Skip to main content

De gespjes van 2021

Waarom die rugtas – met al haar gespjes – inderdaad zo’n heerlijke metafoor is voor het leven.

Vandaag voor het eerst in drie maanden weer een ‘ouderwetse’ blog van Renco. Over de gespjes aan zijn nieuwe rugzak. Lezen dus! :)
| Renco Schoemaker |

Het is alweer even geleden dat ik een blog schreef. Ik reken dan mijn eindejaarslijstjes-liefhebberij van Dick en mij even niet mee. In oktober schreef ik over ‘De lege, stille kerk‘. Terwijl ik deze blog schrijf, luister ik naar het nummer ‘Carl Sagan’s Smoking Chair‘ dat hier in november nog voorbij kwam. Blijft mooi. Voor vandaag wilde ik eigenlijk starten met een reeks(je) blogs over het boek God 9.0, maar die houd je tegoed. Voor nu eerst een blog over gespjes; die heb je op een backpack in overdaad. Eenmaal op pad met de nodige kilo’s op de rug leer je deze mogelijkheid tot fijnafstelling (enorm) waarderen. En het leven van alledag in 2021 vergt eenzelfde keuze voor mij.

Dat wandelen

Toegeven, ik heb nooit echt iets met wandelen gehad. Ik herinner mij dat kennissen mij jaren geleden met gepaste verbazing vroegen of ik niet ook met mijn vrouw regelmatig ‘een blokje om’ liep. Ik moest al lachen bij de gedachte alleen. Nu heeft de komst van kinderen daar wel verandering in gebracht (soms moeten ze even worden ‘uitgelaten’) en ik ben meer waarde gaan zien in de frisse neus, buiten het sporten om. Tel daar het vele thuis zijn bij op en ja: wandelen zul je. Maar de ontstane liefde voor het wandelen is niet uit deze noodzaak geboren. Ze ontstond door te lezen. Te lezen over mensen, veelal ouder dan ikzelf, die wandelen als heilzaam zijn gaan zien. Over mensen die zichzelf hervonden in de eenzaamheid van het lopen. Let maar eens op: mensen die erge dingen meemaken en daar later over vertellen, benoemen ook vaak dat wandelen hen heeft geholpen. Dus dan denk ik: waarom wachten tot de maat vol is (is ‘ie dat niet al?) of pas gaan wandelen ná iets ergs? Ik weet het, deze argumentatie zegt veel of mijn opvatting dát er dus vanzelf iets ergs zal gebeuren.

Daarnaast biedt wandelen de mogelijkheid, functioneel ingesteld als ik ben, het te combineren met luisteren. Tijdens het wandelen heb ik alle aandacht voor een kerkdienst, een luisterboek of een podcast. Daarnaast kan je tijdens het wandelen ook heerlijk muziek luisteren. Geen singles tussendoor, maar gewoon complete albums van voor naar achter (eigenlijk wil ik alleen zo muziek luisteren). Je kunt prima wandelen met iemand anders en 1,5 meter afstand houden, alhoewel ik daar in de buitenlucht wel wat rekkelijker in ben. Je hebt het nog eens ergens over samen, zet je gedachten op rij en blaast gewoonweg op deze manier van stoom/frustratie van je af. Valkuil: obsessief gaan wandelen. Misschien heb je wel eens gehoord van de ‘runners high’, zoiets maar dan voor het wandelen. Obsessief kan hem zitten in de frequentie, de afstand en/of het aantal kilo’s op je rug. Ik ben gevoelig voor alledrie, soms tot onbegrip van mijn vrouw.

Dus ja, wandelen. Er zijn eigen geen nadelen, toch? O wacht: het kost wel tijd en die moet je er voor (willen) maken. Ik doe m’n best wandelen niet te benaderen als een sportmoment,  laat staan dat ik er prestaties van wil bijhouden. Daarom schafte ik eerdere apps juist af. Dit alles lukt inmiddels aardig.

De gespjes van 2021

De wandelgear

Zoals iedere wandelaar was het ook voor mij aanlokkelijk om mijzelf nog vóór de eerste stappen op de paden en lanen te verliezen in alle pracht op bever.nl. Dat heb ik kunnen voorkomen, gelukkig. In december 2019 kocht ik (Meidl) wandelschoenen (B) en in december 2020 volgde een heuse backpack: een groene Fjällräven Abisko Friluft 35 liter. Ergens daar tussenin zwichtte ik al eens voor een scherp geprijsde ‘wandeljas’. Dat houdt zoveel in als: een (dunne) wind- en waterdichte jas met daarin geritst een vest met lange mouwen.

Eind vorig jaar kwam daar nog een aankoop bij waar ik al enorm veel plezier van heb gehad: Seinhesser True Wireless 2 oordoppen. Zoals de naam al doet vermoeden: volledig draadloze ‘earbuds’, a la de witte mini-tandenborstels van Apple. Maar dan dus mooier én met uitstekend geluid. Want je bent verworden tot een audiosnob, of niet. Meer heb ik vooralsnog niet nodig: schoenen, jas, tas en oordoppen. O ja, de spiegelreflex gaat ook regelmatig mee. Daar schiet je toch nét ff betere plaatjes met dan met je telefoon en ruimte zat in de backback.

“En opgedane overtuigingen zijn soms als striemende schouderbanden terwijl ik ontdek dat niet alles op de (mijn) schouders gedragen hoeft te worden.”

De rugtas

Toen ik begon te wandelen met rugtas merkte ik direct dat die niet direct lekker zat. Omdat de tas niet leverbaar was in de winkel, bestelde ik hem online. Tja, dan moet je de uitleg ook missen natuurlijk. Gaandeweg trek je dan aan een gespje hier en daar en optimaliseer je totdat het niet beter wordt. Ik vond het een verademing om een rugtas niet langer op de schouders te dragen, maar op de heupen. Wat een verschil. Zeker wanneer je de nodige onnodige kilo’s mee torst.

In het afgelopen jaar heb ik ontdekt dat ik zelf ook de nodige (onnodige?) kilo’s mee tors. Dat ik alles op de schouders draag, het bestaan van de gespjes nauwelijks voor ogen heb en dat gaandeweg de inhoud van de rugtas steeds wat is toegenomen. Dat ik zelden op het wandelbankje zit om even uit te rusten in stilte. Daaronder zitten allerlei diepgewortelde overtuigingen waarvan ik het bestaan nog maar kort onderken. Voor wie met enige trouw hier blogs van mij leest herkent hier allicht wat uit eerdere schrijfsels. Het goede nieuws is dat ik voor 2021 de keuze heb gemaakt voor een heel andere balans. Omdat doorgaan op de bestaande weg mij gaandeweg meer zicht gaf op de vermoedelijke bestemming en het plezier van die weg al langer tanende is.

De bovenkant van de rugzak is open en ik heb er af en toe in gekeken. Geen pretje, maar het uitpakken vangt aan. En opgedane overtuigingen zijn soms als striemende schouderbanden terwijl ik ontdek dat niet alles op de (mijn) schouders gedragen hoeft te worden. Het wandelbankje krijgt mij vaker te gast, hopelijk zonder schuldgevoel. En tot slot zijn daar nog de vele kleine dingen, die óók anders kunnen. En omdat ze klein(er) zijn, is daar een verandering gemakkelijker te bereiken. Als gespjes die je even afstelt om direct daarna te ervaren dat het lopen lekkerder gaat. En uitleg bij het dragen van de rugtas helpt daarbij, zeker.

De Komoot app

Wat ik níet wilde tijdens het wandelen is constant moeten opletten waar je heen moet. Navigeren dus. Grofweg heb je dan twee opties: je navigeert op bordjes of je navigeert op gesproken navigatie middels je telefoon. De eerste optie beperkt enorm omdat je veroordeeld bent tot keurig uitgezette, korte wandelroutes die door vele anderen worden bezocht. Omdat ik graag langer wil lopen (zeg een dagdeel) is dit geen optie. Toen begon de zoektocht naar een handige app waarmee ik routes kon volgen en die vond ik in Komoot. Als je wandelaar bent, is de kans groot dat je deze al kent. Zeker, het is even wennen wanneer er zo’n vrouwelijke computerstem in je oor vertelt waar je heen moet, inclusief vooraankondigingen (alsof je moet voorsorteren). Maar naar verloop van tijd wen je er aan en stoort het niet meer zo. Wat mij betreft weegt het ruimschoots op tegen het gemak van praktisch ‘blindelinds’ te kunnen lopen in volstrekt vreemd omgevingen.

Een Komoot account aanmaken is gratis evenals de app. Eenmaal geïnstalleerd kan je één regio (volgens mij een provincie) gratis krijgen. Voor de rest dien je te betalen en om je een idee te geven: voor 30 euri heb je de hele wereld in je broekzak. Dat slaat natuurlijk nergens op, maar in vergelijking met de andere opties is het wel de meest interessante. Zo nu en dan wordt dit tarief tijdelijk verlaagd dus het loont de moeite daar op te wachten. Je kunt Komoot benaderen als een ‘social network’ voor wandelaar (en fietsers) met de mogelijkheid routes aan te maken, foto’s en commentaar te plaatsen, routes van anderen te lopen (doe ik) en andere te volgen. Zo dan je ook samen op lopen, elkaar taggen en routes delen buiten Komoot om. Enfin, you get the picture.

De twee vragen

Op 1 januari fietste ik wederom met diezelfde vriend die ook hier aan bod kwam. Het was ook nu een mooie, frisse rit na wat teveel bier en te weinig slaap. Die blog sloot ik af met twee vragen:

  • waar is God in dit alles voor je?
  • ben jij niet veel meer een gevoelsmens dan je doet voorkomen?

God heeft voor mij in de afgelopen jaren een compleet nieuwe ‘gedaante’ aangenomen. Eén die tegelijk enorm uitnodigt tot verdere verdieping – maar ja: dan ‘moet’ ik weer lezen in complexe boeken – en mij onzeker maakt. Omdat de nieuwe gedaante niet meer erg lijkt op hoe Hij er daarvoor uit zag. Een veranderend Godsbeeld vraagt veel, in dat opzicht. Maar ze biedt ook veel, en daarom later meer over het boek God 9.0. Het antwoord op die eerste vraag is zoiets als: Hij is er (noodzakelijk). En die gevoelens zitten, voor zover ik het kan overzien, helemaal onderin de rugtas. Soms vang ik er een blik van op in alle heftigheid dus heb ik geen behoefte aan snel uitpakken. Dus dat doe ik dan ook maar niet. 2021 is nog lang. En anders is er daarna nog 2022.

 

Iets meer over auteur Renco Schoemaker

Renco is ruim 35 jaar, man en vader van twee. Hij was eerder jeugdouderling in zijn gemeente in Zwolle. Hij mag graag fietsen, hardlopen, tv series kijken en bloggen. Luistert tot slot graag naar harde christelijke herrie.

Categorieën

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.