We renden (jaja) de ‘dungeon’ in, richting de akkoorden van HUDSONVILLE, MI 1956. De zaal stond nu wel bomvol waardoor we een plekje achterin hadden. Het geluid was echter zeer goed en met onze lengte is het ook achterin de zaal nog prima te volgen. Ook de tweede track is van ‘Rooms of the House’. Even op gang komen, deze nummers zijn nog erg nieuw. Daarna beginnen we “echt” met naar mijn mening één van de beste tracks van de avond: The Most Beautifull Bitter Fruit. Mooi dat een nummer na een liveoptreden toffer kan worden. Vanaf nu altijd geladen met de ervaring van het optreden. Hierna weer door met een nieuwe; het lekker vlotte ‘Stay Happy There‘ gevolgd door het sterke ‘St. Paul‘.
Daarna even rust, soms ook nodig. Zanger Jordan Dreyer heeft er heel wat lyrics uit te persen en hij combineert dit met een bijzonder drukke aanwezigheid op het podium. Zowel hij als wij kunnen even tot rust komen tijdens het ingetogen ‘Woman (In Mirror)‘ gevolgd door interlude ‘A Letter‘ van het eerdere Wildlife. Daarna gaan we terug naar het debut met Andria. Onmiskenbaar het hoogtepunt van de avond, de encore niet meegerekend. Zo’n lekker tempo in dit nummer, werkt live zeer goed! Net voor de drie minuten schreeuwt iedereen mee “I’ve been alone here”! Kippenvel. Track 9 van de setlist brengt ons weer bij het recent ‘Rooms of the House’. Gevolgd door het trage, en live wat minder geslaagde, ‘All Our Bruised Bodies And The Whole Heart Shrinks‘. Daarna weer een recente, met de zwaar op de maag liggen lyrics over het effect van een overleden kind op een gezin. Interlude ‘a Poem‘ baant de weg voor een (kort) oudje: ‘The Castle Builders‘. Lekker raggen en blèren. Nice!
Tempo en intensiteit worden goed voortgezet in ‘Said The King To The River‘ met die lekkere breakdown op 1:18. Daarna weer even bijkomen met het mooie ‘Woman (Reading)‘. We sluiten de set af met de waardige afsluiter ‘You and I in Unison‘ van het album ‘Wildlife’ al had ik het zeker geen bezwaar gevonden wanneer ze de afsluiter van hun debut zouden spelen: het lange en hoopvolle ‘The Last Lost Continent‘.
In de encore krijgen we interlude ‘a Broken Jar‘ geserveerd als voorgerecht , gevolgd door het tweede hoogtepunt van de avond: het intense ‘King Park‘. Over een jongen die in de straatbende zit en per ongeluk een jongen doodschiet, terwijl de kogel voor iemand anders bedoeld was. Hoe zijn schuldgevoel hem kapot maakt. Hieronder een liveopname (ja, geluid is uiteraard slecht). Let op hoe iedereen de teksten kent ;-) De lyrics vind je hier.
Met kippenvel sluiten we de avond af. Op 6:18 in bovenstaande opname schreeuwt iedereen mee wanneer de verscheurde hoofdpersoon uit het nummer roept:
Then we heard him speak,
“Can I still get into heaven if I kill myself?
Can I still get into heaven if I kill myself?
Can I ever be forgiven cuz I killed that kid?
It was an accident I swear it wasn’t meant for him!
And if I turn it on me, if I even it out, can I still get in or will they send me to hell?
Can I still get into heaven if I kill myself?”
Geef een reactie