De ene helft van dit duo bestaat uit Josh Scogin die in de christelijke harde muziek vooral faam maakte in chaotische bands Norma Jean en The Chariot. ’68 is vele malen toegankelijker qua ‘hardheid’ maar de chaos bestaat voort. Twee jaar terug was het een ‘honorable mention’ terwijl ik in 2017 de band al eens tipte. Met het album Yes, and… is het dan eindelijk tijd voor een volwaardige plaats in de top 10. De arrogantie druipt van de nummers af omdat de beide heren spreekwoordelijk schijt hebben aan enige vorm van conventionele structuur in nummers. Zet alle titels van nummers achter elkaar en je ziet dat enige zelfspot ze niet vreemd is. Het nummer They All Agreed heeft die wél en sprak mij tekstueel aan terwijl het muzikaal niet het hoogtepunt is.

Dit 4^e album van ‘68 is een raar album met rare nummers. En toch zette ik hem later opnieuw aan, en opnieuw. Ik sta achter mijn eerdere uitspraak: “Het duo weet muziek te maken die op één of andere manier pakt, zonder dat ik er fán van wordt.” Het is indie rock, maar dan groovy en bovenal noisy (!). En ik glimlach wanneer Scogin opent met ‘take it to the limit, boys!’ Hopelijk zie ik ze nog eens live.

Deze band bestaat al sinds 1992 en maakt dus al ruim 30 (!) jaar muziek. Een oldie onder hun albums draagt de naam ‘My Daddy Can Whip Your Daddy’. You gotta love the nineties. Zelf haakte ik zo’n 20 jaar geleden aan op hun muziek en zag ik ze meermalen live op Christmas Rock Night. Dat ik hun optredens ‘meh’ vond had waarschijnlijk meer met mijn eigen houding te maken dan met de kwaliteit van hun live optreden. Door de jaren heen heb ik weinig bands consistent live zo sterk horen spelen en de waardering daarvoor groeide mee met de jaren. Het album Long Live the Rebels uit 2016 vond ik simpelweg briljant. Met Skeleton Psalms leveren ze wéér een puik album af. Live op Loud & Proud ’23 was het alsof The Executioner al een evergreen was. Hoe dan?!

Steevast komen optreden in Duitsland met een indrukwekkende catalogus aan heerlijk mee-blèhbare nummers – oud én nieuw – kan rekenen op de nodige sympathie. Daarbij helpen hun lyric video’s goed; ze tonen die live ook. Skeleton Psalms is een hard-rock album dat de stijl van Disciple niet herdefinieert, maar zelfverzekerd onderstreept. En qua lyrics is ze een uitgesproken christelijke band; kom daar nog maar eens om in 2023. Ik hoop tot volgend jaar in Duitsland!

Nog een oudgediende uit de Facedown Records stal in deze top 10, naast Fallstar en Holy Name. Deze veteranen veroverden met Dominion voor het eerst een plek in mijn lijst. Niet dat eerdere albums als Void en Alpha slecht waren, maar voor mij springt dít album er bovenuit. Eigenlijk gebeurde precies het tegenovergestelde met het recente album Death Below van August Burns Red. Dominion opent direct al sterk met Famine die, vreemd genoeg, niet als single uitkwam. Overigens hier geen dure music video’s, maar wat meer bescheiden lyric video’s. Dominion dendert als album lekker door waarbij het technische gitaarwerk het pompende riffen (chuggen) afwisselt en de refreinen doorgaans wat rust bieden in tempo. War of Ages behoort ook tot de groep uitgesproken christelijke metalbands en het nummer Dominus reken ik tot één van de hoogtepunten van het album.

Er staat veel moois op Dominion en het doet denken aan bands als For Today en Sleeping Giant. Het gaat up-tempo in Victorum en in Death zit zo’n heerlijke rif dat ik alleen daarom al het album opnieuw wil luisteren. Al met al is het album harder dan de voorgangers en misschien is dat wel de reden dat mijn oor positief opveerde bij de eerste luisterbeurt. En natuurlijk de gitaar- en zangmelodieën die voorkomen dat het één grote grijze geluidsmassa wordt.

Toen jaren terug Tommy Green aankondigde dat zijn band Sleeping Giant met I Am in 2018 haar laatste werk zou afleveren was het even slikken. Dat album topte voor mij niet het meesterwerk Finished People uit 2014, maar vormde wel een waardig afscheid van een unieke en uitgesproken christelijke (one-of-a-kind) hardcore band. Check bijvoorbeeld Tithemi eens. Nu is Tommy terug met een zeer unieke plaat. Met Holy Name blijft hij one-of-a-kind muziek maken – ik kan werkelijk geen band bedenken die muziek maakt in deze spreekwoordelijke hoek. Toegeven, ik verdraag één luisterbeurt van het album per keer. En dit is vooral omdat het tempo laag ligt, het gitaarwerk repetitief is en de zang er wat vreemd in gemixt is. Dat is geen briljante marketing, ik weet het. De speelduur is ook nog een 50 min. En toch. En toch heeft dit album door de maanden heen zeer vaak op gestaan. In Meet Me Somewhere Quiet bezingt Green zijn bijna jaloersmakende verlangen.

Holy Name was niet zo sterk geweest zonder de verschillende ‘guest vocallists’ die er aan meewerkte. Daarmee kan Green zijn constante, atmosferische geluid ten gehore brengen terwijl het zwaardere werk wordt verricht door enkele welbekenden in het wereldje. Persoonlijk favoriet is album closer St. Dismas waarin de gitaren onverstoord doorgaan terwijl de teksten, zang en sfeer iets heel bijzonders neerzetten. De latere live EP is ook sterk!

Sommige jaren strijden album om de eerste plaats in mijn hoofd, maar dit jaar was dat niet aan de orde. Bij het horen van het album Mosaic wist ik het al vrij snel: dit gaat niet meer getopt worden dit jaar. Twintig jaar nadat Matt Smith dit project in z’n eentje startte met het album Theocracy is hier na zeven jaar wachten de opvolger op klapper Ghost Ship uit 2016. En het wachten werd rijkelijk beloond. Dit is een metal album zoals je ze zelden hoort: tempo, vlotte riffs, catchy melodieën, strakke drums en muzikale variatie. En alhoewel ik dacht dat het onmogelijk was, hebben ze tóch het nummer I Am van het album As The World Bleeds weten te kloppen met album closer Red Sea. Wát een episch nummer is dat zeg. Maar er staat geen slecht nummer op dit album, zoals het een nr. 1 betaamt. Aan single Mosaic moest ik even wennen, maar wát een lekker nummer. Andere favorieten zijn trashy Return to Dust, het snelle Deified en de ballad The Greatest Hope (wat een stembereik).

De speelduur van Mosaic van ruim een uur mag gerust indrukwekkend worden genoemd, juist omdat het album nergens inzakt. Naast de sterke zang van Matt gaat de eer daarvoor wat mij betreft uit naar gitarist Taylor Washington. Zelfs na talloze luisterbeurten kan ik heerlijk genieten van al het moois dat hij ten gehore brengt. Ik ben niet de enige die laaiend is over dit album: overal lees ik lovende recensies over dit meesterwerk. Zo durf ik het al wel te noemen. Kippenvel!