“Die man moet huilen”

Afgelopen zondag ging het in onze dienst over het harde werken dat weer begint. Over het harde werken om vervolgens uit te kunnen delen. En om uit te kunnen delen moeten we allereerst bereid zijn te ontvangen van God. Onze predikant Marco startte zijn preek met het volgende vers: In alles heb ik u getoond dat u de zwakken zo, door hard te werken, moet steunen, indachtig de woorden van de Heer Jezus, die immers gezegd heeft: “Geven maakt gelukkiger dan ontvangen.” (Handeling 20:35, NBV). Later in de preek gaf hij wat ik noem een getuigenis, dat veel indruk op me maakte.

An de bak

Het harde werken is actueel zo aan het begin van het nieuwe seizoen omdat alle activiteiten, commissies en vergaderingen weer starten. Er werden in dezelfde dienst ook nieuwe ambtsdrager benoemd. Zelf heb ik genoten van de afgelopen maanden met betrekkelijk veel leegte in de agenda ’s avonds. Heerlijk. Fijn ook met Lotta die nu net drie maanden oud is. Nu start alles weer, mensen doen (terecht) een beroep op me. Er moet inderdaad weer (hard) gewerkt worden, zo kan dat voelen. Dat geldt zeker voor onze predikant Marco. Lees ook mijn eerdere blog over dit werk met enthousiasme doen. Wie is onze werkgever en wat zijn onze arbeidsomstandigheden? Denk er eens over.

Wie vraagt, geeft en ontvangt?

De valkuil in dit alles is dat we ons vooral richten op dat harde werken zelf. De tijd en energie die het kost. De avonden die “opgeofferd” moeten worden. Je ervaart vooral de druk hard te moeten werken, de druk om veel te geven. Je voelt dat er (te)veel van je gevraagd wordt. Maar aan wie denken we ten diepste te geven, wie vraagt ten diepste? Onze medemens? God? Of wijzelf? Een ontnuchterend vers, wederom uit Handelingen:

 25 Hij laat zich ook niet bedienen door mensenhanden alsof er nog iets is dat hij nodig heeft, hij die zelf aan iedereen leven en adem en al het andere schenkt.

Oei. God heeft helemaal niets van ons nodig. Hij heeft immers alles al. Hij heeft alles gemaakt en alles is van hem. Dat zet ons wel weer even op onze plek. We ontvangen alles van hem, het ‘leven en adem en al het andere..’. Het is dus niet zo dat God vraagt en ik geef. God geeft en ik ontvang. Da’s een heel ander vertrekpunt. Het enigste dat God vraagt is of wij willen ontvangen. En da’s knap lastig. Het harde werken zit hem juist in het kúnnen ontvangen. Dat veronderstelt een afhankelijkheid; éérst ontvangen van God, dan door(!)geven aan de ander. Zo zitten we vaak niet in elkaar omdat we het zelf willen doen…

Doorgeven

Een paar voorbeelden van het doorgeven uit dezelfde preek van Marco:

“Hier is vergeving, geef maar door.”
“Hier is liefde, geef je ’t door?”
“Hier heb je tijd van mij, geef je die tijd ook aan een ander?”
“Hier heb je geld, geef je ’t door?”

Dit jaar opende de nieuwe Ikea in Zwolle. Een mooie metafoor voor de stellingen in de hemel die vol liggen met vergeving, liefde, kracht, tijd en geld. Alles ontvangen we en alles is in overvloed aanwezig in de hemel. We dienen ons in eerste instantie te richten op wat we ontvangen, op wat er wél is, om vervolgens door te kunnen geven. Vertrouwen op dat we ontvangen is moeilijk. Helemaal in tijden van pijn, verdriet en twijfel.

“Die man moet huilen”

Waar is God in mijn verdriet? Een vraag die Marco stelde. Pas geleden overleed zijn vader. Wat geeft God hem in zijn verdriet? God is toch de gevende God? Richten we ons op het verdriet dat hij ons geeft of op wat hij ons in dat verdriet geeft? En wat is dat dan, dat hij geeft? Marco laat ons dichterbij komen en noemt:

• Bijna iedere dag als ik thuiskom ligt er een kaart van een van jullie op de mat. Met zulke lieve en troostende woorden. Van jullie, van m’n broers en zussen. Met telkens de goede woorden, als olie in de wond.
• De diakenen die besluiten de bloemen naar Marco te doen. ‘Die man moet huilen’. Een mooie blos bloemen.
• Een vriend die een paar honderd kilometer rijdt om me op te zoeken, niets te zeggen en me alleen maar te omhelzen.
• Liefde in vrede van de heilige geest als ik in mijn gebed uithaal naar God. Die me laat voelen dat mijn vader nu bij de Vader is. En dat hij mijn hemelse vader is en mij nooit alleen laat.

Geeft God verdriet? Wat geeft God in mijn verdriet? Welke vraag staat voor jou centraal? Richt je op wat er wél is, op wat je ontvangt in dat verdriet, in die blijdschap, in die twijfel etc.

Slot

Marco besluit met: “Onthoud één woord van deze preek, één woord: ontvang. Ontvang.” Toch heb ik zelf vooral de zin “Die man moet huilen” onthouden. Ik kan niet precies vertellen waarom, maar ik weet wel dat we allemaal huilen. Vaak of af en toe. Afgelopen week overleed de zus van mijn reeds overleden opa. En ik moet huilen. Om haar en om alle opa’s en oma’s die ik kwijt ben. De begrafenis zal, net als elke begrafenis (lees hier), moeilijk zijn. Net zoals Marco het ontzettend moeilijk zal hebben gehad toen hij zijn aardse vader moest begraven.

Dan, juist dan, is er rust in de gedachte dat het enigste dat we hoeven te doen is ontvangen. Hij geeft alles in alles.