1. Halt and Catch Fire
Seizoen 1-4
Bijna ieder jaar kijk ik een (ietwat) oudere serie in z’n geheel en dit jaar werd dat AMC classic Halt and Catch Fire. Een ‘period piece’ rondom de opkomst van de computers en het internet die inzoomt op de ondernemersgeest van veel (jonge) knappe koppen. En dat is ook allemaal dik in orde en spreek mij op zich al aan. Daarom ging ik kijken, maar ik bleef kijken omdat niet alleen al die zaken uitstekend waren maar ook het script, acteerwerk en de karakterontwikkelingen. Denk The Deuce waarin je juist door geloofwaardige personages met een sterk script, geloofwaardige dialogen en handelingen helemaal ín een serie belandt. Veel waardering kan ik opbrengen voor wat wél wordt overgebracht naar je als kijker, maar níet gezegd wordt. En er zijn delen in het verhaal die er niet in hadden gehoeven. Er zijn kanten van personages die er niet in hadden gehoeven. Maar juist doordat dit alles er wél in zit, werd ik volop gegrepen door Halt and Catch Fire. Onbetwist de beste serie die ik keek dit jaar. Ook als je weinig op hebt met oude computers en geluidjes van 56k modems, kan je gerust starten. Ik zeg: doen!
2. Fargo
Seizoen 5
Acteur John Hamm werd – samen met Elisabeth Moss – wereldberoemd met zijn rol als Don Draper in de serie Mad Men. Zijn gastrol in Curb is noemenswaardig (vind ik) en dan vooral omdat ik The Morning Show maar niet ga kijken. Ondanks John Hamm. Voor komend jaar staat western Landman op de planning waarin hij een grote rol heeft, maar dít jaar vond ik hem geweldig in Fargo in zijn rol als Roy Tillman. Fargo (film en daarna de serie) heeft altijd wat klein werelds, absurdistisch en gewelddadigs in zich en dit 5e seizoen is daarop geen uitzondering. Toch landden eerdere seizoenen van Fargo daarmee niet in mijn lijst. Seizoen 5 heeft een ‘stellar cast’ en is vanaf aflevering één direct spannend. Je weet dat het bij Fargo niet blijft bij slechts de dreiging van onheil, maar die dreiging op zich deed me soms op m’n nagels bijten. En dat is vooral een verdienste van John Hamm en tegenspeelster Juno Temple die je kan kennen als Keeley Jones uit Ted Lasso. Tel daarbij op de totaal bizarre en intrigerende ‘Ole Munch’ evenals het prachtige camerawerk, et voila. Gewoon gaan kijken.
3. True Detective
Seizoen 4
Door de jaren heen is er veel geschreven en geklaagd over de verschillende seizoenen van True Detective. In de vorm van een anthologieserie kan je True Detective per seizoen kijken en beoordelen: het verhaal is anders, de personages zijn anders en je hoeft dus eerdere seizoenen niet gezien te hebben. Persoonlijk heb ik voorgaande drie seizoen met plezier gekeken, maar dit seizoen ‘Night Country’ is van een andere orde. Niet per sé beter dan het eerste seizoen, maar zo anders. Een desolate sneeuwwereld waar nare dingen gebeuren die je doen vermoeden dat er meer tussen hemel en aarde is. Man, wat was het af en toe spannend. Issa López nam het stokje over van Nic Pizzolatto en zet met Night Country een ijzersterk seizoen (en intro!) neer. Jodie Foster maakt de overstap naar het ‘kleine scherm’ en botst in haar rol als Liz Danvers heerlijk met de totaal onbekende – en soms intimiderende – Kali Reis als Evangeline Navarro. Wat een casting! En wat is het donker, koud en stil in Noord-Alaska. Akelig donker, koud en stil. Dat en meer verzilvert Night Country in een sfeer die ik nog voel.
4. Industry
Seizoen 3
Graag mag ik benadrukken dat ik deze serie al direct vanaf seizoen 1 op mijn vizier had. Nu Succession is afgelopen wist HBO met Industry de nodige aandacht te trekken op primetime zondagavond. Twee jaar terug kreeg seizoen 1 een ‘honorable mention’ van me, terwijl ik seizoen 2 uitstelde van zomer ‘22 naar december ‘22 en dus mijn eindejaarslijst miste. Ik denk vandaar slechts de vermelding van seizoen 1 dat jaar. Enfin, seizoen 3 dompelt je als kijker wederom onder in de financiële wereld vol onbegrijpelijk jargon die je probleemloos langs je heen kunt laten gaan. De personages kunnen de onmenselijke (werk)druk alleen verdragen met veel seks, geld, drugs en macht(spellen). Yasmin, Robert, Rishi, Eric, Harper en nu ook Kit Harrington – als Sir Henry Muck – spelen ieder een spel waaronder vaak een schrale leegte schuilgaat. Het is de tragedie van deze personages en hun interacties die je aandacht pakken. Tegen het decor van koersen en aandelen wordt het regelmatig spannend omdat er altijd verraad loert. Het plot is dik in orde en aan centjes blijkt geen tekort. Seizoen 4 is in de maak!
6. Blue Lights
Seizoen 1-2
Getipt in de lijst van Dick van vorig jaar: Blue Lights. Omdat ik wat later aanhaakte, kon ik seizoen 1 en 2 achter elkaar kijken. De impact van de plottwist in het eerste seizoen wordt niet geëvenaard in het tweede, maar niettemin keek ik ze beide met veel plezier. De serie concentreert zich op een groepje van drie onervaren politieagenten die aan de slag gaan in het Noord-Ierse Belfast. Zij zijn de ‘peelers’ – en weinig vleiende term voor politieagenten. De serie geeft veel ruimte aan de emotionele verbinding tussen de ‘rookies’ onderling en die tussen de rookies en hun veel meer ervaren counterparts. Regelmatig is het luchtig en grappig, maar er zitten retespannende afleveringen in beide seizoenen. Daarbij is het steeds balanceren tussen handhavend optreden om onrecht te bestrijden en terughoudendheid zijn om (verdere) escalatie te voorkomen. En dat dus in wijken waar iedereen constant ‘on edge’ lijkt te zijn. En waarin (straat)bewoners hun rechten uitstekend kennen en zo het de peelers moeilijk maken. Ontzettend moeilijk maken. Blue Lights moet je zien.
7. Black Earth Rising
Seizoen 1
Deze serie stond al even op mijn to-watch lijstje en dit jaar kwam het er van. De dramaserie gaat over Tutsi Kate Ashby die de genocide in Rwanda overleefde. Kate wordt vertolkt door de zeer indrukwekkende Michaela Coel. Haar zag ik eerder in het lichtvoetige Chewing Gum en natuurlijk las ik de lovende recensies over haar serie I May Destroy You – die ik komend jaar hoop te kijken. Daar tussenin speelde ze dus al in de 8 afleveringen van Black Earth Rising. Haar tegenspeler is John Goodman die ik ook zeer kan waarderen en ken uit het onvolprezen Treme en komische The Righteous Gemstones. Het verhaal over de genocide is natuurlijk zwaar en qua (samenzwerings)plot dreigt de serie uit de bocht te vliegen. Het is de gedreven Kate, die steeds onzekerder wordt over wie nu aan haar zijde staat, die je als kijker vergevingsgezind maakt op dit punt. Zij acteert gewoon heel erg goed. John Goodman staat haar daarin bij en zo slaagt de serie er (toch) in je flink te laten nadenken over recht en onrecht. Dus op Netflix niet voorbij deze serie scrollen, maar ‘em juist gaan kijken.
8. Responder
Seizoen 2
Twee jaar geleden ook al in mijn lijstje. Ik probeer herhaling te voorkomen, maar ik moet ook recht doen aan wat werkelijk de beste series zijn die ik keek dit jaar. Daarom nu wederom Martin Freeman in mijn lijst als de getergde Chris Carson in het tweede seizoen van The Responder. Jaja, weer een Brits politiedrama maar die kunnen ze daar gewoon heel goed maken. Freeman speelt misschien wel zijn beste rol daar in de schemerzone tussen oprecht zijn leven willen beteren en zich toch steeds weer de onderwereld in te laten zuigen. Sterk in dit tweede seizoen is dat zijn eigen geschiedenis meer aandacht kijkt. Vooral de scènes met zijn vader – een laatste, voortreffelijke rol van Bernard Hill – verdiepen zijn gedachten, woede en handelingen. Een ook niet onbelangrijk: het is wederom regelmatig zeer spannend. Waar wordt Chris nu weer heen gestuurd, en waarom? En dát hij gaat, weet je als kijker al. Het (of: zijn) onheil tegemoet. En dat alles omdat en ondanks zijn wens een ‘normal day job’ te hebben. Het lijkt er nooit van te komen en zou ook het einde van The Responder betekenen.
9. Planet Earth
Seizoen 3
Al vele jaren kijk ik BBC Earth series. De laatste jaren samen met mijn zoon Joah. En alhoewel mijn Blu-ray collectie niet meer groter wordt (want: streaming diensten) kan ik er nog met trots naar kijken. Dit jaar kwam het in me op eens zo’n serie in mijn eindejaarlijst op te nemen. Immers, Planet Earth wist me echt te raken zoals Frozen Planet II dat eerder al deed. Er gaat weinig boven de weergaloos mooi in beeld gebrachte natuur voorzien van de one-of-a-kind stem en woorden van Sir David Attenborough. Inmiddels is hij krap 100 en nemen de kansen dat je hem zo hoort rap af. Dit is de crème de la crème van natuurdocumentaires. De natuur, planten en dieren zijn zo mooi. En die pracht spat van je scherm af. Je vraagt je regelmatig af: hoe heeft iemand dit ooit (zo) kunnen filmen?! En zo kan ik nog even doorgaan met het opsommen van bijvoeglijk naamwoorden die iets vangen van de magistrale (ga ik weer) beelden. Volgens mij moet je het maar gewoon gaan kijken. Wauw. En je kan altijd bij me aankloppen voor meer BBC Earth kijktips zodra je Planet Earth hebt verslonden.
10. The Jinx
Seizoen 2
The Jinx is apart. Het is een HBO documentaire over Robert Durst: een zeer vermogend man die er van wordt verdacht meerdere moorden te hebben gepleegd. Daarvoor is hij echter nooit veroordeeld. Vanzelfsprekend werkt hij vrijwillig mee aan de documentaire en ik verdenk hem van enige trots dat hij er mee weg lijkt te zijn gekomen. Aan het einde van seizoen 1 is er echter een mind-blowing twist. Die twist zet echter vervolgens in de werkelijkheid allerlei zaken in beweging. Het tweede deel, nu 9 jaar later, doet op innemende wijze verslag van de gebeurtenissen sindsdien. Ofwel: de werkelijkheid en de documentaire grijpen in elkaar en dat maakt ook dit tweede seizoen – in afwezigheid van die mind-blowing twist – een fascinerende tijdsbesteding. Nieuwe informatie komt boven tafel, mede door de documentaire, en talloze opnames van telefoongesprekken die Durst voerde in gevangenschap zijn verwerkt in dit tweede deel. Rechters, openbaar aanklager, vrienden en noem maar op: het is all-in en iedereen werkt mee. Met wederom (toch) een ontluisterend einde. Captivating!
1. Him & Her
Seizoen 1-3
In mijn zoektocht naar Britse comedy stuitte ik op Him & Her. De serie is al wat ouder, maar kreeg op mijn favo TV-review site The Guardian een fraaie recensie (in nov 2011!). Russel Tovey kende ik vooral uit HBO’s Looking (film)and Black Mirror look-a-like Years and Years. In Him & Her speelt hij de boy-man puppy Steve die zeer studentikoos samenwoont met Becky (heerlijk noncha vertolkt door Sarah Solemani). Ze zijn samen een ietwat grof en ranzig stel. Naar de toilet kan met de deur open, afwassen is natuurlijk nooit nodig en het beddengoed ziet net zoveel wasmiddel als zonlicht. Nada. Maar op zichzelf te ‘dun’ voor 25 afleveringen pret en daar komt de rest om de hoek. Zie foto hierboven van links naar rechts: sociaal totaal onaangepaste Dan, vriendin die het buskruit niet uitvond Shelly, werkelijk onuitstaanbare zus Laura en haar verloofde – mogelijk toch homofiele – eikelvriend Paul. Gooi dat in de mix op basis van een zeer goed en scherp geschreven script en daar heb je Him & Her. Het vierde en laatste seizoen vliegt helaas uit de bocht met zus Laura. Verder: geweldig ongemakkelijk!
2. Gavin & Stacey
Seizoen 1-3
Op basis van de afbeeldingen ga je deze serie nooit kijken. En toch raad ik je ten zeerste aan dat wél te doen. Op het moment van schrijven kijken de Britten reikhalzend uit naar de aller-allerlaatste Gavin & Stacey Christmas special. Het zegt iets over de wereld en serie die James Corden wist te creëren nadat hij dat eerder al eens deed met The Wrong Mans. De ‘premise’ van de serie is eenvoudig: Gavin & Stacey zijn (kinderlijk) verliefd, gaan samenwonen en trouwen met alle lichtvoetige wrijvingen en bedenkingen die daarbij horen. De serie verdient alle lof vooral dankzij de personages om hen beide heen: amicale mattie Neil (Corden), curieuze vriendin ‘what’s cracking?’ Nessa (Ruth Jones) en wereldvreemde oom Bryn (Rob Brydon). Het zijn er nog meer en deze humor ligt mij gewoon. Op dat punt had ik ook Brit kunnen zijn, zoveel maakt deze 30min/comedy top-10 wel duidelijk. Het is allemaal heerlijk klein werelds en er wordt gediscussieerd over de grootste bijzaken. Vooral oom Bryn werkt op de lachspieren, maar ook de (schoon)ouders dragen goed bij. En soms is het hartverwarmend. Well done.
3. One Day
Seizoen 1
Het is totaal niet vernieuwend of origineel om te zeggen, maar het is waar: One Day is een onweerstaanbaar romantisch drama. En zoals het zo’n drama betaamt draaien de verliefden eindeloos om elkaar heen totdat je als kijker (opnieuw) smacht naar die zoen. Alleen is One Day veel beter dan deze povere samenvatting. Het is een serie om met je wederhelft helemaal in op te gaan en, desnoods, te bingen. Ambika Mod speelt de intelligente en sarcastische Emma en haar vond ik al sterk in This is Going to Hurt. Haar tegenspeler is Leo Woodall die rijkeluiskind Dexter met verve naar het scherm brengt. Hij had eerder een bescheiden rol in seizoen 2 van The White Lotus. De vorm is noemenswaardig: de veertien afleveringen beslaan steeds één dag – altijd 15 juli – in de periode 1989 tot 2007. Daarmee wordt de serie ook een heerlijke herbeleving van je eigen jeugd, als je tenminste ook krap 40 bent zoals ik. De combinatie van deze goed werkende vorm (met wegdroom soundtrack) en de weergaloze chemie tussen Emma en Dexter maakt dat deze (Netflix!) serie eindigt in mijn top 3.
4. How to Screw it …
Seizoen 1
Deze serie deed mij stilistisch denken aan We Are Who We Are die vorig jaar in mijn lijst stond. En beide zijn zogenaamde ‘coming-of-age teen dramas‘. Maar verder zijn er weinig overeenkomsten met het Cómo Madarlo Todo a la Mierda – want ja: How To Screw It All Up is een Spaanstalige serie. Ik hik nog steeds tegen Patria aan omdat ik maar weinig Spaanstalige (HBO) series zag die ik de moeite waard vond. De personages krijgen hier nauwelijks een ‘backstory’ in de zes korte afleveringen, maar juist door de korte (speel)duur bleef de serie mij bij. Het is eigenlijk één lange road trip waarin rebelse tieners zichzelf ontdekken en tegen komen. Qua toon is de serie soms uit balans: wil het nu lichtvoetig zijn of een meer beladen drama? Maar de visuele vertelstijl overwon dit alles. Het is punky, tot aan de old-school 4:3 aspect ratio aan toe. Met wat filters en kledingkeuzes kreeg ik een 90’s vibe die ongetwijfeld verklaart waarom ik me tot deze serie aangetrokken voelde. En dat terwijl er best wat op aan te merken valt. Ik vond het een overtuigende cast en aangename filmstijl.
5. Flowers
Seizoen 1-2
Ieder jaar wil ik tenminste één zeer obscure en donkere comedyserie kijken en dit jaar lukte dat ruimschoots met Flowers. De kleurstelling is illustratief voor de zwaarte en donkerte van deze serie, maar tegen dat decor is het (juist) regelmatig erg grappig. Olivia Colman lacht als Deborah alles nerveus weg terwijl haar man Maurice (Julian Barratt) depressief is. Samen hebben ze een nogal problematische tweeling en bieden ze Japanse illustrator Shun (wauw, Will Sharpe) kost en inwoning. Het is totaal bizar en ongemakkelijk zoals je hier kunt lezen. Er eerst constant een sfeer van opgekropte woede die, door de jaren heen, allerlei zorgelijke verschijningsvormen heeft aangenomen. Het is regelmatig hilarisch. Vooral Shun met zijn gebrekkige Engels en veel te onderdanige opstelling werkt op de lachspieren. Mentale gezondheid krijgt in het tweede seizoen meer aandacht rondom bipolaire dochter Amy. De ‘comic relief’ van Shun had daar wat meer gemogen, maar zijn backstory wordt zo authentiek en ontroerend gebracht dat een traan nabij is. Een waar kunstwerk van Will Sharpe.
6. Bob’s Burgers
Seizoen 1-3
Met mijn zoon mag ik graag zo nu en dan een lichte comedy kijken en sinds hij ondertiteling kan meelezen doen we dat trouw. Na 6 seizoenen Superstore koos ik voor Bob’s Burgers omdat een goede animatieserie een aangename afwisseling biedt. Bob’s Burgers mag dan niet de diepgang hebben van BoJack Horseman of de vileine dialogen van Archer, maar de serie doet met een krappe 300 afleveringen veel goed. Voor mij fijn dat H. Jon Benjamin de stem van Bob Belcher voor zijn rekening neemt zoals hij dat eerder deed voor Sterling Archer. De stemmen van zijn vrouw Linda Belcher en dochter Tina worden ook vertolkt door mannen – met succes. Vanuit BoJack Horseman keert Kirsten Schaal terug als dochter Louise en Eugene Mirman als zoon Gene. Hem kan je kennen uit cult-classic Flight of the Conchords (net als Kirsten Schaal trouwens). Extra aandacht voor prachtig personage en stem: Teddy. Bij een animatieserie komt het grotendeels aan op de stemmencast, gevolgd door het script. Bob’s Burgers is dolle pret en regelmatig moet ik hardop lachen. Need I say more?
7. Ghosts
Seizoen 3-5
Vorig jaar keek ik al seizoen 1 en 2 en twijfelde ik over een plekje in mijn lijst. Het werd een ‘honorable mention’ die ik nu alsnog opwaardeer tot een volwaardige plek na het kijken van de overige 3 seizoenen. Ghosts gaat over Alison (Charlotte Ritchie) en Mike Cooper (Kiell Smith-Bynoe) die samen een landhuis kopen waar een bonte verzameling spoken blijkt te wonen. Zij ziet ze wel, hij ziet ze niet. Maar gelooft wel dat ze er zijn. Dit levert, zo blijkt, komisch materiaal op voor maar liefst 5 seizoenen. En natuurlijk dan ook een overbodige Amerikaanse remake. De spoken komen uit verschillende perioden uit de geschiedenis en dat biedt talloze mogelijkheden voor gevatte dialogen en menig ‘running gag’. Zowel tussen de spoken onderling als tussen de spoken en bewoner Alison. Mike heeft op komisch vlak wat minder de bieden, maar balanceert de serie wel goed uit door het te wortelen in de realiteit. Relatively speaking. Wat Ghosts zo goed maakt is de chemie binnen het ensemble acteurs en het sterke schrijfwerk. Het niveau blijft tot aan het laatste seizoen hoog. Kijken en lachen dus!
8. Peep Show
Seizoen 1-9
Voor wie, net als ik, een rijke fantasie heeft (of The Deuce keek) kan de titel van deze serie misleidend zijn. Een peepshow is namelijk óók live seks bekijken via een kijkgat in de muur. Voor alle duidelijkheid: daarover hebben we het hier niet. Peep Show is een heerlijk Britse classic die startte in 2003 en na 9 seizoenen afzwaaide in 2015. Elk seizoen bestaat uit 6 afleveringen met daarin David Mitchell als Mark Corrigan en Robert Webb als Jeremy Usborne. Ook Olivia Colman is regelmatig te zien. Één van de troefkaarten van Peep Show is de vreemde manier waarop het gefilmd is, namelijk geheel in Point-of-View stijl. Als kijker bezie je de gebeurtenissen en gevatte dialogen dus primair vanuit het blikveld van één van de “El Dude brothers”. Mark heeft een succesvolle baan in de financiële wereld, maar nogal een sombere kijk op de wereld en het leven. En is sociaal totaal onhandig. Jeremy huurt een kamer bij Mark en beziet de wereld optimistischer, maar meent minder erkenning te krijgen voor zijn looks, populariteit en muzikale talent dan passend zou zijn. O ja, beide zijn ze nogal seksueel gefrustreerd. Al met al is het hilarisch en in dat oordeel sta ik zeker niet alleen. Britse pracht.
9. The Dry
Seizoen 2
Het eerste seizoen van The Dry vond ik al sterk en het 2e seizoen houdt dat niveau vast. Het succes komt grotendeels door Ierse actrice Roisin Gallagher. Ze draagt met haar personage Shiv de serie, maar wordt prettig bijgestaan door bijv. vader Tom (Ciarán Hinds), zus Caroline (Siobhán Cullen) en in dit tweede seizoen ook door ‘nieuwe vriend van haar moeder’ Finbar (Michael McElhatton). Wat een hatelijke mafklapper is dat! Prachtig. Het is ook in deze serie weer zo’n heerlijk zooitje familie bij elkaar. De titel van de serie verwijst naar het feit dat Shiv ‘droog staat’ van alcohol na een vervelende voorgeschiedenis waar we als kijken vooral naar moeten raden. Zo door de jaren heen ontwaar ik de rode draad in mijn TV-serie smaak: zwarte humor in scherpe dialogen tussen een disfunctionele groep mensen tegen de achtergrond van eerdere, huidige of toekomstig emotioneel zware gebeurtenissen. The Dry checks all the boxes. Het is heerlijk geschreven en met verve tot leven gebracht door de acteurs. Vanzelfsprekend hoop ik op een even slim, lachwekkend als droevig 3e seizoen. Kijken!
10. Alma’s not Normal
Seizoen 1-2
Wederom een serie waarbij ik lucht kreeg van het 2e seizoen, startte bij seizoen 1 en zo lekker kon bingen. Stand-up Sophie Willan maakte een serie deels naar haar eigen leven, semi-autobiografisch dus. Het is allereerst erg grappig. Niet onbelangrijk. Maar met een vleugje ranzigheid, sexy en existentiële vragen verwordt een serie tot een goede serie. De thematiek is zwaar, maar de benadering regelmatig eenvoudig en plat. Dat is een verdienste van de prachtige cast: Siobhan Finneran speelt heroïneverslaafde moeder Lin en haar kan je kennen van Happy Valley of Time. Ze speelt heerlijk ‘off the rails’ en dan vooral in scenes met haar moeder Joan – gespeeld door Lorraine Ashbourne die je kan kennen van Sherwood. Ook haar schermtijd is een genot voor de lachspieren. Hoe zij aanvankelijk het nieuws verwerkt dat ze longkanker heeft is even gedurfd als grappig. Voor de Britten zijn er geen taboes in comedy en ik heb daar veel waardering voor. Voor wat eenvoudige ontspanning is (ook) deze serie te zwaar. Helaas komt er geen 3e seizoen, maar wél een Christmas special.
Honorable mentions
Tore
Seizoen 1
Naast de al genoemde Zweedse serie Threesome keek ik ook het gevatte Tore. Tore is een homoseksuele maagd die zichzelf leert kennen in uiteenlopende, geestige situaties. Zijn innerlijke strijd uit zich in een overdaad aan seks en drugs. Rouw en eenzaamheid geven deze tragikomische ‘coming of age’ diepgang. En met zes afleveringen eenvoudig tussendoor te kijken.
Lovesick
Seizoen 1-3
Het Britse Channel 4 durfde het wel aan: een serie de titel Scrotal Recall geven. Hoofdpersoon Dylan heeft een STD opgelopen en moet al zijn seksuele contacten nabellen. Dat levert komische situaties op, maar het is de onderlinge (liefdes)band met vriend Luke en vriendin Evie die deze serie sterk maakt. Netflix pikte ‘em op voor seizoen 2 en 3 onder de gepolijste titel Lovesick.
Pakt
Seizoen 2
Mocht je, net als ik, de Noorse serie Mamon al hebben gezien dan voelt Pakt seizoen 1 te bekend. Die is daar namelijk op gebaseerd, maar Pakt kreeg wél een tweede seizoen met een eigen verhaal. De uitstekende cast en het solide verhaal maken dit een prima serie. En uiteraard is het allemaal lekker donker: letterlijk en figuurlijk.
SAS Rogue Heroes
Seizoen 1
Van de maker van Peaky Blinders. Dat en een enkele positieve recensie had ik nodig om deze absurdistische en komische oorlog-actie-serie te gaan kijken. Het is totaal over the top, maar Connor Swindells en Jack O’Connell houden het voldoende ‘grounded’ als David en Paddy. Seizoen 2 start op 1 januari 2025.
Tegenvallers
The Curse
Seizoen 1
Deze serie stond vorig jaar in menig lijstje en ik begrijp niet waarom. Als fan van Nathan Fielder kijk ik al zijn werk, maar deze ging aan mij voorbij vrees ik. Allereerst: een veel te lange speelduur. Het wijkt ook qua ongemakkelijke toon nogal af van zijn andere series. En Emma Stone is vooral goed in totaal onuitstaanbaar zijn. Skippen maar.
Suburraeterna
Seizoen 1
Als liefhebber van dé Italiaanse mafiaserie Gomorrah, liet ik mij eerder verleiden tot ripoff Suburra. Die was eigenlijk beter dan verwacht, maar een spinoff van een ripoff moet eigenlijk alle seinen op rood zetten. Toch ging ik voor de bijl om alleen maar te concluderen dat deze serie niets toevoegt aan wat we al hadden. Sterker nog, het besmeurt Suburra. Ik vrees voor seizoen 2.
Justified
Seizoen 1 (City Primeval)
Een Dexter revival, een Justified Revival. Waarom? – moet daarbij je eerste vraag zijn. Zelden levert dit een bevredigend resultaat op. Timothy Olyphant kan zijn glansrol Raylan Givens hier niet herhalen vanwege het belachelijke plot. Zeker in vergelijking tot het sterke origineel dat 5 seizoen liep. En wat is die dochter onnodig en irritant? Dat ook.
Only Murders …
Seizoen 4
Ja, rechts onderin mijn lijst nog een sneer naar deze zeer bekende serie. Seizoen 1-3 keek ik met onverwachts plezier, afgezien van Meryl Streep in haar ergerlijke rol. Onder het mom van ‘groter en grootser’ krijgt seizoen 4 een soort belachelijk metaniveau ten koste van een vermakelijk en enigszins geloofwaardig plot. Negatief kijkadvies.