Wat bezielt de kerk?

Elke zondag zit ik er weer. Al mijn hele leven. Vanaf mijn twaalfde zit ik braaf tussen de grote mensen. Een snelle rekensom verteld me dat ik nu 988 preken heb gehoord en 5928 aanbiddingsliederen heb gezongen. Ik heb er in al die jaren enorm veel geleerd en toch was ik de laatste tijd aan het klagen over de kerk*.

Relevantie

Ik klaagde over relevantie. Ik miste dit voor mijn eigen leven en voor de omgeving van de kerk. De kerk is zo intern gericht. Wat betekenen we nou voor de mensen die rondom de kerk wonen? Elke week een preek, maar wat doen we met de lessen die we leren? We zijn zo druk met de hele organisatie van het muziekteam, de koffie, de kinderdiensten, crèche, vergaderingen, enz. We houden hierdoor weinig tijd, energie en zin over om buiten de deur te kijken. Ik deed er allemaal aan mee, maar mistte duidelijk een stuk concrete relevantie voor de omgeving.

Klagen

Dus ik ging klagen. Bij gemeente-avonden en ledenvergaderingen zei dat we meer naar buiten gericht moeten zijn. Toen dat niet voldoende hielp ging ik dit in gesprekken met oudsten/ouderlingen/voorgangers onder de aandacht brengen. Ik vertelde over mijn verlangen naar praktische toepassing van het geloof en meer relevantie. Ik vertelde dat ik mijn verlangen wel betoogde, maar dat niemand mee wilde doen. Ik zei iets over een dood paard en trekken….

In een van de gesprekken sloeg de reactie van de luisteraar in als een bom. “Mooi verlangen Len, maar wat doe je in je eigen leven om het geloof praktisch en relevant te maken”? Ik besefte dat het wel makkelijk is om te roepen wat de kerk anders zou moeten doen. Zelf dingen anders doen vond ik blijkbaar een stuk lastiger.

Eerste gemeenten

Ik ben gaan lezen in de Bijbel over de eerste gemeenten (kerken). Wat ik las was heel mooi. Deze kerken functioneerden precies zoals ik riep dat de kerk zou moeten functioneren: Praktisch en relevant. Ze deelden hun geld en gaven het aan de armen. Ze vertelden mensen het goede nieuws en baden met mensen. Ze deelden hun belevenissen alsof ze familie waren en bemoedigden en onderwezen elkaar. Ze maakten God groot met hun aanbidding

Ik leef anders. Ik ben blij als ik 2 keer per jaar met een niet gelovig persoon wat over het geloof vertel. Ik geef wat geld aan goede doelen, maar ga daarnaast gewoon twee keer op vakantie. Ik wordt niet vervolgd, uitgelachen of bedreigt door mijn geloof. Ik werk, voed de kinderen op en mijn spannendste uitjes zijn de verjaardagen. Oftewel, ik ben een burgerlijk mannetje met de bijbehorende sleur. De kerk is eigenlijk helemaal niet zo relevant of noodzakelijk voor mij.

Bij de eerste gemeenten was het heel noodzakelijk. De hele week hadden de kerkbezoekers praktisch hun geloof handen en voeten gegeven. Ze hadden dingen beleefd die ze wilden delen met hun geloofsvrienden. Ze waren angstig en hadden bemoediging en gebed nodig. Ze ontmoeten mensen in geldnood en overlegden welk bedrag ze zouden geven. Ze kwamen lastige situaties tegen en snakten naar wijsheid en onderwijs over die situatie.

Handen en voeten

Ik verweet de kerk niet relevant te zijn voor mijn leven. Nu weet ik dat de kerk pas relevant voor mij kan zijn, als ik het geloof ook relevant maak in mijn eigen leven. Als ik het geloof net zoveel handen en voeten geef als die eerste christenen, krijg ik veel regelmatiger behoefte aan een goede preek, gebed, bemoediging, God aanbidden en zoeken naar Zijn wil en het delen van ervaringen met medegelovigen. De kerk vervult pas een functie als de mensen die daar komen het geloof buiten die kerk volop handen en voeten geven.

Het zou natuurlijk super zijn als de kerk volop uitdaagt en faciliteert om het geloof doordeweeks actief te laten zijn bij alle bezoekers. Maar als de kerk dit niet doet is dat geen goede reden om als bezoeker door de weeks achter over te gaan hangen. We geven ons geloof handen en voeten door onze relatie met God, niet door onze relatie met de kerk.

Nu terugkomen op het relevant zijn in de omgeving: het begint bij onszelf. De kerk heeft een omgeving, maar ik heb zelf ook een omgeving. Ik hoef dit dus niet te laten afhangen van de kerk.

Bezieling

Is al dat geklaag over de kerk dan onterecht? Klagen brengt weinig goeds voort, maar het geklaag is ontstaan vanuit een verlangen. En met dat verlangen is denk ik niet zoveel mis. Ik verlang naar een kerk (groep mensen) waar de vrijheid en veiligheid is om het doordeweekse leven met elkaar te delen. Een plek om samen God groot te maken. Ruimte voor persoonlijke bemoediging en gebed, onderwijs gericht op concrete situaties. Een kerk die bekend staat om hun steun, advies en hulp voor de omgeving.

Ik heb een verlangen voor de kerk. Maar wie is de kerk? Ik en jij. Wij dus. Laten we beginnen bij onszelf.

Photo Credit: archangel 12 via Compfight cc