Mensenkinderen!

Op een gegeven moment passeer je de 30. Dan beweeg je je niet meer richting de 30, maar van de 30 af. Op een gegeven moment krijg je kinderen. Op een gegeven moment ga je als (bijna) 30’er met diezelfde kinderen en je zwager, zus en twee neefjes op vakantie. Je realiseert je dat kinderen ál je eigenschappen tot op het oncomfortabele in je naar boven halen. Vandaag over woede en onrecht!

Frankrijk

Tijdens een zomervakantie samen met mijn zwager Len (en de rest) kwamen we tot de ontdekking dat het 1) erg warm kan zijn in Frankrijk, 2) schaduw prettig is wanneer je kampeert met kinderen en 3) geduld een schone zaak is. Nu kom je achter dat laatste sowieso wel met kinderen. Mijn zus benoemde laatst dat ze vond dat wij tijdens die vakantie tamelijk geduldig en ontspannen waren met onze kind Joah dat niet écht van plan was te gaan slapen samen.

Center Parcs

Waar mijn zus niet bij was: onze vakantie eind vorig jaar in Center Parcs. Een heerlijk weekje weg met onze twee kinderen (0 en 3). De kleinste maakte er élke avond een heel spektakel van. Ik herhaal: elke avond gedurende een week. De daginvulling draait om de kinderen, de avonden zijn voor jezelf. Dat is ‘de deal’. Dat is ook wat ik nodig heb tijdens zo’n vakantie. Dat lukte niet met één kind in Frankrijk en ook niet met twee kinderen in Center Parcs. Op zulke momenten (her)ken ik mezelf niet. Voor alle duidelijkheid: dat uit zich niet fysiek, maar wel in zo nu en dan een krachtterm. En een vervreemding van mezelf.

Woede

Heb je wel eens ’s nachts met je vuist in je kussen geslagen uit volkomen wanhoop en woede? Ik wel. Zwager Len ook. Een ontluisterende ervaring als je er op terugblikt. Het kind kan er vrij weinig aan doen dat het toevallig ’s nachts veel moet huilen. Aan wat/wie is dan die woede gericht? Ik beleef het als een neerwaartse spiraal: je windt je ontzettend op over een blèrend kind. Vervolgens wind ik me er over op dat ik me opwind (immers, ik stel me toch aan?). Je begrijpt dat wanneer het huilen lang aanhoudt, dit de verkeerde kant op gaat.

Onrecht

Als je de emoties verder afpelt kom ik op onrecht uit. Ik wind me op omdat ik vind dat ik een avond rust ‘verdien’. En die krijg ik dan niet. Dat vind ik oneerlijk en dus word ik er boos om. Dat gebeurt gelukkig lang niet altijd, maar deze blog gaat nu juist even over de momenten waarop dat wél gebeurt. Maar bij wie kan ik aanspraak maken op dat ‘recht’? Ja, ik kom dan ook meer dan eens bij God uit.

Universum

In het boek De Stilte van God schrijft Reinier Sonneveld over ‘alternatieve universums’. Eigenlijk heb ik een universum geconstrueerd waar ‘recht’ zich op deze manier uit: overdag de kinderen leidend in de daginvulling, ’s avonds papa (en mama) leidend in de avondinvulling. Een verstoring van dat universum leidt zo nu en dan tot een flinke onweerswolk (-> geen best humeur). Maar kan ik bij God terecht met mijn claim op ‘recht’ als ik de regels van het universum zelf bepaald heb? Uh, nee?

Langzaam leren

Mijn kinderen leren me langzaam te leren. Langzaam mezelf beter te leren kennen wanneer dingen absoluut niet lopen zoals je het bedacht had. Wanneer mij “groot onrecht” wordt aangedaan door mij te beroven van me-time. Op de momenten dat ik kennismaak met een (woede) kant van mezelf die ik echt nergens op vind slaan als ik er op terug kijk. En ik moet zeggen: ik word er steeds een stukje beter in.

Als ik dan ’s avonds op de bank een tv-serie kijk en een kind vraagt m’n aandacht voor de x-ste keer, roep ik binnensmonds MENSENKINDEREN. En loop gedwee de trap op.