Heb erg getwijfeld of ik deze serie wel moest gaan kijken. Het leek me wat karikaturaal qua stijl en plat qua plot. De eerste reviews bevestigden dat voorgevoel, maar wekten óók mijn interesse. Dus besloot ik het maar gewoon te proberen en kijk: een (nipte) plaats in mijn eindejaarslijst! Maar goed, dat had natuurlijk net zo goed anders kunnen lopen. Maar deze serie wist direct de vermakelijke aandacht van mij en mijn vrouw te pakken. Alex Hassell vertolkt de onuitstaanbare Rupert Campbell-Black met verve en zijn tegenspeler Declan O’Hara wordt gespeeld door Aidan Turner. David Tennant is van de partij en gelukkig zijn het niet alleen maar kerels. Wel maken de kerels vooral ruzie met elkaar, ondanks én dankzij vrouwen. Zo is er dochter Taggie (van Declan) die een zwak krijgt voor Rupert, en ook de vrouw van Declan lust er wel pap van. Met of zonder Rupert. Nog even terug naar Taggie: zij heeft werkelijk een belachelijke rol in deze serie. Ze lijkt ook maar één gezichtsuitdrukking te hebben. Maar ik kon er heerlijk om lachen omdat de serie zichzelf zelden serieus neemt. Het zit toch goed genoeg in elkaar qua plot, sets en acteerwerk. Het werd dus een prima serie-snack!

Nog zo’n serie die je laat liggen op basis van de ‘cover’. Maar die je kijkt vanwege de cast en de schrijver. Zo kwam en kom ik Jamie Demetriou regelmatig tegen in series vanwege mijn voorliefde voor Britse humor. Noemenswaardig is in ieder geval Ellie & Natasia. Prachtige humor en beide actrices hebben ook in een rol in Stath Lets Flats: Natasia Demetriou en Ellie White. Dit trio levert heerlijk ongemakkelijke humor zoals ik daar geen genoeg van kan krijgen. Stath (Demetriou) is makelaar in het kantoor van zijn vader Vasos waar ook zijn (ja, echte) zus Sophie werkt. Sophie heeft het buskruit niet uitgevonden, zeg maar. En is vooral uit op Al (Alastair Roberts!). Er is een vete met een concurrerend makelaarskantoor: Smethwicks. De bezichtigingen gaan vanzelfsprekend totaal mis vanwege de heersende incompetentie. Het resultaat is veel fysieke humor en timing grapjes vanwege het gebrekkige Engels. Want ja, de familie is Grieks. Regelmatig moest ik hardop lachen, zeker naarmate de afleveringen vorderden. Het verhaal krijgt ook een emotionele onderlaag en de serie eindigt zeer sterk. Stoppen op het hoogtepunt, heel goed. Tijdens het kijken zal je gegarandeerd lachen, I promise.

Drie kinderen moeten verder nu hun moeder overleden is. Ze besluiten haar dood voor zichzelf te houden en hun leven, voor zover dat gaat, te leven en de autoriteiten te vermijden. In ieder geval totdat de oudste, Tiana, 18 jaar wordt. En met schulden en armoede blijkt dat een flinke opgave. Overal dreigt gevaar in verschillende verschijningsvormen. De jongste dochter Tanika komt op het vizier van Miss Jenkins die een gat, nee: mal, in haar kinderloze hart heeft ter omvang van Tanika. En zo komt langzaamaan de leugen aan het licht. Redding komt op hartverwarmende wijze uit onverwachte hoek: schuldeiser “Dr. Feeldgood” trekt bij de kinderen in – hij is amper ouder dan ze – en houdt nipt de zaak bijeen. Acteur Sam Buchanan maakt diepe indruk en hoop ik nog vaak op het (tv-)scherm te treffen. Hij speelde ook in het heerlijk lachwekkende Such Brave Girls waarvan dit jaar seizoen 2 verscheen. Just Act Normal bezwijkt niet onder haar thematiek; het script weet steeds genoeg ‘lucht’ in de afleveringen te houden om zinken te voorkomen. Het is ook regelmatig grappig – niet onbelangrijk. Humor zou er áltijd moeten (kunnen) zijn, zelfs in de meest uitzichtloze situaties. Hartverwarmende serie.

Het eerste seizoen van Mo maakt al indruk op me. En dat gebeurt niet vaak met een Netflix serie omdat die op voorhand zoveel ‘vinkjes’ moeten zetten dat je doorgaans een gedrocht van een compromis overhoudt. Ja sorry, dat moest er (weer eens) uit. Mohammed Amer speelt zijn semi-autobiografische zelf in deze serie die hij maakte met Ramy Youssef die al eens voorbij kwam. Mo Najjar is een Palestijnse vluchteling in Houston, Texas. In het eerste seizoen maakten we al kennis met de vele vooroordelen, het kansloze systeem waarin ze al 22 jaar (!) wachten op een uitspraak op hun verzoek tot asiel en het feit dat eigenlijk niemand lijkt te weten waar en wat Palestina is. In dit tweede seizoen zit Mo vast in Mexico waar hij ogenschijnlijk een prima leven heeft. Maar in werkelijkheid kan hij geen kant op: ook niet meer terug naar de VS. Verderop in de serie lukt dit toch en dan volgen er enkele afleveringen die werkelijk prachtig zijn. De betekenis van eten (bereiden) in verschillende culturen, de onverwoestbare familieband (ijzersterk acteerwerk van Omar Elba als autistische broer Sameer) en de uitzichtloze situatie van onderdrukte Palestijnen; het komt pre 7-10-2023 zó authentiek en mooi bij elkaar.

Apple TV heeft meer te bieden dan alleen maar (goede) sci-fi series. Severance was me wel iets teveel ‘Lost seizoen 4 en later’ om in deze lijst te landen, maar The Studio durfde ik wel aan met Seth Rogan die ik eerder tipte in Platonic. Die kreeg overigens dit jaar een tweede seizoen dat wat achterbleef bij het debut. Terug naar The Studio: een zeer originele en vermakelijke serie die ik met veel plezier keek. En een cast waar je u tegen zegt. Rogan speelt Matt Remick, een cinefiel die onverwachts hoofd van een studio wordt en daar, je verwacht het niet, totaal niet geschikt voor (b)lijkt. Daarna gaat het in 10 afleveringen helemaal van de rails; soms subtiel en soms met totale chaos, maar (bijna) altijd erg grappig. Satire van een hoog niveau is wat je krijgt opgediend. De scherpte van het geweldige script deed me regelmatig denken aan Veep en beschouw dat als een groot compliment. De scène met Bryan Cranston helemaal van de wereld op het toneel van een groot filmfestival blijft me bij evenals het verhaal dat daaraan vooraf ging. De schrijvers en acteurs hebben er zichtbaar veel plezier in met dat materiaal en hun acteerervaring iets unieks te creëren. And boy does it pay off.

Saxondale is an acquired taste, dat realiseer ik mij. En nog een obscure ook. Here We Go durf ik echter probleemloos aan eenieder aan te raden. Deze serie zit zo ontzettend goed in elkaar dat ik regelmatig stukjes opnieuw keek om er simpelweg nog eens even hard om te kunnen lachen! Een sitcom met een indrukwekkende cast en een subliem script. Laat dat maar aan Tom Basden over die ik leerde kennen in The Wrong Mans, After Life en Mandy. In Here We Go speelt hij broer Robin van hoofdpersoon Rachel (Katherine Parkinson uit o.a. The IT Crowd) die getrouwd is met Paul (Jim Howick uit Ghosts). Samen hebben ze twee kids: de snarky Amy en zoon Sam die eigenlijk alles filmt. Robin heeft ook een geweldige vriendin: Cherry (Tori Allen-Martin). En dan is er nog de moeder van Paul: Sue, die wordt gespeeld door Alison Steadman. Geef dit talent een script en de magie voltrekt zich bijna als vanzelf. Bijna iedere aflevering bevat wel een ‘proest’ scène en regelmatig denk je op ’t einde: oeh, dit hebben ze weer mooi ‘full circle’ gebracht. Het is een toegankelijkere soort humor die goed werkt i.c.m. de ‘single camera documentary’ insteek. Zonder de twijfel de beste en de leukste!