De band Spoken zag ik slechts één keer live en dat was op een kaasboerderij nabij Bennekom waar we Hertog Jan bier dronken uit flesjes. Blijft een mooie anekdote. In 2003 kwamen ze bij mij op de radar toen ze tekenden bij label Tooth & Nail Records. Het zou echter nog tien jaar duren voordat we echte vrienden werden. Het album Illusion uit 2013 staat nog steeds regelmatig op en dat zie je bijv. aan lyric post Shadow over Me. Daarna werd het meer ‘poppy’ met albums Breathe Again (2015) en IX (2017). Zeven jaar zou de opvolger op zich laten wachten. Maar oh boy: wát een heerlijk hard-rock album met metalrandje. Die rif in het nummer Reflection alleen al verdiende deze lyric post. Drijvende kracht achter de band is oprichter en zanger Matt Baird. Ook hij heeft een indrukwekkend stembereik: hij zingt én schreeuw mooi waardoor een tweede zanger overbodig is. En de gitaren hè. Die krijgen lekker veel aandacht in de mix (productie van het album), maar ook in speeltijd. En het mag regelmatig lekker hard; vooral op het einde van een nummer. Echoes, Hourglass, In the Dark, The End of Time en afsluiter Be There eindigen met hard gitaarwerk en ik geniet met volle teugen. Keer op keer. Be There biedt tekstueel ook iets om op te kauwen: You said you’d always be there.

Een album eindigt niet in de lijstje als een band één of enkele dingen goed doet. Het geheel moet natuurlijk goed overeind blijven en genoeg (variatie) bieden. Met Matt’s stembereik zit dat wel goed. Awaken Me is wat langzamer terwijl Buried of 2:30 zelf even metal-ish wordt qua gitaarstemming. Let the War begin is een nummer dat niet boven het maaiveld uitkomt, maar met ballad Neven Look Away is het even ademhalen. Future is bijna bezwerend en Sleeper introduceert nog Demon Hunter’s Ryan Clarke als gast. Korn’s Brian ‘Head’ Welch was al te horen in Anymore. Hij is tevens eigenaar van het label: XOVR Records. Hoe dan ook, dat Spoken na bijna 30 jaar nog dit album maakte, verraste mij totaal. Reflection-riffs!

Islander doet nu 10 jaar mee als band en is daarmee, vergelijken met de andere bands in deze lijst, een jonge band. Het debuutalbum uit 2014 landde destijds in mijn (eerste) eindejaarslijstje vanwege mijn waardering voor nu-metal en de P.O.D.-achtige rap/hiphop. P.O.D. maakt ook actief reclame voor Islander. Power Under Control wist mij in 2016 veel minder te boeien al weet ik niet goed waarom. Vier jaar later haakte ik weer aan al was dat aanvankelijk vanwege de indrukwekkende guest vocals. Die zijn er twee jaar later op Grammy Nominated niet, maar daarvoor in de plaats krijg je wél een zelfverzekerd alternatief (nu-)metal album opgediend. Weer die gitaren hè?! De grote troefkaart van het album is de onvoorspelbaarheid en daarmee eindigen ze zelfs (nipt) vóór P.O.D. op de lijst. Opener Witch is ook op dit album een goede graadmeter van wat je krijgt. Hoogtepunt is zonder twijfel single Ritual of Death over de moord op drie jongens van 8 jaar, in West Memphis, Arkansas. De tekst snijdt door je heen: I heard you cry mother, I heard you die mother. Climb out of your grave and find them. Gelukkig is het regelmatig lichter en toegankelijker met nummers als What a Time to be Alive en Show Me Where it Hurts. Weight of the World toont andermaal die aangename (schreeuw)stem van zanger Mikey Carvajal.

Serpents & Daggers toont weer waar Islander goed in is. De titels van de nummers doen direct denken aan memorabele melodieën. Maar nergens weet je waar je aan toe bent omdat nummers niet de conventionele structuur kennen. Het wordt iets experimentele richting het einde van het album met old-school Psalm of Eternia als aandenken aan hoe je als band zowel die melodieën memorabel, als het nummer verrassend houdt: You have the power, you have the name. You have the power to give it all away. Lekker die synth eronder. Net daarvoor toont nummer Kayfabe nog even hoe je het tempo er in kunt houden. Al met al een zeer divers album dat mij ruim voldoende wist te bieden voor deze vierde plaats. Repeat-repeat-repeat.

Ja, deze punky-post-hardcore gasten kwamen al vaker voorbij hier op geloofsvoer. Ik leerde ze kennen in het kielzog van La Dispute en later kwam daar ook Defeater bij. Een groep bands die zich zo’n 12 jaar geleden aan elkaar verbonden onder de naam ‘the wave’. La Dispute en Touché Amoré brachten zelfs samen een split-EP uit en sindsdien hoop ik op een gezamenlijke tour… Maar ja, waarom zouden ze? Individueel krijgen ze de poppodia ook wel vol. In 2016 belandde meesterwerk Stage Four op de eerste plaats. Een doorleefd album dat gaat over de moeder van zanger Jeremy die stierf aan kanker toen hij aan het toeren was. Lament volgde in 2020 met daarop die prachtige single Limelight. Toch ging de afgelopen jaren vaker Stage Four aan dan Lament, maar met dit nieuwe album Spiral in a Straight Line komt daar (allicht) verandering in. Openers Nobody’s en Disasters laten er geen misverstand over bestaan: ten diepste is dit punkrock in kortdurende nummers, geserveerd met de raspende stem van Jeremy Bolm. De ervaring leert dat zijn stem live inmiddels beter overeind blijft dan die van La Dispute zanger Jordan Dreyer. Hal Ashby gaat over een (iets) andere boeg en is meer ingetogen waarna het werkelijk prachtige Force of Habit mij keer op keer kippenvel bezorgd. Tekstueel verbeeldend en muzikaal aangrijpend; wat een vondst qua akkoorden. Heerlijk, dat basloopje. It takes patience to break! Die basgitaar is ook heerlijk aanwezig in Altitude.

De drums zijn meer aanwezig in This Routine; een nummer waarin je in shoegaze stijl kunt opgaan. Finalist luister je voor dat heerlijke refrein om vervolgens Lou Barlow te treffen in Subversion. Een nummer met een aanloop dat vanaf 02:00 echt op stoom is. I can’t see beyond the years behind me and it’s staggering – op een bed van de Barlow’s vocalen. In het voorlaatste nummer blèr ik lekker mee op Held together by spit and a wish. The foundation’s cracked. The foundation’s split. En dan de afsluiter Goodbye for Now, met ook Julien Baker die we al hoorden op Limelight. Balancerend op de rand van ‘overdone’ (door herhaling) en briljant. Ik opteer (nipt) voor het laatste: We say goodbye for now and I’ll try to come around.

Mijn waardering voor instrumentale muziek is iets van de laatste (max 5) jaren. Er was toen een opleving onder bands in mijn genre om instrumentale versies van albums uit te brengen. Enkele daarvan bleven verrassend goed overeind, zo zonder zang(er). Recent nog deelde ik het nummer Pleistocene van The Ocean (Collective) dat in die categorie valt. Daar tegenaan schurkt het instrumentaal zeer aangename I Let It In and It Took Everything van de band Loathe. In het epische EP hoekje van mijn eindejaarslijst van vorig jaar trof je een EP van de instrumentale band Night Verses aan en deze zomer presenteerde ik je het nummer Arrival van ‘dubbel EP’ Every Sound Has a Color in the Valley of Night. Jaja, merk het verschil op tussen een instrumentaal álbum uitbrengen of een instrumentale bánd zijn. Dat laatste is dus Night Verses (sinds 2018) en met een speelduur van ruim 1 uur is het album wel meer geworden dan twee EP’s bij elkaar. De vraag is natuurlijk of zo’n album (speelduur) instrumentaal overeind blijft en het antwoord is een niet-verrassend, volmondig ja! De nummers 1 t/m 7 stonden op EP1 en 8 t/m 14 op EP2 terwijl het geheel van 14 nummers op plek 8 staat in mijn lijst. Dit zijn muzikanten die niet alleen hun instrumenten op indrukwekkende wijze meester zijn, maar daarnaast ook in staat blijken om – steeds weer – vernieuwende melodieën en arrangementen te produceren waar het heerlijk (soms hard) naar luisteren en/of wegdromen is. Ook live, zo hoop ik nog eens mee te maken.

Je leest het al, ik ga vooralsnog niet in op wát er dan precies zo goed is aan dit album. Ik blijk dat lastig(er) te vinden voor een instrumentaal album. Het album is allereerst zeer afwisselend: van dromerige melodieën totdat vuige muren van gitaar die diagonaal over je heen walsen. Soms poppy, soms metal, soms industrial en soms een vrij briljante, gelaagde mix van alles wat. Toegeven, al met al is en blijft het een vrij stevige plaat. Eentje die regelmatig lekkere, off-beat gitaarpracht tentoonspreidt. De basgitarist is bijna permanent aan het soleren en de drummer schraagt elk sferisch deel met bijpassende percussie(!). Al met al een heel compleet en ‘af’ album dat regelmatig aan staat. Wees wel gewaarschuwd: de muzikale variëteit maakt het een veeleisend album. Maar de beloning, die is er (evenals ruim voldoende adempauzes).

Al heel veel jaren kom ik op praktisch elk metal concert in binnen- en buitenland een blonde knakker tegen die, naar mijn smaak, net wat te opzichtig aanwezig is. Anders gezegd, je kan niet om zijn aanwezigheid heen (in de moshpit). Ik denk niet dat ik overdrijf als ik stel dat we het hier wel over een periode van 20 jaar hebben. Aanvankelijk irriteerde het me, maar gaandeweg ben ik steeds meer gaan denken: mooi dat we hier als fans bij elkaar zijn. Ieder beleeft zo’n optreden op een eigen manier. De blonde knakker blijkt een fraaie strot te hebben, Levi Remijnse te heten en zanger te zijn van de band Seven Spirits Burning. Een vijfkoppige metalband uit Zoetermeer die al sinds 2015 blijkt te bestaan én afgelopen zomer speelde op Graceland Festival. Your Mind has been Poisoned is een debut album dat bijna 50 minuten klokt, bestaat  uit 10 nummers met (dus) een aangename speelduur per track en in het genre metal- en mathcore. Opener Summon the Holy Rollers is lekker, maar het refrein doet afbreuk aan de rest. Het stembereik van Levi zeer indrukwekkend in Final Shot (en andere nummers) waarna twee singles volgen: Kill the Messenger en Legalism → Destruction. Het refrein van de eerste is hier juist erg sterk: But Jesus is so simple. What have you added to the cross. If all the joy you had is lost. De tweede heeft een aansprekende tekst met een catchy ‘bridge’ (kan dat, in matchcore?): Religious advisory. I am so sick of all your shit, I won’t have any part in it.

Het album houdt de gang er goed in, is oprecht en intens. Eigenlijk moet je de (sub)genres nog verder verrijken met death metal, deathcore, black metal, groove metal en post-metal. Het maakt dit een goed te pruimen debutalbum. Levi kan ook nog eens mooi zingen bewijst hij in Changes. Daarnaast is het nog de beuk erin met End of Religion dat ook weer fijn varieert zeg. Het album sluit sferisch en waardig af met The Pastor is Dead. En als je Mountain of Souls van Becoming the Archetype zo kan schreeuwen, dan ben je een grote baas. En een aflevering The BlackSheep Podcast is not to be sneezed at! Keep it up Seven Spirits Burning.