Out of nowhere. Menig band perste er een EP uit de afgelopen (corona)periode en voor deze veelbelovende Scandinavische metalcore band was het eveneens het debut. In 2019 was daar de Duitse band Chiefland die mijn eindejaarslijst wist te halen. Dit jaar is het Mothalter en, verderop, Exanimate.

Mothaltar zet een zwaar, rauw doch melodieus geluid neer doorspekt van (duidelijke christelijke) songteksten. Er zitten voldoende ‘clean vocals’ in om de regelmatig aanwezige eentonigheid in dit genre te bestrijden. Sterker nog, de muziek valt meerdere keren even stil, om vervolgens opnieuw op te bouwen. En een album (of EP) beginnen met een instrumentaal nummer getuigt van lef.

Voor nu laat Prologue zien waar deze band toe in staat is en da’s voldoende voor plekje 9.

Het blijft een vreemd criterium, maar soms probeer ik een album op basis van de album cover. Zo verging het mij ook met Luminous van het voor mij onbekende Exanimate. De instrumentale intro gaat over een strakke, snelle (shoegaze) metal die bij vlagen doet denken aan Deafheaven.

Djent liefhebbers worden niet teleurgesteld. Mij viel vooral de zang op en het melodieuze (tweede) gitaarwerk. Neem nu dat refrein van Mosaic Warfare; love it. Overal is het een mix van onversneden metal, een tikje dramatische hardcore(zang) en double bass drums. Qua snelheid deed het me denken aan 94 hours van As I Lay Dying.

Met associaties aan deze metalcore legendes en de shoegaze blackmetal heren van Deafheaven – die deze top 10 níet haalden met hun Infinite Granite – zit het qua veelbelovendheid wel goed. En toch een onderscheidend, eigen geluid. Klasse.

Tja, TDWP lijkt weinig fout te kunnen doen de laatste jaren. Alhoewel niet iedereen de stijlverandering ingezet op het 2016 album ‘Transit Blues’ kon waarderen (ik wel), zullen met ZII (Zombie EP 2) de fans van het zwaardere en hardere werk terug hebben gewonnen.

Tussenliggend briljant album The Act eindigde in mijn lijst van 2019. Dit jaar keek ik hun ZII livestream (zij en wij moeten toch wat) en dat maakte meer indruk op me dan hun live optreden van enkele jaren terug. Toen leek frontman en zanger Mike Hranica het niet meer zo te trekken. Dat bleek een incident, zeg maar.

ZII is een EP zoals je ze niet beter krijgt. Vijf nummers, maar vijf keer (hard) raak én als kers op de taart samenhang tussen die nummers. Aan boord bij label Solid State wisten ze hun Zombie EP kraker uit 2010 te evenaren, wat mij betreft. Het nummer Forlorn heeft in zich wat de EP als geheel in zich heeft.

Gaandeweg zijn we in de top 3 beland met hier op drie Chevelle. De prachtige single ‘Letter from a Thief’ van het 2009 album ‘SciFi Crimes’ kwam al eens voorbij, al niet zo prominent.

Toen ik Niratias aanzette was ik direct verkocht. Wauw, alleen die opener ‘Verruckt’ al. Dat gitaarwerk klinkt zó prettig en wordt geperfectioneerd in nummers als ‘Mars Simula’, ‘Piistol Star’ maar vooral in ‘Self Destructor’. Wát een rif. Tel daar de onderscheidende stem van Pete Loeffler bij op en je hebt Chevelle. Pik je er direct uit.

De band bestaat al sinds 1995 (!) en bestaat nog steeds uit broers Pete en Sam. Eenmaal zag ik ze live in Duitsland en daar kregen we precies opgediend waar we (helemaal) voor gekomen waren. Chevelle wist mij niet eerder zo te overtuigen. Ze experimenteren lekker in ‘Test, Test … Enough’ en weten mij bij de strot te pakken met het ingetogen ‘Endlessly’. Die man kan zingen hè, wauw.

Wie mij een beetje kent weet dat ik zo’n eindejaarslijst vrij serieus aanpak. Een plek in deze lijst moet verdiend worden, zeg maar. Die arbeiders in de wijngaard uit de Bijbel die in de namiddag aan kwam zetten, maar aan het einde van de rit hetzelfde dagloon ontving als de werkers die de hele dag hadden lopen zwoegen, dat idee steekt. Dus een band die ergens halverwege het 4^e kwartaal een album uitbrengt moet van goeden huize komen. Maar je moet dan ook eerlijk zijn wanneer precies dát gebeurt.

In 2018 eindigden ze op de 7^e plaats in de middenmoot, maar deze eerste plaats is verdiend. Iridescent is gewoon héél goed. Er staat werkelijk geen slecht nummer op. Het album behoudt als collectief veel beter ‘momentum’ dan haar voorgangers die mijns inziens vooral leunden op meerdere sterke singles. Iridescent staat in z’n geheel als een huis.

Extra aandacht voor ‘Second Sun’ als hoogtepunt, maar evenzo voor single (jaja, gedurfd) Terminal. Zanger Garrett Russell kampt met depressies en werd daarvoor opgenomen en moest daardoor de net gestarte EU tour afzeggen. Hoe opgenomen worden moet zijn, laat hij je niet alleen horen maar ook voelen. Wát een album! Kippenvel.