Na of nét voor de zomervakantie verschijnt zoveel mooie muziek, harde muziek ook. Echte bangers, zo zouden de Amerikanen zeggen. Maar dan dus summer bangers. Geen slappe summer jams, maar stevig gitaar- en keelwerk als opwarmer voor al het moois dat nog uitkomt. Smullen! Om te zorgen dat er niets aan jouw aandacht ontsnapt, heb ik ze hieronder voor je op rij gezet. Koptelefoon op en gáán.
Demon Hunter – Freedom is Dead
Teasing…
Al veel te lang worden we als fans geteased met het komende album Exile (al vanaf voorjaar 2021). Ik ben erg benieuwd welke richting ze in zullen slaan. De eeuwige spanning tussen hard en melodisch zal vast voortbestaan. Dit klinkt alvast erg goed en vertrouwd.
Nee, na het zeer rafelige einde van de oorspronkelijke line-up had ik geen album meer verwacht. Geen album meer met frontman Jason die zijn eigen weg insloeg met Death Therapy en niet herinnerd wilde worden aan BTA. Als fan voelde ik mij bedonderd toen ik bij een optreden een totaal andere band kreeg. En nu ineens een nieuw album. Bring it on!
Het vorige album Cold Like Ware sprake me erg aan en belandde in de eindejaarslijst van 2017. Ze wisten zich goed te herstellen van een te grote hang naar poppy music en met single Daggers zetten ze een nummer naar de live alleen maar kan eindigen in één groot circle pit feest. Helaas voorzie ik voorlopig geen optreden nabij.
Na het briljante album Dark Skies – op plaatsje 1 in mijn eindejaarslijst van 2018 – viel opvolger The Path in 2020 mij gewoon tegen. Ik weet niet of het de overdaad aan kerkklokken was of een algeheel gebrek aan orginaliteit, maar het album heeft weinig luisterbeurten gekregen. De kritiek van fans heeft voor nu alvast geleid tot dit fraaie nummer.
Frontman Cory Brandan zit niet stil. Hij is de drijvende kracht achter Norma Jean die de afgelopen jaren zichzelf steeds wist te overtreffen. Daarnaast maakt(e) hij ook nog ijzersterke muziek met Hundred Suns en OrphanTwin (zie verderop). Ben erg benieuwd naar het nieuwe album!
Net als Norma Jean weet ook TDWP zichzelf de afgelopen jaren steeds te overtreffen. Transit Blues was de teen in het water, maar met The Act (nummer 1 in mijn 2019 lijst) en ZII lieten ze zien hun nieuwe sound te hebben gevonden. Van het komende album zijn nu drie singles uit en ik kan alleen maar zeggen: wauw.
Dat zal zanger Cory Brandon toch af en toe tegen zichzelf zeggen. Hij is al druk genoeg met Norma Jean, maar perst er onder deze nieuwe naam nog meer moois uit, ditmaal met alleen zijn broer Matthew Putman. Leuk detail: de bandnaam komt van een eerder NJ nummer waar ze al nauw op samenwerkten.
Then It Ends is een onbekende band die alleen in 2020 het album Restored maakte dat ik met interesse luisterde. Echt boven het maaiveld kwamen ze niet uit, maar met deze nieuwe single kijk ik alvast uit naar de opvolger – met hopelijk een meer eigen sound. En de associatie met de band Still Remains is een compliment.
Je kunt niet alle renpaarden kennen, maar je kan wel je oog gericht houden op de renstal. En dat is dan ook precies wat ik doen bij het label Solid Stae Records. Daar kwam al zoveel moois uit dat ik het ook wel aandurf met Opponent. Wat daarbij helpt is dat de zang aangenaam doet denken aan Bruce van Living Sacrifice. Veelbelovend!
Hierboven zwetste ik al wat over renstallen, maar dat gaat ook hier op. Facedown bracht me bijvoorbeeld For All Eternity, Deathbreaker, American Arson, EISM, My Epic en Fallstar. Albums die ik nog steeds regelmatig luister. En dat de twee singles van deze club alvast lekker klinken helpt natuurlijk ook – waarvan deze met de zanger van Currents!
Bovenstaande muziek komt allemaal van nog te verschijnen albums. Van zoveel moois in de pijplijn word ik al blij. Maar daarnaast heb ik nog wat exoten voor je. Bands met leden die weinig of niets met het christelijk geloof hebben, laat staan zich profileren als christelijke band. Maar bands die ook zeer gave muziek maken. Óf christelijke bands (bestaat zoiets?) waarvan het album al uit is op het moment dat ik dit schrijf. Hoe dan ook: enjoy a bit longer!
Exanimate – Bloom
One-of-a-kind
Deze band heeft zo’n heerlijk, eigen geluid dat ze met hun debut in mijn eindejaarslijst eindigden. Een uitzondering, zeg ik je. En alhoewel Luminous uit 2021 komt, ligt er nu alweer een nieuwe single klaar. Je hoort mijn niet klagen want ja, Luminous was wel wat kort. Bloom had er zo bij op gepast wat mij betreft.
Dit is een band met een ijzersterke start en sinds het album Rise of the Lion en wat kabbelend bestaan. Dat album was tevens het album waarop ik aanhaakte, geen weet hebbend van de soortgelijke kunstjes die ze al deden en nog zouden doen. Ik zou het gaaf vinden wanneer ze buiten de gebaande paden gaan met hun nieuwe album.
In 2018 was ik mateloos geboeid door een instrumentaal album van een voor mij totaal onbekende band. Dat was Stillworld en een aantal jaren ontdekte ik pas dat het album oorsponkelijk wél vocals had. Dat vind ik dan knap. Het album Greyview uit 2020 haalde dat niveau (net) niet, maar de singles van het afgelopen jaar: wauw..
Net als een band als We Came as Romands balanceert Matty Mullins met zijn band Memphis May Fire de laatste albums tussen hard en poppy. Op een album als Unconditional (2014) is het meer hard, op Broken (2018) lijkt het wel radiomuziek. Op Remade in Misery is het nog steeds beide, maar dan in een betere mix. En AJ Channer van Fire From the Gods doet een duit in het zakje.
Een band P.O.D. 2.0 noemen is een compliment, laat dat gezegd zijn. Islander kwam in 2014 op mijn rader met het Violence & Destruction. Ook het splinternieuwe It’s Not Easy Being Human is van dat niveau waarmee ik ze tussenliggend album Power Under Control vergeef. En check de ‘featuring’ op dit nummer!
Talloze keren zag ik ABR live en ook dit jaar staan ze weer op mijn programma. Dit zijn meesters aan het werk en tussen alle albums, re-releases en singles door vonden ze tijd twee classics opnieuw op te nemen. En alleen vanwege die heerlijke rif mogen ze hier de hekken sluiten. Maar die U hebben ze schaamteloos van Underoath, toch?
