Ik schreef al heel wat muziekoverzichten, concertverslagen en eindejaarslijstjes hier op geloofsvoer. Ook dit jaar heb ik mezelf weer gedwongen tot een top 10 (en dus niet meer). En dat gaat me steeds beter af. Ditmaal heb ik ook extra aandacht besteed aan de lay-out van dit overzicht zodat het er allemaal wat gelikter uitziet. Tja, naast het oor wil ook het oog wat. Ik hoop dat je, wanneer je enige aanleg hebt voor mijn genre, de albums of nummer(s) een luisterpoging geeft. Menig naam kwam links- of rechtsom al eens eerder voorbij. Heb je elders een toffe, muzikale eindejaarslijst gespot? Deel ‘em in de comments. Maar nu eerst: press play & enjoy the ride. O ja, wat mij betreft zijn livestreams van optredens beter te pruimen dan verwacht, maar het wordt tijd voor het echte werk…! Zwetende mensen in te kleine ruimtes klinkt toch heel aantrekkelijk, nietwaar?
Mothaltar
Toegeven, zo’n eindejaarslijst samenstellen en opmaken kost de nodige tijd. Maar al zou geen spreekwoordelijke hond het lezen; ík lees m’n eigen lijstjes later graag nog eens terug. En mede-blogger en lijstjes aficionado Dick reken ik gemakshalve ook alvast tot de schare lezers. En wanneer jij het ook tot hier hebt gehaald, zeg ik: dank voor je (luister)aandacht! Tot slot hieronder nog de tegenvallers én de zogenaamde ‘honorable mentions’ .
De twee albums hiervoor zet ik nog wel eens op, maar die nieuwe album weet eigenlijk weinig nieuws te brengen. Uitgezonderd het laatste nummer (!)
Het vorige album Disease was een verrassing in 2018 en landde op de 3e plaats. Het nieuwe album kreeg (direct) twee luisterbeurten, maar brengt nauwelijks iets.
Hope for the Broken uit 2018 – landde eveneens in mijn eindejaarslijst – legde de lat hoog, maar met I Won’t Survive wordt die lat bij lange na niet gehaald.
Wist in 2017 mijn aandacht volop te pakken met Deadweight. Opvolger 2019 niet en ook Maniac blijft steken en generieke weinigzeggendheid. Jammer!
Het duo weet muziek te maken die op één of andere manier pakt, zonder dat ik er fán van wordt. Ik deelde er al eens eentje hier. Niet in de top 10, maar toch.
Van hun debutalbum werd ik aangenaam nostalgisch en alhoewel de genremix op Made of Fire totaal anders is, flikken ze het in zekere zin opnieuw.
Traditiegetrouw met verontrustende album cover, weten de heren opnieuw – hetzij kort – fraai werk af te leveren. Je moet er de kop wel naar hebben staan.
Een equivalent van nummer Black Honey trof ik (nog) niet aan op deze nieuwe plaat, maar het zit weer ingenieus in elkaar. Onmiskenbaar Thrice.
copyright © geloofsvoer - 2013-
Powered by YOOtheme.