Het ging hier al vaak over het postmodernisme. Lees deze blog nog eens om er wat gevoel bij te krijgen in de context van geloof. Wat ik hier graag wil benoemen is de toenemende verlegenheid en ongemak rondom universele waarheidsaanspraken. Als zelfs waarheid niet meer gekend kan worden – omdat zij individueel geduid kan worden – hoe kan een christen dan nog stellen dat God bestaat? Het is alleen volstrekt belachelijk te concluderen dat God derhalve niet bestaat. Het christelijk wereldbeeld wordt niet meer zo geridiculiseerd als 15-20 jaar terug, maar de vraag is of we er op vooruit zijn gegaan. Nu word ik als christen in mijn waarde gelaten zou je kunnen stellen, maar dat heeft soms iets denigrerends in zich. Het voelt alsof we verleerd zijn elkaar diepgaand te bevragen over zaken als leven, dood, onrecht, gerechtigheid, vergeving enzovoorts. Wat drijft de mens?

Het christelijk geloof heeft ontzettend goede kaarten, zogezegd. Menig mens onderschrijft dat de wereld een veel beter leefbare plaats zou zijn wanneer iedereen christelijke waarden en normen zou naleven (da’s natuurlijk nog wel iets anders dan in God geloven – ik weet het). Maar wanneer je het christelijk geloof ziet als een wereldbeeld dat enkele individuen – die nog niet toch inzicht zijn gekomen – nog aanhangen, en je bang bent voor wat de mensen om je heen zullen denken of zeggen indien je jezelf gelovig zou noemen, dan tos je al die kaart gemakzuchtig weg. Wanneer je niet eens de moeite doet om je voor te stellen dat er een God kán zijn en nadenkt over wat dat dan kan betekenen, leef je wel in (intellectuele) armoede. Wees je op z’n minst bewust van de postmoderne tijdsgeest, haar grote invloed op jouw weerzin tegen universele waarheidsaanspraken, zoals o.a. het christendom doet én van haar problematische kanten. Lees ook nog eens deze blog.