Vergeving en haar rekbaarheid

De bijbel is vrij duidelijk als het gaat om vergeving. In Mattheüs 18: 21 en verder lezen we het bekende stuk over zeven maal zeventig keer vergeven. Dit als overtreffende trap van zeven maal, waarbij zeven al het getal van de volheid is. Het lijkt mij niet dat we bij zeven maal zeventig is 490 keer vergeven moeten stoppen. Heeft Jezus immers niet voor ons bewerkstelligd dat er geen grens is aan het aantal keren vergeving (genade) dat we kunnen ontvangen? Analoog aan de gelijkenis uit datzelfde stuk uit Mattheüs dienen we onze medemens onbegrensd en telkens uit liefde te vergeven. Maar hoeveel rek zit er in jouw en mijn vermogen om te vergeven?

Mars Hill

In 2013 kwam het album Citizens uit van de band Citizens, met daarop het nummer Psalm 18. Wat een verademing: een soort van worship muziek maar dan mét lekker gitaarwerk én diversiteit. Probeer het zelf eens.

Ik kon/kan mij in ieder geval helemaal vinden in deze beschrijving (bron):

“Musically, Citizens have created a patented type of indie rock that flutters with the electronic beat of Switchfoot, yet shimmers with the emotional intensity of Hillsong United. Above all, Bolen sings with a sense of honest gravitas; it is as if leading worship is more than just a day job. Rather, he sings with a deep-seated passion that can only come from a man who knows grace.”

Dat was mijn positieve kennismaking met Mars Hill Church. Het album werd namelijk onder het label van deze kerkelijke gemeenschap uitgebracht. Ken je Mars Hill niet, lees dan zeker even deze beschrijving op Wikipedia. Hier op geloofsvoer heb ik het wel eens gehad over BadChristian: Matt was 10 jaar betrokken bij Mars Hill. Heb het ook wel eens gehad over Levi McAllister, hij was lid van deze gemeente. Dit alles geeft iets aan over de enorme omvang van deze kerk in Amerika.

Per 1 januari dit jaar bestaat deze immense kerk niet meer als zodanig. Wat is er gebeurd?

Mark Driscoll

Velen, inclusief ikzelf op basis van wat ik gelezen heb, zullen wijzen naar en/of denken aan Mark Driscoll. Een controversiële man, zogezegd. Google maar eens en je komt werkelijk vanalles tegen. Van zeer vergevend en dankbaar tot zeer verwijtend en erger. Levi schrijft er zeer genuanceerd over en richt zich vooral op alles dat zijn korte betrokkenheid bij Mars Hill heeft gebracht bij hem en naasten. De mannen van BadChristian drukken zich, zoals te verwachten, wat sterker uit in deze podcast getiteld ‘Driscoll Depression’. Al onderstrepen ook zij wat een sterke, positieve invloed Mark Driscoll op hen heeft gehad.

Mark Driscoll heeft een sleutelrol gehad in de oprichting en teloorgang van Mars Hill. En vooral over dat laatste wordt nogal verschillend gedacht.

Hinken op twee gedachten

Zonder hier op alle details in te zoomen kunnen we stellen dat uiteindelijk, net als Matt dat hier doet, dat Mark Driscoll ‘blew it’. En wij? ‘We love to see the mighty fall’. Het opbreken van Mars Hill is voor ontzettend veel mensen pijnlijk geweest. Enorm pijnlijk geweest. En je kunt redelijkerwijs stellen dat deze Mark Driscoll daar een (zeer) grote rol in heeft gehad. Hoe verhoudt dat zich nu tot ons vermogen te vergeven?

• Moeten de details van zijn handelen juist wel zoveel mogelijk openbaar gemaakt worden? Juist omdat hij zelf publiekelijk geen verantwoordelijkheid neemt voor het einde van Mars Hill noch vergeving vraagt voor zijn omstreden handelen? Alles onder de mantel der liefde bedekken doet geen recht aan de pijn die er is bij zovelen. Zijn trots maakt ook dat hem vergeven moeilijker wordt. Kan vergeven daadwerkelijk pas na (openbare) belijdenis van zonden?
• Of doet het er niet toe dat iedereen weet waar en wat er mis ging? Is ons hart groot genoeg hem te vergeven voor zijn handelen en bovenal dankbaar te zijn voor de enorm positieve invloed die Mark Driscoll en Mars Hill heeft gehad op zoveel mensenlevens? Boosheid (haat?) brengt ons niets en maakt dat de wond niet kan helen. Of hijzelf zijn zonden belijdt is geen voorwaarde voor vergeving. Kan ons gevoel van rechtvaardigheid en zelfgenoegzaamheid plaatsmaken voor vergeving?

Lees in deze context vooral ook deze oude blog eens. Eén van mijn eerste blogs, over barmhartigheid en/versus rechtvaardigheid.

Ik realiseer me dat je over de nodige achtergrondkennis moet beschikken om bovenstaande over Mars Hill goed te kunnen pakken. Maar hoeveel rek zit er in jouw vergeving? Had hij door eerder op te stappen niet veel pijn kunnen voorkomen? En had de wijze waarop hij alsnog opstapte niet heel anders gekund? Of overheerst het gevoel van dankbaarheid voor deze man, zijn vrouw en de andere betrokkenen voor hun ongelimiteerde inzet voor Mars Hill? Ben je vooral barmhartig en vergevend of vooral rechtvaardig, en mogelijk daarmee zelfgenoegzaam? Wie is uiteindelijk de rechter?

Genade en doorgeven

Bovenstaande is slechts één voorbeeld van vele. Mensen wordt onrecht aangedaan, op een veel grotere en bedroevende manier dan wat er in de Mars Hill kerk is gebeurd. Maar ergens meet ik het leiderschap van een kerk (kennelijk) met een andere maat. Denk ook aan het misbruik in de Rooms-katholieke kerk. Je verwacht van iemand die onderwijst over vergeving ook zelf te vergeven, én ook om vergeving te vragen wanneer men je in liefde wijst op zonde in je leven. Trots (of: zonde) kan geen plaats hebben. Maar ook leiders van kerken hadden accounts op Ashley Madison. Iets met de balk en de splinter.

Want, de genade is ondeelbaar. Ik leef er uit en Mark Driscoll leeft er uit. En alle mensen uit de voormalig Mars Hill kerk ook. Maar dat doorgeven vergaat ons allemaal de ene keer beter dan de andere keer. Denk nog eens aan de gelijkenis uit Mattheüs 18 over de schuld van 10.000 talent. Overheerst de liefde en daarmee de vergeving, of boosheid en de zelfgenoegzaamheid? Hoeveel rek heeft jouw vergeving?