Voor de toekomst van christelijk geloven is niet zozeer de vraag hoe de kerk twintigers kan bereiken, of hoe de kerk kan proberen om te zijn waar twintigers zijn. 

Nee, in de twintigers van nu – iets breder: in de jongere generaties van nu – komt een nieuwe culturele mentaliteit te voorschijn, een culturele mentaliteit die de jonge generaties niet veróórzaken, maar alleen maar zichtbaar maken.

Kenmerkende waarden van deze culturele mentaliteit zijn bijvoorbeeld: leren door ervaringen op te doen, waarderen van openheid, kwetsbaarheid en authenticiteit, gevoel hebben voor mysterie omdat het verstand ook niet alles is, gewend zijn aan veel keuzemogelijkheden en altijd verbonden zijn, ruimte hebben voor twijfel, onderweg zijn zonder een duidelijk eindpunt voor ogen, universele liefde en inclusiviteit.

Deze nieuwe mentaliteit is niet alleen maar anders dan laten we zeggen de ‘oude’ mentaliteit (die veel geslotener, dualistischer en rationeler is). Nee, deze nieuwe culturele mentaliteit is beter dan de vorige, meer Jesus-like, meer passend bij het dynamische koninkrijk van God waar Jezus altijd over sprak en dat hier en nu nabij is en zelfs binnen in ons.”

Kansen

Kortom, een boeiende discussie die iets blootlegt van de uitdagingen waar we (in de toekomst) voor staan. Een discussie waarbij je het niet met alle uitspraken eens hoeft te zijn, maar die ondertussen wel belangrijke vragen stelt. Hoe kunnen we een plek zijn voor hen die zich niet gehoord of vertegenwoordigd voelen? Hoe doen we recht aan nieuwe, andere denkwijzen? In het geval van Tabitha van Krimpen gaan deze vragen over haar eigen leeftijdscohort, de twintigers, maar deze vragen kun je natuurlijk ook breder trekken.

Ds. Jos Douma pleit voor een geheel andere denk-/zienswijze, waarbij niet zozeer de leeftijd belangrijk is, maar wel wat zij vertegenwoordigt/ zichtbaar maakt. Hij heeft het over een nieuwe culturele mentaliteit, die we moeten gaan zien als kansen, een mogelijkheid tot meer ruimte voor andere belevingen én uitingen van ons geloof.