Tien is weinig hè…
Toen ik gisteren vertelde dat ik nog even verder ging werken aan mijn muziek eindejaarslijst vroeg mijn vrouw of ik wel tot een top 10 kon komen. Maar dan vanuit de gedachte dat ik toch niet meer dan 10 nieuwe albums had geluisterd dit jaar. Ha! Het is inderdaad moeilijk, maar vooral omdat ik moet kiezen uit een overvloed aan albums. Eerdere rekte ik daarom de top 10 op, maar sinds enkele jaren is het een strikte top 10, aangevuld met tegenvallers en de ‘honorable mentions’. Enjoy the 2022 edition die je voor het eerst ook kunt luisteren!
10. Exile
Demon Hunter
Oude mannen metal?
Tweemaal op de valreep in een top 10 eindigen is enerzijds een compliment (beter dan er níet in) en anderzijds pover. Akoestisch album ‘Songs of Death and Ressurection’ was goed voor tussendoor, maar vorig jaar keek ik al uit naar Exile. Nu het album er is valt het toch wat tegen. Allereerst bleek het prachtige Praise the Void vooral een veilige uitwerking te hebben gehad. Goed, maar met een 7 hoor je niet bij de top.
Enkele sterke nummers brengen het album toch nipt in deze lijst. Klappers als Freedom is Dead en Defense Machnism, maar ook het meer rock-y Chemicals en oddball Silence the World. Met eerdere dubbelaar War & Peace toonden ze de spanning tussen harde en zachtere muziek nog steeds goed te beheersen, maar de onderliggende ontwikkeling naar rustige riffs en zang zet zich door op Exile. Waardig album closer Along the Way kan het kabbelende niet keren.
Silence the World
Spotify playlist
9. Punishing Myself Before God Does
Confessions of a Traitor
Facedown flikt het weer
Toen single Peacekeeper een half jaar ten tonele verscheen onder het youtube account van Facedown Records maakt ik een kleine sprongetje. Zou ik verrast worden al la Cura Nata vorig jaar? Daarna verscheen het halve album als single – iets wat gebruikelijker lijkt te worden. En daar zat meer moois tussen, to say the least.
Ik kwam er achter dat ze in 2019 al een album uitbrachten onder een ander label dus van een debut kunnen we niet spreken. Ze maakten ook een nummer met Fit for a King zanger Ryan Kirby en coverden Linkin Park’s Papercut. Qua stijl worden ze wel vergeleken met Fallstar en For All Eternity en laten dat nu ook bands in mijn straatje zijn. Recent bezocht ik het Loud & Proud festival in Duitsland waar ik onder andere Fallstar (wederom) live zag, maar deze name-dropping terzijde: CoaT weet ook inhoudelijk te boeien. Try before you buy.
To Care for Those Who Cared for Us
Spotify playlist
8. Rub Some Dirt On It
Emery
Eigenzinnigheid loont
Nooit eerder overwoog ik een album van Emery in mijn eindejaarslijst op te nemen. Qua genre zit het aan de periferie van mijn (voorkeurs)muzieksmaak en enkele losse nummers daargelaten wist niet eerder een album mij als geheel (zo) te overtuigen. En dat terwijl ze met Eve (met de naakte vrouw voorop) in 2018 en White Line Fever in 2020 keurige rock kwaliteit boden.
Misschien heeft het te maken met de zeer ongebruikelijke wijze waarop Rub Some Dirt on It gemaakt is. Tijdens een 2 uur durende live stream hebben ze het gehele album in een soort lange jam sessie opgenomen. En dat krijg je als luisteraar – enkele tweaks daargelaten – ook opgediend vanuit de Tooth & Nail release. Er zit niet alleen veel lef in de methode, maar ook in de muziek zelf en de teksten. Luister Stranger.
Stranger
Spotify playlist
7. The Beginning of the End
God is an Astronaut
20ste verjaardag (live!)
Ja, dit is een vreemde eend in de bijt. Geen christelijke muziek/band, instrumentaal en een ogenschijnlijk bedenkelijke bandnaam. Via een filmquote kwam ik uit bij dit ‘ancient astronauts’ rabbit hole dus go for it, zou ik zeggen. Persoonlijk neem ik geen aanstoot aan de naam en gaat mijn aandacht vooral uit naar hun prachtige instrumentale post-rock.
Het eerste album verscheen in 2002 en in 20 jaar maakten ze maar liefst 10 albums (!). Ik ontdekte ze bij het mooie Epitath uit 2018 dat ik een stuk beter vond dan 2021 opvolger. The Beginning of the End is 20 jaar na dato een hernieuwde uitgave van hun debut, gebruikmakend van alle mogelijkheden die studio’s anno nu bieden. Vanaf de eerste luisterbeurt pakte dit (live!) album mij en het voorlaatste nummer Route 666 is het onbetwiste hoogtepunt (lees hier verder over deze titel). Laat je meevoeren met de Astronauts.
Route 666
Spotify playlist
6. Darkbloom
We Came as Romans
Sterke comeback na 5jr
Hoe ga en moet je verder als band nadat één van je zangers overlijdt aan wat later een overdosis bleek te zijn? Kyle Pavone werd maar 28 jaar oud. Mede onder zijn invloed was het Cold Like War uit 2017 zo sterk. Na vijf zware jaren vol verdriet, rouw en zoeken naar hoe verder beluisterde ik het muzikale resultaat daarvan. En alhoewel de meningen over dit album sterk uiteenlopen, was ik aangenaam verrast.
Beukplaat Daggers kwam al langs bij de Summer Bangers en het album biedt meer moois. De teksten gaan echt ergens over, maar missen soms wel inventiviteit: het ene klinkt nu eenmaal eleganter dan het andere. De bekende elektronische toeters en bellen vullen het geheel goed aan en ik oordeel daarover vaak anders. En de invloed van een band als Linkin Park kan eveneens mijn goedkeuring wegdragen; immers, waar is de tijd dat je metal/rock in de top 40 had?
Golden
Spotify playlist
5. Ellipsis
Dreamtigers
Die juiste snaar
Op voorhand had ik in mijn top 5 graag het nieuwe album van Norma Jean genoemd, of de onverwachte comeback van Becoming the Archetype. Maar nee, zij pakten mij aandacht onvoldoende. Het collectief Dreamtigers deed dat nou juist wél. Niet voor niets deelde ik hier al single Ellapsis (Time is a Sickness). Het is gewoon precies raak qua stijl en gezien mijn voorliefde voor de muziek van Defeater niet raar: gitarist Woofruff én drummer Longobardi doen dienst op Ellipsis.
Qua stijl is het nogal ongrijpbaar en juist dat kan ik waarderen. Geheel bevangen door deze vondst kocht ik direct ook hun eerdere album Wishing Well uit 2014 en ik werd bevangen door hun dromerige, rauwe rock die geen haast heeft en toch nergens te lang duurt. Zo’n nummer als 3.13.8 bouwt op naar een climax die niets anders dan kippenvel duldt. Hulde.
Ellapsis (Time is a Sickness)
Spotify playlist
4. The Villain in Me
Remedy
Hard-rock zoals het hoort
Totaal onbekende band voor me. Maar toen ik dit album aanzette dacht ik direct: wauw, deze gasten doen iets heel goed. Heerlijk strak, overzichtelijk gitaarwerk met een ditto drumpartij voorzien van melodieuze (goed verstaanbare ;-) zang waarbij het gaat over zinnige zaken. De titels van de nummers tonen dat de band christelijke roots kent.
Naast het degelijke hard-rock gitaarwerk – dat regelmatig doet denken aan een band als Guns N’ Roses – brengt Remedy enkele ballads die het album in mijn eindejaarslijst doet landen. Te beginnen bij het weergaloze Alone, maar ook Unredeemable, Trouble en kippenvel bezorgende Wash Away. Dit zijn nummers die me bij de strot grijpen.
Ik hoop het album nog te kunnen kopen op Bandcamp en ben ik afwachting van de songteksten. Over beide zaken heb ik contact gelegd met de frontman van de band. Zodra ik die binnen heb, verschijnt er zeker nog een nummer als lyric post!
Alone
Spotify playlist
3. Color Decay
The Devil Wears Prada
Groots én catchy
In de afgelopen jaren wist TWDP vaker een plekje te veroveren. In 2019 zelfs op één met het indrukwekkende album The Act. Vorig jaar was daar de Zombie II EP die de vijfde plek innam. Dit keer is het weer raak met brons. Color Decay bezwijkt net niet onder de grootsheid van de refreinen bij zeker de helft van de nummers. Het is dat ze de kunst van catchy ‘larger than life’ refreinen tot in puntjes beheersen dat ik het niet afschrijf als formulematig.
Daarnaast is er her en der nog een rauw randje te bespeuren, zoals bij het heel mooie Twenty-Five. En een opvolger a la Chemical in de vorm van Broken. Net als Demon Hunter (vanaf Extremist) schuift TWDP op qua genre (vanaf Transit Blues) van metal(core) naar meer toegankelijke hard-rock/post-hardcore. Menig band zou daar niet mee weg zijn gekomen, maar ze zijn gewoon zeer getalenteerd. Dit album staat dan ook heel vaak aan.
Twenty-Five
Spotify playlist
2. Eulogies
Wolves at the Gate
En wéér een sterk album
Op wat later zou blijken de laatste editie te zijn van Christmas Rock Night zag ik Wolves at the Gate (wederom) live in 2019. En wauw, wat zijn ze goed live. Dit jaar kwam de opvolger van het sterke album Eclipse (2019) uit. Naast Eulogies brachten ze dit jaar ook een live EP van dat album uit én een kerst EP getiteld Lowborn. Respect.
Met Shadows openen ze direct stevig en maakte ik (opnieuw) kennis met die zeer aangename mix tussen hardcore en (hard-)rock. De twee-zanger-formule werkt nog steeds erg goed en maakt dat het album toegankelijk hard is, zogezegd. Het mag heerlijk hard in een nummer als Weight of Glory terwijl No Tomorrow uitblinkt qua gitaar(solo).
En dan afsluiten met Silent Anthem waar een stevig nummer met een boze zanger uitmondt in een aanbiddingsnummer dat me niet onberoerd laat bij iedere luisterbeurt. Wederom vakwerk.
Silent Anthem
Spotify playlist
1. Unison Life
Brutus
Precies rauw genoeg
Jaren geleden trof ik de Belgische band Brutus eens in het voorprogramma van Thrice en ik wist niet wat ik zag (hoorde). Wat een energie! Wat een heerlijk rauwe rock onder die karakteristieke en gewoon heel mooie stem van Stefanie Mannaerts. Debut Burst was toen net uit. In 2019 volgde Nest dat ook weer goed was, maar toch miste er iets voor mij.
Toen ik eerdere dit jaar de eerste singles van Unison Life hoorde wist ik; dit gaat een heel mooi album worden. En na talloze luisterbeurten concludeer ik: er staat geen matig of overbodig nummer op. Het gehele album is ijzersterk; zowel vertrouwd Brutus als vernieuwend en dat is een groot compliment. Het is regelmatig hard maar nooit lang.
Over die afwisseling schreef de recensent op Dansende Beren treffend “…soms worden we bij de strot gegrepen, soms krijgen we zin om heel het huis af te breken.”. Yeah!
Victoria
Spotify playlist
Tegenvallers
Fit For a King
Allereerst een award voor de meest afgrijselijke album cover in jaren. Maar vooral een album met een hoog gehalte ‘heard it all before’. En dat terwijl Dark Skies in 2018 op één eindigde.
Underoath
Underoath doet al een aantal jaren iets teveel haar best om tegendraads te zijn. Yeah yeah, we get it. Met Erase Me hadden ze een sterke (comeback)troef in handen, maar Voyeurist beklijft niet.
Opponent
Onder het label Solid State én de vleugels van Demon Hunter frontman Ryan Clarke had ik meer verwacht. Het album is oké, maar veel te monotoon.
Chiefland
In 2019 stond ineens het indrukwekkende debut Wildflowers van deze Duitse band in mijn lijst. Het vervolg slaagt een totaal andere richting in. Zonde.
Honorable mentions
Memphis May Fire
Ze gaan bij mij niet de originaliteitsprijs winnen, maar ik moet toegeven dat dit album gewoon lekker wegluistert. Inclusief een aantal echt goede klappers. Live vond ik ze eerder ook sterk.
Astronoid
Vijf jaar geleden kwamen ze al eens voorbij in een lyric post nav hun debutlbum air in 2016. Hun derde album zet weer die heerlijke sfeer neer, waar je helemaal in op kunt gaan. Zeker doen.
A Hope for Home
Meer dan tien jaar geleden brachten ze het prachtige album In Abstraction uit en daarna werd het stil. Maar das was (voor mij) ineens een EP, en wát voor een. Wauw.
Foreign Hands
Voor mij als long-time liefhebbers van het hardcore/metal(core) genre is deze ‘revivalcore’ puur genieten. Een zeer aangename throwback naar tienerjaren.
