Forgive me my Father
Afgelopen vrijdag ging ik naar Oberhausen voor de Never Say Die! tour. Vooral om daar de christelijke bands Being as an Ocean en Fit for a King te gaan zien. Alhoewel de laatstgenoemde wat tegenviel, werd dat ruimschoots gecompenseerd door het erg sterke optreden van ‘melodic harcore band’ Defeater. Een tijdje terug kwam ik hun nieuwe album Abandoned al tegen. Het hele album gaat over een priester die zijn geloof driegt te verliezen nadat hij de ellende aanschouwt die de Tweede Wereldoorlog over Europa heeft gebracht. Dat idee verwerken in een conceptalbum vind ik al sterk, en ook het optreden zette mij aan het denken.
Berouw
Voor de duidelijkheid: Defeater is geen christelijke band, maar dat neemt natuurlijk niet weg dat een niet-christelijke band je aan het denken kan zetten over een christelijk onderwerp. Medeblogger Len stipte het al aan in zijn reactie op mijn vorige blog over de rekbaarheid van vergeving. Eén van de punten die ik in die blog wilde maken is dat vergeven (knap) lastig kan zijn wanneer de ander geen berouw toont. Dan wordt je vermogen om zelf ‘genade’ te tonen aan de ander des te meer op de proef gesteld. Len linkte naar een grondig en uitgebreid artikel over de tucht.
Tucht
Niet echt een woord dat lekker valt hè? Tucht. Een Wikipedia definitie:
Tucht is het instrument waarmee in een groep de discipline wordt gehandhaafd, door middel van het aanleren van gehoorzaamheid en volgzaamheid.
In de kerk kent deze tucht een aantal stappen welke gebaseerd zijn op wat Jezus zegt in Mattheus 18: 15-22. Jawel, da’s inderdaad hetzelfde stuk waar Jezus spreekt over 7 maal 70 keer vergeven.
15. Maar indien uw broeder tegen u gezondigd heeft, ga heen en bestraf hem tussen u en hem alleen; indien hij u hoort, zo hebt gij uw broeder gewonnen.16. Maar indien hij u niet hoort, zo neem nog een of twee met u; opdat in den mond van twee of drie getuigen alle woord besta. 17. En indien hij denzelven geen gehoor geeft; zo zeg het der gemeente; en indien hij ook der gemeente geen gehoor geeft, zo zij hij u als de heiden en de tollenaar. 18. Voorwaar zeg Ik u: Al wat gij op de aarde binden zult, zal in den hemel gebonden wezen; en al wat gij op de aarde ontbinden zult, zal in den hemel ontbonden wezen. 19. Wederom zeg Ik u: Indien er twee van u samenstemmen op de aarde, over enige zaak, die zij zouden mogen begeren, dat die hun zal geschieden van Mijn Vader, Die in de hemelen is. 20. Want waar twee of drie vergaderd zijn in Mijn Naam, daar ben Ik in het midden van hen. 21. Toen kwam Petrus tot Hem, en zeide: Heere! hoe menigmaal zal mijn broeder tegen mij zondigen, en ik hem vergeven! Tot zevenmaal? 22. Jezus zeide tot hem: Ik zeg u, niet tot zevenmaal, maar tot zeventigmaal zeven maal.
De stappen zijn dus:
- ..ga heen en bestraf hem tussen u en hem alleen.. [ga in gesprek met die persoon en probeer hem/haar liefdevol te wijzen op ‘de zondiging’]
- ..neem nog een of twee met u; opdat in den mond van twee of drie getuigen alle woord besta.. [ga nogmaals in gesprek met die persoon en neem nog één of twee mensen mee]
- ..zo zeg het der gemeente.. [meld het onrecht bij de kerkelijke gemeente om zo de persoon tot inzicht te brengen]
- ..zo zij hij u als de heiden en de tollenaar.. [als stap 1-3 niet lukken dan heeft de persoon geen plaats meer in de gemeente]
Lees vooral het document dat Len tipte eens door als je meer over bovenstaande wilt lezen/leren. Ten overvloede: zonde bestaat vaak ook in verborgenheid zodat er van enige vorm van tuchtiging helemaal geen sprake is. Wat te denken van porno? Waar gaan we naar toe met de zonden die niemand ziet, en niemand kent? Natuurlijk, daarvoor is het gebed. Zeker! Maar soms is het fijn je vuile was ergens buiten te kunnen hangen bij iemand anders.
Zonde en verlossing
De nadruk op zonde is steeds minder van onze tijd. De post-moderne christen heeft het niet zo met absolute waarheden, dogma’s en doctrines. Jezus is immers niet voor niets aan het kruis gestorven als offer voor onze zonde. De ene kerkelijke gemeenschap legt meer nadruk op de zonde, de andere meer op de verlossing. Maar naar mijn idee hebben we in beide varianten iets niet wat de Rooms-katholieke kerk wel heeft: de biecht.
In de seizoensfinale van het derde seizoen van de tv-serie Ray Donovan, die ik onlangs keek, zit een ontzettend sterke en emotionele scene rondom de biecht en de verlossing en verlichting die daar vanuit kan gaan. Aan de andere kant, kijk een willekeurig seizoen van The Sopranos en je ontdekt dat het vaak niet meer is dan een oppervlakkig ritueel. (omdat ik geen Rooms-katholieke mensen ken met wie ik over biechten kan praten, val ik terug op bekende tv-series ;-)
Hebben wij laagdrempelig toegang tot iemand die met ons wil en kan praten over de zonde in ons leven? Had Mark Driscoll iemand om, op zijn eigen initiatief, te praten over zijn trots, zijn taalgebruik? Met laagdrempelig bedoel ik nu niet direct een predikant of ouderling/oudste. Maar kan je met al je shit terecht bij een vriend(in)? Bij je man/vrouw?
Richtingen
In deze blog benoem ik verschillende richtingen voor het bespreken van zonden. Op eigen initiatief kan je in gesprek gaan met: God, met een vriend/vriendin/partner of het in de gemeente brengen. Dat laatste gebeurt in onze gemeente af en toe. Andersom kan God in gesprek willen met jou, lees deze blog over je geweten maar eens. Een vriend/vriendin/partner kan in gesprek willen met je over zonde. En ook de gemeente kan dit willen, via de tuchtprocedure (*walgt*).
Forgive me my Father
En mijn punt is dat zo’n priester bij wie je alles kunt opbiechten dan best wel een goede toevoeging is op bovenstaande richtingen. Defeater speelde onder andere het nummer Remorse (berouw).
[soundcloud-master]En ik schreeuwde mee terwijl er een gevoel van verlichting/verlossing over me kwam. Kippenvel.
“Hail Mary, have mercy
I dread the loss of heaven, living in hell
Forgive me my Father, for I am a sinner”
(De volledig songteksten vind je hier.)
Het moet helemaal niet komen tot tucht. Laten we zelf regelmatig ons hart onderzoeken en het uitschreeuwen! Naar God, een vriend, je partner, een gemeentelid, een ouderling/oudste, een priester? Forgive me my Father, for I am a sinner
Dat zelfonderzoek wat ik hierboven noem vraagt natuurlijk om een vervolgblog over het Avondmaal. Die komt zeker.
Nieuwsbrief
Eindeloos lezen
Blogs
Podcasts
Muziek
Categorieën
- Film & TV (26)
- Muziek (20)
- Muziek (oud) (96)
- Nadenken (39)
- Nadenken (oud) (199)
- Verslag (21)
Comments (3)
Geef een reactie Reactie annuleren
Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
Ha Renco,
Ik lees interessante dingen! Maar om eerlijk te zijn vat ik nog niet helemaal wat je precies duidelijk wilt maken. Het gaat over zonde/vergeving/tucht en biecht. En over al deze thema’s lees ik iets interessants, maar bepaalde associaties volg ik niet helemaal waardoor niet alles helder voor me is.
De slimme lezers onder ons zullen het niet nodig hebben, maar kan je speciaal voor mij nog eens de kern van je boodschap verwoorden?
Onze inclinatie tot zonden is universeel. De een maakt zich er drukker over dan de ander, al dan niet ingegeven door een religieuze overtuiging. Jij tipte mij op dit filmpje waarin de universaliteit van het zondebesef goed verwoord wordt: http://www.npo.nl/andries/23-09-2013/EO_101206032 (op 15min). Overigens denk ik dat de mens óók van nature goede dingen doet. Voor mij is het én én.
Als christen worstel ik met deze zonden, maar soms realiseer ik mij niet eens dat ik een zonde ‘bega’. In onze relatie tot andere christenen en onze relatie met God zijn er dan verschillende mechanismen die ons kunnen helpen weer op het rechte(re) pad te komen.
Uiteraard kan je zelf besef én berouw hebben. God schenkt dan vergeving.
Je kan ook wel besef, maar geen berouw hebben. Het gevoel dat mij bij Mark Driscoll bekroop. Je kan ook geen besef hebben, en daarmee ook geen berouw. In beide voorbeelden kan God je zelf tot de orde roepen (via je geweten) en de tucht kan een rol spelen (God zet dan andere mensen is). Maar dat is nogal een ‘zwaar’ instrument en volgens mij moeten we het niet zover laten komen. Daarom mijn conclusie dat zelfonderzoek van belang is. Daarover meer in een latere blog.
Je kan echter maar in beperkte mate met voldoende relativeringsvermogen je eigen handelen (en denken) toetsen. Daarvoor heb je toch echt zo nu en dan iemand anders nodig. En dan is de priester, die een soort beroepsgeheim kent, naar mijn idee een welkome aanvulling op de groep mensen die je tot je ‘beschikking’ hebt. Via die aardse priester komt onze belijdenis van zonde dan alsnog terecht bij Jezus. En dat is soms makkelijker dan alle shit in gebed bij hem zelf brengen.
Lijkt me. Ik heb nog nooit gebiecht op deze manier. Misschien gewoon maar eens de proef op de som nemen?
Ha Renco!
Bedankt voor je reactie. Duidelijk.
Ik heb zin om te reageren over je ‘biechten bij iemand met beroepsgeheim’. Volgens mij denk ik daar wat anders over. Maar ik wacht eerst je blog over dat onderwerp af. Dan is er iets meer context om op te reageren.
Btw: mocht je zo snel geen priester vinden, kan je altijd bij mij terecht met je biecht ;-)