8. The Ongoing Concept – Places
Dit is een wat vreemde eend in de bijt. Het genre blijft lastig te definiëren. Tijdens Christmas Rock Night 2015 vond ik ze de ‘hardste’ band en dat was niet 100% positief. Man man, wat kunnen die gasten een bak lawaai produceren live. In 2013 kwamen ze op m’n spreekwoordelijke radar met het sterke Saloon. Een soort ‘western metal(core)’ met een twist. Twee jaar later was daar Handmade, net zoals alle instrumenten die ze gebruikten: zelfgemaakt (!). Wederom knap werk. En dan dit jaar Places met een nieuwe line-up. En jawel, wéér goed te pruimen. “The places you have been make you who you are. The places you will go make you who you will become”.
7. Phinehas – Dark Flag
Tijdens Christmas Rock Night 2015 zag ik ze voor het eerst live. Toen zag ik ze als ‘filler’ van het gat dat de band As I Lay Dying achterliet na het uiteenvallen van deze band. Met het album Till the End (check ‘Forever West‘) leek dat inderdaad zo, maar met Dark Flag heeft Phinehas onder het label Solid State Records een heel eigen geluid gekregen. En dat is zeer positief. Neem het nummer ‘Hell Below‘ of the titel track hieronder. De zang van frontman Sean McCulloch blijkt op dit album veelzijdiger te zijn en een veel groter spectrum te kunnen beslaan dan op voorgaande albums. Voor daar diepgaandere lyrics aan toe en je hebt een heel ‘eigen’ album. Knap!
6. John Mark McMillan – Mercury & Lightning
De verassing van 2017. Amper van de beste man gehoord omdat hij (kennelijk vooral) muziek maakte in het genre CCM. Niet aan mij besteed. Via de BadChristian Podcast kwam ik echter zijn nieuwe album Mercury & Lightning op het spoor. Met een dikke 55 minuten geen half werk in zowel kwantiteit als kwaliteit. Wat mogelijk zo aanspreekt is zijn hoorbare worsteling met zijn (on)geloof in God. De moeilijke kanten van het leven leveren naar mijn smaak vaak de mooiste muziek op. Neem bijvoorbeeld het eerder gedeelde nummer ‘Unhaunted‘ op. Voor wie al dat zware gitaarwerk teveel is, zeker Mercury & Lightning gaan luisteren. Nog voor het jaar om is.
En verder
5. Demon Hunter – Outlive
Eerder dan Project 86 en Stavesacre dit jaar brachten de oudgedienden uit Demon Hunter al hun nieuwe werk uit. Het voorgaande album, Extremist, was voor DH begrippen tamelijk soft. Wél staat parel ‘Cross to Bear‘ op dit album. Dit jaar zag ik ze een tweede keer live en dit nummer was werkelijk fenomenaal. In de setlist zat ook veel aangenaam nieuw werk. Geen ‘(I’m why) Jesus Wept‘ maar Outlive brengt meer moois. In lijn met Extremist meer ‘poppy’ refreinen, maar nu wél gecombineerd met zwaar gitaar- en drumwerk. Prettig aan de oren. Het optreden was een paar uur rijden, maar ik zou het zo weer doen. Live strak, hard en mooi. In de encore Storm the Gates of Hell.
4. Stavesacre – MCMXCV
Lang lang gelezen, in het tijdperk van P.O.D., Blindside en Project 86 was daar ook al Stavesacre. Met gepaste trots bezit ik al hun album ‘origineel’. Naast nieuw werk van P86 in 2017 dus ook (eindelijk!) nieuw werk van Stavesacre. Met MCMXCV (1995) luister je naar Stavesacre, da’s onweerlegbaar vanaf het eerste akkoord. En toch is het zoveel meer dan dat wat ik al kende. Met nummers als ‘Accelerating Into Brake Lights‘ of het onderstaande nummer Mr Larkspur weten zanger Mark Salomon en kompanen het interessant te houden. Het album als geheel luistert prettig weg en is beter te combineren met overige gezinsleden dan enkele ander genoemde album in dit overzicht.
3. Hundred Suns – The Prestaliis
In 2016 wist de band Norma Jean met Polar Similar misschien wel hun beste album ooit neer te zetten (check ‘Reaction‘). Zanger Cory Brandan wist daarnaast nog tijd te vinden om met twee anderen onder de naam Hundred Suns meer moois te maken: The Prestaliis. Het is zware en donkere muziek met de typische zang van Cory maar met rock en groove elementen niet té zwaar. Uitblinker en met recht uitgebracht als single is het nummer Amaranthine dat over mensenhandel gaat. Het refrein weerklinkt op onnavolgbare wijze nog lang door tussen de oren. De melodie, het gitaarwerk en veelzijdige zang. Mooi en een aanrader voor de liefhebber van ‘moody’ rock/metal.
2. Project 86 – Sheep Among Wolves
Voor de mensen die mij kennen en de vaste lezer van de lyric posts is het geen geheim dat ik al jaren fan ben van wat Andrew Schwab (nog steeds) weet neer te zetten met Project 86. Drawing Black Lines klinkt zo nu en dan nog steeds uit mijn speakers, evenals de daarop volgende albums (check ‘Subject To Change‘). Knives to the Future was een aardige follow-up op het sterke Wait for the Siren maar miste aan scherpte. Talloze keren live gezien – dit jaar zelfs twee keer – en dat is gegarandeerd meebrullen en -beuken. Met Sheep Among Wolves weet Andrew een overtuigend album neer te zetten. Afwisselend hard en zacht, qua lyrics prikkelend en afgemaakt met provocerende album art.
1. August Burns Red – Phantom Anthem
Deze gasten leveren steevast goed werk af. Vanaf het album Leveler ben ik ze nauwgezet gaan volgen. Inmiddels heb ik ze meermalen live gezien en dat stelt nimmer teleur. Met het album Rescue and Restore verkenden ze nieuw terrein (check ‘Beauty in Tragedy‘). Het daarop volgende album Found in Far and Away Places zette dat voort zonder vernieuwend zijn. Een degelijk album, niet meer (ook niet minder). Dit jaar voegden ze Phantem Anthem toe aan hun repertoire. Zwaarder én in lijn met de muzikale variatie die eerder werd ingezet. Knap hoe August Burns Red zich blijft onderscheiden in het (volle) subgenre dat metalcore heet. Wat mij betreft de nummer één dit jaar.
Iets meer over auteur Renco Schoemaker
Geef een reactie