Veelvuldig haalt Loontjens de filosoof Foucault aan, zo ook hier als het gaat om de neiging tot willen bekennen.
Het lijkt alsof de waarheid in het diepste geheim van onszelf niet anders vraagt dan aan het daglicht te treden. Het komt ons voor dat als zij daar niet in slaagt, dit komt omdat een dwang haar weerhoudt, het geweld van een macht op haar drukt, en er een soort bevrijding nodig is, opdat zij – eindelijk – kan worden verwoord.
We wíllen graag bekennen en onszelf diagnosticeren. Opdat we bevrijd zullen zijn van schuldgevoel en onszelf kunnen rechtvaardigen. Ook ik heb sterk te neiging mijn keuzes toe te lichten. Alle nuances door te nemen opdat ik niet verkeerd begrepen zal worden of, nog erger, beticht zal worden van gemakzuchtigheid, schaamteloos eigenbelang of onbetrouwbaarheid. Het is diezelfde waarheid dus, die in me opborrelt en alleen met veel discipline binnenskamers blijft. Foucault meent echter dat vertrouwelijkheid er misschien juist wel in bestaat dat je elkaar de ruimte geeft om niet alles te hoeven vertellen en delen.
Als christen kan je daar nog een dimensie aan toevoegen: de biecht/bekentenis is nodig om vergeven te worden en in de hemel opgenomen te (kunnen) worden. Paulus hamert op het beteugelen van de begeerten. We komen met deze begeerten ter wereld en die begeerten zijn zondig en daardoor ontstaat direct de schuld. Ook hier laat Loontjens veel liggen door niet in de gaan op de kruisdood van Jezus. Daarover in een latere blog meer.
Het boek bevat verder een aantal hoofdstukken over specifieke vormen van schuldgevoelens waar ik nu verder niet bij stilsta. Ze gaan over schuldgevoel na/over misbruik, klimaat en onrecht, culturele toe-eigening, vriendschap, zwangerschap en je eigen lichaam. Stuk voor stuk lezenswaardige hoofdstukken, maar deze tekst is nu al veel te lang.
Wat passende lyric posts over vergeving en het gevoel daar niet meer voor in aanmerking te komen.
Geef een reactie