Marjon: Wanneer kan je of mag je jezelf een christen noemen?

Marleen: Ik denk dat er twee antwoorden mogelijk zijn. Het eerste is het officiële antwoord. Dat je jezelf christen mag noemen als je gedoopt bent. Het minder officiële antwoord, wat ik denk dat geldiger is, is dat je je christen mag noemen als je je aangesproken door de weg van Christus. En dat je die weg wilt gaan.

Het tweede antwoord klinkt nogal vrijblijvend. Je hoeft je alleen maar aangesproken te voelen om er bij te horen: dat is de lat wel erg laag leggen, nietwaar? Maar is dat wel zo? De weg van Christus gaan is iets waar ik mijn hele leven voor nodig zal hebben om dat onder de knie te krijgen. Het is streven naar een bovenmenselijke lat, positief bedoeld. Een lat waar je boven jezelf, je mens-zijn, probeert uit te stijgen wat betreft het geven van (naasten) liefde, geduldig/vredig zijn en die andere ‘vruchten van de Geest’ ( Galaten 5: 22-23). Een weg waar je hard en actief voor zult moeten werken, als je deze benadert zoals Jezus bedoeld heeft.

Marjon: Oké, maar hoe zit dat dan met Jezus die voor mijn zonden is gestorven?

Marleen: In zo’ n gesprek wat wij nu hebben gaan we meteen heel theologische vragen stellen. Hoe zit het met God? Hoe zit het met Jezus? Hoe zit het met of je wel of niet bij hoort? Terwijl ik denk, zijn dat nu echt de vragen van jou persoonlijk? Volgens mij is het geloof veel persoonlijker en veel kleiner en kwetsbaarder dan die grote vragen: Hoe zit het met God? Het kruis? De opstanding en de Bijbel?

Dit soort ‘grote’ vragen en de onbevredigende antwoorden zijn vaak belangrijke redenen om de kerk de rug toe te keren. Ik vind daarom het antwoord van Marleen Blootens ook erg mooi, door de aandacht te verleggen naar het kleine en kwetsbare. De kerk is een groot en log instituut met veel (onuitgesproken) regels en dogma’s waardoor we soms wel eens het zicht kwijt raken op de achterliggende zaak: Jezus en zijn boodschap. Die boodschap is groot in zijn kleinheid: Jezus leven is een verhaal van liefde voor ons als hele mensheid. En als gelovige mag je je hierin persoonlijk aangesproken voelen, in goede maar ook zeker in slechte tijden. En dát is uiteindelijk het enige antwoord.

Marleen: Het hangt niet van mijn gevoel af of ik wel of niet bij de kerk wil horen. Ik heb die keuze al gemaakt.

Marjon: En waarom heb jij die keuze wel gemaakt en ik niet?

Marleen: Eerlijk gezegd, denk ik dat ik de ruimte heb bevochten die jij nooit hebt ervaren. Dat is heel jammer, want ik denk dat die ruimte er wel is.

Ook weer een mooie uitspraak van Marleen Blootens. Ik interpreteer hem als volgt: je zult eindelijk ook actief voor de ruimte en invulling van je geloof moeten (willen) werken. Tijdens dat handelen/in die zoektocht leer je jezelf kennen, waarbij waarschijnlijk ook de (on)juiste aannames en interpretaties aan het licht zullen komen. Je zult zodoende ook een beter inzicht krijgen in de reikwijdte van het geloof en daarbij de ruimte ontdekken die Marleen benoemt. Marjon heeft niet echt gevochten, het was een afscheid in geleidelijkheid (flight). Marleen benoemt de andere mogelijkheid die kan volgen op ontevredenheid: gaan vechten (oprecht zoeken) van je eigen ruimte binnen de kerk (fight).

Marjon: En wat zou jij mij willen meegeven als advies, of als tip, voor de rest van mijn reis?

Marleen: Volg je verlangen, volg je hart en wat minder je hoofd. Durf er maar op te vertrouwen dat als God bestaat dat hij ruimhartig en geduldig is. En als je dat niet ziet bij christenen, dan zoek je gewoon weer verder.