Skip to main content

Album top 10 van 2022 (Dick)

Dick selecteerde tien albums die niet aan je aandacht mogen ontsnappen. Lees mee met zijn lijst van beste 2022 albums en doe je oordoppen in.
| Dick Sluiter |

1. Arctic Monkeys – The Car

Afgelopen oktober liep ik een marathon in Keulen en ik had een OOR magazine meegenomen om de loze (en gespannen) uren in de aanloop daarnaar toe te doden. In dit magazine werden 20 definiërende songs uit de bandgeschiedenis van Arctic Monkeys besproken, waar ik toen maar uitgebreid ingedoken ben. Logischerwijs kwam ik zo uit bij het één na laatste album, Tranquility Base Hotel & Casino, waarop frontman Alex Turner opeens een croonende zanger werd. En omdat ik chronologisch aan het luisteren was geslagen, zag ik deze beweging nu beter aankomen én werd ik (eindelijk) meegenomen. Het nieuwste album, The Car, is een logische voortzetting van deze afslag. Op dit album heerst een stemmige sfeer met een zanger die klinkt als Frank Sinatra in de nachtclub. Na een betere beluistering vallen ook de sfeerimpressies op: luister eens naar die strijkers of dat jazzy drumwerk. Het voelt als een album die niet van deze tijd is, beschreef OOR  terecht. Het zal niet elke fan van het eerste uur kunnen bekoren, maar ik ben wel om.

2. Death Cab for Cutie – Asphalt Meadows

Ik heb ze fanatiek beluisterd in de beginjaren van deze eeuw, maar de laatste jaren ben ik ze een beetje uit het oog/oor verloren. Tot dit nieuwe album waar ik toch niet omheen kon. Niet geheel verrassend grijpen ze terug op het vroegere geluid van albums Transatlanticism en Plans. Het album voelt geïnspireerd en fris, ondanks (of dankzij) de melancholische melodieën en beschouwende teksten. Op de beste momenten komt alles samen wat deze band zo goed maakt, met elementen van heden én het verleden, en vormt dit een heerlijke ‘return to form’.

3. The Smile – A Light for Attracting Attention

Altijd spannend als Thom Yorke het weer op zijn heupen heeft. In dit geval vormde hij een band met mede-Radiohead lid Jonny Greenwood en jazzgeschoolde topdrummer Tom Skinner. Een prachtcombinatie op papier die ook in de praktijk superieur songmateriaal opleverde. Er gebeurt zoveel op de plaat, melodisch en ritmische en productietechnisch, dat je er niet snel op uitgeluisterd raakt. De experimenteerdrift zorgt af en toe ook wel voor afstandelijkheid, waardoor het album uiteindelijk nooit helemaal onder mijn huid kroop. Dit neemt niet weg dat Thom Yorke het wat mij betreft niet vaak genoeg op zijn heupen mag krijgen.

4. Big Thief – Dragon New Warm Mountain I Believe in You

De vorige twee albums werden al de hemel in geprezen, maar bij mij viel het kwartje niet. Maar afgelopen zomer zag ik ze tijdens Best Kept Secret en daar gebeurde het magische aspect van de live belevenis: ik snapte de muziek en band ineens. Het kwam linea reactie binnen en bereikte hoofd én hart. Vervolgens ging ik terugluisteren en begreep ineens de superlatieven. Dit gebeurt niet vaak met een band, maar bij Big Thief dus wel. Dit jaar kwamen ze met een dubbelalbum en wát een muzikaliteit, het ene prachtnummer volgt op het andere. Muziek voor muziekliefhebbers, de omschrijving van hun muziek, ‘experimentele folkband’ , geeft dat misschien al weg. Ze verkennen op dit nieuwe album de uiterste grenzen en mogelijkheden van de band. Dit is muziek om je aan te laven, maar ook waaraan je je waarachtig over moet geven, zoals ik heb ondervonden.

5. Fontaines D.C. – Skinty Fia

Minder hitgevoelig, maar o zo sfeervol deze opvolger van succesalbums Dogrel en A Hero’s Death. Ik voelde het nummer Skinty Fia (een Ierse krachtterm) fysiek na het zien van beeld en geluid (de clip dus), een lekker duister en spannend sfeertje.

Er worden van allerlei invloeden genoemd die voor de voorzichtige koerswijziging hebben gezorgd, maar dat zal allemaal wel. Het klinkt nog steeds als Fontaines D.C. (mede door die zeurende praatzang van frontman Grian Chatten), maar ik vond het album wel vernieuwend aanvoelen en het was weer prettig luisterbaar. En uiteindelijk dermate gedenkwaardig én goed dat ze aan het einde van het jaar in mijn eindejaarslijstje zijn beland.

6. Brutus – Unison Life

Ik zal niet ontkennen dat mede door Renco dit album in mijn eindejaarslijst is terechtgekomen. Ik vond het al een goed album, maar Renco raakte er niet over uitgesproken, waardoor het album vaker beluisterd is dan normaal. De lofuitingen zijn gelukkig terecht. Dit is overigens één van die weinige bands waarin we elkaar echt vinden. Het zal een combinatie van harde gitaren, maar niet té hard, en de ‘cleane’, maar machtige stem van zangeres Stefanie Mannaerts zijn. De band kiest er op dit derde album voor, na de door pers én publiek goed ontvangen albums Burst en Nest, om niet alleen vast te houden aan de al bekende formules. Er wordt ook geëxperimenteerd met dynamiek en tempo, zodat je niet alleen geboeid aan het luisteren bent, maar zo nu en dan extra kunt opveren omdat je nieuwe elementen opvallen. De kwaliteit is over de hele linie hoog en dat geldt ook zeker voor het luistergenot.

7. Sharon van Etten – We’ve Been Going About This All Wrong

Ook weer mede door toedoen van een live ervaring. Dit patroon doet zo langzamerhand vermoeden dat elk concertbezoek na de corona toch wel impact heeft gehad en een belangrijk onderdeel van mijn (muziek) beleving uitmaakt. En was dit uitgebleven, dan zou mijn eindejaarslijst een hele andere lijst hebben opgeleverd (vermoedelijk). Sharon van Etten heeft dit jaar de meeste uren gedurende mijn autoritten opgestaan. En dat is een compliment, want haar muziek is toepasbaar voor elke gemoedstoestand. En of ik nu ’s ochtends in de auto zat of ’s avonds laat, met gezin of zonder, het viel elke keer in goede aarde. Sharon van Etten heeft een goed gevoel voor melodie, een lichte vibrato in haar stem die net genoeg reliëf geeft, en genoeg afwisseling in tempo om je aandacht vast te blijven houden. Live zet ze er zelfs nog een tandje bij, maar dit is gelukkig niet iets wat ik mis op haar cd. Sharon is een blijvertje.

8. Taylor Swift – Midnights

Ik kan hierbij verwijzen naar het stuk over Arctic Monkeys. In de maand na de marathon herhaalde Oor haar trucje door ook een top 20 definiërende songs van Taylor Swift te maken. Wederom maakte ik tijd vrij voor deze lijst en warempel: weer ging ik voor de bijl. Het is pop met hoofdletter P, daar is allereerst niks mis mee en ten tweede ook nog eens heel erg goede pop. Ze schrijft en produceert nummers vol (muzikale) details en nuances. Niet elke carrière move en bijbehorende muziekwijziging volgde ik met enthousiasme, maar haar nieuwe album klopt wel in de weg die ze duidelijk aflegt, van tieneridool naar indie darling naar superpopster. Ik voel me (nog) geen Swiftie, zoals de diehard fans van Taylor Swift worden genoemd, maar het laatste album maakt mij wel heel erg blij. En dat is alvast geen onverdienstelijke prestatie. Hulde aan Taylor (en de OOR;)

9. The Cool Greenhouse – Sod’s Toastie

Hoeveel postpunk bands met praatzang zangers kunnen er in één jaar uitkomen, vraag je je zelf wel eens af. Maar zowaar wist The Cool Greenhouse er voor mij boven uit te springen. Het zal de stem van Tom Greenhouse zijn in combinatie met precies de juiste woorden en melodieën, want ze doen eigenlijk niet zoveel anders dan bijvoorbeeld het laatste album van Dry Cleaning, maar die beviel me dan heel wat minder. Misschien helpt het ook dat plaatopener Musicians doet denken aan Talking Heads ten tijde van Remain in Light. Voor de rest kent dit album de gebruikelijk postpunk ingrediënten: monotone gitaarlijn (check), scherpe, met humor doorspekte, teksten (check) weinig akkoordenwisselingen of andere frivoliteiten (check). Als je van deze drie checks blij wordt en je ziet door de postpunkbomen het bos niet meer, dan tip ik hierbij: The Cool Greenhouse met Sod’s Toastie.

10. Kae Tempest – The Line is a Curve

Wat een geweldenaar is ze (of het) toch. Ze of het? Voor de leesbaarheid schrijf ik ‘ze’ maar afgelopen jaar is de naam veranderd van Kate naar Kae. Is dit überhaupt relevant, vraag je je misschien af. In het geval van Kae wel: het gaat op dit album over jezelf zijn, je échte zelf, en geen selfie. Een poging om haar (en onze) verwarrende tijden te vangen in muziek en liedteksten (poëzie zo je wilt). Haar songteksten blijven ijzersterk en altijd in combinatie met de juiste beats en gasten. Voor dit nieuwe album heb ik de tijd genomen, luisterend met de koptelefoon op en de lyrics voor me, om haar boodschap extra zorgvuldig tot me te nemen. Fantastisch om zo meegenomen te worden op haar reis en haar observaties vol taalgevoel. Luister bijvoorbeeld eens naar haar ode/eerbetoon aan Groot Brittannië (hiernaast).