Top 6 series van maximaal 30 min
1. BoJack Horseman S6
Inderdaad. Een tekenfilm, zoals mijn vrouw deze serie honend typeert. En onjuist is dat natuurlijk niet, maar dan wel een tekenfilm over psychische aandoeningen, (jeugd)trauma’s en vergeving én zeer gevat. BoJack Horseman kent wat mij betreft geen slechte seizoenen en dit zesde en laatste seizoen, uitgezonden in twee delen, dingt mee naar de titel beste seizoen. Vol met gevatte dialogen en maatschappelijke relevantie door actuele en ‘hippe’ zaken constant op de hak te nemen. Wat ook helpt is dat de serie zichzelf totaal niet serieus lijkt te nemen. Aaron ‘Jesse Pinkman’ Paul vertolkt Todd met verve en enzo zet Will Arnett het hoofdpersoon sterk neer met zijn veelzijdige stem. Alison Brie, die ik ken van Community, completeert met de moralistische Diane Nguyen (say what?). Is BoJack diep van binnen een goed persoon, of is hij niet meer te redden omdat hij te beschadigd is. Geen lichte materie, verpakt in een overwegend lichtvoetige tekenfilm. En zowaar Netflix.
2. This Country S3
Om maar met de deur in huis te vallen: ik houd van Britse humor. Vorig jaar stonden niet voor niets Catastrophe en Fleabag in mijn eindejaarslijst. This Country is echter wel een oddball. Het is net als het bekende Modern Family een ‘mockumentary’, maar dan mét die typerende, ongemakkelijke stiltes zoals ik die ken uit The Office (UK). In het derde en laatste seizoen van deze BBC serie staan Kerry en Kurtan weer centraal, maar ook de ‘vicar’ Francis is ruimschoots van de partij. Hij ontfermt zich over Kerry en Kurtan met een onwaarschijnlijk positieve houding die geen enkele weerklank lijkt te vinden in het rurale Cotswolds. Er is zo weinig te doen dat ze zich druk maken om de meest alledaagse zaken. En daarin leerde ik K&K al in de twee voorgaande seizoen kennen als personen die je hart niet onberoerd laten. Hoe er genavigeerd worden tussen absurditeit, ongemakkelijkheid, verveeldheid en (dorpse) betrokkenheid is ontroerend.
3. Normal People (mini)
Jaren geleden keek ik al eens HBO’s ‘Tell Me You Love Me’ en ook waagde ik mij aan ‘The Girlfriend Experience’ dat mede door Steven Soderbergh tot stand kwam. Wat dat betreft was ik voorbereid op een serie als Normal Poeple met de nodige ‘on screen seks’. Deels Brits (BBC), deels Amerikaans (HULU) is deze serie gebaseerd op de roman van de Ierse schrijver Sally Rooney (2018). Hoofdpersonen Marianne en Connell draaien om elkaar heen, duwen elkaar weg, vinden elkaar terug en bedrijven veelvuldig de liefde. De relatie tussen hen ontstaat op de middelbare school, maar teveel staat hen (persoonlijk) in de weg om die voort te zetten. Toch blijven hun levens elkaar kruisen in de jaren daarna en dankzij het sterke acteerwerk en minimale dialogen – waardoor we het vooral moeten hebben van wat níet gezegd wordt – wordt voorkomen dat je na vier episodes aftaait. No worries.
4. Curb Your Enthusiasm S10
Pretty, pretty good. HBO’s Curb Your Enthusiasm draait dankzij Larry David (voormalig Seinfeld) al de nodige jaren mee. Seizoen één keek ik notabene 20 jaar geleden. De episodes hebben een op de achtergrond aanwezige, doorlopende verhaallijn maar centreren vaak rondom één of enkele bizarre gebeurtenissen, veroorzaakt door de steenrijke en nogal eigenzinnige Larry. Het schrijfwerk is doorgaans van een hoog niveau waardoor aan het einde van een episode de verhaallijnen sterk bij elkaar komen en eindigen. Feitelijk is Larry David onuitstaanbaar. Unlikeable. Hij kan zich opwinden over de meest onbelangrijke zaken en de rijst de vraag: waarom is dit het kijken waard? Nou, omdat het nauwelijks gescript is. Een episode kent grofweg een plot, maar bijna alle dialogen zijn geïmproviseerd. En dát levert zeer grappige televisie op. Acteurs moeten zichtbaar echt lachen én tegelijkertijd in de rol blijven en reageren. En die episode met Jon Hamm is werkelijk briljant!
5. Run (mini)
Nogmaals HBO, ditmaal met de miniseries Run. Er was even kort sprake van een vervolg, maar dat bleek ijdele hoop. Anderzijds, vaak genoeg zie je dat meer niet per sé beter is. Nieuwe series van HBO kunnen sowieso rekenen op mijn aandacht en met in de hoofdrol Merritt Wever wist ik zeker dat ik ging kijken. Merrit Wever zag ik jaren terug in de serie Nurse Jackie met in de hoofdrol Edie Falco – ofwel: Carmela Soprona. Wauw, wat kan die vrouw acteren. Precies de reden dat ik ook Unbelievable keek, zie verderop. Run is qua genre nogal een ‘mixed bowl’. Net niet grappig genoeg voor een komedie, niet spannend/opwindend genoeg voor een (erotisch getinte) thriller en niet gevat genoeg voor een romcom sfeertje. Dat de serie desondanks overeind blijft is te danken aan het plot dat nét niet uit de bocht vliegt en dus dat voornoemde acteerwerk. En met zeven episodes van ongeveer 30 minuten kijkt het prima ontspannen weg tussen de rest van de watchlist.
6. Homecoming S2
Verderop tref je, net als Homecoming, nog meer ‘Amazon Originals’ aan. Ik moet bekennen dat het aanbod van Amazon Prime Video het voor mij inmiddels wint van Netflix. Seizoen één had Julia Roberts in de hoofdrol en alleen dat vond ik al voldoende reden om niet te kijken. Maar de serie werd (zeer) goed gerecenseerd en met 10 episodes van 30 minuten kijkt het nog keer ‘lekker weg’ tussen de rest. Ook de aanwezigheid van Bobby Cannavale hielp; ik zag hem eerder overtuigend in Vinyl, Nurse Jackie en natuurlijk Boardwalk Empire. Homecoming gaat over een nogal onconventioneel programma om militairen goed terug te laten keren na oorlogsmissies. Het tweede seizoen heeft de voor mij onbekende Janelle Monáe in de hoofdrol en start nogal onsamenhangend. Langzaamaan ontvouwt het best spannende verhaal zich. Een aanrader wat mij betreft en niet in de laatste plaats door de sterke sets.
De erbarmelijke top 4
1. Les Misérables (mini)
Nee, deze kan je gerust overslaan. Alhoewel de titel Les Misérables misschien menig hart sneller doet kloppen, druk ik je op datzelfde hart deze serie níet te kijken. Als ik het moet samenvatten: van subtiliteit heeft men hier nog nooit gehoord. Het onwaarschijnlijke verhaal wordt je strot in geduwd en het soms sterke acteerwerk kan niet verbloemen dat deze serie niet gemaakt had hoeven worden. De aanwezigheid van Dominic West – bekend van The Wire, The Affair en The Hour – staat niet langer garant voor een degelijke TV serie. Skippen! Echt, ondanks de lokkende titel.
2. Liar S2
Toegeven, Liar seizoen één was al geen klapper. En toch kijken, tegen beter weten in. Met slechts zes aflevering een eenvoudige snack tussendoor, denk je dan. Maar deze beste man vat het goed samen: 6u van je leven die niet meer terug te krijgen is. En de reactie daaronder is ook voor mij: ik had beter moeten weten na het kijken van het eerste seizoen. Het zeurderige gezicht van actrice Joanne Froggatt helpt ook niet echt. En tegenspeler Ioan Gruffudd speelt ook constant zichtbaar een rol. Ik snap dat acteren ook gewoon werk is, maar ‘make an effort’.
3. Little Fires Everywhere (mini)
Reese Witherspoon kon ik erg waarderen in Big Little Lies dus toen ik deze voorbij zag komen, alhoewel niet bij HBO maar bij HULU, dacht ik kom maar op. Eigenlijk weet je het al na één aflevering: het plot is volkomen ondergeschikt aan de ongenuanceerde, moralistische clou die ik in drie bedrijven opgediend ga krijgen. Het is allemaal zo voor de hand liggend bij Little Fires Everywhere dat je er moe van wordt. Is het teveel gevraagd dat personages in een serie logische, maar vooral consistente keuzes maken? Dit cliché heb ik je bespaard.
4. Two Weeks to Live (mini)
Nieuwe, zesdelige miniserie van HBO Max, met daarin Maisie Williams uit Game of Thrones én Sian Clifford die een glansrol speelde in Fleabag. So far so good. Het grote probleem van deze serie is de toonzetting. De serie wil grappig zijn, en slaagt vooral in de eerste twee aflevering in. Maar ze wil ook spannend zijn (lukt niet) en absurd (lukt deels) en schokkend (lukt nauwelijks) én een liefdesverhaal bevatten. En vooral dat laatste is zo pijnlijk om naar te kijken, pffff. Kies één genre. Meng er desnoods twee. Niet meer. Gewoon niet doen.
Top 6 series van maximaal 60 min
1. The Deuce S1-3
Dit is het echte werk. De nummer één van zes in de categorie drama. Makers David Simon en George Pelecanos brachten eerder de volgende HBO meesterwerken voort: The Wire, Treme, Show Me a Hero en The Pacific. In 2021 kijk ik The Plot Against America. The Deuce gaat over de opkomende porno-industrie in New York in de jaren zeventig en tachtig. Ik keek de drie seizoenen begin dit jaar tijdens het treinreizen en ik heb menig ongemakkelijk moment gehad zal ik toegeven. Niettemin is een verdwaalde seksscene niet kern van deze serie. David Simon weet wederom heel gestaag en nauwgezet een zeer overtuigende wereld te creëren. Zeker, dat betekent dat je niet direct na één episode ‘hooked’ bent. Maar wat een geweldige serie. Huilen op ’t eind.
2. The Legacy S1-3
Na Scandinavische topseries als 1864, Borgen, The Bridge, The Killing en in mindere mate Deadwind, Midnight Sun en Face to Face besloot ik eindelijk de starten aan wat nieuw ‘Deens degelijks’. Er zit toch een zweem van 40+ omheen, zogezegd. Ten eerste: het verhaal is volledig geloofwaardig, tot in de puntjes. Wat daarbij helpt: men heeft en neemt de tijd. Ten tweede: het acteerwerk is zeer sterk. Vooral Trine Dyrholm. Wat kan die vrouw goed acteren. Ten derde: de setting van het Grønnegaard landgoed. De familiebanden zijn enorm sterk, maar een flinke portie drama is uiteraard ook aanwezig. Je identificeert je volledig met de personages en ze gaan zo nu en dan onder je huid zitten. De liefde tussen broers en zussen krijgt veel te verduren, maar weet doorgaans ook veel te verdragen. The Legacy moet je gewoon gaan zien.
3. My Brilliant Friend S2
Vorig jaar de nummer één en ook dit jaar keek ik uit naar deze serie. Er is íets van de Napolitaanse betovering verdwenen, maar het tweede seizoen My Brilliant Friend kan zich goed meten met het eerste. Het verhaal loopt door: de beide jonge vrouwen studeren, worden verliefd en trouwen. Ze doen elkaar pijn, raken elkaar kwijt, maar vinden elkaar ook weer terug. HBO heeft in Margherita Mazzucco (Elena) en Gaia Girace (Lila) twee volstrekt onervaren acteurs gevonden die het rustige verhaal, afgezet tegen het prachtige decor, overtuigend afleveren. Er is veel ruimte voor wat níet gezegd wordt, vooral vanuit Elena. Als kijker leer je beide vrouwen voor je gevoel zeer goed kennen in twee seizoenen. En hoe die ontmoeting met Nino tijdens de korte vakantie op Ischia alles verandert. Ik ben Italiaanse series erg gaan waarderen.
4. Unbelievable (mini)
Unbelievable. Vorig jaar wist Netflix serie When They See Us in mijn eindejaarlijst te belanden, net als The Kominsky Method. En alhoewel Netflix dé norm lijkt te zijn voor TV-series, meen ik dat bijna alle sterke series níet van Netflix komen. Bijna alle. Ook dit is geen lichte kost omdat het gaat over wanneer jonge vrouwen nu wel/geen aangifte doen van een verkrachting. Én over hoe zo’n aangifte dan verloopt en welk effect dat heeft op hen. Rechercheur Duval – gespeeld door de al hierboven bewierookte Merrit Wever – is de tegenpool van de ijzersterke, kille Toni Collete die ‘veteraan’ Rasmussen vertolkt. Een vergelijkbare synergie zag ik tussen Wever en Falco in Nurse Jackie. De serie richt zich onder ‘opsmuk’ op het aanhoudende politiewerk tegen de achtergrond van een beschadigde Amber. Ongemakkelijk, maar wegkijken kan niet.
5. Heimebane S1-2
Nog meer Scandinavisce pracht in dit overzicht. Ditmaal vanuit Noorwegen en zeker geen crimi. Een serie over voetbal. Het is heus. Ik ben totaal geen fan van voetbal, maar het hart en de ziel in Heimebane wist zelfs ik te ontwaren. Ane Dahl Torp speelt coach Helena en moeder van de heerlijk zwijmelende Camilla (Emma Bones). Als vrouwelijke coach van het regionale voetbalteam Varg uit, jawel, Ulsteinvik krijgt ze het zwaar. Ontzettend zwaar. Er bestaan nogal wat te beslechten vooroordelen en seksisme is nooit ver weg. Maar die voorliefde voor het voetbalspel is in alles aanwezig; je voelt het echt als kijker. En als er dan gewonnen wordt, dan zit ook ik met kippenvel op de bank. Seizoen twee kent enkele echt spannende afleveringen en weet het mede daardoor boeiend te houden. Watch and see.
6. Patrick Melrose (mini)
Patrick Melrose ben ik alleen maar gaan kijken omdat Dick die tipte in zijn 2018 overzicht. Ik kan namelijk Benedict Cumberbatch als acteur niet uitstaan. Daarom ligt de serie Sherlock nog steeds te stoffen op het digitale schap. Maar de aansporing van Dick won het van mijn weerzin en inderdaad, dit de moeite van het kijken meer dan waard. Hij speelt een ijzersterke rol als Patrick Melrose in deze Showtime productie met Hugo Weaving – je weet wel: van talloze films – als miserabele vader. Die mag dan inmiddels (in de serie) dood zijn, maar Patrick wordt getergd door de spreekwoordelijke demonen uit zijn verleden. De littekens lossen niet op, maar hij blijft vlijmscherp en gevat en het zijn deze dialogen die de serie uitbalanceren. De Engelse upper class benijd je in ieder geval niet meer bij het zien van de aftiteling.
De nét-niet top 6
1. Gösta S1
Ja, deze serie Gösta is echt zo vreemd als de poster doet vermoeden. Aangevuurd door het succes van menig Scandinavisch TV-serie, keek ik deze Zweedse HBO serie met goede moed. Het verhaal draait om de curieuze Gösta die nogal afgelegen woont en ontzettend aardig is, en wil zijn. Ontzéttend aardig en dat levert absurde situaties op die zowel medelijden oproepen als werken op de lachspieren. Twaalf episodes was wat aan de lange kant – vooral het midden – maar niettemin heb ik genoten van de lachwekkende absurditeit.
2. Bosch S1-6
Titus Welliver speelt Hieronymus (Harry) Bosch goed gedoseerd. Een veel beter optreden dan de ‘Man in black’ jaren terug in de infameuze Lost. Hij wordt bijgestaan door de uitstekend acterende Jamie Hector en Lance Reddick die ik beide ken uit o.a. The Wire. Bosch is het uithangbord van Amazon Prima en was een van de eerste ‘Amazon Originals’. Ten tijde van corona keken we in enkele maanden zes seizoenen achter elkaar en dat zegt wat. Bosch doet veel gewoon erg goed en landde gewoon net niet in de top.
3. The New Pope S2
Na The Young Pope van HBO kregen we The New Pope met niet alleen Jude Law, maar ook John Malkovich en de innemende Cécile de France. Kardinaal Voiello wordt andermaal ijzersterk en gelaagd neergezet door Silvio Orlando. En het was ook weer die Italiaanse taal, die mij trok. De imperfectie van alle personages is doorlopend aanwezig tegen de achtergrond van wat soms nét niet blasfemie is. Paolo Sorrentino maakte ook de films ‘La Grande Bellezza’ en ‘Youth’ en heeft een heel eigen signatuur met de nadruk op schoonheid.
4. Babylon Berlin S3
Babylon Berlin verliest in haar derde seizoen iets van de schoonheid en tijdsgeest t.o.v. de eerste twee seizoenen – die feitelijk als één seizoen zijn uitgezonden. De mooie ogen van Charlotte Ritter (Liv Lisa Fries) kunnen niet voorkomen dat de beurscrash plaatsvindt en het nazisme opkomt. Een moordzaak drijft het plot tegen deze neerslachtige achtergrond. De getergde Gereon (Volker Bruch) is gepromoveerd en blijft worstelen met zijn verleden en drugs. De vrij dominante verhaallijn over zijn broer krijgt wel een onbevredigend vervolg.
5. Goliath S3
Nog een Amazon Original. Ditmaal met in de hoofdrol niemand minder dan Billy Bob Thornton die ook hielp Fargo op de kaart te zetten. Hij vertolkt een drinkende en weinig subtiele in onmin geraakte advocaat die zaken aanvecht die hem ver boven het hoofd gaan. In Goliath seizoen drie is ook de immer vermakelijke Patty Solis-Papagian (Nina Arianda) van de partij, inclusief grappen over die nauwelijks uit te spreken achternaam. Dit seizoen gaat het om een zaak over de oneerlijke distributie van spaarzaam aanwezig water.
6. Catch-22 (mini)
HULU presenteert met Catch-22 een heel eigen, unieke (mini)serie. Een beetje vreemd ook. Centraal staat de piloot ‘Yo-Yo’ (Christopher Abbott uit The Sinner en Girls) die bommen werpt op Duitsland. Na een x aantal vluchten mag je huiswaarts ware het niet dat de x steeds wordt opgehoogd. Yo-Yo probeert tevergeefs vanalles om aan de dans te ontsnappen. Vrijwillig bommenwerpen kan je zien als gekkenwerk en dus reden om vrijgesteld te worden, maar het verzoek om vrijstelling is dermate rationeel dat je dus prima kunt vliegen. Catch-22!
Iets meer over auteur Renco Schoemaker
Geef een reactie