Skip to main content

Afgedreven

| Renco Schoemaker |
Renco deelt wat over de afgelopen maanden. Hoe hij ontdekte dat hij wat afgedreven is van zichzelf en wat hij daarmee bedoelt. En de last daarmee.

Het is makkelijker om te schrijven over het boek ‘The Extent of the Atonement’  dat me momenteel erg weet te boeien. Maar de afgelopen maanden ging het minder goed met me en ook dat verdient schrijfaandacht hier, wetende dat het primair voor mezelf zal zijn. Hierover schrijven is minder leuk omdat het een streep onder dat nare gevoel zet. Gelijk aan de vraag: ‘Hoe gaat het me je?’ Zoals Mike in Chemical zingt: “It hurts more when you ask”. Vandaag dan toch een poging.

Hoe gaat het me je?

Een alledaagse vraag die prima af te doen is met een alledaags antwoord.  Een veelal oppervlakkig bedoelde vraag is te beantwoorden met een oppervlakkig antwoord. Small talk. Maar deze vraag ging gaat me steeds meer tegenstaan omdat ‘ie verband houdt met dat onbestemde gevoel van binnen. Dat gevoel dat ervoor zorgt dat ik sommige dagen neerslachtig ben. En vanuit die stemming is de vraag ‘Hoe gaat het met je?’ onaangenaam. Het gaat klote op zo’n moment.

Neerslachtigheid,  chagrijnigheid maskeren is soms niet op te brengen. Het liefst ben ik dan tijdelijk alleen om dat gevoel te ‘overwinnen’, maar de ervaring leert dat gewoon meedoen in het ritme van het gezinsleven succesvoller is. Maar ook dat vráágt. Rond de feestdagen heb ik twee weken vakantie gehad en dat heeft me erg goed gedaan alhoewel het ook blootlegde ‘dat er iets moet gebeuren’. Maar ja, wát dan? En eigenlijk begon het hier.

Titel

En wat zegt de titel van deze blog? Het voelt alsof ik gaandeweg van mezelf ben afgedreven. Dat wat ik doe – of meen te moeten (blijven) doen – is niet altijd meer goed verbonden met wat ik zou wíllen doen. Maar het is breder dan doen; het gaat in essentie om relaties met anderen.  Met m’n vrouw, kinderen, familie, compagnon, vrienden, medewerkers en ga zo maar door. En dat geeft veel spanning/stress. Het is een vreemde gewaarwording dat het ‘jezelf zijn’ niet meer een vanzelfsprekendheid is.

Mezelf zijn, en daar bedoel ik mee de Renco zoals ik denk dat anderen die kennen (patroon?), kost zo nu en dan flink wat moeite. Da’s gek hoor. Ben ik afgedreven van ‘mezelf’? En wat heeft dat ‘zelf’ dan bepaald? Is het een kwestie van terugzwemmen (hoe?) naar de vaste wal? Of moet doorzwemmen (hoe?) naar de vaste wal aan de overzijde van het water? Hoe ver is dat? Ben ik daarvoor fit genoeg?

Discipline

Veel dingen doe ik mede op discipline. Lees nog deels blog 1 (Reformer) en blog 2 (Challenger) over het Enneagram. Mijn discipline brengt me veel, maar maakt me tegelijkertijd slachtoffer. Het voordeel: ik nam me ruim een jaar terug voor naar de sportschool te gaan en in 2019 ging ik 89x. Zonder tegenzin. Het nadeel: het uitgangspunt is dat ik ga en de ‘bewijslast’ om níet te gaan is zo hoog dat ik feitelijk maar blijf gaan. Ook als ik niet fit ben. Ook als het erg druk is op het werk. Ook als ik moe ben. Ook als mijn aanwezigheid thuis gewenst is. En dit is maar één voorbeeld.

Veel zaken werken zo tussen m’n oren. Combineer dat met een flink verantwoordelijkheidsgevoel en tel uit je ‘winst’. Maar je kunt natuurlijk niet eindeloos blijven toevoegen zonder ook ergens mee te stoppen. Met een portie veerkracht is het stapelen best lang vol te houden, maar het voelt alsof het einde van de veerkracht in zicht is. Niet al het initiatief hoeft vanuit mij te komen. Niet alles behoeft een snelle reactie. Niet alle verantwoordelijkheid rust op mijn schouders.  Niet overal is stug mee door te gaan zonder consequenties.

Aan banden

De telefoon. Je kent ‘em waarschijnlijk ook beter dan je zou willen. Mijn probleem is niet zozeer dat ik er structureel te lang op zit, maar dat de telefoon ervoor zorgt dat ik altijd ‘aan’ sta. De telefoon is een bron van eindeloos veel informatie die mijn ‘informatieverwerkende molen’ (kan ik goed) steeds gaande houdt. Het is een verslaving aan zaken ‘uitzetten’, regelen, afstemmen, wegstrepen, (her)plannen enzovoorts. En via de telefoon kan je ook veel zenden om dat (gewenste) zelfbeeld zorgvuldig in stand te houden.

Om dan toch ergens een begin te maken, heb ik diverse accounts en apps verwijderd.  Zo houd ik mijn sportmomenten en -prestaties niet meer bij (Runtastic), geen boekenlijst meer (Goodreads), geen luisterlijst meer (Last.fm), geen locaties (Foursquare) en geen foto’s (Instagram). Middels ‘Stay Focused’ (app) en de bij Android ingebouwde ‘Focus mode’ heb ik het gebruik van apps flink gelimiteerd. Tussen 19:00 en 09:00 werkt de helft niet, waaronder alle zakelijke apps. En apps mag ik x minuten per dag gebruiken en daarna: klaar voor die dag.

Nieuwjaarsdag

Op nieuwjaarsdag ging ik fietsen met een vriend. Ik vertelde hem over de apps maar een goede vriend laat zich niet afschepen met wat van deze goedbedoelde maatregelen en vraagt door. Want maatregelen zijn zelden het doel op zich. En tijdens eerdere ritten bespraken we al eens e.e.a. Nadat ik hem deelgenoot maakte van mijn fijne vakantie, inclusief een enkele ‘slechte dag’, mijn gevoel, mijn gemoed, mijn zorgen en mijn vraagtekens over ‘wat nu’ moest hij daar even van huilen. En pas toen huilde ik ook. Daarna bad hij voor me terwijl we eenzaam over de mistige IJsseldijk fietsten. Dit alles biedt veel stof tot nadenken.

Het raakt me flink dat iemand anders – een vriend in dit geval – zo begaan is met mijn wel en wee dat híj huilt bij wat ík vertel. Waarom voelt dit zo ongebruikelijk voor me? Het werpt me terug op de vraag: wat maakt mij, mij? Heb ik ten onrecht aangenomen dat ik altijd de sterke, betrouwbare, integere ben waar de ander bij terecht kan? Iemand dichtbij me zei: bij wie kan jij terecht? En ik had daarop zo geen antwoord. Niet omdat ik meen dat ik geen familie of vrienden heb die er voor me zijn, maar omdat ik mezelf die vraag gewoonweg niet stel.

Nog twee vragen

Zo’n blog als deze kan ik eindeloos lang maken. Gewoon je gedachtes en gevoelens toevertrouwen aan het (digitale) papier. Een soort dagboek, maar dan online voor de hele wereld om te lezen. Waarom houd ik dit niet voor mezelf? Waarom deel ik het met jou? Is het omdat ik elke twee weken een blog schrijf – vooral iets met discipline? Nee, ik denk meer dan dat. Er zit ook een wens achter van authentiek, echt willen zijn. Juist wanneer je worstelt. De muziek die ik luister gaat altijd al over mensen die worstelen.

Tijdens de fietsrit op 1 januari vroeg de vriend ook: waar is God in dit alles voor je? Langer terug zei iemand tegen me: ben jij niet veel meer een gevoelsmens dan je doet voorkomen? Twee vragen waar ik later over verder denk en schrijf. Voor nu is het mooi geweest.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Meer over Renco Schoemaker

Renco is krap 40 jaar, man en vader van twee. Hij is ouderling in zijn gemeente in Zwolle. Hij mag graag fietsen, hardlopen, tv series kijken en podcasts maken. Luistert tot slot graag naar harde christelijke herrie.