Christen in postmoderne tijd 1

Het begon zo’n 5 jaar geleden. Ik en mijn generatiegenoten verslonden de filmpjes van Nooma met Rob Bell. We volgden Boele Ytsma, de twitterdominee die uit de kast kwam. Niet omdat hij op mannen viel, maar omdat hij twijfels had over het geloof. We lazen dat Gods liefde misschien wel sterker is dan de hel, we deden enthousiast mee met de initiatieven van Johan ter Beek. We genoten van het geestdriftfestival, herkenden ons in de 10.000 redenen van Roald om weg te gaan uit de kerk. We gingen massaal met elkaar in discussie op goedgelovig.nl. 7keer7 nam ons mee op reis op zoek naar een nieuwe manier van kerk zijn. Kerk binnenstebuiten hielp ook een handje mee. Op zinvloed.nl lazen we herkenbare blogs en tussendoor staken we regelmatig de handen uit de mouwen om ons te verzetten tegen iedere vorm van onrecht.

Ruimte

Dankzij bovenstaande initiatieven en mensen ervaar ik een enorme ruimte en die ruimte vind ik prettig. Noodzakelijk zelfs. Er is ruimte voor nuance. Niet alles is eenvoudig op te lossen met een Bijbelse formule. Er is veel aandacht voor de omgeving en niemand wordt buitengesloten. De nadruk ligt minder op onze hemelse toekomst, ‘hier en nu’ al een stukje hemel op aarde brengen, behoort tot de mogelijkheden. Heilige huisjes worden omver gehaald en taboedoorbrekende vragen worden gesteld. Vervolgens is het prima dat hier geen antwoord op wordt gegeven. We durven open te zijn over van alles en nog wat en we durven kritisch te zijn op ‘religie’.  We gaan verbindingen en relaties aan en er wordt geëxperimenteerd met nieuwe vormen van ‘kerk’ zijn. Er wordt vol overgave en op een creatieve manier gestreden tegen onrecht.

Kortom een inspirerende beweging waar ik me tot aangetrokken voel. Wat mij betreft een hele vooruitgang ten opzichte van het christelijke wereldje dat ik tot dan toe kende. Zwart/wit gezegd: een wereldje met regeltjes, taboes en oogkleppen.

Verward

Net zoals veel mannelijke mededertigers die zich thuis voelen bij deze huidige tijdsgeest, besloot ik een baard te laten staan. Deze begon na een week echter hevig te jeuken. Het was echter niet alleen de baard die vervelend begon te jeuken. Ook de denkbeelden en overtuigingen (of misschien het gebrek hier aan) begonnen wat te jeuken. Even krabben en weer verder zou je zeggen. Maar de jeuk verdween niet en ik raakte verward.

Het begon zo’n 5 jaar geleden. Ik en mijn generatiegenoten verslonden de filmpjes van Nooma met Rob Bell. We volgden Boele Ytsma, de twitterdominee… En ik voelde me regelmatig wat vervreemd. De ruimte die geboden wordt geeft lucht en de nuance doet meer recht aan de realiteit. Maar zijn er dan nog wel kaders? Durven we de Bijbel nog als absolute waarheid te zien? Is Jezus naast een groot voorbeeld, ook nog een redder? Soms lijkt het wel dat zoeken en twijfelen een doel op zich wordt. We zijn praktisch bezig en naar buiten gericht, maar zijn we ook nog naar boven gericht, om te zoeken naar Gods wil? We blijven dicht bij ons gevoel, maar wat is onze leidraad?

Kortom, ik heb er een dubbel gevoel bij. Enerzijds vind ik de ruimte bevrijdend, anderzijds vind ik het te vrijzinnig. Ik ben het ermee eens dat het badwater koud en vies is, maar ik heb het idee dat het kind regelmatig samen met het badwater wordt weggegooid.

Vragen

De komende tijd wil ik me verdiepen in deze thematiek. Daarbij stel ik mijzelf de volgende vragen:

• Wat is het postmoderne gedachtegoed en proberen we dit samen te laten smelten met het christendom?
• Klopt de titel wel? Leven we nog in de postmoderne tijd en is deze stroming van invloed op onze bebaarde dertigers?
• Kan ik/ de theologie/ de kerk zich onttrekken aan de huidige tijdsgeest. Moeten we ons daarvan onttrekken, of moeten we het omarmen. En in hoeverre moeten we onttrekken of omarmen?
• Is er ook een combi mogelijk?
• Wordt inderdaad het kind soms met het badwater weggegooid?
• Is de nieuwe beweging een voortschrijdend inzicht of moeten we vasthouden aan oude stellingen en overtuigingen?
• De huidige tijdsgeest vs oude gedachtegoed: hoe gaan we om met de thema’s waarover ze verschillend lijken te denken. Thema’s als oordeel/tucht, stelling nemen, waarheid, twijfel, tradities, homo’s, individualisme, bovennatuurlijke leiding, enz.

Ik ben geen theoloog of filosoof. Ik heb er zelfs geen verstand van. Ik begin deze serie dan ook niet, omdat ik antwoorden heb. Ik begin de serie omdat ik vragen heb. Lekker postmodern. Ik ben in de war en daar houd ik niet van. Ik wil de boel ontwarren en duidelijkheid vinden. En dat is dan weer niet zo postmodern…