Skip to main content

Serie top 10 van 2022 (Dick)

Dick stelde weer een eindejaarslijst samen van tien series die niet aan je aandacht mogen ontsnappen. Lees en kijk ook mee.
| Dick Sluiter |

1. Het jaar van Fortuyn

Intelligente drama serie van Nederlandse makelij over de opkomst van Pim Fortuyn en zijn tragische einde. Intelligent omdat de feiten en uitkomst al bekend zijn (op waarheid gebaseerd), maar door een fantastisch scenario zit je alsnog op het puntje van je stoel, gesteund door fenomenaal acteerwerk van Jeroen Spitzenberger (Pim Fortuyn) en Fedja van Huêt (Ad Melkert). Je wordt meegenomen op het (felle) politieke strijdtoneel en krijgt meteen een interessant kijkje achter de fictieve schermen. En alles is goed; het doorbreken van de vierde wand, komische intermezzo’s, de aankleding, de bijrollen, de lengte van de afleveringen en de serie zelf. Kortom: gaat dat zien!

2. House of the Dragon

Ik ben geen chronologische volgorde aan het aanhouden, maar deze serie zou wel onderaan bundelen. Deze prequel van Game of Thrones was best wel aardig, maar kon mijn verwachtingen toch niet helemaal waar maken. De serie zag er weer prachtig uit, het welbekende gekonkel en de opzet voor aankomend seizoen is veelbelovend, maar de aanloop was af en toe stroef. Dit kwam vermoedelijk omdat je deze serie toch afzet tegen zijn illustere voorganger en de grootsheid én omvang van dat epos is moeilijk te hercreëren. Deze serie voelde regelmatig als een herhaling van zetten, fanservice en teveel gedoe op een te klein oppervlak (de serie speelt zich nu voornamelijk af binnen één familie op één locatie. Maar het was uiteindelijk wel fijn om terug te keren naar Westeros, waarbij de welbekende begintune een flink handje hielp.

3. Avenue 5

Ook deze serie had een stroeve aanloop en voelde ook vaak wat onevenwichtig, maar ik heb dit jaar niet vaak zo hardop gelachen als bij Avenue 5. De droge, vileine humor van Hugh Laurie als scheepskapitein, die zich regelmatige terugvind in de meeste bizarre situaties en tussen de meest absurde medepassagiers, is alleen al de moeite waard. Maar ook de bijrollen worden hilarisch ingevuld en allerlei prachtige typetjes passeren de revue. Geen idee waar volgende afleveringen over moeten gaan, maar dat wist ik ook niet bij de vorige twee seizoen, dus kom maar op..

4. Rampvlucht

Alweer een serie van Nederlandse makelij en weer gebaseerd op ware gebeurtenissen: namelijk de Bijlmerramp. De serie verhaalt over de spannende zoektocht om de complexe waarheid over de toedracht, de mysterieuze lading en het falen van de overheid boven tafel te krijgen. Ook hier wordt de serie gedragen door een goed scenario, mooie aankleding (de jaren negentig) en meesterlijk acteerwerk van Joy Delima, Yorick van Wageningen en Thomas Höppener. Die laatste twee acteurs verbeelden de echte journalisten (Vincent Dekker van Trouw en Pierre Heijboer van De Volkskrant) de met hun jarenlange onderzoek de basis vormen van deze serie. Deze serie won dit jaar het gouden kalf, wat gezien de concurrentie (zie onder meer mijn verslag van Het jaar van Fortuyn) geen geringe prestatie is.

5. White Lotus S2

Hier geldt eigenlijk het tegenovergestelde als bij de House of the Dragon. Deze serie wedijvert namelijk voor de bovenste positie in mijn toplijst van dit jaar, ware het niet dat ik geen volgorde wil aanbrengen. Dit tweede seizoen over de fictieve White Lotus hotelfranchise, ditmaal op Sicilië, overtrof het eerste seizoen. Het was een serie waarin ik telkens weer uitkeek naar de volgende aflevering om me onder te dompelen in het wel en wee van de (rijke) hotelbewoners. Prachtige, realistische dialogen, ronde karakters, geloofwaardige plotontwikkelingen plus de wonderschone omgeving (en symboliek/beeldtaal) maakten het kijken tot een waar genot. Genot, lust, jaloezie, machtverhoudingen, vrouwen – en mannenrolpatronen passeerden ons als kijker, om dit telkens op scherp te zetten, te bevestigen, te demonteren, te herformuleren etc. En natuurlijk die hilarische begintune, mijn favoriete serie opening van dit jaar. Ik kan nu al niet wachten op seizoen 3!

6. Better Call Saul S6

Een pracht serie die ten einde liep dit jaar. Een serie die kan wedijveren met zijn roemruchte, briljante voorloper: Breaking Bad. De verhaallijn van Saul Goodman, de opkomst en neergang en opkomst en neergang, werd werkelijk schitterend opgebouwd. Er werd de juiste hoeveelheid tijd en ruimte genomen om zijn personage iemand van vlees en bloed te laten worden. Een personage waarbij je zijn acties begreep, omdat je zijn karakter hebt leren kennen, zijn goede en slechte kanten, zijn sterke kanten, maar ook zeker zijn zwakheden. Wat deze serie ook zo goed maakte was de toevoeging van Rhea Seehorn als Kim Wexler als morele geweten (van Saul). De bijrollen van Mike, Gus, Nacho, Lalo, Howard, Chuck werden allemaal ook volwaardige spelers in het spel, omdat ze allen hun moment kregen om hun personage van geloofwaardige aspecten te voorzien. Het einde verdient ook een pluim, zo hoor je een serie af te sluiten, maar o wat jammer dat het afgelopen is.

7. This is Going to Hurt

Deze BBC serie deed mij een goede vriend opbellen om te vragen of het er daadwerkelijk zo aan toegaat in een Brits ziekenhuis (National Health Service). Hij werkte namelijk een jaar op de afdeling gynaecologie net zoals het hoofdpersonage in This is Going to Hurt. De serie kenmerkt zich door de zwarte humor, overgenomen uit het gelijknamige boek c.q. memoires van Adam Kay waarop dit is gebaseerd, en biedt een inkijkje in de vaak bekritiseerde publieke gezondheidszorg van Groot Brittannië. De vriend verzekerde gelukkig dat er wel overdreven werd, maar beaamde wel het niet rooskleurige plaatje van de immense werkdruk, de lage lonen en de schaarse bedden. De persoonlijke besognes van het hoofdpersonage (gespeeld door een altijd goede Ben Wishaw) waren voor mij onnodige uitstapjes, maar de verhaallijn van het karakter van de coassistent Shruti compenseerde veel. Een serie die me verrassend lang is bijgebleven en daarom in mijn eindejaarslijst is beland.

8. Stranger Things S4

Oké,oké de afleveringen van speelfilm lengte waren natuurlijk absurd. Foei, ik hoop maar dat dit geen trend gaat worden. De ‘world-building’ van deze serie is echter onovertroffen. Binnen mum van tijd wordt je compleet meegenomen in de fictieve wereld van Stranger Things. Dit seizoen was weer vaak nagelbijtend spannend, kende weer coole, meme-waardige, scènes, brachten Kate Bush en Metallica een ongekende opleving en deed me het hele seizoen (ondanks de lengte) razendsnel verorberen. Geen hoogwaardige maaltijd, maar wel meer dan een simpel tussendoortje, toch knap voor een (aanvankelijk tiener)serie aanbeland in seizoen 4 (!).

9. Star Wars: Andor

Die andere Star Wars spin off series spraken me totaal niet aan, ondanks dat ik welbekend ben met de Star Wars (film)wereld. De recensies in aanloop naar Star Wars: Andor waren dusdanig lovend en de omschrijving van politieke thriller waar het Star Wars universum eerder ondersteunend, dan leidend was, spraken mij toch wel aan. En ik heb geen spijt gehad van deze kijkbeurt, want ik kan bovenstaande kenmerken beamen. Een zeer realistische (jaja, in een Star Wars wereld) verhaallijn over een rebellie tegen een machtige keizerrijken met nadruk op persoonlijke motieven/motivaties van de hoofdpersonages in grijstinten (!).

In een jaar waarin heel veel aandacht uitging naar megaseries als House of the Dragon en The Rings of Power bleek Andor er met de kroon vandoor te gaan. Een serie-epos zag er zelden beter uit dan het verhaal van Cassian Andor (Diego Luna), die van scharrelaar zonder idealen uitgroeit tot rebellenleider (Volkskrant)

10. The Bear

Dit is samen met Star Wars: Andor een serie die ik expres de afgelopen weken heb gekeken met het oog op mijn eindejaarslijstje. Ik besef met de grote kans op ‘recency bias’, een geheugenbias waarbij je het grootste belang geeft aan de meeste recente gebeurtenis. Maar proberend rekening te houden met deze basis durf ik toch wel te stellen dat beide series met recht tot de beste series gerekend kunnen worden. Bij The Bear was ik meteen onder de druk; de soundtrack, de montage, het camerawerk, de dialogen, alles was al vanaf aflevering 1 bovengemiddeld. De drukke beelden versterkten het grotestadsleven en de keukenscènes maakten je één met de hectiek die in een dergelijk restaurant dagelijkse kost moet zijn. Het verhaal over een topchef die een noodlijdend restaurant (van zijn overleden broer) weer nieuw leven wil inblazen is ondertussen een goede kapstok om alle relaties, schuld, interacties aan op te hangen. Verplichte kost voor (doorgewinterde) seriekijkers.