Alledaagse God?

Afgelopen zondag ging het in onze kerkdienst over het koninkrijk van God. Hoe zit dat nu eigenlijk? Er zijn Bijbelteksten waaruit duidelijk blijkt dat het koninkrijk er al is, en tegelijkertijd wordt er veelvuldig gesproken over het koninkrijk van God dat (pas) in vervulling gaat als Jezus terugkomt. Onze ideeën bij een koninkrijk zijn misschien ook niet helemaal passend. De preek bracht me op het idee een blog te schrijven over de alledaagsheid van God. Lees mee!

Koninkrijk

Zonder in deze blog diep in te willen gaan op het koninkrijk van God, wil ik wel ingaan op een deel van de preek. De predikant gaf namelijk aan dat het koninkrijk al van alle dag is (mijn bewoording) en al op talloze plaatsen vorm krijgt. Mooi vond ik de uitleg: het koninkrijk is daar waar God als Koning aanbeden wordt. Dan sluit immers goed aan bij wat we lezen in Filipenzen 2. En toch jeukt dat dan ook weer.

Een koninkrijk is voor mijn gevoel niet alledaags en (nagenoeg) onopgemerkt. Ik pas volgens mij prima bij de menigte die Jezus onthaalde zittende op een ezel. Ik verwacht grootse dingen bij een koninkrijk. Al moet ik zeggen dat de alledaagsheid van onze koning op bezoek in Zwolle die verwachting al iets tempert ;-)

Alledaags?

Door te zeggen dat het koninkrijk er (eigenlijk) al is, gaat voor mij een deel van de verwachting (de hoop) verloren. Ik druk me wat sterk uit misschien, maar ik zal nog twee voorbeelden geven. God laat alles groeien en voorziet ons elke dag weer van wat we nodig hebben. Het is moeilijk om structureel dankbaar te zijn (en te blijven) voor zoiets alledaags. Of als mensen zeggen dat iets alledaags, door mensen gecreëerd, van God komt. Vullen we dat niet teveel in?

Begrijp me niet verkeerd, ik zeg niet dat dit alles níet zo is, of kan zijn. God (her)kennen in het alledaagse is volgens mij een groot goed. Mijn opa heeft me daar veel over kunnen leren. Die betrokkenheid van God in het alledaagse maakt Hem groter dan we kunnen bevatten. Maar God is toch ook:

Heilig en almachtig

Maar diezelfde God is heilig en almachtig. We kunnen God niet helemaal kennen en bevatten. Zijn verhevenheid is soms zo lastig te verenigen met het alledaagse. En toch die lelies in het veld hè! Wat een bijzondere koning en bijzonder koninkrijk. Als tiener heb ik regelmatig nagedacht over hoe dat nou zit allemaal. De preek van afgelopen zondag had ik dan ook liever 15 jaar eerder gehad ;-)

Hoe kan God de maker en heerser van het heelal zijn en tegelijkertijd zo ‘alledaags’? Het is soms comfortabeler een hoog verheven koning op een troon te aanbidden, met gepaste afstand, dan een Koning die zo ontzettend dichtbij komt en betrokken op je is.

Afzwakken

Het voelt soms als God afzwakken door Hem zo alledaagse te maken (en dus ook weer niet). Hij is alles in alles. We hebben door zijn Geest alles ontvangen wat we nodig hebben. We leven in Zijn koninkrijk. We zijn priester, koningen en ga zo maar door. Evangelischen zouden zeggen: dat zijn beloften waar je op mag gaan staan. Een deel van het mysterie, bij gebrek aan een betere term, gaat zo verloren. Een deel van het harde werken, de inzet.

En tuurlijk, dat neigt naar het willen verdienen ipv de genade in ontvangst te nemen. Ik weet het. Maar getuigen, liefhebben, profeteren, is niet eenvoudig. Het is niet alledaags. Geloven gaat niet vanzelf, maar vergt inzet, vertrouwen en doorzettingsvermogen. Gebed, studie en gemeenschap.

Kennen en ontdekken

In een poging toch nog een punt te maken in deze blog, probeer ik het in deze laatste alinea aan elkaar te knopen. Ik ervaar een spanningsveld tussen Gods heiligheid en almacht aan de ene kant de alledaagsheid en vanzelfsprekendheid aan de andere kant. Dat God alles in alles is, is voor mij lastig te bevatten. Maar goed, als Hij alles is alles is, is hij ook alles in het alledaagse. Rationeel volg ik die redenering, maar emotioneel is ‘ie lastiger.

Daarnaast heb ik enige allergie voor gezapigheid en zelfvoldaanheid. God belooft ons ontzettend veel (mooie) dingen in de Bijbel, maar dat betekent toch niet dat het ons komt aanwaaien? Als de predikant zegt dat we allemaal priesters zijn, allemaal profeten zijn dan veronderstelt dat toch niet dat er geen ‘actie’ van ons verlangd wordt? Da’s wat mij betreft niet hetzelfde als je beroepen op je eigen inzet.

God is van alle dag, maar dat maakt Hem niet alledaags. Geloven is van alle dag, maar dat maakt het niet alledaags. Of wel?

ps. aan het einde vd dienst zongen we de Nederlandse vertaling van het nummer How Great Thou Art. Volgende week een lyric post van een ‘stevige versie’ van dit nummer