Dit boek is zo obscuur dat je er waarschijnlijk niet aan kunt komen. Wel is het via mij te leen dus laat je niet ontmoedigen; dat doe je bij een fikse wandeling immers ook niet. Jac Geurts is één van de boomers die maar niet kan stoppen met wandelen. Op zichzelf is dat niet zo bijzonder – er zijn vele welgestelde boomers die incidenteel of (bijna-)structureel elders, van ver van (t)huis te vinden zijn. Maar Jac wandelt vanuit zijn woonplaats Nijmegen in meerdere etappes naar Menton, aan de Franse zuidkust nabij de grens met Italië. Een tocht van een krappe 1.500km die hij – meen ik – in een periode van 3 jaar voltooit. Geurts is belezen, weloverwogen, hartelijk, veeltalig en – alhoewel spaarzaam – gevat. Het wandelen ‘doet’ hij gewoon; hij schrijft vooral over het landschap, de talloze ontmoetingen, bergen, dalen en weet zich geschiedkundig zeer thuis is bijv. de Elzas.

Met plezier lees (reis) ik met hem mee en probeer ik wat op te steken van deze wijze man. Over hoe hij veel dingen maar gewoon ‘laat’ en tegelijkertijd er in slaagt zijn opvattingen door de tekst, tussen de regels door, op je over te brengen. Daarvoor is een wat dikker boek nodig, zeker. Soms ben ik jaloers op zijn kennis en veeltaligheid omdat ik proef van de verbinding die hij hierdoor achteloos maakt met anderen. Tussen de bedrijven door reflecteert hij ook; op zichzelf, zijn vriendschappen en familie. Mijn wandelingen zijn vaak één dag, soms twee en dit voorjaar zelfs een keer drie dagen aaneen. Geurts doet me verlangen naar dagen waarop het wandelen écht je enige daginvulling en bestemming is. En daarmee is zijn boek voor mij geslaagd. Zijn tweede reisboek Zwijgende Vlakten tapt uit datzelfde vat, maar dan in Spaanse contreien. Hier te koop.

Tot slot één fragment dat me in het bijzonder bijbleef:

“O beata solitudo! O sola batitudo!”, Oh zalige eenzaamheid! Oh enige zaligheid! staat boven de deur die het gastenverblijf van de Abdij van Koningshoeven bij Tilburg verbindt met het eigenlijke klooster. Deze lofzang op de stille monnik past geheel bij wat ik in Valcroissant ervaar. Ik voel mij zalig alleen en ben tevreden over mijn leven en lot tot nu toe. Dat ik op deze plek ben, dat ik dit meemaak, dat ik gezond ben, redelijk welvarend en gelukkig met mijn gezin. Maar toch voel onder dat geluk een gemis. Ik had hier veel eerder kunnen zijn, niet pas op mijn vierenzestigste. Ik heb heimwee naar een niet geleefd leven. Dat hoort er kennelijk bij als je mijn leeftijd hebt bereikt. Stabiliteit van werkkring heeft ook zo haar keerzijde: wat heb ik veel tijd verloren met gedoe, met me onnodig uitsloven ‘omdat je maar nooit weet’, met zorgen om niets, met het weggeven van onverdiende loyaliteit, met te hoog opstapelen van prestaties waar niemand om vroeg, met het nauwgezet verantwoorden van mijn tijdsbesteding aan onbewogen bureaucraten, met drie uur per dag pendelen naar mijn werk, met vergaderen zonder resultaat, met angst voor verlies van mijn baan zonder dat er iets op het spel stond. Ik heb me te vaak laten afleiden door onzin, ben niet creatief en productief genoeg geweest, had meer goed onderwijs kunnen geven. En ik heb veel te weinig langs een bospad gezeten, zoals nu. Dit alles overpeinzend bestudeer ik een mier die al een kwartier lang de weg naar beneden zoekt op de donkere, kale vlakte van het textiel van mijn broek. Je denkt keuzes te maken in je werkzame leven, maar hoeveel daarvan zijn echt? Leven is morsen van tijd. Je stapt in, de trein rijdt en ineens ben je met je chef in gesprek over je pensioen.