Twee walletjes en de golven

Met de toename in vrije tijd de afgelopen maanden én het mooie weer ben ik niet alleen meer buiten gaan sporten, maar ook vaker gaan motor rijden. Samen met een vriend doorkruis ik de wijde omgeving van Zwolle en kom ik langs bekende plekken. Plekken met herinneringen. Vandaag staat één herinnering centraal in deze blog.

Harry

Of ik nu richting het Vechtdal rijd, de Zwarte Dennen, De Weerribben, de Kalenberg, het Veluwemeer of de Veluwe zelf; ik ben er al eens geweest met Harry. Samen in zijn hoveniersbus (veelal mét aanhanger) de bossen doorkruisend of beide per motor het gebied verkennend voor één of andere struintocht. Het is fijn om hem daar te treffen in mijn herinneringen.

Jaren terug hebben we een jeugdkamp georganiseerd in de omgeving Veluwemeer en voor de zaterdagmiddag hadden we bootjes gehuurd in de ‘Harderhaven’. Echter, het woei zo ontzettend hard dat de verhuurder ons, onderweg naar hem, afbelde. Tja, drie auto’s vol tieners en geen middagactiviteit. Dat kan niet dus zijn we alsnog doorgereden. In de bar van de haven vond ik iemand bereidwillig ons drie bootjes te verhuren míts we niet voorbij het eerste eiland zouden varen. Akkoord.

Het onstuimige meer

In onze nopjes voeren we richting het eilandje dat we al binnen 15 min bereikten. Where’s the fun in that? Dus voeren we nog ruim een halfuur verder naar met grote, begroeide eilandje ter hoogte van Hulshorst. De schuimkoppen voegden gezonde spanning toe aan de boottocht. Tijdens ons verblijf op het eiland nam de wind alleen maar aan kracht toe en we beseften ons dat het inmiddels de hoogste tijd werd voor de terugreis.

Bij het organiseren van die talloze jeugdactiviteiten – soms op het randje – ging het niet zo ‘mis’ als tijdens die terugreis. Onze bootjes waren nauwelijks bestand tegen de forse golven en het was ook fiks gaan regenen waardoor het zicht enorm belemmerd werd. Al vrij snel was ik het bootje van Harry kwijt, en later ook Frank (andere clubleider). Wel had ik vier tieners bij me die feilloos aanvoelden in welke situatie we ons bevonden. Met doodsangsten voeren we richting Harderhaven en de neus van de boot verdween regelmatig in de golven. Het water sloeg over het bootje heen. Het is en blijft een zeer levendige herinnering.

Alle drie kwamen we, compleet met tieners, aan in de haven. Het mag een wonder heten dat niet één of meerdere bootjes onder water ging. Eenmaal van de schrik bekomen hervatten we ons programma.

De lokale kerk

Een vast onderdeel van het jeugdkamp was een gezamenlijk bezoek aan een lokale kerk. Al die jaren togen we met een stel uitgeputte tieners in bedenkelijke, vieze kledij naar het Godshuis. Altijd werden we hartelijk verwelkomd. Die ochtend stond in de dienst Mattheüs 14:22-33 centraal. Iedereen stond perplex. Dit kán geen toeval zijn. Ken je het gedeelte?

Na het delen van de vijf broden en twee vissen gelast Jezus de leerlingen in de boot te stappen en alvast vooruit te gaan naar de overkant. Hijzelf ging in afzondering bidden op een berg, tot in de nacht. En dan staat er in vers 24:

De boot was intussen al vele stadiën van de vaste wal verwijderd en werd, als gevolg van de tegenwind, door de golven geteisterd.

Zo nu dan, wanneer ik de tieners van toen – inmiddels allemaal grote kerels – spreek, halen we deze herinnering op. De wonderlijke afloop van die boottocht en de evenzo wonderlijke preek die volgende ochtend. En maakt het opnieuw indruk, althans wel op mij.

Twee walletjes

Dan de brug naar nu. In januari deelde ik in deze vrij persoonlijke blog dat het – bij vlagen – minder goed met me gaat. Dat ik lijk afgedreven te zijn van mezelf. Inmiddels zijn er een aantal (bewogen) maanden verstreken en moet ik concluderen dat ik, alhoewel ik hulp heb gezocht, toch halsstarrig die afgedreven versie van mijzelf handhaaf. Ik lijk niet we willen onderkennen dat het géén optie is om hulp te krijgen voor iets wat me in toenemende mate overmant en tegelijkertijd bijvoorbeeld wél dit te blijven doen (quote uit vorige blog):

Niet al het initiatief hoeft vanuit mij te komen. Niet alles behoeft een snelle reactie. Niet alle verantwoordelijkheid rust op mijn schouders. Niet overal is stug mee door te gaan zonder consequenties.

Ik wil het allebei. Ik wil van twee walletjes eten. Maar de druk en spanning die dit onhoudbare standpunt teweeg brengt is olie op het vuur. En ineens bevind ik mij weer op het Veluwemeer, tegen het advies van schippers in. De golven slaan stuk tegen mij(n boot) en de neus verdwijnt er zo nu en dan in. Het zicht op de haven is er nauwelijks door de vele regen. Het roer heb ik in mijn handen en alles wat mij, mij maakt ligt in de boot.

In de boot

Het zit in mij om die haven eigenstandig te willen halen. Vanmorgen laat ik onderstaande teksten op mij inwerken.

• Mattheüs 14:32 – Toen ze in de boot stapten, ging de wind liggen.
• Marcus 6:51 – Hij stapte bij hen in de boot en de wind ging liggen.
• Johannes 6: 21 – Ze wilden hem aan boord nemen, maar meteen kwam de boot aan land op de plaats waar ze naartoe wilden.