Last but not least
10. Off Road Minivan – Swan Dive (Tooth & Nail Records)
Eerder landde Off Road Minivan met een EP in een eindejaarslijst en ditmaals met het album Swan Dive. Ik kan hier heel kort over zijn: dit is een uistekend rock album. Net als menig ander album in deze lijst: niet te glad of te strak, het blijven elektrische gitaren. ‘Moody Guitars’ zoals de JFH recensist treffend optekende. Deze band grijpt terug op de early zero’s en weet daarom niet geheel toevallig mijn aandacht andermaal te pakken. Ze doen niet (eens) iets speciaals bijzonder goed, maar het geheel luistert gewoon erg lekker weg. En dat leek mij ruim voldoende om als hekkensluiter mijn top 10 van 2020 af te ronden.
Een review van het album vind je hier. Het complete album luisteren kan hier.
9. Red – Declaration (independent)
Red verging bij mij hetzelfde lot als Fireflight. Een zeer sterke start in 2006 met End of Silence gevolgd door Innocence & Instinct in 2009. Daarna verloor de band zijn kracht door de rock gaandeweg meer in te wisselen voor pop. De vele albums en kansen ten spijt, haakte ik pas met Decleration weer volledig aan. Welkom terug, rauw Red. De onnodige franje bij Gone en Release the Panic zijn weer gelukkig weer kwijt. Zanger Michael Barnes is het schreeuwen nog niet verleerd en de strijkers van hun debut doen weer verdienstelijk dienst. Al met al dus net als Fireflight een geslaagde terugkeer naar de ‘early years’. Knap.
Een review van het album vind je hier. Het complete album luisteren kan hier.
De subtop
8. Everything in Slow Motion – Influence (Facedown Records)
My Epic wist mij na Ultraviolet niet helemaal te overtuigen met Violence. Everything in Slow Motion deed in eerste instantie hetzelfde met Influence na het mooie Laid Low. Maar alleen al vanwege die prachtige single Apollo bleef ik dit album weer opzetten (die gitaren vanaf 1:35 en nogmaals op 3:15). Sferische rockmuziek met zo nu en dan stevig gitaarwerk en daar bovenop de typerende zang van de bekende Shane Ochsner, die al menig keer voorbij kwam hier. Alternatieve rock gemixt met post-hardcore levert dus een achtse plek op dit jaar. Al moest ik daarvoor wel meer mijn best doen dan bij eerdere werk van. Oh, well.
Een review van het album vind je hier. Het complete album luisteren kan hier.
7. Idle Threat – Nothing is Broken for Good EP (Tooth & Nail Records)
Tooth & Nail wist mij de afgelopen jaren niet echt te overtuigen als label; de parels waren te incidenteel. Zo was daar in 2018 bijvoorbeeld Off Road Minivan dat ook dit jaar dienst doet op deze lijst. Maar daar kwam ook Tigerwine, Slick Shoes en Acceptance. In de afwezigheid van nieuwe, hardere muziek krijgt de ‘zachtere’ (hard) rock meer ruimte in mijn oren. Idle Threat mixt ook clean vocals met ‘oudewetse’ hardcore screams die wat weghebben van Zao of Haste the Day. Het geheel is echter vele malen rustiger met voldoende aandacht voor de instrumenten, naast de zang. Dus wederom een EP in mijn top 10.
Een review van het album vind je hier. Het complete album luisteren kan hier.
6. American Arson – A Line in the Sand (Facedown Records)
Ook Facedown Records houd ik nauwgezet in de gaten vanwege uistekende ‘vondsten’ als Deathbreaker, Comrades, Everyhting in Slow Motion, My Epic, Weathered en For All Eternity. Dus toen American Arson in 2019 kwam met de EP Rise & Fall deed mij dat uitkijken naar een ‘full length’ (LP). Die kwam afgelopen zomer met A Line in the Sand dat ik, gek genoeg, pas de afgelopen maanden goed ben gaan luisteren. Een album met groove en rock&roll en, jawel, uitstekend gitaarwerk onder de rauwe zang. En soms neigt het naar punk rock; wat is dat toch? De catchy refreinen met ruwe randjes beklijven ook na meerdere luisterbeurten. Rock on.
Een review van het album vind je hier. Het complete album luisteren kan hier.
5. Lightworker – Fury by Failure (Solid State Records)
Wanneer Solid State Records een nieuwe band bijtekent is het opletten geblazen. In tegenstelling tot eerdere jaren was het voor mij niet altijd ‘raak’. Bands als Earth Groans, Empty Azusa en oddball Mantric spreken mij niet echt aan. Maar deze zomer was daar ineens Lightworker. Metalcore, maar dan hoofdzakelijk met ‘clean vocals’. Is het dan niet gewoon metal? Neen, het is melodic metalcore. Haha, what’s in a name (genre). Fury by Failure is een indrukwekkend debutalbum en maakte bijna net zoveel indruk als het debut van Becoming the Archetype. Het is een vrij toegankelijk album, ondanks de zware gitaren. Met een snufje hard rock.
Een review van het album vind je hier. Het complete album luisteren kan hier.
4. Touché Amoré – Lament (Epitath Records)
In 2015 kwam Touché Amoré echt op mijn vizier met het album Is Survived by en toen was daar in 2016 het zwaarmoedige Stage Four. Dat niveau haalt het nieuwe Lament niet helemaal, maar er staat weer veel moois op om op te kauwen. Zo viel mij naast de gave single Limelight het nummer I’ll Be Your Host op; over iemand zijn in de ogen van anderen terwijl dat je dat juist niet (meer) bent of kan zijn. Single Defector valt ook op met een refreinregel als “Been a last responder to my own self interest”. Zanger Jeremy Bolm maakt zich er niet makkelijk vanaf (lament..) en klinkt door in de muziek. Punky-post-hardcore op z’n best.
Een review van het album vind je hier. Het complete album luisteren kan hier.
De top
3. Fireflight – Who We Are: The Head and the Heart (RockFest Records)
Fireflight startte sterk in 2006 met het album The Healing of Harms gevolgd door Unbreakable in 2008. Daarna verloor ik mijn interesse in de wat inspiratieloze rock die ook nog eens steeds meer pop dan rock werd. Met een grote glimlach luisterde ik dan ook Who We Are: terug naar gitaren die meerdere keren live zag op Christmas Rock Night. Een ronduit christelijke rockband zijn was in de jaren 90 misschien vrij normaal, maar anno 2020 niet meer. Gaaf dat ze net als bijvoorbeeld Wolves at the Gate hun geloofsovertuigingen door de jaren heen vast hebben weten te houden. De inhoud gecombineerd met de aangenamte rock komt binnen. Net als toen.
Een review van het album vind je hier. Het complete album luisteren kan hier.
2. Slick Shoes – Rotation And Frequency (Tooth & Nail Records)
Nooit een groot fan geweest van punk rock. Het is voor tussendoor wel lekker, maar een heel album aangesloten luisteren – zo luister ik bij voorkeur muziek – is me al snel teveel van het goede. Geen wonder dus dat ze met hun albums in geen van mijn eerdere overzichten landden. Maar eind 2019 werd bekend dat ze een nieuw album zouden maken op het oude Tooth & Nail nest, bijna 20 jaar na Far From Nowhere. Nog geen wereldnieuws voor mij, maar toen ik Rotation and Frequency opzette, was ik zeer aangenaam verrast. In één woord: catchy. Very catchy. Voor je het weet luister je een compleet punk rock album aaneengesloten. Het kan dus wél, wat ik je brom.
Een review van het album vind je hier. Het complete album luisteren kan hier.
1. August Burns Red – Guardians (Fearless Records)
Schrijven dat ik weinig bands ken die zo stabiel zeer sterke albums afleveren om grofweg de twee jaar zou liegen zijn. Ik ken maar één band die dat doet en dat is August Burns Red. Guardians was langer in de maak dan voorgaande albums en kwam uit in de corona-piek. Het is wéderom een ijzersterk album. Minder geexperimenteer met nieuwe instrumenten, maar vooral heel complexe, strakke en uitstekende geproduceerde, keiharde gitaren. En de strot van Jake is totaal anders dan op voorgaande albums en dat is een groot compliment waard. Deze gasten zijn zo ontzettend getalenteerd en verdienen met Guardians niets minder dan de eerste plaats. Luister vooral het nummer Defender. O ja, de afbeelding bovenaan is van zanger Jake Luhrs die een treffende impersonatie van Mariah Cary neerzet. Daarom vind je die als uitsmijter onderaan (instrumentaal).
Een review van het album vind je hier. Het complete album luisteren kan hier.
Fijne feestdagen en tot volgend jaar!
Iets meer over auteur Renco Schoemaker
Geef een reactie