Skip to main content

Wat keek Renco

Omdat nu eenmaal niet alle series de moeite waard zijn.

Renco’s serie top 2×10

Tweemaal een top 10: 60min en 30min series.

| Renco Schoemaker |

Zoals ook eerdere jaren leun ik bij het samenstellen van deze eindejaarslijst op de diensten van Trakt. Dit jaar geen 1.000 episodes gekeken, zoals vorig jaar, maar zo’n 850. Dat is nog steeds een flink aantal en maakt het lastig dit alles te comprimeren naar een top 10. En daarbij smokkel ik natuurlijk al door er tweemaal een top 10 van te maken. Als completist kijk je ook series (af) tegen beter weten in. Het laatste seizoen van Sex Education was beter te pruimen dan het vorige, maar nog steeds tenenkrommend. Lupin was zo vreselijk vergezocht dat ik het kijken soms niet kon opbrengen. Het was ook het jaar van afscheid nemen van Breeders, Starstruck, How To With John Wilson, Reservation Dogs, Ted Lasso en A Black Lady Sketch Show. Stuk voor stuk series die ik met plezier keek, maar (dit jaar) het niet wonnen van andere.  Verder dit jaar geen volledige serie front-to-back gekeken zoals vorig jaar Better Call Saul. Op mij wachten onder andere nog The Americans, Halt and Catch Fire, The Marvelous Mrs. Maisel en stiekem ook nog Oz. Maybe next year? Zeker is dat ik meer niet-Engelstalige series ga kijken zoals Beforeigners, The Hunter, Mafia Only Kills in Summer, Patria, Pray Obey Kill, The Sleepers of Suburaeterna. Voor nu eerst het beste van wat ik in 2023 keek! Enjoy (en ik sta open voor tips).


10. Lodge 49

Seizoen 1-2

Uitleggen waarover deze serie nu gaat qua plot is totaal kansloos. Er is, zeker in het begin, geen touw aan vast te knopen en gaandeweg kom je tot de ontdekking dat dit eigenlijk geen probleem is. De serie weet namelijk te boeien door het sterke acteerwerk van Wyatt Russell (broer ‘Dud’) en in het bijzonder Sonya Cassidy (zus ‘Liz’). Zij maken samen met het hele ensemble uit de lodge vanalles mee waarbij de vergezochtheid (bestaat dat woord?) henzelf niet ontgaat, maar de reis wordt almaar belangrijker dan de bestemming. En dan leer je personages kennen die beschadigd zijn er íets zoeken in de lodge en alhoewel ze totaal verschillend zijn, vinden ze elkaar in dat iets. Ik kan het niet uitleggen, maar het was hartverwarmend er iets van mee te krijgen op het grote scherm. En regelmatig is het nog grappig ook (vooral scènes met Liz).


9. Blinded by the Lights

Seizoen 1

Dit jaar mijn Oost-Europese HBO serie. Zelden keek ik een Poolse serie, maar ik snap nu goed waarom deze serie hoge ogen gooide in het thuisland. Zoals Golden Life dat eerder deed in Hongarije, Umbre in Roemenië en Wasteland in Tjechië. Stuk voor stuk grauwe, heiharde mafia(-achtige) series die mij heel soms doen wegkijken van het scherm. Maar ook series die sferisch even deprimerend als overtuigend en intrigerend zijn. Het is allemaal niet glad en mooi, maar geeft een inkijk in dat wat het daglicht zelden verdraagt. Blinded by the Light gaat over cocaïnedealer Kuba die een afgestompt leven lijdt en langzaamaan de grip over zijn leven (en business) verliest. Mono- en dialogen zijn vaak zo echt dat ik vermoed dat niet alles gescript is. Zowel zijn drugsbaas Jacek als ‘invader’ Dario zijn zeer overtuigend evenals de vele nacht(club)scènes.


8. Station Eleven

Seizoen 1

Nog een HBO serie en wel een vreemde, mag ik zeggen. Het ‘hoesje’ (de cover) nodigde me niet direct uit tot kijken en de samenvatting en trailer evenmin. Maar vorig jaar landde deze serie in zoveel lijstjes dat ik hem alsnog een kans gaf. Dit is één in het genre van het prachtige The Leftovers; over de nasleep van een zeer ingrijpende gebeurtenis. Over wat dat met mensen doet en hoe er dan nog verbinding kan ontstaan. Station Eleven kabbelt, bevat veel dialogen en zet de kracht van kunst centraal. Soms is het spannend, vaak hangt er wat in de lucht. Nee, een veilig bestaan hebben de leden van het ‘Travelling Symphony’ geenszins. Kirsten (Mackenzie Davis) zet een glansrol neer dus des te meer overweeg ik voor 2024 AMC’s Halt and Catch Fire te kijken. Kijk deze serie voor de hoop die er zelfs is in een post-apocalyptische wereld.


7. We Are Who We Are

Seizoen 1

Sorry, wéér HBO. En ook weer één die ik keek omwille van de lovende recensies. Oké oké, ook omdat (bijna) iedere HBO dramaserie vroeg of laat een serieuze kijkpoging van mij krijgt. Maar wat een mooie coming-of-age serie is dit. Prachtig in beeld gebracht en voorzien van muziek die het geheel (nog) meer tot leven brengt. Wauw. Een wees gerust; er gebeurt ook nog voldoende. Arrogante Fraser raakt bevriend met Caitlin op de legerbasis waar ze beide wonen. Cloë Sevigny speelt zijn moeder en samen verbeelden ze toch wel één van de meest (subtiel) verontrustende moeder-zoon relaties die ik zag. Caitlin is onderdeel van een vriendengroep waar de excentrieke Fraser maar niet echt onderdeel van wordt. Daarbij speelt ook de zoektocht naar gender en identiteit een grote rol. De aflevering in een leegstaande Russische villa blijft me altijd bij.


6. Babylon Berlin

Seizoen 4

Eentje die al meerdere keren nét niet in de lijst belandde, maar nu dan toch. Babylon Berlin is een zeer succesvolle én dure Duitse serie die zich afspeelt in de jaren ‘20 en ’30 met een plot rondom vormen van misdaad tegen de achtergrond van de ten onder gaande Weimarrepubliek. Maar vooral zit Babylon Berlin ook dit vierde seizoen weer (prop)vol met muziek. Nooit eerder zag ik een dansmarathon op TV, maar sindsdien krijg ik ‘Ein Tag Wie Gold’ niet meer uit mijn hoofd en dat bedoel ik louter als compliment. Volker Bruch is weer sterk als Gereon, maar de eer gaat vooral naar de mooie en getalenteerde Liv Lisa Fries die Charlotte Ritter constant laat laveren tussen volwassen verantwoordelijk en de naïeve onschuld zelve. Ook Herr Kartelbach en Fraulein Behnke zijn weer van de partij. Ik zie uit naar het vijfde en laatste seizoen.


5. The Last of Us

Seizoen 1

Bij dergelijke grote HBO producties ben ik voorbereid op een teleurstelling. Alsof een serie de verwachtingen – die naar grote hoogtes worden gebracht – nooit zal kunnen waarmaken. The Last of Us zal nog meer moeten (gaan) bieden om zich te kunnen meten met ‘de groten’, maar dit eerste seizoen wist me goed te pakken, ondanks de zombies. Het spel speelde ik lang geleden eens en ik reken mezelf zeker niet tot de puristen op dat gebied. Genoten heb ik van het vele geld dat beschikbaar was voor prachtige beelden van verlaten stadsdelen en de casting vond ik sterk. Nick Offerman heeft zichzelf op komisch gebied onsterfelijk gemaakt in Parks & Rec, maar die ene aflevering waarin hij Bill vertolkt ontroerde me zeer. Laat onverlet dat ik als kijker ook goed overweg kon met Bella Ramsey als Ellie en Pedro Pascal als Joel.


4. Five Days at Memorial

Seizoen 1

Voor het eerst een Apple TV+ productie in mijn lijst (en verderop nog twee). Seriekijken is thuis ook een compromis; mijn vrouw houdt wel van een ziekenhuisserie, maar ik niet van dat immense soapgehalte. Na het indrukwekkende Treme leek mij een ziekenhuisserie in de nadagen van de orkaan Katrina een verdedigbaar midden. Natuurlijk, de viool ter emoties speelt overuren maar toch zat ik er al snel helemaal in. Inclusief ongeloof en woede. Regelmatig word je bij de lurven gepakt door de onwaarschijnlijk moeilijke morele en ethische afwegingen die gemaakt moeten worden in onmogelijke omstandigheden. Het zijn de erbarmelijke omstandigheden die maken dat je begrip krijgt en houdt voor keuzes, ook wanneer die nadien worden bevraagd. De tomeloze inzet van medewerkers voor hun patiënten laat je niet onberoerd.


3. Happy Valley

Seizoen 3

Lang wachten was het wel, op het derde en laatste seizoen. Nog één keer kruipt Sarah Lancashire in de rol van Catherine Cawood en kruipt James Norton als Tommy Lee Royce onder haar huid. Kleinzoon Ryan is wat vlak, maar zus Clare (ja, Siophan Finneran uit Time!) compenseert dat ruimschoots. Qua verhaallijn is het duidelijk dat we naar een climax toewerken en het is precies die climax dat dit seizoen in de top 3 landt. Het wordt nergens goedkoop of vergezocht en in plaats daarvan komt alles tussen Tommy en Catherine voorbij een slotscène waarin het acteertalent van het scherm spat. Want Tommy is verantwoordelijk voor de dood van Catherine’s dochter Becky zoals we weten uit eerdere seizoenen. En het lukt haar maar niet kleinzoon Ryan weg te houden bij zijn biologische vader en dus is een confrontatie onvermijdelijk. Zeker kijken.


2. Scenes f/a Marriage

Seizoen 1

Nooit zag ik een serie met zo’n beperkte cast en zoveel en zulke lange dialogen als deze. De klassieker van Ingmar Bergman krijgt een waardig opvolger al zag ik het origineel uit 1973 nooit. Je kijkt Scenes from a Marriage 100% voor de personages en hun dialogen. Je ziet de acteurs ook de set oplopen wat ik een wat opmerkelijke toevoeging vond. Misschien wil men daarmee het veilige (t)huis als podium neerzetten waarop we slechts een rol spelen? Hoe dan ook: Oscar Isaac en Jessica Chastain zetten Jonathan en Mira zeer goed neer. De tijd die je als kijker zo intiem met hen doorbrengt geeft de serie een ongekende gelaagdheid. Iedere sneer, beweging en flirt kan je volgen en komt geloofwaardig over. In vijf afleveringen wordt er heel veel afgepraat en worstel je als kijker (met hen) met de vraag wat een huwelijk wel of niet kan overleven. Zeg het maar.


1. Succession

Seizoen 4

Ik weet het: Succession kwam al eerder voorbij. Het is zo ontzettend goed geschreven: scherp, vilein, berekenend en ook vuil. Heel vuil. Dus het (slot)seizoen staat wéér op de eerste plaats. En dat had ik niet verwacht want hoeveel series maken de stijgende lijn der kwaliteit over de series heen waar? Maar dit laatste seizoen vind ik ronduit briljant. Het achterbakse spel neemt ongekende vormen aan en vroeg in de serie zet een schokkende gebeurtenis alles op z’n kop (en op scherp). De keuze vier seizoen te maken werd, zo schijnt, al jaren geleden gemaakt en ik kan alleen maar denken dat juist op deze manier heel zorgvuldig is toegewerkt naar een meesterlijk slot. En de nasmaak is wrang. Het hoge spel dat men speelde schaadde al talloze mensen en om dan tot de conclusie te komen dat er slechts verliezers zijn is een heel wrange conclusie. Wauw.


10. Shrinking

Seizoen 1

Tja, wat te denken van een oude Harrison Ford in een TV-serie? Nee, daarvoor keek ik Shrinking niet. Wel omdat Jason Segel er in speelt die ruim 200 afleveringen How I Met Your Mother op zijn naam heeft staan én als broekie te zien was in het onvolprezen Freaks and Geeks. Aangename bonus was de Gabby glansrol van Jessica Williams waarmee ik eerder kennismaakte in Love Life. Er valt wel wat aan te merken op deze serie: de totale speeltijd is natuurlijk weer te lang, er wordt teveel in gepropt en regelmatig is het ‘gemaakt grappig’. Ik bedoel: wanneer je echt boos bent zeg je niet: oh, ik ben echt boos zeg. Lekker Amerikaans dus, maar toegeven: regelmatig moest ik echt hardop lachen. De serie is ondanks het plot toch een succes dankzij Ford, Segel en vooral Williams. Ze zet gewoon een zeer scherp, grappig personage neer. Lachen dus!


9. It’s Always Sunny in…

Seizoen 16

Jaren terug eens aangehaakt vanaf de loopband in de sportschool. Sindsdien kijk ik er ieder jaar naar uit en met acht afleveringen is een seizoen lekker compact. Niet eerder sprong een seizoen er dusdanig uit dat ik ook maar overwoog het op te nemen in deze lijst, maar met dit 16e (!) seizoen was dat geheel anders. Het zat allemaal zo goed in elkaar en 15 seizoenen historie geeft eindeloos veel mogelijkheden om bepaalde karakters(eigenschappen) en onderlinge dynamieken tot het absurde uit te nutten. Het is plat, onbenullig, dom, gevat maar in toenemende mate dus ook goed geschreven. De cast is heerlijk constant met Kaitlin Olsen, Charlie Day, Glenn Howerton, Rob McElhenny en niemand minder dan Danny DeVito. De zesde aflevering ‘Risk E. Rat’s Pizza & Amusement Center’ gaat de boeken in, evenals zeker ook de laatste.


8. Barry

Seizoen 4

HBO zette met Barry wat raars neer. Iets waarvan je bij aanvang al wist dat het totaal zou gaan ontsporen en in dit vierde (en laatste) seizoen is dat ook precies wat er gebeurt. Bill Hader weet, meer dan voorheen, een gelaagde Barry neer te zetten waarmee de serie meer en meer overhelt naar donker drama dan lichtvoetige humor. Sowieso een dunne lijn die Barry in eerdere seizoenen zorgvuldig bewandelde. Sally (Sarah Goldberg) blijf ik machtig irritant vinden, maar daar staat de hilarische glansrol van Anthony Carrigan als ‘NoHo Hank’ tegenover. Alle dialogen met hem erin werken op de lachspieren en de absurditeit draagt daar heerlijk aan bij. Ook Gene Cousineau en Fuches ontbreken niet. Het ‘drijfzand’, de bizarre shootout, de vervreemdende flashforwards en gaat zo maar door. Al deze onwaarschijnlijke ingrediënten weten toch te leveren samen!


7. Archer

Seizoen 14

Na ‘Sunny’ nog een oudgediende in de eindejaarlijst. Na 14 seizoenen stopt – in tegenstelling tot Sunny – Archer er mee. Op het moment van schrijven zie ik nog uit naar het laatste drieluik ‘Into the Cold’ en daarna valt het doek. Toegeven, niet alle seizoen waren even sterk en werkten op de lachspieren zoals ik hoopte. En dit laatste seizoen zal ook niet de geschiedenis ingaan als de allerbeste, maar wat heb ik door de jaren heen (stiekem) plezier gehad van Archer, Lana, Cheryl, Pam, Cyril, Krieger, Ray en (tot het overlijden van Jessica Walter) moeder Malory. Een zooitje ongeregeld dat samen een ‘international spy agency’ vormt waarbij alles misgaat wat er zo ongeveer kan misgaan. Vooral vanwege Sterling Archer die onuitstaanbaar egoïstisch is én zo heerlijk scherp en gevat kan zijn. De missies zijn slechts excuses voor hilarische en vlijmscherpe dialogen.


6. Such Brave Girls

Seizoen 1

De Britten maken de meest briljante, donkere comedy’s. Vaak seizoen met zes afleveringen waarbij ze vele malen verder durven gaan dan de Amerikanen. En ik gniffel me daarbij drie slagen in de rondte en zo nu en dan ontglipt me een verbale lach. Zo ook met deze parel die past in het rijtje met Camping, Catastrophe, The Curse, Everyone Else Burns, Motherland, Pure, Rosie Molloy Gives Up,  This Country en This Way Up. Keep on watching. In Such Brave Grils draait het om moeder Deb en haar twee dochters Josie en Billie. Laten we stellen dat ze met opheeft met de ene dan de andere. Haar ene dochter is vooral bezig met haar uiterlijk terwijl de andere depressief is. Ondertussen flirt Deb met Dev omdat haar man tien jaar terug thee ging kopen. Dus. Maar vooral dat hoofd van Billie; ik kwam meerdere keren niet meer bij. Héérlijk over-the-top.


5. Our Flag Means Death

Seizoen 2

Toen ik hieraan startte (seizoen 1) was het nogal een ‘mixed bag’, ofwel ik wist niet goed wat er er mee aan moest. Wát probeert deze serie nu te zijn? Het werd mij niet duidelijk en ik veronderstelde dat het bij één seizoen zou blijven, maar niets bleek minder waar. Toch besloten seizoen 2 een kans te geven en ik ben blij toe. Dit keer is de serie veel zekerder van zichzelf; er lijkt een prettige een regelmatig zeer grappige modus te zijn gevonden waardoor de serie veel beter in balans is. Het aantal keren dat ik moest lachen nam daarmee navenant toe. Sommige geslaagde elementen uit seizoen 1 zijn opgeofferd hiervoor, maar dat betaalt zich ruimschoots uit. Rhys Darby is weer ijzersterk als Stede en datzelfde geldt voor zijn tegenpool (en geliefde): piraat Blackbeard (Taika Waititi). Het duo wordt omringt door een sterke support cast en ik zeg je: probeer het.


4. Colin From Accounts

Seizoen 1

TV liefhebbers behoren de TV Review sectie van The Guardian te kennen, wat mij betreft. Alles wat daar 5/5 sterren krijgt, of daarbij in de buurt komt maakt een goede kans door mij bekeken te worden. Zo ook deze Australische serie met real-time man en vrouw Patrick Brammall en Harriet Dyer die Gordon en Ashley spelen die naar aanleiding van een vreemde ‘nipple slip’ in een (soort van) relatie belanden rondom een gewonde hond. Het is vooral de chemie tussen beide die de serie naar het hoge niveau tilt. Een formule die ze eerder met succes volgden in het evenzo hilarische No Activity. Voor de verandering is het vrouwelijke personages eens niet een dromerig artistiek type of een zoekende adolescent. Ook die enkele goed geplaatste scheetgrap kan je aan mij kwijt evenals de eindeloze reeks grapjes over de dierenarts Yvette (snap je?).


3. Platonic

Seizoen 1

Alle series in deze 30min top 10 keek ik alleen – zonder mijn vrouw. De enige uitzondering daarop is Platonic die we wél samen keken. Argwanend als ik was en ben tegenover Apple TV+ series begon ik er met lage verwachtingen aan en zag ik het als leuke, korte serie ‘voor ernaast’. Maar eerlijk is eerlijk: Platonic is regelmatig zeer grappig. Wederom kom ik met het woord chemie op de proppen. Deze serie werkt als geheel omdat Rose Byrne en Seth Rogen werken als duo Sylvia en Will. Gaandeweg denkt iedereen dat ze samen wat hebben, maar gelukkig blijven we daar grotendeels weg. De komische noot zit vooral in de bizarre situaties die ze veroorzaken en de toch relateerbare reactie daarop. Soms schuurt het langs ‘te glad’ en ‘te strak’ en dan zijn het de vele hilarische momenten die de serie ferm overeind houden. Euh, wanneer komt seizoen 2?


2. The Other Two

Seizoen 3

Je hebt scènes die lachwekkend ‘over-the-top’ zijn en je hebt series die over-the-top zijn, maar ze zijn het zelden beide. In dit derde en laatste seizoen is broertje Chase naar de achtergrond verdwenen (gelukkig maar) en krijgen broer Cary (Drew Tarver) en zus (Heléne Yorke) de volle schermtijd, aangevuld met moeder Pat en de ongekend grappige Ken Marino als haar lover Streeter. Beide duo’s zijn ronduit geweldig op zichzelf en des te meer wanneer hun verhaallijnen elkaar kruisen. Inmiddels hebben ze het allemaal gemaakt in de showbizz en doemen er allerlei existentiële vragen op. Die krijgen natuurlijk niet de aandacht die ze verdienen tegen het bizarre decor van de ‘rich & famous’. Diezelfde rijken en beroemdheden worden tegelijkertijd heerlijk op de hak genomen in verhaallijnen waar ik alleen maar mijn spreekwoordelijke pet voor kan afnemen.


1.Party Down

Seizoen 1-3

Hierboven kan je lezen over acteur Ken Marino en zijn glansrol in The Other Two. Hij speelt ook in Party Down geweldig. Als ik op een aantal moment toevallig wat te drinken in m’n mond zou hebben gehad, zou ik het werkelijk uitgeproest hebben van het lachen. Het gevoel voor timing en zijn talent voor mimiek zijn ongekend. Alhoewel het derde (comeback-)seizoen het moest doen zonder Lizzy Caplan als Casey, weet Adam Scott het interessant te houden als Henry met zijn collega’s Kyle, Roman, Sackson en Constance. Het decor wordt gevormd door (foute) feestjes van (te) rijke mensen en de kracht zit in de tragiek van de obers, barmannen en -vrouwen die allemaal volhouden dat het een tijdelijke baantje is. Ondertussen verstrijkt de tijd en lijken kansen te verdampen waar ze bij staan. Een zeer grappig comeback-seizoen dat ik niet had willen missen.

Tot slot

Dit hieronder is de uitvlucht. Om die top 10(‘en) toch nog íets uit te breiden en mijn gebruikelijke beklag te doen over wat zeer zeker níet de moeite van het kijken waard was. En graag kijk ik ook even vooruit naar wat ik komende jaar denk te gaan kijken. Sommige van de titels blijf ik maar doorschuiven omdat het nu eenmaal niet bij te benen is. Maar naast de voornoemde HBO Europe producties, zie ik ook uit naar All the Light We Cannot See (twijfel), Blue Lights, Dead Ringers (Rachel Weisz!), Fleschman is in Trouble, Il cacciatore (trailer), The Last Days of Ptolemy Grey, One Night, Perry Mason, The Sixth Commandment (5 sterren), Slow Horses, Staged, This Is England, Top Boy en Your Honor. Geen beginnen aan, toch? We zullen zien hoeveel ik er van ‘waar’ maak en wat volgend jaar mijn slotsom zal zijn. Voor nu dank voor het lezen en natuurlijk hoop ik dat ik je van wat kansloze (Netflix) series heb kunnen behoeden. Én je op écht goede series heb kunnen wijzen. Lees ook de eerdere edities van mijn TV eindejaarsoverzichten nog eens terug. Je vindt er veel (meer) moois!

Honorable mentions

Somebody Some..

Seizoen 2

Wanneer Bridget Everett en Jeff Hiller op het scherm met elkaar lachen in hun rollen Sam en Joel kan ik je op een briefje geven dat jij ook lacht. Of tenminste gniffelt. Want de authenticiteit spat van het scherm in dit even grappige als soms pijnlijke en emotionele tweede seizoen. Want de lach maskeert maar al te vaak iets anders dat zich soms heftig aandient. Knappe balans.

There She Goes

Seizoen 1-2

Dit is er eentje voor de geoefende kijker van donkere, Britse humor. Ben je dat niet, begin er dan niet aan. Het gaat over een gezin dat worstelt in het omgaan met dochter Rosie die een serieuze leer- en ontwikkelachterstand heeft. Maar de Britten laten zien dat je daar zelfs keiharde grappen over kan maken én tegelijkertijd hartverwarmende televisie. Met David Tennant!

Clark

Seizoen 1

Twijfel had ik wel bij deze serie. Maar het is hoofdpersonage Clark Olofssen die met zoveel charisma de teugels in handen heeft en houdt, dan ik hem je toch niet wil onthouden. Hij is de ‘uitvinder’ van het stockholmsyndroom en wordt in Clark vertolkt door de charmante Bill Skarsgård. Hij blijkt wel erg flexibel rondom waarheid. Zijn durf en zorgeloosheid maken dat je verder kijkt.

Ghosts

Seizoen 1-2

In 2019 zag Ghosts het levenslicht al geldt voor veel van de personages natuurlijk het tegen-overgestelde. Een stel erft een groot landhuis en besluit er een hotel in de starten. Echter, er blijken nogal wat geesten te wonen en Allison (Charlotte Ritchie) ziet ze wel, maar haar vriend Mike (Kiell Smith-Bynoe) en de rest niet. Op naar S3-5!

Tegenvallers

Handmaid’s Tale

Seizoen 5

Weet je, ik kan haar hoofd niet meer zien. Dat trillende oogje, de eindeloos herhaalde woede. En wat te denken van het feit dat er ALTIJD sprake is van tegenlicht bij het filmen. Het maskeert de leegte waar we zijn aanbeland in dit vijfde seizoen. De close-ups komen mij en (veel!) andere kijkers de strot uit. Nog één (leeg?) seizoen te gaan waarbij ik weinig hoop op verbetering koester.

John From …

Seizoen 1

Dé opvolger van het tijdslot waar jaren The Sopranos geprogrammeerd stond. Big shoes to fill. Al jaren stond deze serie op mijn lijstje, maar doe geen moeite. Het acteerwerk is erbarmelijk en het verhaal zo mager samenhangend dat je beter wat anders kunt doen dan hier je tijd in steken. Slechts een enkeling is het daar mee oneens. Toegeven, het einde ‘had wel wat’ maar is NIET genoeg.

Westworld

Seizoen 4

Deze sci-fi serie begon zeer sterk in seizoen 1. Het wist op ingenieuze wijze, met prachtige beelden en geheimzinnige verhaallijnen, wezenlijke vragen te stellen over de aard van de mens. In het 2e seizoen bouwde men daarop voort, maar in seizoen 3 vroeg je jezelf af: waar is die diepere laag gebleven? Seizoen 4: richting- en doelloos. Skippen dus. Er is werkelijk geen touw aan vast te knopen.

German Genius

Seizoen 1

Alle series van Ricky Gervais keek ik. Dus toen ik ‘4 Blocks‘ Ali ‘Toni’ Hamady (Kida Khodr Ramadan) zag samenwerken met hem in deze nieuwe (Duitse) productie bestond er geen twijfel. Maar deze serie komt gewoonweg niet van de grond en ‘hangt’ teveel op Gervais. Dat is ook het punt van de serie, maar nee: de satire ontgaat me totaal.