De 2020 muziek top 10 (Dick)
Hierbij alvast de top 10, later meer in de podcast ‘geloofsvoer gesprek’.
Het turbulent jaar 2020 kende toch weer genoeg mooie releases op muziekgebied. Ik wil mijn top 10 graag met jullie delen en zal deze later in een podcast verder toelichten (waar nodig). Ditzelfde deden we ook met de TV serie top van Renco die later onderwerp van gesprek was in episode twee van de podcast.
Last but not least
10. Muzz – Muzz
Dit album en deze band gekozen, omdat anderen tegenvielen en toch niet memorabel genoeg gebleken. Maar ik wil deze ‘indie supergroep’ (Interpol, Walkmen en Bonny Light Horseman ) ook weer niet tekort doen, zoals nu door lijkt te klinken. Een album op repeat willen zetten of blij worden van specifieke, herkenbare nummers of passages is ook genoeg en doet je dan ook in mijn top 10 belanden. Dat het klinkt als ‘hobby band’ samengesteld door goede vrienden die even muzikale stoom moeten afblazen, zonder zich al te erg in te spannen: soit.
9. Idles – Ultra Mono
Een zekerheidje deze band: goudeerlijke, harde postpunk platen afleveren en dit live nog even lekker aftoppen. Dit laatste was dit jaar weliswaar niet mogelijk, maar hun activisme klonk desalniettemin weer luid door de speakers. Verrassend en vernieuwend? Welnee, maar dat is ook niet erg. Af en toe heb je gewoon zin in constante kwaliteit, opgediend met minimale experimenten.
“Ik ben niet per se iemand die hard gaat studeren op alle lyrics van een band, maar deze band dwingt je dat toch te doen. (over Touché Amoré)”
De subtop
8. Sufjan Stevens – The Ascension
Een afwisselend album van een muzikale duizendpoot. Een album waarin hij eerlijk is, zijn zorgen uit, over zijn eigen toekomst maar ook die van zijn thuisland de Verenigde Staten. Er valt weer van alles te ontdekken, tekstueel en muzikaal, en dat maakt ook dat de albums van Sufjan altijd intrigeren. Je hebt het gevoel dat je bij elke volgende luisterbeurt weer iets nieuws en moois gaat ontdekken. Dat hij nog maar lang zulke platen mag blijven maken. Luister ook ‘Make me an Offer I cannot Refuse’.
7. Eefje de Visser – Bitterzoet
Ik ben al een beetje fan van Eefje de Visser sinds haar debuutalbum De Koek. Haar benadering van de Nederlandse taal levert in combinatie met fijne muzikale vondsten regelmatig pareltjes op. De timing en de sfeer van melancholie zijn ook herkenbare elementen in haar geluidsbeeld. De laatste albums is ze wat groter gaan denken, de nummers werden langer en dansbaarder, maar dat zorgt er niet voor dat ze zichzelf verliest. In tegendeel: haar laatste album, en ik sluit me daar bij aan, is zogezegd weer een stap voorwaarts en levert terechte lofprijzingen op van gerenommeerde muziekcritici.
6. Moses Sumney – Græ
Ik weet eigenlijk niet waarom ik Moses Sumney mij altijd weet te raken. Hij heeft een vrij bijzondere, aparte stem, zijn muziek is vaak traag en stemmig en handelt ook nog eens vaak over de afwezigheid van romantische liefde in zijn leven. Maar toch zorgen al deze ingrediënten voor een sfeer waarin ik mij gemakkelijk kan verliezen. Meer gevoel dan hoofd waarschijnlijk, als is dat toch ook weer te kort door de bocht. Hmm, het is af en toe nog vrij ingewikkeld om uit te leggen waarom je iets mooi vindt..
5. Car Seat Headrest – Making a Door Less Open
Will Toledo is ‘populair’ geworden, maar laat hij nu niet graag in de schijnwerpers staan.. Hij leverde dit jaar een album af die hij op het podium vanachter een masker wilde spelen; zodoende kon hij zijn kwetsbaarheid verstoppen. Bijzonder als je weet dat het nogal een elektronisch album is geworden, waarbij de nadruk meer op de beat dan op de teksten ligt. Ik vind het wel een lekker album geworden, maar ik hoop wel dat hij zijn echte topvorm van de vorige albums én zijn schrijfkwaliteiten in de toekomst wat meer samen laat vallen met zijn nieuwe liefde de elektronica.
4. Perfume Genius – Set My Heart on Fire Immediately
Mike Hadreas kan nogal theatraal uit de hoek komen en de experimenten opzoeken. Niet altijd ‘my cup of tea’, maar op dit album met de lange titel weet hij dit te kanaliseren. Perfume Genius levert een consequent, emotionele en oprecht album af met nummers die altijd genoeg interessante muzikale ‘weerhaakjes’ hebben om te blijven hangen.
Nieuwsbrief
Eindeloos lezen
Podcasts
-
#96 Drie atheïstische denkkaders
-
#95 Waarom je atheïsten serieus moet nemen
-
#94 Kerk in de volle breedte zijn
Lyric posts
De top
3. Soccer Mommy – Color Theory
Ik werd vanaf de eerste nummers meteen terug gekatapulteerd naar 90’s (indie muziek). Sophie Allison weet persoonlijke zielenroerselen, ook nog eens universeel te maken. Een knappe prestatie als je de heftige thematiek (o.a. een terminaal zieke moeder) weet. Ze weet ondanks de zware onderwerpen, toch precies de goede, vrolijke toon te vinden die het geheel meer dan luisterbaar maakt.
2. Porridge Radio – Every Bad
Een album wat me vanaf de eerste luisterbeurt al bij de lurven greep en vele draaibeurten later alleen maar aan impact toenam. “ Een intense en emotionele trip door de gehavende ziel van frontzangeres Dana Margolin, die je keer op keer rechtopstaande haren bezorgt. De intensiteit van haar stem in combinatie met de geweldige opbouw van de nummers levert 11 meeslepende en overdonderende songs op die haast niemand onberoerd laat” treffend verwoord in het naschrift van de muzieksite dansendeberen.be.
1. Touché Amoré – Lament
Wat. Een. Band. en wat is de output toch altijd van een hoog niveau. Ik ben niet per se iemand die hard gaat studeren op alle lyrics van een band, maar deze band dwingt je dat toch te doen. En wat voor een teksten en onderwerpen passeren dan de revue: rouw, (wan)hoop, Grote Vragen etc. Prachtig. En muzikaal voelt alles oprecht (oftewel,vies woord alert,helemaal authentiek).
Iets meer over auteur Dick Sluiter
Categorieën
- Film & TV (26)
- Muziek (20)
- Muziek (oud) (96)
- Nadenken (42)
- Nadenken (oud) (199)
- Verslag (21)
Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
Geef een reactie