Einde van 2018

Dick vat in dit overzicht 2018 samen in een top 10 voor muziek en een top 10 voor films. Wat heb jij al geluisterd of gekeken?

Met het einde van de kerstvakantie rond ik ook mijn terugkijken op 2018 af. 2019 is ondertussen al begonnen en dan wordt terugkijken vervangen door vooruitkijken. Ik ga niet zo uitgebreid schrijven over mijn lijstjes als Renco deed in zijn blog. Hopelijk leiden ze toch tot nieuwsgierigheid en doe je wat ideeën op.

Mijn muziek top 10

Jon Hopkins – Singularity. Een album gecomponeerd als een film, met scènes die elkaar versterken schreef muziekblad OOR treffend. Als je er de tijd voor neemt ontvouwt het album zich prachtig, vooral luisteren via je koptelefoon. Prijsnummer: Emerald Rush.
Rolling Blackouts Coastal Fever – Hope Downs. Gitaarmuziek is dood, riep men nogal eens in 2018. Nou, dan heb je deze fantastische band uit Melbourne niet gehoord. ‘Tough pop’ of ‘soft punk’ noemen ze hun eigen stijl. Erg energiek en vrolijk makend zou ik eraan willen toevoegen. Prijsnummer: Talking Straight.
Boygenius – Boygenius EP. De drie dames (Phoebe Bridgers, Lucy Dacus, Julien Baker) kunnen ieder afzonderlijk al prachtig zingen, maar voeg deze drie stemmen samen en je krijgt een hemelse optelsom. Prijsnummer: Me & My Dog.
Car Seat Headrest – Twin Fantasy. Je, op bandcamp, opgenomen plaat opnieuw uitbrengen nu je daar eindelijk de middelen en geld ( en label ) voor hebt. Dat is wat Will Toledo deed en het resultaat mag er zijn. Prijsnummer: Bodys
Idles – Joy as an Act of Resistance. Elke generatie heeft zijn punkgroep die onvrede over vluchtelingenproblematiek en racisme, of anno 2018, de Brexit onder woorden en op muziek weten te zetten. Zie daar: Idles! Prijsnummer: Danny Nedelko.
Against All Logic 2012 – 2017. Een sideproject van Nicholas Jaar, maar het voelt totaal niet zo. Heerlijke funk en soul samples gecombineerd met fijne beats zorgen voor een zeer fijne luisterervaring. Prijsnummer: I Never Dream.
Kacey Musgraves – Golden Hour. Mijn eindejaars ontdekking. In alle toonaangevende muziekbladen/sites genoemd en na meerdere luisterbeurten kan ik beamen: terecht! Een prachtige country/popplaat met subtiele, moderne toevoegingen. Prijsnummer: Slow Burn.
Diverse Artiesten – We Out There. Een compilatie ter ere van al het aanstormend talent in de Londense jazzscene (o.a. Ezra Collective en Nubya Garcia). Prijsnummer: Abusey Junction – Kokoroko.
Elvis Costello & The Imposters. Fijn om te horen dat de oude meester het nog in zich heeft. Een ouderwetse plaat in de goede zin van het woord. Mooi verschillende stijlen en klanken gegoten in een aangenaam jasje. Prijsnummer: Under Lime.
Broeder Dieleman – Komma. Eigenlijk een totaalconcept dit album; twee cd’s en een fotoboek. Een ode aan het Zeeuwse Land van Axel en zijn omgeving. Een unieke luisterervaring uit eigen land. Prijsnummer: De groeten

Mijn film top 10

Roma. Deze film van prijswinnend regisseur Cuarón (Gravity ) is een ode aan het kindermeisje uit zijn jeugd, Libo. In de film heet ze Cleo en is een prachtig gefilmde en ronduit intieme (lees: deelgenoot van lief en leed) kijkervaring.
Shoplifters. Een van mijn favoriete regisseurs: Hirokazu Kore-eda. Zijn films zijn vrijwel allemaal gesitueerd in Japan en gaan over disfunctionele of samengestelde gezinnen (en vragen omtrent nature vs. nurture ). De Gouden Palm winnaar van 2018 maakte alle hoge verwachtingen meer dan waar. Ontroerende, kalme observaties van een groep buitenstaanders.
Burning. Het is geen woord, maar ik zou deze film een droomthriller noemen. Een zich rustig ontvouwend mysterie, met mooie terzijdes en moeilijke te benoemen sfeer, maar o zo indrukwekkend.
You Were Never Really Here. Een intense Joaquin Phoenix, die een kinderprostitutienetwerk oprolt. Zo eenvoudig als deze plotomschrijving is de film echter niet. Regisseur Lynn Ramsey creëert een koortsdroom waarvan moeilijk weg te kijken valt. Een hallucinante filmervaring.
Mission: Impossible – Fallout. DE blockbuster van 2018. Een geweldige Tom Cruise in de beste film uit deze langlopende reeks. Fantastische stunts in een achtbaan van een film.
Sweet Country. Een noodzakelijke, fenomenaal mooie en treurige film schreef Volkskrant over Sweet Country. Een film over het gewelddadige verleden van Australië, tussen oude en nieuwe bewoners.
Isle of Dogs. Zijn stop-motionfilms reken ik niet tot Wes Andersons beste films, maar desalniettemin was deze film weer een lust voor het oog. Een geweldige stijl, leuke grappen en een fijne stemmencast maakten de boel af.
Darkest Hour. Een tour de force van Gary Oldman. Bijna onherkenbaar als een fenomenale Winston Churchill tijdens een sleutelmoment in de wereldgeschiedenis (evacuatie van Duinkerken). Prachtig gefilmd door Joe Wright (Atonement, Anna Karenina) van een op papier spannend, maar visueel saai moment: de beslissingen van het Britse oorlogskabinet begin 1940.
Doof Kind. Een Nederlandse documentaire van de Alex de Ronde waarbij hij terugkijkt op het leven met een doof kind, zijn zoon Tobias. Een ontroerende, intieme maar ook levenslustige documentaire met een liefdevolle ode aan de gebarentaal.
Ready Player One. De tweede blockbuster die in mijn lijst is gekomen. Ik ben helemaal geen gamer, maar Steven Spielberg wist deze film toch goed aan me te verkopen. Indrukwekkend visueel spektakel met een eigenlijk versleten formule, de zoektocht naar een ‘schat’, maar zeer meeslepend verteld. Zo heb ik mijn blockbusters het allerliefste.