Ik ken Sufjan Stevens vanaf zijn album Illinois uit 2005. Dit album zou uiteindelijk tot mijn allereerste echte concert leiden: Paradiso, Amsterdam 2006 (recensie in Trouw). Hij was toen nog van plan om een album van elk van de 50 staten van Amerika te maken, maar later zou blijken dat het bij zijn eerdere album Michigan en dit album Illinois zou blijven.

Sufjan Stevens bleef echter muziek maken, in allerlei gedaantes en samenwerkingsverbanden. Zijn output gaat van abstract elektronisch (The Age of Adz) tot folk-achtig (Carrie & Lowell). De fanatieke volgers hebben alles in huis, van zijn bijdrages aan rapalbums (!), verzamelalbums tot soundtracks (o.a. het vele prijswinnende Call Me By Your Name (2017) en begeleidingsmuziek voor theater en balletvoorstellingen aan toe. Deze fans kijken dus niet meer op of om van een nieuwe stijlverandering. Fans die pas inhaakten ten tijde van zijn meest succesvolle plaat Carrie & Lowell uit 2015 ( over de band met zijn dan net overleden moeder) zullen wel geschrokken zijn.  De nieuwe plaat The Ascension was toch weer een behoorlijke stijlbreuk met dat voorgaande album. De reacties zijn min of meer samen te vatten in de recensie van de Volkskrant. Sufjan Stevens lijkt zich dus maar weinig te leiden door verwachtingen en/of commercieel succes en dat maakt hem vermoedelijk ook zo geliefd bij een grote groep trouwe fans. En ook ik kan niet wachten om hem, in vermoedelijk post-corona tijden, voor de vierde keer weer live te mogen zien.