Waar ik bij de eerdere seizoenen nog keek met afgrijzen en soms verbijstering, maakte dat meer en meer plaats voor medelijden in seizoen 4. Niet dat de karakters in Succession zelf veel last lijken te hebben van medelijden, want er wordt weer een boel karaktermoord gepleegd, en blijkt het woord ‘dierbaren’ erg relatief. Het fantastische acteerwerk (over de hele linie sterk), de consistente karakteropbouw, de twists, alles was weer van de bovenste plank. Stoppen op je hoogtepunt is een cliché zin, maar het gaat hier wel op. Ik zie nog wel mogelijkheden om hier en daar wat verhaallijnen verder uit te breiden, maar het verhaal van de familie Roy is ook wel uitverteld, dus vooral hulde voor deze beslissing. Er lijkt immers geen verbetering mogelijk in de serie, en dat zou je in zekere zin ook van de familie Roy kunnen zeggen.

Ik houd van die dystopische wereldbeelden. Een samenleving die teruggeworpen is op zichzelf, met vaak ook nog eens een ernstig gedecimeerde wereldbevolking. Het laagje beschaving, wat vaak zo flinterdun blijkt te zijn in crises, bestaat al lang niet meer en het is ieder voor zich. Én tegen die schimmels / geïnfecteerden in het geval van Last of Us. Ik heb overigens geen seconde van de game gespeeld, maar dit is ook absoluut geen vereiste, en al helemaal niet als je bekend bent met zombie verhalen. Pedro Pascal (Joel) en Bella Ramsay! (Ellie) spelen een gelaagd duo, dat hortend en stotend met elkaar verbonden raakt. Zo ver niets nieuws onder de zombie zon, maar de tijd die wordt genomen voor dit proces, de wereld die invoelbaar wordt gemaakt, de angst en huiver waar je ook deelachtig aan wordt gemaakt, maken dit tot zo’n goede serie. Als je karakteropbouw verkiest boven een plotgedreven verhaal, dan sta je al snel bij mij in een goed blaadje. Het beste, terecht vaak genoemde, voorbeeld is aflevering 3, waarin we het hoofdverhaal compleet loslaten om ons op micro niveau te laten meemaken hoe het is om jarenlang te moeten (over-)leven in een wereld als Last of Us. Ontzettend goed gemaakte serie, vaak erg spannend en zéér verslavend!

Ik moest overgehaald worden om deze serie te gaan bekijken. Niet weer een Britse thriller/moordzaak oplossende serie met een getroebleerd hoofdpersonage, was mijn eerst gedachte. En eerlijk is eerlijk, dat krijg je voor een gedeelte alsnog als je aan Happy Valley begint, maar het goed uitgewerkte trauma, de intense connectie tussen dader en slachtoffer en een (duister) voorval in het verleden waarbij het perspectief niet altijd even helder is, stuwt deze serie voort. Ook het gemankeerde huishouden van de hoofdpersonages, de invoelbare familiebanden (door schade en schande), de wisseling van (vertel-)perspectieven doen deze serie ver boven de middelmaat uitstijgen. De lofprijzingen voor de mooie hoofdrol van Sarah Lancashire zijn meer dan terecht. Ze maakt een hele innerlijke wereld duidelijk, zonder dit expliciet te communiceren. Je voelt en ziet hoe ze worstelend, met zichzelf, met het nu en het verleden, probeert verder te leven. De moed opbrengen om uit je bed te stappen, maar ook om je werk als opvoeder én politieagent naar eer en geweten te kunnen doen.

Och, wat een fantastische soundtrack. En dan te bedenken dat dit nog maar één van de succesvolle ingrediënten is van dit uitstekende tweede seizoen. Die andere ingrediënten? Wat dacht je van de enigszins ongrijpbare Carmy (Jeremy Allen White), die de serie draagt, de onderlinge, geloofwaardige chemie tussen de rest van de castleden, de verrassende cameo’s dit seizoen, de verhaallijn (deadline!) die de vaart erin houdt en een doel creëert, de prachtige scènes uit de keuken, maar ook van Chicago en Kopenhagen (al leek die aflevering af en toe wel op een reisbrochure, maar soit) enzovoort, enzovoort. Deze serie kent gewoon geen missers en koerst zelfverzekerd zijn eigen, unieke weg van begin tot einde.

Er kruipen toch weer (politie) misdaadseries in deze top tien, drie stuks zelfs, terwijl ik had besloten dat het wel eens genoeg geweest is. De continue aanvoer van dit genre, met name Britse en Scandinavische, dreigen meermaals voor een overkill te zorgen. Maar met strengere selectie bij de poort, blijken de goede series toch boven komen te drijven. Neem bijvoorbeeld Blue Lights, deze serie over een soort van zij-instromers in het politiekorps in Belfast. Die stad waar de Troubles nog steeds een belangrijke rol spelen in het dagelijks leven. Deze verse politieagenten in proeftijd leren door schade en schande de mores van de stad en straat. De constante spanning die je als kijker voelt als je met ze mee de straat op gaat, de (impulsieve) moeilijke beslissingen die telkens gemaakt moeten worden, de (politieke) machtsspelletjes, de (zwarte) humor, maar dus ook de omgeving en haar geschiedenis zijn factoren die deze serie voor mij boven het maaiveld deed uitstijgen. En de serie kent ook meerdere aangrijpende scènes, die echt binnenkomen, omdat er ook zorgvuldig geïnvesteerd wordt in de personages.

Martin Freeman zet in deze serie een sterk personage neer, namelijk een niet helemaal zuivere politieagent, die oververmoeid en nauwelijks in staat om zijn gevoelens te uiten, het nachtelijk leven van Liverpool trotseert. Deze serie is dan ook geen reclame voor het vak van politieagent, gezien de confrontaties met allerhande situaties en noodoproepen, variërend van gewelddadige burenruzies en (zware) criminaliteit. En dan is de persoonlijke situatie van deze Carson ook niet per se druk verlagend: zijn huwelijk staat op barsten, hij heeft een moeder die op sterven ligt en hij probeert een vriend te helpen. De keuzes die Carson vervolgens maakt, zijn op zijn zachtste gezegd niet altijd de meest verstandige keuzes. Niet prettig voor Carson, maar wij als kijker krijgen ondertussen een helletocht voorgeschoteld die je op het puntje van je stoel houden. Samen met de vele personages laveer je tussen goed en fout, wordt je geconfronteerd met de rauwe werkelijkheid, ervaar je de (spreekwoordelijke) mes in de rug, maar net zo vaak zie je ergens een sprankje hoop. Mooi geschreven, sterk geacteerd.

De eerste Nederlandse serie die ik met ondertiteling moet bekijken. Niet omdat de personages zo onverstaanbaar praten, maar omdat de serie vol zit met straattaal en Nederlandse zinnen vermengd met bijvoorbeeld flarden Creools of Kaapverdiaans. In zoverre ik er verstand van heb (niet veel), draagt dit bij aan de authenticiteit van de serie en maakt daarom dat ik deze serie zo goed waardeer. De serie draait om een migrantenfamilie (uit Rotterdam) die hogerop wil komen, waar ondertussen een soort Romeo en Juliet-achtig verhaal doorheen loopt. De spanning komt vooral uit het hun leefomgeving die zich ergens tussen boven- en onderwereld bevind. De geliefden Glenn (Yannick Jozefzoon) en Yola (Yootha Wong-Loi-Sing) komen voortdurend klem te zitten tussen hun (legale) ambities en de criminele werelden waar ze (veel) te dichtbij zitten. Kun je een beetje crimineel zijn? Mag je illegalen zaken naar je hand zetten, om een legale toekomst voor je kinderen en kleinkinderen te regelen, waar ze anders vanwege hun afkomst of huidskleur nauwelijks kans op zouden hebben? De actie in de serie zit overigens ook goed in elkaar, waardoor je nog meer meegenomen wordt in deze, soms lekker rauwe, misdaadthriller.

Een anime serie die zich afspeelt in Japan ten tijde van de samurai. Count me in. Ik was al om bij het zien van de trailer en de belofte van een mooie animatiestijl trok me al helemaal over de streep. Dat het verhaal (behalve de bedroevende slotaflevering, die enkel diende om een opening voor seizoen 2 te creëren) ook nog spannend was, met goed in elkaar vervlechtende plotlijnen, was een welkome bonus. De tijdsperiode, waarin Japan zich isoleerde van de rest van de wereld en de grenzen hermetisch op slot deed, maakt de beleving extra interessant, omdat dit niet enkel als achtergrond/behang dient, maar een wezenlijk deel uitmaakt van de zoektocht van ons hoofdpersonage. Er zijn hier en daar wat kleine kanttekeningen, de Engels sprekende Japanners en de ‘komische’ sidekick, maar uiteindelijk dient dit ergens ook weer het plot en was het ook eenvoudig te accepteren, omdat de rest goed in elkaar zat. De beelden van Japan zijn inderdaad van een hoog niveau, de vechtpartijen bloederig, maar prachtig weergegeven, en er zijn wat verrassende intermezzo’s ( seks?!). Een mooie, onverwachte animatie bonus zo aan het einde van het jaar.

Een verwarrende titel heeft deze Zweedse serie. Niet in de laatste plaats, omdat in 2023 een veelgeprezen serie, deze naam ook draagt. Ik was deze serie eerlijk gezegd wat vergeten, tot de aankondiging van seizoen 2 verscheen. Ik herinnerde me nog de twee goed uitgewerkte hoofdpersonen, een advocate en een crimineel, die gaandeweg seizoen 1 meer met elkaar te maken kregen te hebben dan ze in eerste instantie wilden. Seizoen 2 pakt dit stokje weer op en speelt de kaarten nog wat verder uit. Hoe werkt de praktijk van zo’n ongebruikelijke relatie tussen boven- en onderwereld nu precies? En belangrijker nog: wat is de prijs die je daarvoor moet betalen, wat kost dit onze personages? De uitwerking liet hier en daar wel wat te wensen over, dit is ook zeker geen hoogvlieger, maar ik heb me zeer vermaakt en bleef tot het einde toch geïntrigeerd zitten.

Ik heb bij geen serie harder moeten lachen dit jaar, als bij Am I Being Unreasonable? Dit komt voor het grootste gedeelte op conto van Daisy May Cooper (als Nic), met haar perfecte komische timing, maar ook van Lenny Rush, als Ollie. Zij spelen in de serie moeder en zoon. De serie is een rare, soms wat ongebalanceerde, mix van comedy, drama en mysterie. Het drama en het mysterie volgen al uit de openingsscene, waarbij de minnaar van Nic meegesleurd wordt door een passerende trein in een bizarre scene. Humor maakt dan al snel plaats voor pure horror, een sterke teaser voor de rest van de afleveringen. Maar ook het plotseling opduiken van een soulmate, een alleenstaande moeder als onverwachte steun en toeverlaat, zorgt na een tijdje voor allerlei vraagtekens (is ze wel wie ze zegt dat ze is?). Vervolgens gaan we, wat in eerste instantie lijkt op een tamelijk rechtlijnig plot, alle kanten op met meerdere verrassende wendingen (alleen al de eindscene!). Niet alles is even logisch of goed uitgewerkt, maar de lach en die rare mix houden je wel continu bij de les. Een tweede seizoen lijkt in de maak, ik houd me maar wat graag aanbevolen.