Grenzen

Renco schreef in zijn blog van afgelopen week over (on)bewuste grenzen binnen religie. Nu stuitte ik deze week op twee stukken die omgaan met het slechten van grenzen/ barrières. Compleet willekeurig en verschillend in context gevonden, maar desalniettemin zag ik overeenkomsten. Een van de overeenkomsten is de hoop die werd uitgesproken rond het thema van (slechten van) deze grenzen.

Bono & Kearney

Renco en ik hebben het er wel eens over dat we niet de schijn willen wekken alleen maar kritiek te uiten, maar ook onze positieve bijdrage willen leveren. Want de toekomst van de kerk gaat ons aan het hart. Als mensen grenzen ervaren, zijn die er misschien om geslecht te worden, helemaal als ze (mijns inzien) bijdragen aan beter begrip van elkaar en God. En wellicht kun je met het benoemen van grenzen hieraan al een beetje bijdragen..

De twee stukken zijn toevalligerwijs (toeval?) van de hand van twee (Noord)Ieren. Een volk verscheurd door een tweedeling. Protestanten aan de ene kant en de katholieken aan de andere kant. In beide achtergronden van deze mannen klinkt de moeilijke jeugd door, door de ervaring van spanningen (oorlog) die alles te maken hebben met deze tweedeling. En beide delen dus een boodschap die gaat over het slechten van grenzen. De ene (Bono) misschien wat cryptischer dan de ander (Kearney), maar beide spreken hoop uit. Ze hebben fysieke grenzen meegemaakt, maar bedoelen met het wegvallen van grenzen ook zeker mentale grenzen, die positieve veranderingen met zich meebrengen.

Where The Streets Have No Name

U2 (Bono) schreef Where The Streets Have No Name in Ethiopië tijdens een humanitaire reis. De anonimiteit die hij ervoer in dit verre en vreemde land, stond in groot contrast met zijn geboortestad Belfast, Noord Ierland. Bono beweert dat je daar van iedereen, aan de hand van de plek waar hij woont, zijn inkomen en religie kon voorspellen.

“…the guy in the song recognizes this contrast and thinks about a world where there aren’t such divisions, a place where the streets have no name. To me, that’s the way a great rock ‘n’ roll concert should be: a place where everyone comes together… Maybe that’s the dream of all art: to break down the barriers and the divisions between people and touch upon the things that matter the most to us all.”
(Hillburn, 1987)

Bono has expressed mixed opinions about the open-ended lyrics: “I can look at it now and recognize that [the song] has one of the most banal couplets in the history of pop music. But it also contains some of the biggest ideas. In a curious way, that seems to work. If you get any way heavy about these things, you don’t communicate. But if you’re flip or throwaway about it, then you do. That’s one of the paradoxes I’ve come to terms with.”
(Stokes, 2005)

Kearney

Richard Kearney (1955, Cork, Ierland). Huidig Professor Filosofie aan de Universiteit van Boston, is niet alleen veelschrijver (23 boeken!), heeft lesgegeven aan verschillende universiteiten (o.a. Dublin, Sorbonne), maar is in Ierland ook een ‘public intellectual’ oftewel een filosoof die zich in het publieke debat mengt en bijv. zou kunnen aanschuiven bij een Ierse DWDD om zaken te duiden/toe te lichten. In deze status heeft hij zich nadrukkelijk ingezet voor het Noord-Ierse vredesverdrag.
In dit filmpje legt hij uit waarom hij christen is. Of in dit specifieke geval katholiek, het filmpje pleit echter voor een bredere zienswijze dan dit, maar daarvoor zul je toch echt moeten kijken anders spoiler ik alles al..