Skip to main content

Wat keek Renco

Omdat nu eenmaal niet alle series de moeite waard zijn.

Renco’s serie top 2×10

Dit jaar zowel een drama top 10 als een comedy top 10

| Renco Schoemaker |
Terwijl ik deze eindejaarslijst voorbereid heb ik alweer nieuwe, andere series gekeken waardoor ik twijfel of deze lijst wel helemaal klopt. Zo blijf je eindeloos bezig natuurlijk. Afgelopen jaar keek ik series die ik zéker zou aanraden en die toch hier niet belandden. Ik wil ook wat anders bieden dan: kijk iedere HBO drama (mini)serie, alhoewel dat doorgaans een goed advies is. Dit jaar weer een splitsing tussen drama en comedy, én wat tegenvallers.

Afgelopen jaar bracht HBO weer heel wat moois voort met Mare of Easttown, The White Lotus en nog-te-kijken Scenes of a Marriage, Landscapers en Beartown. Maar ik volgde mijn eigen kijkadvies uit 2020 (nog) niet eens op. Series als Valley of Tears, Industry, Patria en Perry Mason staan nog steeds op ‘unwatched’. En ook de serie die hoort bij bovenstaande afbeelding kijk ik nog (steed) niet. Tja, afgelopen jaar moest ook de PS4 gebruikt worden. En er is gewoon teveel om te kijken.

Maar het zal je opvallen dat niet de Amerikanen deze lijst domineren, maar de Britten. Ik hoop met dit overzicht je van de nodige TV-serie inspiratie te voorzien. HBO Max komt beschikbaar in 2022, maar Netflix biedt gelukkig ook nog steeds de nodige aanraders. Daarmee moet het toch mogelijk zijn wat van dit moois mee te pakken. Zelf mag ik graag variëren tussen langere dramaseries en kortere comedyseries. Zometeen zet ik zelf Too Close aflevering 3 van 3 aan. Enjoy!

Seizoen 1

Bijna zó vreemd en wazig dat je er op afhaakt, maar wie het volhoudt krijgt een heerlijk absurd tweeluik opgediend met o.a. een sterke Jude Law en Emily Watson. De eerste drie afleveringen boeien, schrikken af en doen je soms afvragen: waar kijk ik naar? Met de tweede drie afleveringen, met een ogenschijnlijk totaal ander verhaal, komt meer duidelijkheid al moet je op voorhand accepteren dan het mysterie onlosmakelijk verbonden is aan het genre.

Het eiland waarop het verhaal is afspeelt is heerlijk vreemd, de manier van filmen is van hetzelfde laken een pak. En het christendom heeft onder de bewoners zeer zorgelijke religieuze vormen aangenomen. Het isolement van een eiland is een sterke troef van de serie en wordt meermalen krachtig verbeeld door een door het getij onderlopende toegangsweg. Voor liefhebbers van het mysterie!

10. The Third Day

#thriller #drama #mystery

Seizoen 1-4

Lang heb ik mij verzet tegen de acteur Benedict Cumberbatch. Ik vond hem altijd wat ergerlijk dus in TV-serieland verdiende hij een boycot, nietwaar? Maar Dick gooide roet in het eten door Patrick Melrose te tippen eind 2019. En nadat die miniserie eindigde in mijn lijstje van 2020 heb ik maar doorgepakt. Ofwel: Sherlock seizoen 1 t/m 4 gekeken. Dat beviel uitstekend en misschien wel omdat beste Benedict een ergerlijk karakter speelt?

Dus mocht je wel eens zijn begonnen, of er tegenaan hikken: gewoon gaan (verder)kijken. Het is grappig, regelmatig verrassend en het vermoedelijk ruime budget heeft de series visueel erg goed gedaan. Ook de cast is dik in orde. Een seizoen heeft drie afleveringen van 90 minuten. Dus houd je wel van lange detectives met een onuitstaanbare hoofdrolspeler? Kijken.

9.  Sherlock

#crime #drama #mystery

Seizoen 5

Jaren geleden keek ik met veel plezier de serie The Good Wife met in de hoofdrol de mooie Julianna Margulies. Na zeven seizoenen was de koek op en toen spin-off The Good Fight werd aankondigd zette in aanvankelijk m’n joker in. Maar Diane Lockhart (Christine Baranski) ging mee dus waagde ik mij er aan. En inmiddels zijn we aanbeland bij het vijfde seizoen.

The Good Fight is een vreemde, absurde en regelmatig komische serie. Het verhaal draait andermaal om een ‘law firm’, maar dan een ‘black law firm’. Iedere andere serie zou bezwijken onder het gewicht van de maatschappelijk thema’s die The Good Fight aansnijdt, maar omdat de serie zichzelf totaal niet serieus neemt blijf het luchtig. Je vindt in het vijfde seizoen wederom absurditeit maar ook: willekeurige gerechtigheid. Voor mij het beste seizoen tot nu toe!

8. The Good Fight

#crime #drama #legal #satire

Seizoen 2

Indien je de serie The Missing nog niet keek; dat nu direct eerst doen. Die scène waarin de vader zijn kind zoekt zal me altijd bij blijven. Enfin, seizoen twee kreeg meer en meer het stempel van Julien Baptiste (Tchéky Karyo) en daarom kwam er – jawel – een spin-off onder de naam Baptiste. Die vond ik tegenvallen, ondanks het ‘Nederlandse’ decor. Toen was daar ineens Baptiste seizoen 2.

De schrijvers hebben er merkbaar meer werk van gemaakt dit keer. Het verhaal zit ingenieuzer in elkaar en men speelt verdienstelijk met de tijdslijn. Het drama grijpt aan tegen het Hongaarse decor. Áls je al denkt te weten hoe het allemaal in elkaar zit, kom je daar snel van terug. En zo hoort het. Het tweede seizoen van Baptiste kan zich wél meten aan de hoge lat van haar voorganger The Missing. En wat kan Fiona Shaw acteren zeg, wauw.

7. Baptiste

#crime #drama #thriller

Seizoen 4

Amazon vind ik een bedrijf van niks, maar ze maken wel enkele goede series. Je moet daar wel naar op zoek tussen alle ‘wannabe’ series waarbij men lijkt te denken dat het met heel veel geld allemaal vanzelf ook heel goed wordt. Nadat Titus Welliver – alias Bosch – afzwaaide na zeven seizoenen doet ook Billy McBride (Billy Bob Thornton) dat in dit vierde seizoen. Met verve.

In navolging van de eerdere seizoenen wordt er weer een geweldige ‘mood’ gecreëerd. Het verhaal wordt even spaarzaam verteld als Billy McBride woorden gebruikt. De sfeer, de setting en het decor maken dat ik Philips ambilight wenste. Billy wordt nog eenmaal bijgestaan door heerlijke collega’s Patty Solis-Papagian (weird) en Brittany Gold (lief). Het verhaal maakt dat ik spoedig de serie Dopesick ga kijken. Hoe dan ook, Goliath eindigt (bere)sterk.

6. Goliath

#legal #drama #mystery

Seizoen 1

David Tennant is geen onbekende voor velen. Doctor Who heeft me nooit getrokken, maar ik maakte kennis met hem in series als Broadchurch (jammer van Gracepoint) en Camping. Die man kan acteren hoor, zo toont hij in Des. Hij vertolkt seriemoordenaar Dennis Nilsen zeer overtuigend: alsof hij het ís.

Het verhaal start in de jaren 80 waar hij wordt opgepakt omdat mensen in zijn appartementencomplex klagen over een verstopte afvoer. Ik laat even aan de verbeelding over wat daar de oorzaak van is geweest. Nilsen blijft tijdens zijn verhoor volledig ‘in control’ en geeft de politie nooit meer dan hij nodig acht op dat moment. Dat maakt dat de moorden worden opgelost in het tempo a la The Investigation.

De manier waarop narcist Nilsen vertelt en openbaart doet je besluiten dat een miniseries het juiste format is. Rrrrrillingen.

Seizoen 5

Dé standaard. Dé series waaraan alle hedendaagse mafiaseries zich zullen moet afmeten. Deed me ontdekken dat Italiaanse series me veel beter liggen dan Spaanse. Zelf miste ik de film die tussen seizoen 4 en 5 hoort, maar die keek ik later alsnog. Nog éénmaal kijken naar de meester aan het werk. Die shots hoog en lang achter auto’s, scooters en mensen aan; er is vast een woord voor. Wauw.

Het is goed dat dit het laatste seizoen is. Je merkt het snel genoeg; we werken toe naar een apotheose. Het niveau van seizoen 4 wordt niet gehaald, maar die spanningsboog wist me alsnog direct te pakken. De troosteloosheid van het decor, het donker van de nacht en de zinloosheid van de dood. Het verhaal is dunner; als pindakaas die over één boterham teveel is uitgesmeerd. Tegelijkertijd verlang je naar die ontknoping, die verlossing en het weerzien. En die komt.

4. Gomorra

#crime #thriller #mafia

Seizoen 1-3

HBO Europe blijft mij boeien net als HBO Nordic. Series in een verstrekt andere taal en vaak ook van totaal andere ‘schnitt’. Ik keek eerder Gösta (Zweeds), Umbre (Roemeens), Burning Bush (Tsjechië) en met Golden Life (of: Aranyélet) voegde ik daar een Hongaarse serie aan toe. Een crimineel familiedrama is op zichzelf niet nieuw, maar Golden Life doet het gewoon erg goed.

Attila is een kleine crimineel, zogezegd. Eentje die in het niet valt bij Tony Soprano, Stringel Bell of Gennaro Savastano. Na de dood van zijn vader wil hij het rechte pad op, maar dat zet zijn gezin nogal onder druk. Zijn vrouw wil haar Golden Life niet opgeven en ook zijn kinderen hebben baten van deze levensstijl. Toch loopt het in drie seizoenen volledig uit de hand bij de Miklósis. Soms met spannende actie, soms met uitzichtloze duisternis. Dat en meer sterk verweven in het familiedrama. Aanrader.

3. Aranyélet

#crime #drama #thriller

Seizoen 6

Wat maakt een serie goed? Wat mij betreft kan het antwoord op die vraag zijn: een sterk script. En op dat front weet Line of Duty weer te leveren. De aandacht voor agent ‘H’ verslapt gelukkig waardoor ruimte ontstaat voor hetgeen Line of Duty goed in is: speuren naar de waarheid rondom mogelijk corrupte politieagenten. Het trio Hastings, Steve en Kate wordt ditmaal verrijkt met Joanne Davidson (Kelly Macdonald, o.a. uit Boardwalk Empire).

Leg je afkortingenboekje klaar bij het kijken want je wordt niet bij de hand genomen. Vicky McClure (Kate) zit niet meer bij AC12, maar gaat wel aan de slag als CHIS vanuit MIT. Snappie? Laat je niet van de wijs brengen, Line of Duty is wéér ijzersterk. Tot op het laatste moment blijf je als kijker twijfelen in je verdenkingen terwijl het ondertussen retespannend is. Nagelbijter. Ps. Vicky McClure ook gaan kijken in I Am Nicola.

2. Line of Duty

#crime #drama #thriller

Seizoen 3

Twee jaar geleden eindigde Succession op één in mijn drama top 10. Ditmaal heb ik ernstig getwijfeld of ik dat – bij gebrek aan originaliteit – opnieuw kan ‘laten gebeuren’. En je ziet het: ja. Seizoen 3 zit zo ontzettend goed in elkaar dat een eerste plaats niet kon uitblijven. In mijn lof sta ik overigens niet alleen. HBO legt de pijn en de lach dicht naast elkaar in dit vileine miljardairs-familie-drama.

Seizoen 3 moet op gang komen. Als in: het grotere verhaal dat boven de episodes uitstijgt laat zich niet direct opmerken. Maar er is genoeg te vinden in de 9 afleveringen. Hoogtepunten voor mij zijn de aandeelhoudersvergadering en de verjaardag van Kendall en natuurlijk die veelbesproken ontknoping waar heel subtiel naartoe is gewerkt. Verder: Roman die goed raad weet met zijn nu meer gelaagde personage en natuurlijk de chemie tussen zwager Tom en neef Greg. Fenomenaal.

1. Succession

#drama #comedy #corporate

Seizoen 1

Nooit had ik gehoord van Rose Matafeo. Maar deze ‘award-winning comedian’ speelt de hoofdrol als Jessie in deze zesdelige romcom. Huh, romcom? Jazeker. Matafeo is zo innemend op het scherm en scherp in de dialogen dat ik romcom Starstruck zonder voorbehoud aanbeveel. En met plekje tien speel ik het nog wel of safe.

Jessie heeft een one-night-stand met Tom die blijkt een bekend acteur te zijn. Hij belandt in haar telefoon onder ‘Tom Famous’ en dat illustreert goed dat Jessie hem weliswaar leuk vindt, maar zijn ‘celebrity status’ daar weinig mee van doen heeft. Het wordt noch een komische ramp, nog een zoet sprookje. Tom en (vooral) Jessie zijn gewoon leuk om naar te kijken. Er hier wordt meer gepraat dan gevreeën in tegenstelling tot het ook kijkwaardige Normal Poeple. Gaat Jessie zien.

Seizoen 1-2

De vinger kan ik er niet op leggen, maar gevoelsmatig komen alleen de Britten weg met een serie als Jerk. Een soort nieuwe Larry David, kopte The Guardian. Seizoen 11 van Curb Your Enthusiasm had overigens ook op dit plekje kunnen staan. Jerk gaat over Tim en Tim heeft cerebrale parese (hersenverlamming). Hij weet goed dat zijn handicap met een zeker ‘vrij spel’ geeft. Heerlijk ongemakkelijk -> Britse cringe op haar best.

Een bijrol is weggelegd voor Lorraine Bracco die ik direct herkende als dr. Melfi uit The Sopranos. Centraal staan de situaties waarin Tim het anderen bewust (zeer) ongemakkelijk maken dat híj een handicap heeft. En reken er op dat hij all-in gaat. Ook is hij heerlijk scherp van tong al moet je er soms even op wachten. En ook dat wordt weer op de hak genomen. En in seizoen 2 schakelen ze nog een versnelling door. Love it.

Seizoen 2

Dit is helemaal geen comedy, maar een spannend en mysterieus drama onder de leiding van Trine Dyrholm en opgediend in Deense halfuren. Vreemde eend in de bijt dus: qua format past ‘ie deze top 10, maar qua genre in de andere. Nou ja, je zoekt het maar uit. Forhøret is wederom het kijken meer dan waard.

In het eerste seizoen was het politieagent Bjørn die centraal stond. Hij moest een moordzaak oplossen toen hij er achter kwam dat het slachtoffer zijn dochter is. Er volgde een spannende, dialoog gedreven blootlegging van de gebeurtenissen voorafgaand aan de moord. In seizoen 2 is het zijn vrouw (Trine) die het stokje overneemt en het raadsel verder onthult. Voor mij werkt dit format goed, zo merkt ik al bij de serie Homecoming. Geen comedy, wel kijken.

8. Forhøret

#crime #drama #mystery

Seizoen 1-4

Nog nooit had ik gehoord van The IT Crowd, maar toen ik dit voorjaar een cursus hacken volgde drukte meerdere mede-cursisten mij op het hart deze Britse cult-classic te kijken. En zo geschiedde. En ik heb me kapot gelachen al zo je kunnen stellen dat de humor een ‘acquired taste’. Geeks waren al populair vóór The Big Bang Theory, mind you.

De serie gaat over Roy, Moss en Jen die werken op de IT-afdeling van Reynholm Industries. De heren lijken niet in staat op ‘gewone’ wijze te communiceren met andere mensen en dat levert talloze hilarische situaties op. Terwijl ik dit schrijf moet ik hardop lachen. De ongesteldheid van Jen, internet in een box en de t-shirts van Roy waren hoogtepunten. ‘Have you tried turning it off and on again?’. Ik overweeg zelfs een herkijk.

7. The IT Crowd

#comedy #nerdy #cult

Seizoen 1

Jean Smart (1951) speelt Deborah Vance in Hacks zo overtuigend dat ik een aantal maanden later betwijfel of het werkelijk dezelfde actrice is die de moeder van Mare vertolkt in Mare of Easttown. Maar de serie leunt evenzo op de veel jongere comedian Hannah Einbinder (1995). De beide vrouwen vormen het hart van deze lachwekkende en op den duur hartverwarmende comedy.

Deborah is een legende die te lang door wil in haar vak. Eigenlijk omdat ze ook niets anders (meer) kan. Ava (Eindbinder) komt net kijken en gaat zeer gemakkelijk voorbij aan alles wat Deborah te verduren heeft gehad om te komen waar ze nu staat. Tegelijkertijd heeft ze talent. Samen zijn ze (erg) grappig, vlijmscherp en groeien ze naar verloop van tijd meer naar elkaar toe. Zoetsappig wordt het gelukkig niet. Op naar seizoen 2 want deze mix bevalt zeer goed.

Seizoen 1

Pure keek ik al in het begin van het jaar en dat brengt het risico met zich mee dat je het ten tijde van een eindejaarslijst alweer bent vergeten. Maar nee: Pure maakte dermate indruk dat ik toen direct al vaststelde dat de serie in dit lijstje moest gaan landen. De onbekende Charly Clive speelt Marnie en Marnie lijdt aan OCD variant Pure O wat zoveel betekend als: constant invasieve gedachten rondom sex.

So far so good? Pure is meer drama dan comedy, maar óók erg grappig. Centraal staat de worsteling die Marnie heeft met Pure O – hallo grappige, ongemakkelijke situaties – en dat op zo’n manier dat de serie nooit te zwaar wordt noch de enorme, mentale last bagatelliseert. Ze zoekt, worstelt, vindt en raakt weer kwijt. Ik hoop van harte dat er een vervolg gaat komen, maar (juist) met één seizoen blijft Pure de parel dit het is.

Seizoen 4

Paul Weston boeide mij jaren terug in 2008-2010 als de (vooral) luisterende psychotherapeut gedurende drie seizoen in een uniek format. Bron daarvoor was de Israëlische tv-serie Be Tipul. Acteur Gabriel Byrne won er een Golden Globe mee. Toen kwam daar een ‘reboot’ met een vierde seizoen. Scepsis lijkt me volkomen terecht, gezien (deels nog te ervaren) reboots van Prison Break, Dexter en Arrested Development.

In het vierde seizoen is Paul Weston alleen in woord aanwezig om de verbinding te leggen naar de voorgaande drie seizoenen, maar Uzo Aduba neemt het stokje feilloos over. Vier patiënten en dokter Brooke Taylor zelf staan centraal in dit ijzersterke drama. Oké, ook hier speel ik vals omdat het geen comedy is. Maar In Treatment bewijst (wederom): drama past in het comedy format. Uitstekend te volgen zonder seizoen 1 t/m 3 gezien te hebben.

4. In Treatment

#drama #dialogues

Seizoen 1-3

Sharon Horgan vind ik geweldig. Ik maakte kennis met haar in de briljante comedy Catastrophe en sindsdien probeer ik alles te kijken wat zij schrijft en/of in acteert. Horgan maakte de serie Motherland, maar speelt er zelf niet in mee. Wel is daar Diana Morgan die ik herkende uit After Life en van wie ik ook meer ben gaan kijken. Dat en meer komt sterk samen in Motherland.

De serie gaat over de moderne (luxe)problemen in het leven van de moeders van schoolgaande kinderen. Deze ‘problemen’ worden heerlijk belachelijk gemaakt middels absurde situaties en scherpe dialogen. Het ensemble bestaat naast de grove Liz (Morgan) uit de softe en ietwat kneuzige Kevin, akelig rijkeluismens Amanda en de liegende, immer-nerveuse Julia. Knap is de balans tussen de personages; je meent er niet één te kunnen missen. Hopend op meer.

3. Motherland

#comedy #cringe #sitcom

Seizoen 1-2

Van het netwerk FX kijk ik weinig series; ze maken er ook niet veel (zelf). Maar daar zit wel moois tussen in de vorm van Atlanta, Better Things, Fargo en Americam Crime Story. Broertje FXX biedt ook guilty pleasure Archer en sinds vorig jaar Dave. Dave gaat over rapper/comedian Lil Dicky (=David Andrew Burd) en laat zich moeilijk vangen in een subgenre. Comedy is immers net zo nietszeggend als ‘rock’.

Dave is nogal met zichzelf bezig. Vooral gefixeerd op zijn penis (m.n. seizoen 1) met een totaal gebrek aan zelfbewustzijn. Het is dan ook een raadsel hoe de (te) mooie Ally en zijn even excentrieke vrienden het met hem uithouden. Niet dus, en toch ook wel. Na Dave gezien te hebben kan je niet anders dan stellen dat de Britten geen patent (meer) hebben op ‘cringe’ humor. Poeh. Maar alleen seizoen 1 zou niet geëindigd zijn in dit lijstje; het is de nogal onverwachte diepgang in het tweede seizoen die Dave écht goed maakt. En liefhebbers van rap/hip-hop zullen zich thuisvoelen.

Seizoen 2

Ik ga van lichte naar zware thematiek met Starstruck – Pure – This Way Up. Alle drie met recht comedies, maar dan wel steeds donkerder. This Way Up heeft twee troeven: de zussen Aine (Aisling Bea) en Shona (Sharon Horgan). De chemie tussen beide vrouwen is fantastisch; ik verdenk ze van veelvuldig improviseren. Seizoen 1 was sterk, seizoen 2 over voordat ik het wilde.

This Way Up gaat over de mentale onbalans bij Aine. Ze gaat over hoge toppen en door diepe dalen. Overal treft ze haar steun en toeverlaat bij zus Shona die toont wat onvoorwaardelijke liefde is. Het ziet er zo soepel uit, alsof er geen sprake is van een script of van acteurs. De dialogen zijn zo goed en gevat, snel en scherp dat ik er geen genoeg van kreeg. Aine is niet zielig en Shona niet zonder karakterfouten. Maar samen zijn ze fenomenaal.

Tegenvallers…

Wanneer je de nodige series kijkt valt er natuurlijk ook wel eens iets (zéér) tegen. Veel nieuw HBO materiaal kreeg terecht een kijkbeurt, maar iets als Painting with John kon me niet echt bekoren. Liefdeskoppel Trying in de herkansing was wel oké, evenals Chris Rock in alle Ballers seizoenen. Fargo bezweek in het 4e seizoen wat mij betreft onder z’n eigen genre en The Kominsky Method deel 2 was ‘gewoon’ goed. The Black Lady Sketch show haalde de comedy top 10 nét niet, evenals het gedurfde derde seizoen van Master of None. Tot slot noemenswaardig: Britse parel Back en het Spaande Foodie Love. Maar ja, het moet immers een top 10 blijven, of zoals hier: een tweemaal top 10.

Sommige series vallen echter dermate tegen dat ze openlijk aan de schandpaal moeten hier. Omdat ze nul geloofwaardigheid hebben in plot of dialogen, slecht geschreven of geacteerd zijn of de kijker gewoon ronduit beledigen. In het uiterste geval geldt dit allemaal. Mijn kritiek op menig Netflix serie blijft de te lange speelduur. Veel van hun series kunnen zo 25% korter. En niet alles wat al eens (heel) goed is gedaan, hoeft opnieuw omdat streaming-bazen graag een ‘original’ willen. Looking at you Bezos. Wat mij dit jaar overduidelijk wordt: ik ben een grotere fan van Britse dan van Amerikaanse televisie. Zeker, ijzersterke series uit de VS zijn er nog in overvloed, maar het vergt steeds beter zoekwerk.

Sex Education

Seizoen 3

Alhoewel ik inmiddels de vinger niet meer kan leggen op hetgeen dat Sex Education nu zo sterk en vernieuwend maakte, durf ik wel te stellen dat dát nu volledig kwijt is. Hetgeen overblijft is een slappe tienerserie die ALLES afgedekt wil hebben in haar personages en plot. Het moddert maar aan in de zogenaamd boeiende liefdesperikelen. Zowel bij de tieners als de volwassenen.

Het voelt, gek genoeg, als een politiek-maatschappelijk correcte serie terwijl het – denk ik – juist probeerde alles behalve dát te zijn bij aanvang. Ik zie op tegen de resterende 2 afleveringen én het reeds aangekondigde vierde seizoen. Ook lijdt deze serie aan de opgeblazen Netflix speelduur: iedere aflevering duurt ongeveer een uur om voor mij totaal onduidelijke redenen. Kwantiteit boven kwaliteit.

La Casa de Papel

Seizoen 5

Totaal uit de bocht gevlogen. Pindakaas die niet over één boterham teveel is uitgesmeerd, maar drie! Personages zijn eenzijdige karikaturen van zichzelf geworden en enige logica ontdekken in het plot is vergeefse moeite. Het lijkt wel alsof ook de makers het bijltje d’r bij hebben neergegooid. Wat overblijft is incidenteel toffe actie waarvoor je een hoop opgeblazen gewauwel moet incasseren.

Op een zeker moment bereikt de totale absurditeit van het plot – struikel niet over de plotgaten – grote hoogten waardoor ik wat moed hervond. In navolging van Suits ben ik het als een comedy gaan kijken. Een soort MacGruber. Maar we zagen dat dramaseries zo nu en dan succes boeken in het comedy format, maar andersom not so much. Achterwaarts via flashbacks er luie verhaallijnen inschrijven moet strafbaar worden.

Lupin

Seizoen 1-2

Ja, Netflix krijgt hem nog een keer om de oren. Wat had Lupin in vredesnaam te bieden? Oké, Omar Sy zet een fijne Assane neer. Dat is het. Meer is er niet te vinden. O wacht, een zak geld voor een tof decor. Check. Het geld voor een paar goede schrijvers was denk ik op. Die eerste vijf afleveringen (deel 1) kwam ik al paprikachips etend nog wel door, maar later volgden er NOG vijf (deel 2).

Met name dat tweede deel heeft voor mij nieuwe betekenis gegeven aan het woord ‘overbodig’. Ik heb zitten kijken naar een lege huls die ongezien probeerde te herverpakken waar je al eerder met tegenzin naar had zitten kijken (deel 1). Het acteerwerk was, misschien uitgezonderd een Sy, zeer matig. En had ik het al gezegd? VEELS TE LANGE SPEELDUUR. Kap daar mee.

The Flight Attendant

Seizoen 1

Netflix is voor mij een ‘easy target’. Er rolt zoveel uit de machinerie en het moet zo’n breed publiek aanspreken dat het slechts in uitzonderlijke gevallen echt het kijken waard is. Maar ook HBO slaat de plank wel eens mis. Mijn aanvankelijke twijfel bij The Flight Attendant bleek volkomen terecht. Dat wist noch Kaley Cuoco nog Michiel Huisman recht te zetten.

De serie begint nog best sterk, maar het acteerwerk van de totale ‘supporting cast’ zal dat niveau vermoedelijk nooit ontstijgen. Die dode Huisman krijgt post-mortem veel teveel schermtijd en dan komen we – sorry, wederom – bij het plot. In tegenstelling tot een serie als Line of Duty zit daar gewoon nauwelijks iets in. Na twee afleveringen heb je door dat je er in gestonken bent. Schakel je hersenen gerust uit en kijk deze serie terwijl je minsterns nog twee andere dingen tegelijk doet.

Long Way Up

Seizoen 3

Deze eindigt wel met pijn in mijn hart onder de tegenvallers. Motorrijders keken in 2004 naar Long Way Round waarin Ewan McGregor en z’n maat Charley Boorman per BMW motor de wereld rond gingen. Nog heb ik de ontberingen op m’n netvlies die ze ondergingen in Kazachstan. In 2007 kregen we met Long Way Down een cadeautje, nog zo’n gave trip al vond ik Afrika minder indrukwekkend dan Azië.

Onder invloed van Apple moet het allemaal grootser en gelikter in Long Way Up. De motors zijn ditmaal elektrisch wat het eerste deel van de reis behoorlijk spannend maakt. Daarna wordt het meer een gimmick die afleidt van wat Long Way Round en Down zo goed maakten. Voorbij de helft gaat je de montage opvallen; die lijkt gehaast. En richting het einde lijkt de spanning van het eerste stuk een lang vergane herinnering. Wat een geleuter over een bus en abrupt einde.

McMafia

Seizoen 1

Ik begrijp gewoon niet waarom deze serie gemaakt is. Evenmin begrijp ik waarom ik deze serie gekeken heb. Kondig dan gewoon aan dat je een standaard mafieserie maakt die net zo inspiratieloos is als haar titel. Oh wacht, misschien had ik op die titel af moeten gaan. Je hebt vast wel eens gehoord van synergie. Ofwel: 1 + 1 = 3. De som der delen is dan iets groters dan de individuele delen bij elkaar. Gelukkig geldt dat bij menig serie in dit eindejaarsoverzicht.

Mocht er zoiets bestaan als negatieve synergie, dan heb je hierbij haar betekenis te pakken. Wanneer je alles (zeer) matig doet slaat de meter negatief uit. Het totaal wordt dan aanmerkelijke slechter dan de individuele delen dat toch al matig op hun best waren. En dan heb je McMafia. Gewoon totaal overbodig en alstublieft niet gaan kijken.