Skip to main content

Puberruil

KRO-NCRV brengt Puberruil weer terug op televisie.

Dick vindt Puberruil een prachtig programma. Eén van de afleveringen die hem is bijgebleven gaat over een ruil tussen Staphorst en Haarlem.
| Dick Sluiter |

KRO-NCRV brengt Puberruil  terug op televisie. Het populaire programma was voor het laatst te zien in 2018, na maar liefst 19 succesvolle seizoenen. In Puberruil stappen twee pubers uit hun vertrouwde bubbel en ruilen een paar dagen van leven. Een ander gezin, huis en dagelijkse routines. Hoe voelt het om even in compleet andere schoenen te staan?

Staphorst

Ik vind het een prachtig programma dat Puberruil en zo goed bedacht. Eén van de afleveringen die me altijd is bijgebleven ging over de uitwisseling van pubers uit Haarlem en Staphorst. Ter voorbereiding voor dit stukje in de Kompas was ik positief verrast dat ik deze aflevering uit 2006 (!) nog terug kon kijken én dat mijn herinneringen nog aardig bleken te kloppen. Maar waarom vertel ik hier eigenlijk over?

In deze aflevering probeert de moeder uit Staphorst, een beetje onbeholpen aan de puber uit Haarlem het geloof uit te leggen met behulp van een plaatje. Op dit plaatje gaat het over een ‘eeuwige relatie met God, door zonde is dit verbroken, vervolgens ben je onder Gods toorn en door het geloof kun je weer terug naar de eeuwige relatie’. Veel ‘kerktaal’ en informatie voor iemand die niet bekend is met het christelijk geloof. De moeder lijkt heel tevreden over haar uitleg, maar de puber kijkt alsof hij water ziet branden.

Puberruil

Elevator Pitch

Naar aanleiding van dit fragment heb ik toen voor mijzelf besloten: als ík over mijn geloof praat moet dit 1) helder en 2) duidelijk zijn voor iedereen. Dit is een voornemen die ik tot op de dag van vandaag probeer hoog te houden én door te geven. Je moet je, net als de pubers in het programma, proberen in de schoenen van de toehoorder verplaatsen. Wat is iemands achtergrond en waar moet je jouw verhaal beginnen?

Daarnaast vind ik dat je jezelf ten doel zou moeten stellen om te allen tijde, kort en helder, en voor elk publiek, uit te kunnen leggen waarom je gelooft. Dit laatste lijkt wel op de ‘the elevator pitch’ oftewel het lift praatje. Kun je in de korte tijd dat je met iemand in de lift staat je ideeën overbrengen? Dit is best een moeilijke opdracht, maar het is ook een manier om je eigen geloof onder woorden proberen te krijgen. Wat geloof ik eigenlijk en wat vind ik daarin belangrijk? Wat wil ik overbrengen? Begrijpt hij of zij wel echt wat je vertelt, heb je onderling raakvlakken?

Voor mij was dit een belangrijk moment in mijn geloofsbeleving en een grote reden om het werk te gaan doen wat ik nu doe: jeugdwerk.

“Ik heb aansprekende voorbeeldenfiguren gemist, vooral jonge mensen die midden in de mijn leefwereld stonden en lieten zien hoe zij omgingen met allerlei (geloofs-)zaken.”

Voorbeelden

Een tweede belangrijk moment kwam toen ik op kamers ging en terugkeek op mijn kerktijd gedurende de jaren bij mijn ouders thuis. Ik verbaasde mij erover dat ik mij zo weinig thuis heb gevoeld in de kerk. Dat lag niet aan de Bijbelverhalen of de muziek, maar aan het gebrek aan aansluiting met andere jongeren of mensen in de kerk. Ik had ook het gevoel dat ik mijn vragen niet kwijt kon, en daar had ik er veel van. Waarom liep alles sociaal op rolletjes buiten de kerk (veel vrienden op school, voetbal etc.), maar voelde ik me uitgerekend in de kerk nergens thuis? En waarom werd ik op school tijdens vakken uitgedaagd om kritisch te zijn en kon dit binnen de kerk zelden op instemming rekenen?

Vragen die natuurlijk iets zeggen over het belang van gemeenschap, je ergens welkom voelen en ergens onderdeel van willen zijn. Dit sociale aspect wil nog wel eens ondersneeuwen in de kerk, het legt het vaak af tegenover de (theologische) inhoud die we zo graag willen overbrengen. Maar ik heb de aansluiting erg gemist. Ik heb aansprekende voorbeeldenfiguren gemist, (jonge) mensen die midden in de (mijn) leefwereld stonden en laten zien hoe zij omgaan met allerlei (geloofs-)zaken. De mensen waar ik in die tijd tegenop keek kwamen eigenlijk nooit uit de kerk en dit was toch wel erg jammer.

Vechten of vluchten?

Mijn reactie had toen twee kanten op kunnen gaan: fight or flight, vluchten of vechten. Ik koos voor het laatste. Ik dacht: “als ik iets mis in de kerk, dan moet ik zelf maar gaan veranderen/creëren. Ik zal toch niet de enige zijn met deze ervaringen én wensen?”.

Grappig hoe een simpele aankondiging van het nieuwe seizoen van Puberruil mij terugbracht naar mijn drijfveren en op welke ervaringen deze gestoeld zijn. Het waren achteraf cruciale momenten, maar toen heb ik ze niet zo bewust ervaren. Het enige wat ik wel bewust heb gedaan is de keuze om mijn geloof en de kerk niet los te laten. Ik hoop dat veel jongeren vandaag de dag deze keuze ook blijven maken als zij hetzelfde voelen, denken of hebben meegemaakt.

Thuis voelen

De kerk kan een prachtige plek en een warme gemeenschap zijn. En daarom is het zo belangrijk dat we onze boodschap helder blijven uitleggen én ons best doen om iedereen zich thuis te laten voelen. Oud én jong, doeners én denkers, conservatief én progressief. Ik hoop dat wij ons daarvoor hard willen maken.

Iets meer over auteur Dick Sluiter

Dick is zo’n 40 jaar, getrouwd en vader van drie kinderen. Hij is zeer geïnteresseerd in alles wat met religie te maken heeft, van kunst tot wetenschap en van traditioneel tot postmodern.

Categorieën

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.