ChristenUnie en rechts

Begin deze maand verscheen er in NRC een interview met Wouter Beekers. Wouter wordt gezien als partij-idealoog in zijn functie als directeur van het wetenschappelijke instituut van de ChristenUnie. Wouter – tevens historicus – stelt dat de partij moet kunnen praten en ook regeren met rechts, ofwel FVD en PVV. Dat is niet iedereen het met hem eens. Waaronder ik.

Nieuw nationalisme

Het bewuste interview verscheen naar aanleiding van een essay dat Wouter schreef over ‘nieuw nationalisme‘. In dit essay, dat verscheen op Sociale Vraagstukken, betoogt hij dat de gevestigde politieke partijen nog steeds geen antwoord hebben op de thema’s die worden aangesneden door de (nieuw) nationalisten. Lees deze zes artikelen om daar een beeld bij te krijgen, maar denk in ieder geval aan migratie. En of je het nu wilt toegeven of niet, “Het nationalisme is een beweging geworden om rekening mee te houden.”. En juist omdat het een serieuze (protest)beweging is, zou je ze niet categorisch moeten uitsluiten. Iets wat ik hoopte dat Gert-Jan Segers wél zou doen, in navolging van Asscher. Maar waarom eigenlijk? Wouter maakt in z’n essay toch goede punten?

“Nationalisme is gekrenkte trots. Wie wil genezen, moet niet met verwijten komen. Maar met een gezond eigen verhaal van nationale trots.”

Wouter Beekers, in zijn essay op socialevraagstukken.nl

Diskwalificatie

Het zijn wat mij betreft de politieke leiders van FvD en PVV die maken dat ik ze het liefst compleet negeer. Het zijn geen mensen die ik serieus wil nemen. Zij kramen wat mij betreft dermate veel onware, polariserende woorden uit dat ik gewoonweg gestopt ben met luisteren. Niet alleen naar hen, maar naar alles waar de respectievelijke partijen voor staan. En juist dát scheidt Wouter van elkaar: politieke leiders van de thema’s die zij (blijvend) agenderen.

Inhoud los van vorm zien. Dat lukt mij niet. Zij diskwalificeren zichzelf. Gertjan-Segers landde ergens tussenin. In een reactie op Beekers stelt politicoloog Menno Hurenkamp onder meer dat er ook niet echt te praten valt: “In de vertogen van Baudet of Wilders draait het zelden om belangstelling. Meestal moet er afgerekend worden met anderen.”. Om over de verkiezingsprogramma’s nog maar te zwijgen (PVV en FvD). Met Baudet of Wilders ís toch gewoon niet te regeren? Hoe dan? – in populaire taal.

Ik zie het niet voor me, maar wanneer ik me daar over uitspreek wordt mij verweten dat toch juist een christelijke partij met iedereen zou moeten willen samenwerken. Onzin, al geeft onze geloofsovertuiging ons wél een extra taak. Lost van het christelijk argument: “Democratisch gekozen partijen worden door de kiezer verplicht om samen te zoeken naar oplossingen voor maatschappelijke vraagstukken.” (Segers). In deze politiek correcte uitspraak kan ik me meer in vinden, maar dan nóg zie ik het niet voor me. Totaal niet.

Voorbeeld: FVD-Kamerlid Theo Hiddema ís toch geen man die je politiek gezien serieus hoeft te nemen? Doe jij dat wél wanneer je dit interview leest?

De Ongelofelijke Podcast

Al eerder kwamen hier op geloofsvoer podcasts voorbij. Vorig jaar startte de EO “De Ongelofelijke Podcast” met o.a. (oud) theoloog des vaderlands Stefan Paas. Je vindt alle episodes hier overzichtelijk bij elkaar. In aflevering #23 is Wouter Beekers te gast en gaat het gesprek precies over de spanning die ikzelf ervaar en hierboven beschrijf. Wouter maakt zijn punt (blijvend) met verve terwijl Stefan op de lijn zit van de zelf-diskwalificatie. Iets wat Wouter overigens onderkent, maar als onvoldoende reden ziet het gesprek dan maar categorisch uit de weg te gaan. Hij noemt het ‘de kramp’. Dat levert een interessante dialoog op die de ontstane spanning in m’n hoofd goed reflecteert. Dit zet aan tot grondig nadenken in een steeds meer polariserende samenleving.