Rooms of the House – afsluiter

Vandaag de bespreking van het meest recente album van La Dispute. Komende zaterdag staat hun concert in Bochum, Duitsland op het programa dus een mooi moment het drieluik af te ronden. Eerder besprak ik met jullie de songteksten en thematiek van ‘Somewhere at the bottom of the river between vega and altair‘ en ‘Wildlife‘. Vandaag dus ‘Rooms of the House’. Weer een heel ander album, dat deels breekt met de intensiteit van de eerdere twee albums. Een opluchting/verbetering of niet?

Online

Wat opvallend was rond de release van dit album, is dat de heren van La Dispute hadden besloten het gehele album al voor de releasdate op SoundCloud te plaatsen. Terwijl de CD per post onderweg was, konden wij liefhebbers al streamend genieten van het complete album. Vraagt een beetje lef. Maar goed, hun muziekstijl en teksten eveneens. Vervolgens verschijnt er een heuse videoclip van het nummer ‘For Mayor in Splitsville’:

En omdat ze waarschijnlijk de Nederlandstalige blog geloofsvoer.nl hebben ontdekt, ook ‘music lyric videos’ van alle tracks. Hoezee hoezee!

Tracks

De verhalen in de lyrics spelen zich in en rond een huis af, vandaar ook de titel van het album. Gewone verhalen, alledaagse gebeurtenissen. In de kamers van deze (of: een) woning speelt zich van alles af in de loop der jaren, het feit dat een woning wisselt van eigenaar doet daar niets aan af. Zoals Dreyer direct in het begin al zegt:

There is history in the rooms of the house

In het eerste nummer start muzikaal sterk; het weet direct een sfeer neer te zetten. Het gaat over een storm die een man en zijn vrouw en kind van elkaar scheidt. Ze kunnen tijdens de storm geen contact krijgen en houden beide vast aan alledaagse dingen.

Stay calm
Keep the radio loud
(...)
Keep down
Then
After dinner do the dishes
(...)
There’s the rattle of the window glass
Bending in
Take the children down

Maar dat alles is moeilijk wanneer je je in een storm bevindt:

There are moments of collapse

In nummer twee bevindt de persoon zich op (dun) ijs. De titel: First Reactions After Falling Through The Ice. Hij beleeft het echt, maar het door het ijs zakken dient ook als metafoor. Plannen, reparaties in het huis die maar niet van de grond komen.

I knew it was far too late to walk out on the lake then

(...)

Why do all my plans fall through?

There’s a leak in the basement
Stupid permanent estrangement
Casement windows need glazing
Hinges and arms need be replaced

Daarna probeert hij zich voor te stellen hoe zij zich zou gedragen als hij inderdaad onder het ijs zou verdrinken.

What would you do if I died?
Would you fly out for my funeral?
Get too drunk at my wake?
Would you make a scene then?
Climb in and try to resuscitate me?

Het derde nummer, ‘Womin (In Mirror)’, wordt later op het album opgevolgd door ‘Woman (Reading)’. Het nummer kent een sterk afwijkende stijl. Heerlijk ingetogen. Het gaat over hoe een man en vrouw samenleven en elkaar liefhebben, de verschillende verschijningsvormen ervan. Dreyer vat het meerdere keren samen in:

All the motions of ordinary love

Mooi, poetisch wordt het verderop in het nummer. Hoe kleine dingen, wanneer je elkaar door en door kent, heel waardevol kunnen zijn.

A glance back
The small of yours
On the sink where I set your glass
A hand that rests there flat
A moment
Retracts
And the recognition
That you give
When you shift position
Move your hip
Slightly in
We say nothing then out loud and
That’s what feels the most profound

Al deze momenten:

Tiny dots on an endless timeline

Het daaropvolgende nummer vier gaat over herinneringen aan gezamenlijke en afzonderlijke roadtrips. Als uitweg van het dagelijks leven, uitweg bij ruzies. Tot rust komen, of weg raken van het leven dat niet bracht wat je had verwacht. Maar toch eindigen deze ritjes altijd weer waar ze startten.

Why did you always turn around in the end?
To hear the shattering of glass on the door again?
So loud the baby couldn’t sleep anymore?
What didn’t you find that you were looking for?

(...)

I think history’s a system of roads and there’s nowhere it doesn’t go

I pulled over to the side and felt no time
Off the highway with the landscape aglow
Still not sure what we were trying to find
I only know we went home

Nummer vijf volgt logisch op vier en gaat in op de moeilijkheid tevreden te zijn met wat je hebt. Qua teksten vind ik het één van de betere tracks omdat Dreyer heel subtiel weet te beschrijven wat iedereen wel eens ervaren heeft. Onze drang naar wat anders op het moment dat we hebben wat we zo graag wilden.

But I guess in the end it sort of feels like every day it’s harder to stay happy where you are
There are all these ways to look through the fence into your neighbor’s yard
Why even risk it? It’s safer to stay distant
When it’s so hard now to just be content
Because there’s always something else

Nummer zes heet, verwarrend genoeg, ’35’. De titel refereert naar de brug I35-W over de Mississippi die op 1 augustus 2007 instort. 13 mensen komen om en 145 mensen raken gewond. Dit nummer beschrijft hoe de persoon dit nieuws verneemt, met een soort van ongepaste maar herkenbare gelatenheid.

On the dining room wall I watched it

Play in the reflection of the television
The reversal in the mirror hung I could see it all
How the dust clouds gather color as they billow out
Shades change shifting in the night
From the lights atop an ambulance
Like a firework’s flash then that otherworldly glow
In the smoke thrown in the aftermath blows
Almost frozen for a moment there
I could see it all

En, uiteindelijk, hoe weinig het hem echt raakt.

And I watch it on TV lying down here
On the floor in the dining room reversed in the mirror
Where I know I’m not dreaming now
But I know I’ve been sleeping
I just don’t know since when
I only know that it’s light outside
I only know that the rent is still late
When did they find out the concrete gave?
When did they learn that the wires snapped?

Het mooie nummer ‘Stay Happy There’ (7) gaat in een rap tempo en had zo op het album ‘Wildlife’ kunnen staan. Het nummer grijpt terug op gebeurtenissen die beschreven zijn in de voorgaande nummers en mondt uit in de pijnlijke constatering dat hun huwelijk niet meer is wat het was. Dat fijne momenten kunnen samengaan met het uit elkaar groeien.

But doesn't it seem a bit wasteful to you
To throw away all of the time we spent perfecting our love in close quarters and confines?
Isn't it wasteful?

De titel van nummer acht geeft al aan dat we zwaardere materie te verwerken krijgen: ‘The Child We Lost 1963’. Het gaat over het verlies van een kind, verteld vanuit een jonger kind uit datzelfde gezin. De man en vrouw die al dit hele album centraal staan. Het kind voelt dat er “iets” is, maar weet niet goed wat.

And a hush fell over everything like a funeral prayer
A reverence, ancestral, heavy in the air
Though you didn’t understand what it meant
That they never said her name aloud around you

Het onvermogen van de ouders en grootouders te praten over het verlies trekt een diep litteken door de familie. Dreyer woordkeus is wederom treffend. Het kind krijgt alsnog de naam de horen, op het sterfbed van zijn/haar opa.

After grandpa got hospice sick and he couldn’t fall sleep
They wheeled his stretcher bed beside her at night
And I saw the light

On the day that he died
By their bed in grandma’s eyes
While us grandkids said our goodbyes

She said “don’t cry”
Somewhere he holds her
Said a name I didn’t recognize
And the light with all the shadows combined

Nummer negen ‘Woman (Reading)’ volgt dezelfde, min of meer in stilte en melancholisch, de observerende stijl van nummer 3. Waar hij haar observeert terwijl ze leest in de woonkamer.

I remember it so well watching you shifting your weight, turning the page, I can see it all there
Inside a living room where only I live and never go in
A role in name alone

Hij vraagt zich ook af wat de kamers in de woning allemaal al meer meegemaakt zouden hebben.

Sometimes I think of all the people who lived here before us
How the spaces in the memories you make change the room from just blueprints
To the place where you live

When you leave here
When you go from a home
You take all that you own but the memories echo

Dreyer sluit deprimerend af:

And I live alone now
Save for the echoes

I live alone now
Save for the echoes

Nummer tien start daarentegen helemaal niet deprimerend. Alsof hij een nieuwe start heeft gemaakt.

Morning after snowstorm
Stand in the silence
Almost feel reborn all alone on the street
It’s a certain sort of stillness when the quiet surrounds you

Hij realiseert zich dat zijn onwil tot veranderen hem heeft vastgehouden. Zowel qua woonplaats als qua gemoed. En dat mensen geprobeerd hebben hem voort te helpen, maar dat hij zich daarvoor afsloot. In een eerder nummer noemt hij dat hij teveel alcohol dronk, als instrument voor verdoving. Het content kunnen zijn met wat het (alledaagse) leven is.

And I felt ashamed I’d ignored all the hands that extended before and around me
Because I was afraid to change
But that’s not an excuse to stay
It’s not an excuse

Het laatste nummer, ‘Objects in Space’ (11), is vooral gesproken. Hij legt het hele huis vol met objecten, herinneringen. Herinneringen van momenten beschreven in eerdere nummers.

Found notes
Camping supplies
A book you bought in the desert
“Identifying Wildflowers”
Pictures from vacations
From parties
Kitschy gifts we bought from rest stops
On that road trip out West
Objects
Everything itself
And then memory

Herinneringen van verloren momenten. Objecten die ons momenten doen herbeleven. Maar het zijn niet meer dan objecten, objecten in de ruimte. Beter niet te lang willen vasthouden aan de momenten uit het verleden. En daarom besluit hij het album met:

And I sat there for hours
In the living room first
Then in the dining room
Moving things around
Picking things up and seeing where they took me
To what place in history
What moment on our timeline
Where we were, where I was, where I thought we’d end up
In this house or on the highway
Driving somewhere near Christmas
In the desert or anywhere else

And I put them in boxes

En zoals hij in in nummer drie al sprak:

Tiny dots on an endless timeline

Conclusie

En nu terug naar de eerste vraag: “Een opluchting/verbetering of niet?”. Ja, soms een opluchting. Een opluchting dat Dreyer ook kan schrijven, spreken zingen over de alledaagse bezigheden, zonder de betekenisvolle impact ervan uit het oog te verliezen. Geen kind dat sterft aan kanker, geen jongetje dat wordt doorgeschoten of een schizofrene zoon die zijn vader neersteekt. Die heftigheid is minder aanwezig op ‘Rooms of the House’. Soms mis ik die, al maakt de afname in intensiteit een relaxte luisterbeurt gemakkelijker. Of het een verbetering is zal blijken wanneer ik dit album net zo vaak gedraaid heb als de voorgaande twee. Zelf vind ik de gekozen muzikale en thematische richting sterk, sterker dan proberen de intensiteit van de voorgaande twee albums te evenaren of zelfs te overtreffen. Er is ook veel te zeggen over het alledaagse, zo blijkt wel.

Nog drie nachtjes slapen en dan zie ik La Dispute live. Ik laat het jullie weten.