Met voldoening terugkijken

Een tijdje terug schreef ik al eens een reflectie op mijn (jeugd)ouderlingschap. Dat was een reactie op een blog die ik zelf eerder schreef in het begin van mijn ouderlingschap. Vandaag wederom tijd voor wat reflectie, maar dan meer in algemene zin. In onze (kerkelijke) gemeente komen we regelmatig bij elkaar in kleine leergroepen en centraal stond dit keer de vraag: op welke gebeurtenissen kijk je met diepe voldoening op terug? Nou, dat leek me wel een interessante vraag om ook nader uit te werken in een blog. De context van deze vraag is mijn rol als (jeugd)ouderling of, voor de liefhebber, ambtsdrager.

Voldoening

Bij het woord voldoening moest ik bij het schrijven van deze blog allereerst denken aan het Engelse woord ‘satisfaction’ dat voorkwam in mijn bespreking van de zienswijze ‘vagevuur (purgatory)’ in mijn blogserie over de hel. Tegenstanders van deze zienswijze vinden dat Gods tevredenstelling/genoegdoening in deze zienswijze onvoldoende aandacht heeft. Anyway, dit is niet meer dan een verkapte commercial mijn eerdere blogreeks te lezen indien je dat nog niet gedaan hebt.

Voldoening zoals hierboven beschreven is betekenis 2 uit de Van Dale: betaling, voldoening van de schulden. Vandaag ga ik echter uit van betekenis 1: tevredenheid. Waarop kijk ik als (jeugd)ouderling terug met diepe tevredenheid? Iets, waarvan ik zeg: daarvoor deed ik het, dit is voor mij waar het om draait. Vervolgvragen die ik daarbij meekreeg:

• Wat gebeurde er?
• Wat was jouw rol?
• Wat maakte dat je juist dat moment als inspirerend hebt ervaren?
• Welke factoren droegen daaraan bij?

Ent hou siast

Het voelt alsof ik altijd al jeugdouderling ben in onze gemeente, vreemd genoeg. Nu is vier jaar ook een vrij lange periode, maar toch is het opmerkelijk dat ik me zo vereenzelvigd heb met mijn rol als jeugdouderling. Dat zegt naar mijn idee dat het een goed besluit was deze rol en taken op me te nemen. Ik voelde me destijds geroepen en nu ik weet waar ik destijds eigenlijk ja tegen zei, zou ik dezelfde keuze opnieuw hebben gemaakt. Met veel voldoening kijk ik terug op mijn periode als jeugdouderling al voelt dat woordgebruik wat onwennig: tevreden zijn over mijn invulling van het jeugdouderlingschap. En toch: ik ben tevreden over mijn inzet.

Op mijn eigen wijze (ja, met spatie) heb ik geprobeerd te vergaderen, converseren, organiseren, bidden, budgetteren, overdenken, zingen met enthousiasme. Er is een tijd voor serieus zijn, maar ook een tijd voor ontspanning en een grap. Ik ben van mening dat de sfeer tijdens vergaderingen en bijeenkomsten nu meer ontspannen is; minder moeten en meer mogen. Ja, daar heb ik aan kunnen bijdragen denk ik, maar belangrijker nog: het beter leren kennen van elkaar in de kerkenraad biedt die mogelijkheid ook. Anders ben je nauwelijks meer dan een willekeurig bij elkaar geroepen gezelschap.

Van relatie en verder

Er is meer ruimte gekomen, of ik heb zelf meer ruimte genomen (waarvan ik initieel vermoedde dat die niet/nauwelijks aanwezig zou zijn) voor het leren kennen van elkaar. Door samen, persoonlijk te bidden, te zingen en uit de Bijbel te lezen, maar ook door samen te ouwehoeren. In het begin van mijn periode kende ik nauwelijks mensen en voelde het nogal ‘zwaar’ aan, maar gaandeweg leer je mensen kennen en ontstaat de mogelijkheid op een meer ontspannen manier met elkaar om te gaan. De relaties die ik ben aangegaan, en die anderen met mij zijn aangegaan, zijn me erg waardevol.

De waarde van al deze relaties, en soms vriendschappen, heb ik niet voor ogen gehad toen ik ‘ja’ zei tijdens de bevestigingsdienst. Het als bijvangst benoemen voelt als mensen tekort doen. Het geeft me veel voldoening als ik me bedenk wat mijn periode als jeugdouderling mij op dit front allemaal heeft ‘opgeleverd’. Deels te verklaren doordat je naar verloop van tijd zelf langer in de kerkenraad zit, maar deels ook door andere omgang met elkaar. Ook tijdens vergaderingen. Minder doelmatig, wel meer opbouwend.

Diepe voldoening

Bovenstaande moest gezegd worden voordat ik wil inzoomen op individuele gebeurtenissen. Want nieuwe relaties en vriendschappen ontstaan meestal niet tijdens één enkele gebeurtenis, maar vormen zich naar aanleiding van een aaneenschakeling van gebeurtenissen. Ik herinner me enkele scherpe vergaderingen waar ik oprecht het verlangen ervoer van iedereen om wel op een goede manier uit elkaar te gaan die avond, ondanks rake woorden. Rake woorden omdat een bepaald onderwerp iemand aan het hart gaat. Het voelde goed dat te ervaren, die gedreven- en betrokkenheid.

Ik herinner me een bijeenkomst van kringleiders bij mij thuis waar veel van ons vertelden dat het qua werk helemaal niet (meer) loopt. Die kwetsbaarheid raakte me, en ook het gezamenlijke gebed erna. Maar ook een goed voorbereide GPS tocht in het Zwolse bos samen met de jongeren uit mijn vorige gemeente. De laatste tocht die ik organiseerde samen met Harry die eerder dit jaar overleed. Dat liep speltechnisch helemaal zoals gepland, en we hadden het gezellig. Broodje hamburger in het bos na. Ik meen dat dit voor veel jongeren uit onze kerk compleet nieuw was. Ik herinner met een erg gezellige projectenmiddag waar we in de tuin van de kinderboerderij flink aan de slag zijn gegaan. En ook de zoektocht naar verjonging in de kerkenraad.

Samen ontspannen zijn

Dit is voor mij waar het om draait: samenzijn. Samen ontspannen zijn. Niet helemaal regelen hoe het zal lopen, maar op hoofdlijn. Het loopt zoals het loopt, ongedwongen. Dit slaat op tieneractiviteiten, vergaderingen, bijeenkomsten, toerustingsmomenten, ouderavonden en meer. Dat we het toch vooral goed hadden (hebben) samen, en vanuit een gezamenlijk verlangen in beweging komen.

Man wat klinkt dat zweverig! Wat ik bedoel: een eenzijdig en/of persoonlijk verlangen kan je ook in beweging brengen, erg sterk zelfs. Maar je kan de deksel op je neus krijgen als je merkt dat dit verlangen (nog) niet gedeeld wordt door anderen. Dat samen is wel een sleutelwoord, en ontspannen zijn. Onderwerpen hebben tijd (samen) nodig meen ik.

Tot slot

Als je de genoemde gebeurtenissen nader bekijkt, dan valt op dat er misschien wel helemaal niet zoveel gebeurde. De hemel ging niet open, het ging niet van het ene op het andere moment radicaal anders. Gelukkig niet, ik ben meer van de geleidelijkheid. Mijn rol was wel meer dan eens die van initiatiefnemer, organisator en ja, ik denk dat ik in staat ben daarin andere mensen mee te krijgen. Oprecht enthousiast, al lukt dat natuurlijk niet altijd.

De momenten waren inspirerend omdat andere mensen en ik zelf kennelijk de ruimte voelden iets van mezelf vrij te geven. Hopend dat de ander dat ook wil zodat een relatie kan ontstaan. En samen bidden is daarbij heel krachtig zo heb ik vaak ervaren. Voor de toekomst zou ik graag meer nadruk leggen op individueel contact met tieners. En ook dat wordt vast nog wel duidelijker voor me. Genoeg reflectie!

ps. het voordeel is wel dat ik deze blog bijna ongewijzigd kan laten opnemen in ons kerkelijk maandblad. Veel mensen ontgaat het bestaan van deze blog en ze zullen met tevredenheid denken: die jeugdouderling Renco is weer lekker actief! :-)