Gave enthousiasme

Wij gereformeerden zijn niet zo enthousiast. Ik bedoel daarmee dat we in de kerk graag gewoon aanwezig zijn. Lichamelijke expressie van ons innerlijke gevoel uit zich zelden. Dansen kunnen we naar alle waarschijnlijkheid niet eens dus de opstanding van Jezus vieren op 1e Paasdag gebeurt met gepaste ingetogenheid. Zelf ben ik er geen uitzondering op, ik ben het eveneens niet gewend. Toch is enthousiasme volgens mij een heel belangrijk ingrediënt in ons (geloofs)leven.

Eén keertje

Ook in de Bijbel komen we het woord enthousiasme tegen. Letterlijk één keer in de NBV vertaling. Dat stemt misschien weinig hoopvol, maar treur niet. De Bijbel staat vol aanwijzingen als het aankomt op inzet die voorkomt uit de liefde die we voor elkaar hebben. Daar waar we enthousiasme wél letterlijk tegenkomen: Romeinen 12.

6 We hebben verschillende gaven, onderscheiden naar de genade die ons geschonken is. Wie de gave heeft te profeteren, moet die in overeenstemming met het geloof gebruiken. 7 Wie de gave heeft bijstand te verlenen, moet bijstand verlenen. Wie de gave heeft te onderwijzen, moet onderwijzen. 8 Wie de gave heeft te troosten, moet troosten. Wie iets weggeeft, moet dat zonder bijbedoeling doen. Wie leiding geeft, moet dat doen met volle inzet. Wie barmhartig voor een ander is, moet daarin blijmoedig zijn.
9 Laat uw liefde oprecht zijn. Verafschuw het kwaad en wees het goede toegedaan. 10 Heb elkaar lief met de innige liefde van broeders en zusters en acht de ander hoger dan uzelf. 11 Laat uw enthousiasme niet bekoelen, maar laat u aanvuren door de Geest en dien de Heer.

Gave gaven

In het stukje uit Romeinen 12 hierboven gaat het over gaven. We krijgen allemaal duidelijk de oproep ons in te zetten voor de ander wanneer het aankomt op wat wij goed kunnen. Zonder agenda, zonder bijbedoeling en onvoorwaardelijk. Oprecht. Zet je gaven ‘blijmoedig’ in, ofwel met blijdschap, vrolijkheid en opgewektheid. Nu proef ik daar al aardig wat enthousiasme in al staat het er niet letterlijk. En in vers 11 krijgen we het advies ons enthousiasme niet te laten bekoelen, maar om Gods Geest te bidden als ons vat met enthousiasme leeg begint te raken. Zo dienen we de Heer. Nou, nu weten we wat ons te doen staat.

Gemeente zijn

Maar. Allemaal beleven we momenten in ons geloofsleven die weinig doen denken aan enthousiasme. Twijfel staat enthousiasme in de weg, maar ook ziekte of pijn. Of dat ene gemeentelid dat áltijd wát heeft. Irritatie en misschien zelfs wel onverdraagzaamheid. Of sleur; de bezieling is gaandeweg verloren gegaan. Het enthousiasme waarmee je iets doet in de gemeente is verworden tot een strikte noodzakelijkheid voortkomend uit een streng aangeleerd plichtsbesef. Het gebeurt, en ook onze gemeente is er niet immuun voor.

Geestelijke zorg

Veel gemeentes hebben ouderlingen of oudsten. Een aantal gekozen mannen of vrouwen uit de gemeente die de geestelijke zorg voor de totale gemeente richting geven en ook zelf (mede) invullen. Als jeugdouderling maak ik deel uit van het pastorale team. De groep mensen in onze gemeente die leiding, richting en invulling geeft aan de geestelijke zorg. Het blijkt erg moeilijk mensen bereid te vinden hieraan deel te nemen. Men is er, zogezegd, weinig enthousiast over. Echter, diezelfde mensen zullen het belang van geestelijke zorg onderkennen. Want zoals ik hierboven beschreef hebben we allemaal te maken met moeilijkheden in ons (geloofs)leven. En wat is het dan fijn dat een ander er voor je is. Maar kennelijk niet in de vorm van de ’traditionele ouderling’.

Wel of niet?

Dus zijn we nu wel of niet enthousiast? Laten we ons ‘aanvuren’ door de Heilige Geest? Bidden we om dat enthousiasme? Want enthousiasme werkt aanstekelijk, het maakt dat je ergens over wilt vertellen, ergens tijd in wilt steken. Mijn conclusie is dat we wel enthousiast zijn over de inhoud (in geestelijke, maar ook praktische, zin naar elkaar omzien).  Waar we minder enthousiast over zijn is de vorm, de structuur zogezegd. Van dat laatste hebben we in de gereformeerde kerk genoeg. In de gemeente van zwager Lennert is die minder aanwezig en daar hebben we het zo nu en dan over. Zoals ik hierboven aangeef kan die structuur enthousiasme, maar ook impulsiviteit en creativiteit, in de weg staan. Een mindere aanwezigheid van structuur bevordert dit alles waarschijnlijk meer, maar kan tegelijkertijd zorgen voor onrust, onduidelijkheid, ad-hoc handelen de noodzaak ’tijd te steken in bijzaken’. Uiteraard schetst ik nu in beide gevallen een ongenuanceerd beeld, maar ik denk dat u begrijpt wat mijn punt is.

Persoonlijk

Zelf ben ik geen uitzondering op dit alles. Ik beleef pieken en dalen in mijn geloofsleven. In de dalen is het enthousiasme moeilijker te vinden dan op de pieken. Bidden lijkt makkelijker dan danken. Wel probeer ik altijd enthousiast te zijn, een geintje te maken, de draak te steken met het ‘kerk zijn’. Om te voorkomen dat daar te veel en te serieus over gesproken wordt. Ja, we hebben binnen onze gemeente structuren en een mate van organisatie en die bevalt me. Wel pas ik ervoor het te verheffen tot een hoofdzaak. Het enthousiasme, wat dus soms enige moeite kost, kan wel altijd rekenen op enthousiasme van een ander. Het is nu eenmaal aanstekelijk. En dat maakt werkelijk dat je zelf oprecht enthousiast wordt want die ander steekt ook jou aan.

Mooi

Al met al een mooie bedacht mechanisme, dat enthousiasme. Hoe zal een bezoekers in je gemeente zich voelen als ‘ie een keertje zomaar binnenwandelt vooraf aan een dienst? Voelt hij/zij dat enthousiasme? Stralen we het uit naar onze mede-gemeenteleden, naar de mensen in onze buurt? Onze collega’s? Praten we vurig en enthousiast over ons persoonlijk geloof of rationeel over ‘de kerk’. Een wezenlijk verschil. Ik wens u allen zeer veel enthousiasme toe!

Photo Credit: ttcopley via Compfight cc