Nu zal een willekeurige lezer niet wakker liggen van het ontbreken van een (inmiddels) ontbrekende blog hier of daar, maar voor mij zegt het wel wat. Of ben ik bang dat het wat zal zeggen (?). Eerder schreef ik:
Ik besloot alleen door te gaan omdat ik precies dát nodig had: een terugkerende stimulans om over God, geloof en kerk na te denken. Er tijd voor te maken en dat onderdeel te laten zijn van een wekelijkse routine.
Heb ik dan die stimulans niet meer nodig? Of hoeft die niet meer terugkerend te zijn? Interesseert nadenken over God, geloof en kerk mij niet meer? Mag dat geen tijd meer krijgen, of een routine zijn? Komt daar wel wat voor terug? Maar het antwoord daarop is dat er gewoonweg iets anders voor terug is gekomen, in de vorm van een podcast. Een ander format, dat in dialoogvorm tot stand komt op dát moment. Het kost daarmee minder tijd dan een blog schrijven en is, denk ik, authentieker en spontaner. En een vast podcastavond geeft meer houvast dan een steeds maar te herplannen, individuele ‘blog-schrijf-taak’.
Er verandert feitelijk niets, maar zélf heb ik het nodig zo’n eind te markeren. Te motiveren. Naar mezelf toe aan te kondigen en zo’n keuze te legitimeren. En alhoewel ik geaarzeld heb of dit onderwerp op zichzelf wel ‘blogwaardig’ is – geen idee wat daar de criteria voor zijn overigens – lees het het nu toch maar mooi. En ikzelf.
Persoonlijk
En hoe pijnlijk ook; het zijn ook familieomstandigheden die maken dat ik er de (mentale) tijd en ruimte niet meer voor kan of wil maken. Ik sta achter ieder woord dat ik hier in april 2022 opschreef, maar wat hier staat is óók waar. Mijn moeder die zo lang zo diep moet gaan waarna er alleen zwart over is. Dit is niet meer te schrijven nu:
Er is zo weinig anders te doen dan praten over, bidden voor en hopen op die morgenstond. Op de opkomende zon waarnaar je kunt verlangen, als start van iets beters. Al is het maar klein. Houvast om de dagen door te komen en moedig deze loodzware periode te doorstaan. Maar het is en blijft voor mij niet voor te stellen hoe je je een lange periode zo naar en intens verdrietig kunt voelen. […] Er komen ook weer andere, betere tijden. Maar daar komen voelt soms buiten het haalbare. En toch, lieve mam. You’ll find what you’ve been longing for. Ik hoop dat dit laatste snel realiteit wordt, hoe klein ook.
Hier ging het over de glans die verloren gaat in een Bijbeltekst en hier over de troost van Psalm 102. Dat alles krijgt her en der een plek op geloofsvoer (gesprek), hoe kan het ook anders.
Geef een reactie