Harry

Donderdagochtend 9 februari werd ik gebeld door een vriend. “Ik heb slecht nieuws, Harry ten Klooster is overleden“. Zijn overlijden, ik noemde het vorige week al kort, hakt er in. Mijn gedachten zijn in de afgelopen week veelvuldig bij hem en zijn gezin. Maar ook veel bij de talloze herinneringen die ik heb. Die momenten herbeleven steken me vanbinnen door het hart. En toch zoek ik het, de pijn en het verdriet. Want hij is niet meer (hier) en ik wil rouwen om hem. Gisterenavond was de condoleance en zometeen vertrek ik naar de kerkdienst en zijn begrafenis. Het wordt zwaar en heel verdrietig.

CJV Windesheim

Vanaf m’n 12e zat ik op de Christelijke JeugdVereniging(CJV) Windesheim. Mijn bouwjaar (1985) was zwaar ondervertegenwoordigd in onze kerkelijke gemeente en anders dan de hierboven genoemde vriend viel er weinig te beleven in mijn leeftijdsgroep. Als lid ben ik blijven plakken en in 2003 kwam Harry in beeld als nieuwe ‘leiding’. Vanaf dat moment heb ik 10 jaar lang met hem, en anderen, allerlei activiteiten en jeugdkampen georganiseerd. Talloze GPS tochten, creatieve knutselavonden (ja, u leest het goed), droppings, jeugdkampen en andere (voornamelijk buiten)activiteiten heb ik met Harry voorbereid. Ik noemde het wel eens gekscherend de Christelijke ScoutingVereniging Windesheim, omdat we liever buiten waren dan binnen.

In veel van mijn herinneringen zit Harry voldaan nabij een kampvuur, als afsluiting van een buitenactiviteit. Te observeren, terwijl hij wat foto’s schiet met zijn camera vanuit de heup. Hij bleek lenig, getuige de wijze waarop hij langdurig zijn benen onder zich kon ‘vouwen’. De meest recente herinnering van deze aard dateert van 18 maart 2016 toen we een dropping organiseerden in het Roggebotbos. Mooi was dat. Eentje uit het boekje. Zo’n avond verliep ook wel eens anders…

Herinneringen

Eenieder die Harry kende heeft natuurlijk z’n eigen herinneringen aan hem. Ergens heb ik het idee dat mijn herinneringen met Harry vermeldenswaardig zijn. Niet om mij, maar om te laten zien wat voor (mooi) persoon hij was. Alsof dat door mij verteld moet worden. Vanmiddag, na de begrafenis, halen we samen herinneringen aan hem op. Dat is de plek. En daarnaast ben ik bang onvolledig te zijn. Alsof deze ‘In memoriam’ een uitputtend overzicht dient te bevatten, een logboek, van de tijd/momenten waarin mijn leven hier samenviel met dat van Harry. Misschien ben ik, misplaatst, bang dat ze uitgewist zullen worden. Ik weet het niet. Hoe dan ook, de herinneringen vertrouw ik toe aan mezelf. In de hoop dat ze niet vervagen, want dat voelt als Harry onrecht doen.

‘Hmmm’

Voor sommige karaktereigenschappen van Harry was geen goede term te bedenken, dan berustten we gewoon in ‘Ja, da’s Harry’. Het besef tijd zei hem weinig, al was hij zelden echt te laat. Een enkele keer vergat hij een afspraak met me, en dan raakte het me hoe hij werkelijk alles liet vallen en alsnog m’n kant op kwam. Hij kon je indringend, observerend aankijken, het hoofd iets schuin. Na zo’n moment zei hij dan zelden meer dan strikt noodzakelijk op dat moment. Veelal niet meer dan een constaterend ‘Hmmm’. En toch wist hij daarmee veel te zeggen. Misschien heeft hij me, zonder dat ik me er bewust van was, wel (mede) geïnspireerd tot het schrijven van deze blog. Nu is het eerst tijd om met een zwaar gemoed richting Windesheim te gaan.

Vrijheid

Inmiddels is het vrijdag, en hebben we gisteren met velen Harry begraven op de begraafplaats in Windesheim. Niet in een kist, maar in een gevlochten mand. Hoe toepasselijk voor Harry, die liever buiten was dan binnen. Ik herinner me de keren dat we beide per motor een gebied verkenden voor een dropping o.i.d. Hij reed op een oude Guzzi (toch? of BMW?) die gestart moest worden door rechts bij het blok een draadje tegen een stukje metaal te houden. Niemand zou zijn motor jatten. En alhoewel mijn motor jonger en aerodynamischer was, had ik soms de grootste moeite hem bij te houden. Nee, Harry was niet bang op de weg.

Dat stukje extra risico dat hij bereid was te nemen – ‘het moet ook léúk zijn’ –  maakte hem tot een echte ondernemer. Zelf de (soms eigenzinnige) lijn uitzetten, maar ook zelf verantwoordelijkheid dragen voor het geheel. Zowel dat motor rijden als het ondernemerschap deelden we. Beide geven een bepaald gevoel van vrijheid, althans zo ervaar ik dat. Ook de jeugdkampen hadden datzelfde DNA: buiten, vrij, ongedwongen, soms op het randje (ouders weten niet alles), maar niet onbezonnen.

Inspiratie

Na de gesprekken, condoleance, kerkdienst en begrafenis werd één ding mij heel duidelijk: Harry heeft véél mensen weten te inspireren, waaronder mij. Zijn rust en zelfbeheersing, zijn (meestal) weloverwogen, schaarse woorden bleven steken. Hij reikte zelden oplossingen aan, maar wist je wel in een bepaalde denkrichting te brengen. De rest mocht je dan zelf uitzoeken. Zijn vertrekpunt was vertrouwen in de ander, totdat het tegendeel bewezen werd. Niet op een naïeve manier, maar op een liefdevolle manier. Tijdens de kerkdienst wisten zijn drie zoons daar meerdere sprekende voorbeelden bij te noemen.

Hij inspireerde met zijn ideeën, maar ook met zijn persoonlijkheid, zijn karakter. En als we hem inspirator zouden hebben genoemd, had hij ons waarschijnlijk wazig aangekeken. Maar toch voert dat bij mij de boventoon; Harry die op zijn eigengerijde, eigenzinnige manier wist te inspireren. En ontcijferen wat hij nu precies bedoelde lukte beter als je hem langer kende, al was dat nog geen garantie. Maar zoals gezegd, de rest mocht je dan zelf uitzoeken

Uit één stuk

In sommige blogs heb ik wel eens genoemd dat ik uit één stuk wens te zijn. Eén Renco, in welke situatie dan ook. Ja, accenten verschillen, maar dezelfde (morele) opvattingen hebben als vader, man, clubleider, ondernemer, baas, broer, kind, etc. Het is niet zo eenvoudig als het klinkt. En met name hierin heeft Harry mij jarenlang geïnspireerd. Eerst wel onopgemerkt, maar soms ook duidelijker. Ik vertelde hem eens, in de periode dat het mij met mijn bedrijf (zeer) voor de wind ging, over het retourneren van een defecte harde schijf (door mijn eigen schild). Gewoon een RMA aanvragen, retourneren en je krijgt zo een nieuwe. No questions asked. Hij reageerde: “Dan ben je wel veranderd”. Ik noem dat wijsheid.

Door vaak dingen niet (scherp) te benoemen, wist je wel precies wat je aan hem had. Harry, ik zal je missen.