevermore
Na opmaat Memories of Innocence werkt het album toe naar een piek. Eerst het prachtige All Is One waarvan je hierboven wat tekst vindt. Je gaat er tijdens het luisteren vanzelf in geloven. Daarna volgt het gelaagdere Aeon Of The Crescent Moon die al eens als lyric post voorbijkwam. Het album sluit passend af met het langzamere The Prophecy waarop zanger Chrigel en (vooral) zangeres Fabienne nog eenmaal laten horen wat ze kunnen. Eerder was de vrouwelijke zang in handen van Anna Murphy en was het mij wat te radio-friendly. Maar Ánv is Eluveitie op haar best.
5. There Was A Light Here
Demon Hunter
“Every door is painted black
I feel my fate collapse
Drag me down and seal my fate
Drown me in your loving hate
I just watched my mother die
So forgive me if I haven’t the want for this weight”
I’m no longer a stone
Demon Hunter is een band die net als Project 86 al heel wat van mijn levensjaren met mij oploopt. Sommige nummers hebben zich verankerd in precieze (levens)momenten terwijl andere nummer het eervolle risico lopen ‘grijs gedraaid’ te worden. Een uitdrukking die ik zeker nog eens moet uitleggen aan mijn kinderen. Toch is het de afgelopen jaren niet alleen maar gaaf wat de mannen maken. Zowel Exile (2022) en Songs of Death and Resurrection (2021) kwamen als hekkensluiter in m’n eindejaarslijsten. Waar zijn de nummers a la Cross to Bear en (I’m Why) Jesus Wept? Het album War stond in 2019 nog op de derde plaats! Maar met There Was a Light in Here lijkt een nieuwe balans te zijn gevonden tussen hard (War) en zacht (Peace).
Het album opent heerlijk met My Place in the Dirt waarvan ik het refrein al net zo lekker meebrul als Storm the Gates of Hell (uit 2007). Daarna knalt het door met Sorrow Light the Way die ik je links (lyrics) en rechts (video) uitgelicht ziet. Heerlijk nummer met deze voor mij onvergetelijke tekstregel in de bridge: I just watched my mother die. So forgive me if I haven’t the want for this weight. Ook (single) Light Bends pakte me met die lekker hoge riff plus die solo waar eens fatsoenlijke de tijd voor wordt genomen. Yeah! Single The Pain is Me is Gone is trager, groovy en grenzend aan eentonig. En toch beklijft het; het gáát ergens over. Twee nummers verder doet I’m Done iets soortgelijks (mét solo).
Tell me I’m not numb
Hang me by my tongue
Truth is no illusion but for some
Show me where to run
I think I’m done
Daarna zakt het album wel wat in, ondanks old-schooler Ouroboros. Breaking Through Me is toch wel het meest generieke, nietszeggende nummer dat ze ooit maakten. De daarop volgende nummers zijn oké, maar pas met Reflected gaat het niveau weer goed omhoog. Om vervolgens nogal ‘out of character’ het album af te sluiten met de zeer ingetogen titelsong. Daaraan besteedde ik recent nog apart aandacht in deze lyric post.
Qua thematiek weet Ryan Clarke dit keer een gelaagd en zwaar album neer te zetten. Eentje die je aan mij kan slijten in het jaar waarin mijn moeder overleed. Het geheel is niet sterk genoeg voor de lange speelduur, maar er staat veel moois op. Een welverdiende vijfde plaats en ik kan alleen maar hopen dat Demon Hunter deze nieuwe modus en balans weet vast te houden. En mooie merch blijven maken.
4. Shapeshifter
Memphis May Fire
“The truth is always such a bitter pill to swallow
If I don’t change today there might be no tomorrow
Can’t hit the brakes, once I get a taste I lose control
Yeah, I can’t take it slow
Zero to overdose”
Pop-rocky metalcore, yeah
Memphis May Fire (MMF) gaat al een kleine 20 jaar mee en bracht tussen 2009 en 2025 maar liefst 8 albums uit. Voor mij valt MMF eigenlijk samen met zanger Matty Mullins. De muziek is (zeer) sterk vocaal gedreven en alle nummers hebben een ‘radio-friendly’ speelduur rond de 3:00-3:30 minuten. Dat brengt de totale speelduur van het album, met daarop 10 nummers, op nipt 30 minuten. Waarom dan toch een plek in deze eindejaarslijst, vroeg ik mijzelf af. Want dit zijn toch vooral mínpunten… Dat bijna het hele album al als single uitkwam negeer ik dan maar even.
Voorloper This Light I Hold maakte in 2016 geen indruk al maak ik uit mijn eigen tekst op dat ik ze al wél eens live heb gezien! Heb er geen actieve herinnering aan? Dat gaat hoe dan ook (opnieuw) gebeuren op 17 maart volgend jaar omdat ze touren met Fit For a King en Acres (zie horonable mention) en in 013 spelen. Toegeven, in 2022 kreeg album Remade in Misery al wel een honorable mention en Matty eindigde als nieuwe zanger van Anberlin in mijn lijst van vorig jaar. Een stijgende lijn die door wordt getrokken naar Shapeshifter. Een album vol met catchy – en soms harde – snack-size nummers die mij uitlokten tot repeat repeat.
Chaotic opent met een heerlijk catchy – ja, sorry – refrein. Gedreven door prima gitaarwerk zingt en blaft Matty ons er aangenaam doorheen. Het is allemaal wat ‘overproduced’ en gelikt dus vraag me over 5 jaar niet of dit nog dagelijks aanstaat, maar men wat snackt dit lekker. Op drie krijgt zelfs Blindside zanger Christian Lindskog guest vocals in Overdose. Niceee! Ook het gitaarwerk ploetert hier lekker laag gestemd door. Daarna trekt Matty z’n strot in de coupletten op in Paralyzed die al als lyric post voorbij kwam deze zomer. Daarna zet hij ons aan ‘t denken in Hell is Empty.
There’s no fork
There’s no horns
This is war
We’ve been warned
The evil below
Now above they appear
Hell is empty
The Devil is here
Ook over de helft van het album wist het mijn aandacht te pakken, ook al ben je daar dus al na 15 minuten. Necessary Evil loopt lekker en ballad The Other Side misstaat niet en dat komt vooral door de tekst. Shapeshifter blinkt uit in de formule die dit album zo aangenaam maakt, maar dan met meer groove en zónder clean vocals. Welverdiende albumtitel dus. Daarna sluit Love is War het album in (formulematige) stijl af. Repeat.
3. The Darkest Place I’ve Ever Been
Landmvrks
“‘Cause I’m crawling in the dark
Everything we knew has fallen down
The night suppresses the light
Looking for a reason I won’t find
And I’m turning into
I’m turning into this creature”
A refreshing genre-take
LANDMVRKS, dat je gewoon uitspreek als Landmarks, was de grote verrassing voor mij dit jaar. Ik had wel eens wat van ze geprobeerd van Lost in the Waves (uit 2021), maar dat bleef niet plakken. Deze Franse metalcore band uit Marseille weet op het album The Darkest Place I’ve Ever Been het genre flink op te schudden dan wel te verbreden. De gitaren zijn atypisch gestemd, de zang is regelmatig (zeer) atypisch en toch blijft het geheel voor mijn wel metalcore. Maar dan atypisch dus. Volgende week zie ik ze live in 013 met Underoath als support act. Het kan verkeren.
Ik houd wel van een gedurfde album opener en Landmarks presteert dat met de titeltrack. Opvolger Creature opent met Franse hiphop om vervolgens het roer nogal om te gooien. Die riffs onder de coupletten zijn erg gaaf gevonden. Het refrein is juist langgerekt en dat balanceert goed uit. Dat geldt ook voort A Line in the Dust. Blood Red vorm een hoogtepunt van het album en kwam daarom al voorbij als lyric post. Ook hier Franse hiphop dat zeer aangenaam opbouwt naar dat einde met wederom die heerlijke, puntige gitaarriffs.
I was underwater, wasn’t trying to find a way to breathe
And will never forget that the pain is just the way I feel
I’m looking for a better place, I’m looking for a better deal
Sulfur moet alleen al een prijs krijgen voor die snare drum. Na een sferische ‘filler’ lijk je aanbeland te zijn op een nieuw Linkin Park album (geen straf). The Great Unkown brings back memories. Het wordt weer (mede) Frans op La Valse Du Temps – verwacht je niet hè. Een nummer dat kunstig afwisselt in stijlen, tempo’s en talen met een zeer geslaagd einde. Het is nog even beuken met Deep Inferno om niet te vergeten dat zanger Florent Salfati flink kan schreeuwen. Ook hier heeft het refrein een fijn snufje nu-metal.
De slotact wordt gevormd door Requiem en Funeral. De eerstgenoemde heeft een gedurfd, en ja: atypisch, refrein. Ben het wel gaan waarderen. Funeral sluit even gedurfd af: zang en piano. That’s it. The man can sing. En zo is The Darkest Place I’ve Ever Been is dijk van een (gedurfd) metalcore album. Het is heerlijk afwisselend, soms chaotisch hard en regelmatig melodieus kunstig tegen de achtergrond van de consistent gestemde gitaren. O ja, en met Franse hiphop.
2. Lonely God
Fit For A King
“If this is really the end, then why can’t I see?
And in this dance with death, can we be saved?
And if there’s no, no tomorrow
We’ll dance at the edge of the end
And forget about our sorrows”
A very confident album
Fit for a King is hit or miss. Deathgrip uit 2016 wist mij wel te pakken, maar met Dark Skies uit 2018 was ik blown away. Die eindigde dan op op één dat jaar. Maar daarna joh. Twee jaar later kwam het armzalige The Path uit. Een raar gemixt album dat bleef steken in een taaie eenheidsworst van middelmatigheid. Het product van een AI prompt met ingrediënten als: double bass, zwaar, hooks, schreeuwen en sleets. Muzikaal (veel) te dun en melodieus en tekstueel (veel) te voorspelbaar.
In 2022 hoorde ik vooral meer van datzelfde op The Hell We Create. Er zit gewoonweg niet genoeg in om de speelduur te rechtvaardigen. En mijn sneer naar die vreselijke album cover lijkt me volkomen terecht. Je merkt: mijn verwachtingen van hun nieuwe album waren laag, zeer laag. Ik zag (niet) uit naar een As I Lay Dying ‘been there, done that’ album. Maar vanaf de eerste luisterbeurt dacht ik, voelde ik: dit album ademt een doordachte en zelfverzekerde nieuwe richting.
Opener The Sacrifice gevolgd door The Temple zetten direct de fraaie toon. Dit is een metalcore album, zeker. Maar een veel béter metalcore album. Zwaar, hard maar ook gevarieerd en melodieus zoals Fit for a King op Dark Skies liet zien. Verderop is (single) No Tomorrow een hoogtepunt te noemen met dat gave refrein tegenover de chaotische coupletten. Ballad Shelter ging er ook zeer soepel in bij mij. Monolith is off-beat en thematisch zwaar en dient als passende opmaat naar de stevige titeldrager Lonely God.
You’ve got hell to pay and it’ll cost your soul
Live forever in the flames below
You’ve got hell to pay and it’ll cost your soul
(Sing loud for the lonely God)
Live forever in the flames below
Daarna is het de beurt aan het weergaloze nummer Between Us. Dat moest natuurlijk een lyric post worden. De breekbare refrein is muzikaal en tekstueel prachtig en bezorgde mij vanaf de eerste luisterbeurt kippenvel. Later ook tranen, zeker bij het laatste deel van het nummer (vanaf 2:40). I just want to drift away into nothing. I just want to feel this pain miles away. En dan volgen er nóg vier nummers. Sentient doet niets verkeerd en (het korte) Blue Venom en TECHNIUM voelen wat experimenteler. Fijn als een band onontgonnen terrein verkent. Dat durft en daarvoor zelfverzekerd genoeg is. Witness The End is een klapper van een afsluiter waar alles in zit dat FFAK (anno nu) FFAK maakt. Welcome back!
1. Wasteland
Wolves at the Gate
“When our love is so loveless
But we blame You for our own mess
All our gods are godless (Our gods are godless)
All our lives are lifeless (Our lives are lifeless)
While playing the judge and the jury and executioner”
Metalcore at it’s very best
Wolves at the Gate (WatG) moet toch wel een van de meest stabiele, originele (en uitgesproken christelijke) metalcore bands zijn die er is. Talloze keren zag ik ze live in Duitsland en niet één keer stelden ze daar teleur. In 2016 was daar Types & Shadows en in 2019 Eclipse (op 9). Drie jaar later zette ik ze op 2 met het sterk Eulogies. En nu weer drie jaar later voeren ze het podium aan met het album dat ik het meest draaide in 2025. En (daarmee) voor mij de onbetwiste beste was dit jaar.
Om deze plek te verdienen moet je een album afleveren waar geen slecht nummer op staat. En als collectief van nummers ook overtuigt. WatG probeerde dat laatste voor het eerst middel een concept album. Frontman en (clean vocals) zanger Stephen Cobucci legt dat in dit interview goed uit. Alleen doen ze het wat subtieler dan Andrew Schwab deed in 2023. De album titel en cover plus de titels van de nummers – inclusief de korte interludes – deden mij al een concept album vermoeden.
Na een korte INT(r)O klappen ze er direct op met (The Wasteland) PAIN. Het is onmiskenbaar WatG maar ze hebben hun definitie van metalcore anno 2025 wel geactualiseerd. De mix van het album is zeer prettig en ook zonder zang (schreeuw of clean) gebeurt er voldoende. Nick Detty schreeuwt er héérlijk op los terwijl de gitaren chuggen op Parasite. WatG as never heard before. Synthetic Sun zet dit aangenaam voort waarbij Steve in het refrein zijn teksten omzichtig levert.
Cus we are the children born in the dead of night
Living in the dark we a just ki the light
Just another day that we’ve overrun
Boarding up the windows one by one
In a world that loves the blinding – synthetic sun
Na een niet-overbodige interlude beland je bij Law of the (Waste) Land. Het hoogtepunt van het album en daarom hier als lyric post te lezen/luisteren. Helaas zat WatG dit jaar niet in de line-up van Loud & Proud Festival want juist dít nummer had ik live erg graag willen horen. Smoke houdt het tempo er lekker in. Het gitaarwerk doet me soms denken aan Memphis May Fire op Shapeshifter. Interlude withering is eigenlijk meer dan dat, maar dient niettemin als opmaat naar Death Clock. Nick en Steve laten zien, of: horen, dat ze na al die jaren nog steeds een onfeilbaar duo vormen.
Dan is het de beurt de twee duo’s wasting + Memento Mori en wanting + Unrest. Memento Mori is in de refreinen dromerig onder leiding van Steve terwijl Nick het bozere werk voor z’n rekening neemt en het laatste woord heeft. Unrest sluit het album goed af en opent met die fijne riff. Alles wat WatG goed doet op dit album, doen ze ook hier goed. Tekstueel bekent Steve hier kleur, op de valreep. Ik heb er niets aan toe te voegen noch aan af te doen. Knap werk. See you in Germany.
Come away. Come out of the Wasteland
Come away
Come out of the Wasteland now
Ugh, come out of the Wasteland
I’ll take you by My hand
I know your heart is pressed
So come to me and find your rest
Epische EP’s
All That Follows EP
In 2023 kwamen ze met The Death We Seek op de 8e plaats en deze EP is een zeer aangename verlenging van dat uitstekende album. Dus vond je een nummer als Guide Us Home goed dan zit je hier gebakken.
There Bar Cross EP
Ook in 2023 in de lijst: Holy Name. Het one-of-a-kind project van Sleeping Giant zanger Tommy Green. Deze EP is voorbij voordat je er erg in hebt, maar laat wel zien dat Holy Name is here to stay.
To Love it to Regret EP
Gewoon wat nieuws. Met een album cover a la Defeater moest ik dit wel proberen. En mijn emocore neus liet mij niet in de steek. Doet denken aan Being As An Ocean en díe stond vorig jaar op één.
Half King EP
To Speak of Wolves blijft een band waar ik naar terugkeer en dat is grotendeels vanwege dit nummer. Deze onverwachte EP bracht dan ook een spreekwoordelijke grijns in mijn oren teweeg. Stil there!
Honorable mentions
X’s for Eyes
In 2023 maakt ik kennis op Loud & Proud met deze band en vond die prima en oké. Niet echt meer dan dat. Maar dit nieuwe album ging, ondanks die ervaring, toch steeds opnieuw aan. Lekkere hard-rock.
Abyss (Final Chapter)
Een album dat, net als bij Silverstein, bestaat uit twee separaat uitgebrachte EP’s. Deze Duitse post-hardcore band wisselt het pittige werk goed af met de melodieuze en emotionele tranentrekkerij.
The Host
Zoals al eerder verklaard krijgt ieder Solid State Records band een (ruime) kans op mij indruk te maken. Nieuwe loot Acres wist te overtuigen met What’s It’s Like to Feel Worthless and doet dat nog eens.
Vaxis III
Je zou het misschien niet zeggen, maar ik ben niet vies van een (flinke) portie prog rock of metal. Coheed and Cambria volg ik al jaren, maar wisten mijn aandacht niet eerder zó te grijpen als met Vaxis III.